Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Szyszka
Pat
Dejziaczek
wrzos
Viola

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Szyszka
Pat
Dejziaczek
wrzos
Viola

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

(Uwaga zaczynamy!)
Plaża, słońce, szum fal, piękne kobiety...
(Wybiega córka!)
Tata! tata! tata!
Wskakuje do mnie na łóżko, sen prysł. Patrząc na mnie rozbrajająco niewinnym wzrokiem, mówi -tata, tammm, wskazując malutkim palcem salon, a w nim stertę zabawek.
No tak, pomyślałem, przecież jest już siódma. Za każdym razem gdy mnie tak budzi jakoś nie potrafię się na nią gniewać, albo być zły, wręcz przeciwnie, rozczula mnie jej dziecinna szczerość.
(Wychodzicie z pokoju i idziecie do łazienki!)
Myjemy szybko rączki i buzie, resztę czasu poświęcamy na wygłupianiu się i zabawę z wodą, bardzo lubi tego typu rozrywkę.
(Dobra, starczy, przechodźcie do kuchni!)
-co jemy? Zapytałem
-mniam
-czyli jajecznica.
Na każde inne danie jak na razie też mówi "mniam". Uśmiecham się i myślę o tym , że mogłaby już nie dorastać, pozostać taką jak teraz, półtora roczną dziewczynką z wielkimi niebieskimi oczami i kręconymi blond włosami, które sprawiają mamie kłopot podczas rozczesywania.
(Wchodzi babcia!)
Zabiera małą do siebie do kuchni, będzie chwila na zrobienie sobie kawy. Może nawet jakieś pięć minut?
Przysiadłam na chwilę z filiżanką mocnej espresso, nauczony doświadczeniem wiem, że na większe napoje i tak nie będzie czasu. Popijając kawę przywitałam się z żoną. Dzięki WhatsApp'owi dowiedziałem się, że u niej w pracy wszystko w porządku.
(Wybiega córka!)
No to sobie posiedziałem. Mruknąłem.

(Uwaga zaczynamy!)
Plaża, słońce, szum fal, piękne kobiety...
(Wybiega córka!)
Tata! tata! tata!
Wskakuje do mnie na łóżko, sen prysł. Patrząc na mnie rozbrajająco niewinnym wzrokiem, mówi -tata, tammm, wskazując malutkim palcem salon, a w nim stertę zabawek.
No tak, pomyślałem, przecież jest już siódma. Za każdym razem gdy mnie tak budzi jakoś nie potrafię się na nią...

Kurtyna w górę!

Sceneria przedstawia niewielki pokój z małym łóżkiem pod oknem. Na stoliku nocnym, wśród szklanych butelek stoi budzik, wskazujący godzinę 6.59. Już za chwile zegar wybije godzinę siódmą, podnosząc hałas i budząc znajdującą się w niespokojnym śnie istotkę. Tym czasem możemy na spokojnie przyjrzeć się sypialni. Obok łóżka stoi drewniane biurko, zaś nad nim pojedyncza półka z książkami. Na przeciwległej ścianie wisi ogromne lustro, pod nim figuruje mahoniowa komoda. Sufit pokryty jest szkicami ludzi i roślin.

Dźwięk budzika przecina ciszę niczym brzytwa, lecz nie wywołując zamierzonego efektu. Nic się dzieje, nic się nie porusza. Powoli sekundy zmieniają się w minuty, mimo to irytujący odgłos nie ustępuje. Nagle, czyjaś ręka wystrzelona jak z procy, uderza w budzik i równie szybko znika. Uśpiony zegar, może spać spokojnie aż do następnego poranka. Z ust aktora wymyka się udręczone westchnienie. Postać powoli wykopuje się warstw pościeli, opuszczając ciepłe schronienie. Deski łóżka skrzypią pod ciężarem zmęczonego ciała, palce stóp zagłębiają się we włóknach miękkiego dywanu. Siada na nieposłanym łóżku i przeciąga się. Koszula, którą ma na sobie posiada duże plamy zaschniętego keczupu z przed paru dni. Potrząsa burzą miedzianych loków, starając się obudzić. Wstaje chwiejnie, niepewna swoich kroków i podchodzi do komody. Szybko przebiera się w standardowy strój zbuntowanej nastolatki. Przed lustrem zakłada ogromne okulary zasłaniające pół twarzy, więc nie możemy zobaczyć jej twarzy. Zza sceny możemy usłyszeć czyjś krzyk, wołanie.

-Anastazja! Znów się spóźnisz!

Kurtyna opada, tylko po to by chwile później znów się podnieść. Tym razem widzimy starą, ale czystą kuchnie, taką jaką możemy znaleźć w przedwojennych kamienicach. Przy kuchence gazowej stoi kobieta w średnim wieku w fartuszkiem i włosami zebranymi w koczek. Energicznie porusza ręką, przekładając naleśniki na talerz. Anastazja w tym czasie zajmuje miejsce przy niewielkim stole i popija gorącą czekoladę. Gdy matka stawia przed nią placki , chętnie się w nie wgryza. Uśmiecha się wdzięcznie do rodzicielki, z policzkami napchanymi jedzeniem. Gdy kończy jeść bezgłośnie żegna się, bierze torbę i trzaska drzwiami.

Następuje zmiana scenerii. Tym razem Anastazja siedzi na krześle, słuchając nudnego wykładu, Ręką podtrzymuje głowę, starając się nie usnąć. Okazało się, że administracja nie jest takim ciekawym kierunkiem, jakim miała być. Bazgrze coś nieczytelnie w notatniku, starając się zabić nudę.

I znowu zmiana. Teraz aktorka pracuje w kawiarni, uśmiechając się uroczo do klientów, robiąc kawę i krojąc ciasta. Mimo wszystko w jej uśmiechu widać nieszczerość. Zmęczenie i senność coraz bardziej zaprzątają jej myśli. Gdy po raz trzeci upuszcza talerz, kierownik zmiany puszcza ją wcześniej do domu z wiadomością, że nie dostanie dzisiaj dniówki.

Anastazja siedzi na łóżku, pośród podręczników. Zaraz wybije północ, a ona ma ogrom materiału do nauki na jutro. Sama nie wie za co zabrać się najpierw, więc próbuje wszystkiego po trochu. Nie wychodzi jej to. Ziewa, idzie do kuchni po kawę i wypija ją, mając nadzieje, że chociaż trochę odsunie senność. Wraca się uczyć. Jest druga. Ziewa już średnio co dwie minuty, powinna iść spać. Myśli, że jeszcze trochę, że na pewno da radę. Jest trzecia. Mała istotka leży pośród książek, usnęła w pozycji w jakiej się uczyła, trzymając brulion na zgiętych kolanach. Głowa poleciała jej w dół, twarz zasłaniają jej włosy. Rano obudzi się z nieznośnym bólem szyi i z paniką, że jednak nie zdążyła.

Kurtyna w górę!

Sceneria przedstawia niewielki pokój z małym łóżkiem pod oknem. Na stoliku nocnym, wśród szklanych butelek stoi budzik, wskazujący godzinę 6.59. Już za chwile zegar wybije godzinę siódmą, podnosząc hałas i budząc znajdującą się w niespokojnym śnie istotkę. Tym czasem możemy na spokojnie przyjrzeć się sypialni. Obok łóżka stoi drewniane biurko, zaś nad nim...

Przygotowanie rekwizytów i sceny przez inspicjenta:
1) Przestawić budzik o godzinę do przodu.
2) Śnieżnobiały,, wykrochmalony fartuch aptekarski z najwyższą skrupulatnością pozgniatać, wymiętolić, zniekształcić i gorliwie ukryć pod stertą ubrań rozłożona na krześle.
3) Wszystkie płaskie i wygodne buty rzetelnie rozparowac, a jeden z tej najwygodniejszej pary starannie schować.

Przedstawienie zwane ŻYCIEM czas zacząć! Kurtyna w górę!
6.00
K.F leniwie przewraca się na drugi bok.
7.00
Jazgot budzika. K.F machinalnie wyłącza go dłonią, po czym zerknąwszy na wyświetlacz LED wyskakuje z łózka jak oparzona. Krzyczy, chwyta się za głowę.
K.F.: Powinnam wstać godzinę temu! Nie zdążę umyć włosów!
( Inspicjent odhacza poranne zaspanie w scenariuszu- scena zaliczona pomyślnie)
KF z impetem wpada do łazienki. Chwyta szczotkę do zębów i przesuwa nią czterokrotnie w ustach. Włosy przeczesuje palcami i zawiązuje gumką. Wraca do pokoju i zaczyna się po nim rozglądać uważnie i panicznie jednocześnie. W nagłym olśnieniu podchodzi do krzesła pełnego ubrań. Każdą sztukę bierze w dłonie i dokładnie ogląda po czym odkłada na łóżko obok. Jako ostatnią rzecz podnosi aptekarski fartuch. Ogląda go bacznie wzrokiem krytycznym i oceniającym.
KF: Psia kość! Nie wystąpię w czymś takim przed pacjentami! Ubiorę fartuch kierowniczki, chyba ma taki sam rozmiar.
( Służbowe ubranie wygląda jak wyszarpane z gardła wściekłemu buldogowi- scena odhaczona)
Bierze dwie sztuki z odrzuconego wcześniej odzienia i w panicznym pośpiechu nakłada na siebie komicznie machając przy tym kończynami.
7:25
Przenosi się do przedpokoju. Ubiera jeden but- płaski i sznurowany. Strzela oczami dookoła i zamiast na upragniony but jej wzrok pada na zegarek.
KF: Kurza kosteczka! Jeśli natychmiast nie teleportuje się do pracy jestem skończona! Spróbuję jednak poprowadzić auto w szpilkach!
(Buty niesparowane- scena odhaczona)
Zgrabnie wsuwa nogi w nowowybrane obuwie i lekko potykając się z wychodzi.
Koniec aktu I.

Przygotowanie rekwizytów i sceny przez inspicjenta:
1) Przestawić budzik o godzinę do przodu.
2) Śnieżnobiały,, wykrochmalony fartuch aptekarski z najwyższą skrupulatnością pozgniatać, wymiętolić, zniekształcić i gorliwie ukryć pod stertą ubrań rozłożona na krześle.
3) Wszystkie płaskie i wygodne buty rzetelnie rozparowac, a jeden z tej najwygodniejszej pary starannie...

Aktor już od godziny jest na nogach. Szósta rano, głośny budzik, Marlena wstaje bez ociągania się i szybko zalicza poranną toaletę. Schodzi na dół, wypija wcześniej przygotowaną wodę z cytryną i ubiera adidasy, kurtkę, czapkę i biegnie. Zwykle biega po dziesięć kilometrów. Zawsze walczy ze sobą po drodze, widać ogromne zmęczenie, jednak po ukończonym biegu satysfakcja na twarzy jest silniejsza. Półgodzinny spacer z psem jest dla niej formą relaksu, następnie przychodzi czas na odświeżenie i zmianę adidasów na szpilki. Czas do pracy! Praca to kolejne osiem zalatanych godzin. Wszędzie jej pełno, zawsze bierze sobie na głowę za dużo i wieczorem, po przyjeździe do domu jest wykończona. To nie oznacza, że dzień się kończy. Czas na kolejne ćwiczenia, przygotowanie kolacji dla siebie i najlepszego przyjaciela - psa. Późny wieczór jest już tylko dla niej i dla dobrej książki. Wszystkie bolączki z całego dnia są zapominane właśnie podczas relaksu z lekturą. Każdy dzień jest podobny, jednak ta rutyna nie chce się jej znudzić.

Aktor już od godziny jest na nogach. Szósta rano, głośny budzik, Marlena wstaje bez ociągania się i szybko zalicza poranną toaletę. Schodzi na dół, wypija wcześniej przygotowaną wodę z cytryną i ubiera adidasy, kurtkę, czapkę i biegnie. Zwykle biega po dziesięć kilometrów. Zawsze walczy ze sobą po drodze, widać ogromne zmęczenie, jednak po ukończonym biegu satysfakcja na...

Na środku sceny stoi białe łóżko w kutej ramie. Wśród dziesiątek poduszek i dwóch grubych kołder leży ona, a obok jej mąż i dwuletnia córka. Niebawem zadzwoni budzik, ale ona, pogrążona we śnie, nie ma o tym pojęcia. Jedną ręką obejmuje swoje śpiące dziecko, a drugą trzyma róg kołdry. Przez szparę pomiędzy zasłonami wpada snop światła oświetlający kawałek łóżka.
Dzwoni budzik. Kobieta bardzo szybkim ruchem łapie telefon i wyłącza alarm. Zamyka oczy i znowu się kładzie. Historia powtarza się 3 razy. W końcu, po pływie 20 minut, przeciąga się i powoli, tak, by nie obudzić męża i córki, wstaje z łóżka. Otula się puchowym szlafrokiem i leniwym krokiem zmierza do kuchni, gdzie robi sobie herbatę. Szybko, by uniknąć chłodu poranka, ubiera się, ściąga włosy w kucyk i tuszuje rzęsy. Gdy zakłada płaszcz słyszy płacz dziecka. Z westchnieniem ściąga płaszcz i idzie utulić córkę. Mąż dalej śpi.
-Kochanie, wstawaj
Mąż coś mamrocze i nakrywa głową poduszkę.
-Maaamusiu, nie do pracy!- krzyczy dziecko. Kobieta próbuje je utulić
Mąż w końcu podnosi głowę i próbuje uspokoić dziecko.
-Mamusia niedługo wróci, kupi niespodziankę- kobieta szczebiocze to dziecka jednocześnie wycofując się w kierunku drzwi
-Tak się nie robi, tak się nie robi!- Krzyczy dziewczynka przytrzymywana jedną ręką przez zaspanego ojca.
Kobieta w biegu zakłada płaszcz i wybiega za drzwi. Opiera się o nie, a po policzku płynie łza. Poprawia makijaż i wyrusza do pracy...

Na środku sceny stoi białe łóżko w kutej ramie. Wśród dziesiątek poduszek i dwóch grubych kołder leży ona, a obok jej mąż i dwuletnia córka. Niebawem zadzwoni budzik, ale ona, pogrążona we śnie, nie ma o tym pojęcia. Jedną ręką obejmuje swoje śpiące dziecko, a drugą trzyma róg kołdry. Przez szparę pomiędzy zasłonami wpada snop światła oświetlający kawałek łóżka.
Dzwoni...

Godzina 5.45 pora wstawać i brać się do roboty. Przecież dzisiaj premiera nowego przedstawienia.
Godzina 7.00 jak do tej pory bez problemów. Wszystkie rekwizyty na swoim miejscu, na scenie łóżko, ale gdzie aktor? Trzeba szukać aktora, pewnie jest w garderobie.
Godzina 7.30 Wszystko gotowe próbę czas zacząć. Tyle, że pojawiły się problemy z prądem, więc musimy sobie jakoś radzić. Szybko, gdzie są latarki? Oby tylko włączyli prąd przed premierą.
Godzina 11.00 Nadal brak prądu. Aktorzy marudzą.
Godzina 17.00 została godzina do premiery, nadal brak prądu.Czy premiera zostanie odwołana? Oby nie.
Godzina 17.50 Na szczęście jest już prąd, a na sali zbiera się już widownia. Wszystko gotowe, aktorzy obecni i gotowi do pracy. Rekwizyty sprawdzone i ustawione na miejscach. Teraz tylko trzymać kciuki.
Godzina 18.00 Kurtyna idzie w górę, ostatni raz sprawdzam w głowie czy wszystko z listy zadań jest odhaczone.
Godzina 20.00 Kurtyna opada. Goście wychodzą. W końcu koniec. Czas pogratulować zespołowi dobrej pracy.
Godzina 23.00 nareszcie w domu. Czas iść spać. Kilka godzin błogiego spokoju. A jutro? Jutro pewnie kolejne problemy, przecież trzeba ogarniąć cały ten bałagan i przygotować się do kolejnej próby.

Godzina 5.45 pora wstawać i brać się do roboty. Przecież dzisiaj premiera nowego przedstawienia.
Godzina 7.00 jak do tej pory bez problemów. Wszystkie rekwizyty na swoim miejscu, na scenie łóżko, ale gdzie aktor? Trzeba szukać aktora, pewnie jest w garderobie.
Godzina 7.30 Wszystko gotowe próbę czas zacząć. Tyle, że pojawiły się problemy z prądem, więc musimy sobie jakoś...

Koc ma zsunąć się na ziemię odsłaniając obłą łydkę. Ze snu wybudza ją chłód, budzik jedynie dopełnia dzieła. Jest złoty zimowy poranek, światło słoneczne odbija się od śniegu i zalewa skromny pokój przez okno po lewej stronie. Wstań, znajdź stopą najpierw prawy kapeć, a dopiero potem lewą lewy, chociaż wcale nie jesteś przesądna. Zbudujemy Twoją postać na niuansach charakteru, to będzie opowieść psychologiczna. Teraz jesteś już w kuchni. Pijesz pierwszą kawę, której mocny aromat podnosi ci włoski na przedramionach, nikt nie zwróci uwagi ale w czuj się w to. Bierzesz łyk i po namyśle dorzucasz jeszcze trochę cukru. Nie tak! Jesteś leworęczna, mieszaj drugą ręką. Wyciemniam słońce, teraz znajdujemy się w typowej ślepej łazience w starym bloku. Codzienna rutyna. Prysznic pomijamy, nie chcemy skandali, pochylasz się nad umywalką i płuczesz usta po umyciu zębów. Tonik matujący do cery, krem na dzień i szybkie przeczesanie włosów. Potykasz się o dywanik w korytarzu, potem ubierasz się za tamtym parawanem, bo jesteś nieco staroświecka. Budujemy klimat – puśćcie dźwięk ruchu ulicznego jeszcze zanim ona przekręci klucz i otworzy drzwi. Nie masz się na co oglądać, ale wiemy, że każdy to robi, więc zrób to i ty. Wyszło bardzo sprawnie. Wołajcie Mirka, zaraz wchodzi. A ty już szykuj uśmiech. Akt II.

Koc ma zsunąć się na ziemię odsłaniając obłą łydkę. Ze snu wybudza ją chłód, budzik jedynie dopełnia dzieła. Jest złoty zimowy poranek, światło słoneczne odbija się od śniegu i zalewa skromny pokój przez okno po lewej stronie. Wstań, znajdź stopą najpierw prawy kapeć, a dopiero potem lewą lewy, chociaż wcale nie jesteś przesądna. Zbudujemy Twoją postać na niuansach...

Dzień w dzień to samo. Śniadanie w pracy, słodka bułka, albo kanapka z kiszonym ogórkiem. Potem drugie śniadanie czyli to samo co na pierwsze tylko w większej ilości. Szybki obiad, zbyt wiele tłuszczu na patelni, za dużo aromatycznych przypraw. Wieczorem byle jaka kolacja, potem piwo albo szklaneczka burbona z colą. A ja muszę sobie z tym wszystkim radzić. Jestem wątrobą Burego, beze mnie Bury umarłby od toksyn zgromadzonych w organizmie.

Dzień w dzień to samo. Śniadanie w pracy, słodka bułka, albo kanapka z kiszonym ogórkiem. Potem drugie śniadanie czyli to samo co na pierwsze tylko w większej ilości. Szybki obiad, zbyt wiele tłuszczu na patelni, za dużo aromatycznych przypraw. Wieczorem byle jaka kolacja, potem piwo albo szklaneczka burbona z colą. A ja muszę sobie z tym wszystkim radzić. Jestem wątrobą...