TAK!
Dziś jest ten dzień!
Randka z Marcinem! Zaprosiłam go na obiad, postanowiłam ugotować tradycyjne polskie potrawy, barszcz i bigos, Marcin jest patriotą należącym do ONRu, przez żołądek do serca, jak to moja babcia mawiała. Wróciłam ze szkoły, chciałam się przebrać w tradycyjny strój kurpiowski, kupiłam go w Cepelii za pieniądze zarobione przy zbiorze śliwek. Weszłam do domu i moim oczom ukazał się straszny widok. Strój został zniszczony przez moje dwa niesforne amstaffy. Strzępki materiału walały się po całym przedpokoju. Feta i Diler łypały na mnie okiem, jakby nigdy nic się nie stało.
MARSZ na miejsce! - krzyknęłam groźnie.
Musiałam szybko znaleźć alternatywę. Odziałam się w legginsy i tunikę z jakimś etno/boho wzorem.
Marcin przyszedł punktualnie o 17, moje psy go nie polubiły, poszarpały mu nogawkę od spodni, gdy jakoś udało mi się zapanować nad nimi i zaprosiłam go do kuchni, zaczęłam podgrzewać obiad. Podałam barszcz, podałam bigos. Marcin skrzywił się niemiłosiernie - zamiast barszczu podgrzałam sok wiśniowy, a barszcz doprawiłam cynamonem. Najgorzej. Na domiar złego, jak schyliłam się by sięgnąć po deser, moje legginsy pękły :/ a ja próbując szybko wstać, uderzyłam głową w kant stołu, deser wylądował na mnie i na podłodze, moje pieseły wyczuły słodkości i otworzyły drzwi od pokoju, ruszając do kuchni, spanikowany Marcin uciekł z mieszkania, randkowy fail! Feta i diler zeżarły resztki deseru a ja płaczę teraz cicho, bo straciłam swoje szanse u Marcina!
Ktoś na górze mnie nienawidzi

TAK!
Dziś jest ten dzień!
Randka z Marcinem! Zaprosiłam go na obiad, postanowiłam ugotować tradycyjne polskie potrawy, barszcz i bigos, Marcin jest patriotą należącym do ONRu, przez żołądek do serca, jak to moja babcia mawiała. Wróciłam ze szkoły, chciałam się przebrać w tradycyjny strój kurpiowski, kupiłam go w Cepelii za pieniądze zarobione przy zbiorze śliwek. Weszłam...

4 Czerwca
Ostatnie dni do zakończenia szkoły, więc jak co roku w szkole odbywała się impreza charytatywna na rzecz psiaków ze schroniska. Akurat moja klasa była organizatorem. W tym dniu mnie przypadło pieczenia muffin, torcików i innych słodkości, które były sprzedawane. Cieszyłam sie niezmiernie! Zawsze uwielbiałam piec, a tym bardziej podekscytowana byłam ze względu, że był tam on! Chłopak,który od zawsze mi się podobał. Ubrałam się w najlepszą letnią kiecke i trampki tak jak lubię. Byłam lekko spóżniona, a więc musiałam się spieszyć aby wszystko wnieść na sale. Niestety... Nigdy nie wiązałam butów, sznurowadła wkładałam do środka, a mama zawsze mówiła : " kiedyś wywiniesz orła" i co? Doigrałam się. Sznurowadło zwisało a ja w szybkim tempie szłam przez korytarz obładowana tymi słodkościami, a ktoś przez przypadek nadepnął tą nieszczęsną sznurówke ! Oczywiście padłam jak długa i to pod jego nogi! A gdyby tego było mało, miałam cały tort na sobie...Taki wstyd, chyba ktoś na górze mnie nienawidzi.

4 Czerwca
Ostatnie dni do zakończenia szkoły, więc jak co roku w szkole odbywała się impreza charytatywna na rzecz psiaków ze schroniska. Akurat moja klasa była organizatorem. W tym dniu mnie przypadło pieczenia muffin, torcików i innych słodkości, które były sprzedawane. Cieszyłam sie niezmiernie! Zawsze uwielbiałam piec, a tym bardziej podekscytowana byłam ze względu, że...

20 grudnia
Diagnoza znana nam już była wcześniej. Nowotwór jelita grubego. Byliśmy zaskoczeni, ba, byliśmy zrozpaczeni. Ale nie On. Nie Tata. Wiedział, że musi walczyć, że chce żyć. Żyć, by zobaczyć mnie na studniówce, która zbliżała się wielkimi krokami, by być ze mną na maturze i wspierać mnie, tak jak to robił przez lata, by doczekać się mojego ślubu i wnuków. Tego dnia wszystko się zmieniło. Przerzuty. Kolejna diagnoza. Kolejna dawka chemii. Stracił wyraz w oczach. Stracił światełko w tunelu, widziałam, że już nie ma siły walczyć i powoli gaśnie. Może i byłam za młoda, może i byłam niegotowa na całą tę sytuację. Nie potrafię zmobilizować go do działania, łapię się innych zajęć. Staram się uciekać z domu i znajdować wymówki, by przy nim nie być. Czy nie kocham? Kocham najmocniej na świecie. Dlaczego nie potrafię przy nim być? Dlaczego jest chory i czuję, że odchodzi? Dlaczego to zdarza się akurat mnie? Ktoś na górze mnie nienawidzi.

20 grudnia
Diagnoza znana nam już była wcześniej. Nowotwór jelita grubego. Byliśmy zaskoczeni, ba, byliśmy zrozpaczeni. Ale nie On. Nie Tata. Wiedział, że musi walczyć, że chce żyć. Żyć, by zobaczyć mnie na studniówce, która zbliżała się wielkimi krokami, by być ze mną na maturze i wspierać mnie, tak jak to robił przez lata, by doczekać się mojego ślubu i wnuków. Tego dnia...

13 kwietnia

Zwyczajny szary dzień, budzę się rano, wypijam w biegu kawę i pędem na uczelnie. Zachmurzone niebo zwiastuje szybkie załamanie pogody, ale co tam nie zabieram parasola, przecież jestem wieczną optymistką. Wysiadam z autobusu, jakieś 15 minut do mojej uczelni, rozpętała się koszmarna ulewa. Niebo płacze, a ją mam ochotę zrobić to samo. Wreszcie docieramy na miejsce, przemoczona do suchej nitki i o mały włos nie potrącona przez nadjeżdżający samochód. Wchodzę do sali, a nasz kochany profesor oznajmia niezapowiedziany teścik z gramatyki. Oczywiście nie jestem przygotowana, mam ochotę zapaść się pod ziemię, ten ktoś na górze mnie nienawidzi!

13 kwietnia

Zwyczajny szary dzień, budzę się rano, wypijam w biegu kawę i pędem na uczelnie. Zachmurzone niebo zwiastuje szybkie załamanie pogody, ale co tam nie zabieram parasola, przecież jestem wieczną optymistką. Wysiadam z autobusu, jakieś 15 minut do mojej uczelni, rozpętała się koszmarna ulewa. Niebo płacze, a ją mam ochotę zrobić to samo. Wreszcie docieramy na...

To pył piękny piątkowy dzień. Było lato, słońce jednak nie dokuczało swym żarem, pojechałam do mamy na wieś. Siedziałyśmy przy stole, żartowałyśmy, piłyśmy kawę na przemian z lemoniadą na podwórku. Planowałyśmy grilla w sobotnie popołudnie całą rodziną, mama chciała upiec pizzę i prosiła, żebym zrobiła zakupy. Siedziałyśmy tak do 19:30 , zebrałam się i pojechałam do domu. Mama tego dnia była wyjątkowo spokojna mimo swojej choroby i bólu, a w tych wszystkich rozmowach nie wyczułam jednego...pożegnania. Tego samego dnia kilka minut po 22 zadzwonił brat, że coś się dzieje z mamą, wsiadłam w auto i kilka minut później byłam na miejscu, było też pogotowie. Zobaczyłam mamę w kuchni na posadzce a przy niej ratowników medycznych przywracających funkcje życiowe...Jednak nie udało się. To był najbardziej smutny i najgorszy dzień w moim życiu, modliłam się w myślach do Boga o choć jeszcze jeden moment z mamą, na pożegnanie które przeoczyłam :(

To pył piękny piątkowy dzień. Było lato, słońce jednak nie dokuczało swym żarem, pojechałam do mamy na wieś. Siedziałyśmy przy stole, żartowałyśmy, piłyśmy kawę na przemian z lemoniadą na podwórku. Planowałyśmy grilla w sobotnie popołudnie całą rodziną, mama chciała upiec pizzę i prosiła, żebym zrobiła zakupy. Siedziałyśmy tak do 19:30 , zebrałam się i pojechałam do domu....

Przez szereg lat zadawałem sobie pytanie ,, dlaczego ja ? ‘’ Czemu akurat to wszystko mnie spotyka. Winiłem , kłóciłem się z TYM na górze. Po latach wszystko się odmieniło. Niby ja, ale nie ja, niby ten sam, ale już nie taki sam. Po latach , kiedy osiągnąłem ową dorosłość, a nie był to czas odebrania w urzędzie dowodu osobistego, tylko stało się to ze względu na zmianę sposobu myślenia, nastąpiło otwarcie oczu. . Inne postrzeganie rzeczywistości, przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. I inne postępowanie względem nie tylko siebie, ale i osób wokół siebie na co dzień i od święta. Jak zauważysz to co jest ważne kiedy nie umiesz patrzeć ? Jak docenisz szczęście kiedy masz go w nadmiarze ? Wiesz kiedy dostrzeżesz to co jest najważniejsze ? Docenisz wtedy kiedy o to będziesz walczyć, w trudzie, mozole i ciężkiej pracy. Upadniesz wielokrotnie, ale za każdym razem się podniesiesz i będziesz się podnosić aż nadejdzie finał twojej podróży. Dojdziesz do celu. Wygrzebiesz , wydrzesz szczęście z błota, plugastwa , otrzesz brudnym łachmanem skorupę, której nigdy by nikt nie podniósł, ale ty podniesiesz zgnieciesz ją w dłoniach , opadnie na podłogę wszystko to co złe, zepsute, w środku znajdziesz to co ważne, piękne. Trudno dostępne, ale jest. Istnieje.
Szczęście składa się z okruchów. Nie leży całymi tonami na ulicach, ale kryje się w zakamarkach.
Trzeba naprawdę dorosnąć, żeby najpierw zweryfikować czym jest szczęście i jak do niego dążyć. Jak je zdobyć i utrwalić, smakować żeby starczyło nam do końca życia. Szczęściem nie można się zachłysnąć, bo nam zbrzydnie. Wyrzucimy je w kąt znudzeni, a będziemy podążać za ślepą wizją czegoś wspaniałego. Za czym konkretnie ? Nie będziemy potrafili określić, ważny będzie pęd ku temu niezmierzonemu, upragnionemu , wyśnionemu temu ,, czemuś ‘’ Ale czemu ? Co to jest ? Nie wiadomo, bo nie będziemy tak naprawdę określić. Co to ma być. Bo jesteśmy tak naprawdę niedojrzali emocjonalnie. I czekać będą nas porażki. Będziemy niechybnie przegrywać i winić będziemy najpierw winić siebie, potem otoczenie, a na koniec Pana Boga i wszystko co żyje, chodzi czy w ogóle śmie istnieć naszym zdaniem. Nawet ze złości złamiemy drzewo, bo śmie być szczęśliwe i kwitnąć.
Należy dorosnąć ze swoimi pragnieniami, marzeniami i życzeniami. Często zakochujemy się nieszczęśliwie , następuje odrzucenie i złorzeczymy na cały świat, że nasz raj uleciał. Mieszkamy w gorszych warunkach jak sąsiedzi. Albo nasz samochód dawno skończył pełnoletniość i narzekamy. Wiecznie narzekamy, wiecznie coś nam się nie podoba. Nigdy nie potrafimy cieszyć się z tego co się ma. Docenić tego, spojrzeć na to bardziej przychylnym okiem.
Może i mój samochód jest pełnoletni, ale mam sentyment do niego i przygód z nim związanych. Nie zamienię go na żaden inny. Mój dom jest stary, ale ma historię. Dziewczyna, która nie przyszła na randkę niech żałuje, że taki ktoś ją pokochał kiedyś, ale to było kiedyś dziś by na nią nawet nie spojrzał. Bo oprócz urody panna nic nie posiada, co mogła by mi zaoferować i dać. O tak !
Jesteś zdrowy ? Doceń to. Masz pasję doceń to, bo inni bardziej szczęśliwi twoim zdaniem mogą jej nie mieć, być puści jak turecki bęben nic sobą i swoim zachowaniem nie reprezentując. Nie podoba się świat który cię otacza ? Znajdź sobie swój własny. Rodzina ci dokucza ? Spróbuj na nią inaczej spojrzeć, może naprawdę warto się pogodzić. Straconego często czasu nikt nie cofnie. Jeżeli naprawdę rodzinka jest wredna to o tyle o ile rodziny się nie wybiera, to przyjaciół już tak. Doceń to. Zmień to.
Przemyśl. Próbuj. Upadniesz, Wstań. Idź dalej. Ucz się na błędach. Doceń to co warte, dostrzeż to co cenne, usłysz to co piękne i uśmiechnij się, ciesz się każdą piękną chwilą, zarchiwizuj te piękne chwile w swoim umyśle i na złe dni wyciągaj w razie potrzeby . Szczęście leży często niedaleko, bardzo blisko tylko trzeba umieć je dostrzec i próbować o nie walczyć. Uwierz, bo ja jeszcze wierzę w ten gnijący piękny świat. Ten na górze jeszcze mi pomaga i pomagał mi przez całe życie, tylko nie potrafiłem tego docenić i zauważyć. bo nie wyklarowałem swoich marzeń. Nie miały odpowiedniego tła, teraz je mają. :)

Przez szereg lat zadawałem sobie pytanie ,, dlaczego ja ? ‘’ Czemu akurat to wszystko mnie spotyka. Winiłem , kłóciłem się z TYM na górze. Po latach wszystko się odmieniło. Niby ja, ale nie ja, niby ten sam, ale już nie taki sam. Po latach , kiedy osiągnąłem ową dorosłość, a nie był to czas odebrania w urzędzie dowodu osobistego, tylko stało się to ze względu na zmianę...

Rok 2013

Zawsze byłem inny niż wszyscy. Szedłem własną drogą, a inni mówili co chcą - według nauki Dantego. "Koledzy" z klasy mnie nienawidzili, wysyłali obraźliwe wiadomości, dźgali cyrklem po plecach, i na każdym kroku zatruwali mi życie. Co było tego powodem? Jak na te czasy byłem wyjątkiem, a świat nigdy nie lubił tego co nowe i obce. Nigdy nie byłem pijany, nigdy nie uciekłem z lekcji, i pisałem wiersze, gdy inni zaś prowadzili bogate życie towarzyskie. Często zastanawiałem się dlaczego Bóg uczynił mnie innym niż wszyscy? W osiemnaste urodziny dostałem olśnienia - wielkiej iluminacji: bo świat bez wyjątków byłby nudny, a tę nieustanną walkę jaką jest samo życie, wygrać mogą tylko tacy twardziele jak my! Od tamtej pory zacząłem przyjmować życie takim, jakim jest, z nadzieją o lepszym jutrze.

Nie zapominałem jednak o fakcie, że na pewno nienawidzi mnie ktoś tam na górze! Taki już mój los.

Bartosz

Rok 2013

Zawsze byłem inny niż wszyscy. Szedłem własną drogą, a inni mówili co chcą - według nauki Dantego. "Koledzy" z klasy mnie nienawidzili, wysyłali obraźliwe wiadomości, dźgali cyrklem po plecach, i na każdym kroku zatruwali mi życie. Co było tego powodem? Jak na te czasy byłem wyjątkiem, a świat nigdy nie lubił tego co nowe i obce. Nigdy nie byłem pijany, nigdy nie...

19 listopada
Zapewne znasz już mojego najlepszego przyjaciela.Kochany Pech stwierdził,że dzień nie może być normalny.Jak zawsze jechałam do szkoły plastycznej z teczką 100x70. Kolejny dojazd komunikacją miejską,gdzie ludzie patrzą się na mnie jakbym teczką zabijała biedne dzieci."Przepraszam,nie mogę jej zmniejszyć zaklęciem zmniejszająco-zwiększającym".Udało mi się dojechać,taranując tylko kilka osób.Dzień w szkole minął mi na rysunku,korektach i szkicach. Dzień był jeszcze stabilny,mój przyjaciel Pech niezbyt ingerował. Zaczęło się po szkole, kiedy znowu jechałam tramwajem i autobusem.Teczka 100x70 wciąż przy mnie była.Tego dnia bardzo dużo padało,wszędzie pełno wody. Jechałam sobie tramwajem -udało mi się zmieścić, aż nagle stanął i przez dłuższą chwilę nie jechał. Pasażerowie byli zdziwieni, niektórzy jak zawsze przeklinali tą okropną komunikację miejską.Okazało się, że dalej nie pojedzie bo ulica była cała zalana i musieliśmy wyjść.Czułam jak Pech się ze mną wita.Wychodzę z teczką,wody było po łydki. Nie wiedziałam,gdzie jest przystanek autobusowy,więc chodziłam na ślepo po zalanych ulicach,w deszczu,z teczką.Na niektórych ulicach woda sięgała tam powyżej kolan. Po godzinnej wędrówce udało mi się wsiąść do autobusu,wypełnionego po brzegi.Cała przemoczona,z rozmazanym makijażem ze znienawidzoną teczką.Jedyne o czym pomyślałam to"KTOŚ NA GÓRZE MNIE NIENAWIDZI”.

19 listopada
Zapewne znasz już mojego najlepszego przyjaciela.Kochany Pech stwierdził,że dzień nie może być normalny.Jak zawsze jechałam do szkoły plastycznej z teczką 100x70. Kolejny dojazd komunikacją miejską,gdzie ludzie patrzą się na mnie jakbym teczką zabijała biedne dzieci."Przepraszam,nie mogę jej zmniejszyć zaklęciem zmniejszająco-zwiększającym".Udało mi się...

STYCZEŃ 2008 STUDNIÓWKA
Dziś będę mieć o czym pisać. Tyle się działo! W końcu się doczekałam! Ale dlaczego… Tyle wstydu!!! I to przez mamę. Ogólnie impreza była udana. Fakt, Ania miała taką samą sukienkę jak ja, ale i tak ja się rzucałam w oczy. Podobało mi się jak wyglądałam, Kasia pożyczyła mi piękną kolię, czułam się tak wyjątkowo. I ten makijaż, fajnie że się nami zajęła. Jednak było warto iść do niej. W końcu to Studniówka! Od Marcina dostałam różę. Postarał się. Tylko... Tak jestem ciekawa filmu, było tyle kamerzystów. Czy będzie widać wszystko? Ta sukienka… Dlaczego to musiało przytrafić się mi? W takim momencie? Gdy wszyscy patrzą? Tyle fleszy, tyle ludzi. I to przytrafiło się właśnie mi. W sumie komu innemu jak nie mi? Zawsze ja mam takie sytuacje. Zawsze! Ten Polonez… Było wszystko dobrze, oczywiście przed się denerwowałam, czułam jak dłonie mi się pocą. Tak chciałam tańczyć tego Poloneza z mężem mojej polonistki. Chciałam dobrze wypaść. Wyszło jak zawsze. Gdy tak szliśmy… Już tym krokiem, gdy staliśmy na korytarzu, czułam… Słyszałam swoje imię, szepty, pamiętam głos Marty i moje imię. Nie wiedziałam o co chodzi? Czy wyglądam źle? Coś robię źle? A potem zaczęłam czuć. Czułam jak z każdym krokiem rozpina się suwak w mojej spódnicy. Szłam z tym rozpinającym się suwakiem, wkoło mnie mnóstwo ludzi, kamery, aparaty. A jak to będzie widać na nagraniu? Było tyle kamer! Tyle tego wszystkiego. A ja musiałam się uśmiechać, dalej tańczyć. Udało mi się, jednak cały czas czułam wzrok tych ludzi. Czułam się tak okropnie! Przecież nie mogłam wybiec, nie mogłam się poprawić. Nic nie mogłam zrobić! Dobrze, że sukienka się nie zsunęła… Boże! Co Ci ludzie widzieli? Modlę się teraz o to by nie było widać tego na filmie, przecież to pamiątka na całe życie. A mamę zabiję! To wszystko przez nią! To ona mi wstawiła zamek tej sukienki. Byłam w niej na weselu u kuzynki, przed balem. Zamek mi się w niej popsuł, mama mi wstawiła nowy. I taki efekt! Teraz tylko czekać na film. Ciekawe kiedy będzie gotowy? Czy będzie coś widać? Na naszym Polonezie, tym klasowym, było już dobrze. W między czasie Żaneta z wychowawczynią robiły co mogły by mi pomóc. Igła i nitka i się udało. Tylko czułam się tak ściśnięta! Ten gorset swoje, sukienka swoje! Ale… Już na naszym Polonezie nic mnie nie zaskoczyło. Zamek ani drgnął. Oczywiście się bałam, że coś puści, ale nie. Było OK. Teraz tylko film, tylko to się liczy. Tyle stresu. Chyba ktoś na górze mnie nienawidzi!

STYCZEŃ 2008 STUDNIÓWKA
Dziś będę mieć o czym pisać. Tyle się działo! W końcu się doczekałam! Ale dlaczego… Tyle wstydu!!! I to przez mamę. Ogólnie impreza była udana. Fakt, Ania miała taką samą sukienkę jak ja, ale i tak ja się rzucałam w oczy. Podobało mi się jak wyglądałam, Kasia pożyczyła mi piękną kolię, czułam się tak wyjątkowo. I ten makijaż, fajnie że się nami...

Nauka w liceum dobiegała końca - Cztery lata ciężkiej pracy niemal za sobą ale pozostaje pewien niedosyt, choć każdy rok z kolei zapowiadał się coraz lepiej to zawsze przed zakończeniem brakowało trochę do czerwonego paska, abym mógł sobie powiedzieć "jestem w elicie". A to średnia 4,5 a to potem 4,6 i tak "w koło wojtek" i nie dość że co roku było coraz bliżej to jednak zawsze zabrakło tej przysłowiowej łezki szczęścia. do tego doszedł problem ze zdaniem matury - przez stres i nerwy - po tym wszystkim jedyne co mi przyszło do głowy to przemyślenia że jednak ktoś na górze mnie nienawidzi...

Nauka w liceum dobiegała końca - Cztery lata ciężkiej pracy niemal za sobą ale pozostaje pewien niedosyt, choć każdy rok z kolei zapowiadał się coraz lepiej to zawsze przed zakończeniem brakowało trochę do czerwonego paska, abym mógł sobie powiedzieć "jestem w elicie". A to średnia 4,5 a to potem 4,6 i tak "w koło wojtek" i nie dość że co roku było coraz bliżej to jednak...