Czasem najważniejsze rozmowy to wcale nie te przeprowadzone z kimś bliskim, kogo kochamy lub kogo zabrakło już na świecie. To też nie te, które trwają tak długo, że zaczyna świtać, ani te przy mocniejszym trunku. To nie nauki rodziców, kiedy byliśmy dziećmi, ani pierwsze deklaracje miłości, gdy byliśmy zakochani. Najważniejsze rozmowy są przypadkowe, z nieznajomym, w środku dnia.
Był czerwiec, upał. Poszłam zrobić jakiekolwiek zakupy do jakiegokolwiek sklepu. Wszystko w moim życiu zdawało się być jakiekolwiek: otoczenie, wygląd, oceny na studiach, relacje z ludźmi. Do tego ciągle zdarzało się coś, co mnie dobijało jeszcze bardziej. Na mojej twarzy malował się jedynie wyraz znudzenia życiem. Kiedy wychodziłam ze sklepu, zagadnął mnie starszy pan:
- Przepraszam, która godzina?
- Pięć po czternastej.
- Dziękuję. Zauważyła pani, że wszyscy maja smutne miny? Też kiedyś taki byłem: spieszyłem się, wściekałem, kiedy uciekł mi autobus. Goniłem za pieniędzmi i karierą. I tak przez czterdzieści lat – mówił dalej, nie zważając na moje zdumienie. – Któregoś ranka żona oświadczyła, że odchodzi. Wynajęła piekielnie dobrego prawnika i puściła mnie z torbami. Nie miałem sił, nie chciałem żyć. Pomyślałem sobie: do diabła, kończę ze sobą! Uratowali mnie. Trzeciego dnia, kiedy leżałem w szpitalu, przeszedłem się po budynku. Na jednym z oddziałów leżały osoby cierpiące na raka. Uderzyła mnie ich pokora. Oni walczą o życie, ja tylko o majątek. Proszę pamiętać: ma pani zdrowie, reszta jest nieważna.

Czasem najważniejsze rozmowy to wcale nie te przeprowadzone z kimś bliskim, kogo kochamy lub kogo zabrakło już na świecie. To też nie te, które trwają tak długo, że zaczyna świtać, ani te przy mocniejszym trunku. To nie nauki rodziców, kiedy byliśmy dziećmi, ani pierwsze deklaracje miłości, gdy byliśmy zakochani. Najważniejsze rozmowy są przypadkowe, z nieznajomym, w środku...

Najważniejszą rozmowę odbyłam z siedmioletnim chłopcem, chorującym na glejaka mózgu. Był to czas, kiedy opiekowałam się jego siostrą, w tym czasie został zdiagnozowany u niego nowotwór. Pewniego letniego popołudnia, wybrałam się z nim na spacer. Już wtedy był bardzo słaby, ale jego chęć i siła życia była silniejsza. Kiedy już nie mógł iść, kucnęłam i wzięłam go na kolana. I wtedy, zanucił słowa piosenki Braci "wierzę, wierzę w lepszy czas, może to coś da"-i powiedział, "A wiesz, bardzo Cię lubię"- od tego czasu te słowa nieustannie tkwią w mojej głowie. To umierające dziecko uświadomiło mi jak głęboko oddalamy się od tego, co w życiu najistotniejsze. O zmianie wewnętrznej, jaką muszą dokonać, aby czerpać radość z tego życia. Krótkiego życia.

Najważniejszą rozmowę odbyłam z siedmioletnim chłopcem, chorującym na glejaka mózgu. Był to czas, kiedy opiekowałam się jego siostrą, w tym czasie został zdiagnozowany u niego nowotwór. Pewniego letniego popołudnia, wybrałam się z nim na spacer. Już wtedy był bardzo słaby, ale jego chęć i siła życia była silniejsza. Kiedy już nie mógł iść, kucnęłam i wzięłam go na kolana. I...