Każdego dnia uciekam od smutnej i szarej rzeczywistości w świat powieściowych historii. Teraz jestem w XVIII-wiecznej Anglii, w śmierdzącym porcie, wśród brutalnych handlarzy rumu, cukru i niewolników. A kilka dni temu wróciłam z baśniowej Irlandii, gdzie zasmakowałam strachu spowodowanego przez żądnego krwi potwora. Gdzie ucieknę za tydzień - tego jeszcze nie wiem, ale te codzienne podróże pozwalają mi zapomnieć o kłopotach, troskach i przeżyć coś, co nigdy nie wydarzy się w moim prawdziwym i nieco nudnym życiu.

Każdego dnia uciekam od smutnej i szarej rzeczywistości w świat powieściowych historii. Teraz jestem w XVIII-wiecznej Anglii, w śmierdzącym porcie, wśród brutalnych handlarzy rumu, cukru i niewolników. A kilka dni temu wróciłam z baśniowej Irlandii, gdzie zasmakowałam strachu spowodowanego przez żądnego krwi potwora. Gdzie ucieknę za tydzień - tego jeszcze nie wiem, ale te...

Taka myśl, by zostawić wszystko i uciec gdzieś, gdzie w końcu będę mogła odetchnąć... przychodzi mi nierozerwalnie, codziennie od lat. Mój planowany czas ucieczki urzeczywistnia się, gdy sięgam po czytaną właśnie książkę. Zatracam się w jej treści, uciekam do świata, który stworzył autor dla mnie, dla swojego czytelnika. Nie wyobrażam sobie dnia bez książki, bez ucieczki i odetchnięcia od rytmu dnia, bez ulubionej lektury. Realna "ucieczka i zostawienie wszystkiego", to tylko złudne czasowe poczucie "właściwego rozwiązania". Usprawiedliwienie samego siebie, że nie ma innego wyjścia by pozbyć się trosk i zmęczenia, które nas ogarnia. Pokornie przychodzi mi taka myśl. Jedyne, przed czym nie damy rady uciec - to choroba. Zazwyczaj przychodzi nagle, z dnia na dzień wywraca świat do góry nogami. Odbiera to, co ważne i najcenniejsze, pozostawia pustkę.
Bez zastanowienia, zamienilibyśmy właśnie to zmaganie z chorobą, zmaganie z czasem, tą bezsilność - na problemy, które wydawały się nam jeszcze tak niedawno, tak wielkimi. Od nich przecież, szukaliśmy ucieczki.

Taka myśl, by zostawić wszystko i uciec gdzieś, gdzie w końcu będę mogła odetchnąć... przychodzi mi nierozerwalnie, codziennie od lat. Mój planowany czas ucieczki urzeczywistnia się, gdy sięgam po czytaną właśnie książkę. Zatracam się w jej treści, uciekam do świata, który stworzył autor dla mnie, dla swojego czytelnika. Nie wyobrażam sobie dnia bez książki, bez ucieczki i...

Wiosną zeszłego roku wsiadłam w pociąg i pojechałam do Olsztyna. Byłam w tym mieście przed laty i zapragnęłam znowu zobaczyć. To była jednodniowa wyprawa. Ode mnie pociąg do Olsztyna jedzie 4,5 godziny, a więc to była szalona wycieczka. Byłam zachwycona. Zrobiłam zdjęcia i opublikowałam je na Facebooku. Zrealizowałam swoje marzenie.

Wiosną zeszłego roku wsiadłam w pociąg i pojechałam do Olsztyna. Byłam w tym mieście przed laty i zapragnęłam znowu zobaczyć. To była jednodniowa wyprawa. Ode mnie pociąg do Olsztyna jedzie 4,5 godziny, a więc to była szalona wycieczka. Byłam zachwycona. Zrobiłam zdjęcia i opublikowałam je na Facebooku. Zrealizowałam swoje marzenie.

Uciekłam kiedyś. Nie była to aż tak spektakularna ucieczka jak w opisie. Nie porzuciłam pracy, rodziny i wszelkich zobowiązań,ale pewnego dnia stwierdziłam, że muszę wyjechać. Kolejnego dnia z samego rana siedziałam już w całkiem niezłym jak na polskie realia pociągu i zamierzałam na Wschód. Jedni chcą rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady, mnie zawsze serce wyrywa się za Bug. Bo tylko na Podlasiu noc jest tak czarna. Tylko tam tak pięknie pachnie lasem i tylko na wschodzie gwiazdy świecą tak intensywnie. Po powrocie nic się jednak nie zmieniło. Przed sobą samym się nie ucieknie, a czarna noc, pachnący żywicą las i gwiazdy, których próbujemy uchwycić są w nas samych. Tak jak i problemy, przed którymi uciekamy. Choć fizyczny dystans czasem pomaga nabrać dystansu w naszej głowie.

Uciekłam kiedyś. Nie była to aż tak spektakularna ucieczka jak w opisie. Nie porzuciłam pracy, rodziny i wszelkich zobowiązań,ale pewnego dnia stwierdziłam, że muszę wyjechać. Kolejnego dnia z samego rana siedziałam już w całkiem niezłym jak na polskie realia pociągu i zamierzałam na Wschód. Jedni chcą rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady, mnie zawsze serce wyrywa się za...

Siedzę nad książką i czytam jedno zdanie raz po raz, lecz ból głowy spowodowany wczorajszą imprezą nie pozwala mi się skupić na słowach. A może to ból zdrady, której cios czuję od wczoraj? Wiem, że z nauki nici, więc biorę do ręki telefon i pobieżnie czytam wiadomości od znajomych - "Jak się czujesz", "Żyjesz?", "Co z Tobą?" - wszystkie pozostawiam bez odpowiedzi. Pospiesznie się ubieram, biorę słuchawki i trzaskam drzwiami, nie mówiąć nikomu gdzie idę. Na dworze wita mnie chłód mroźnej zimy, szczypiąc w policzki. Idę przed siebie, podziwiam jak śnieg otulił wszystko dookoła. W uszach rozbrzmiewa "Głupi byt", a ja próbuje sobie wyobrazić, że uciekam i nigdy nie muszę wracać.

Siedzę nad książką i czytam jedno zdanie raz po raz, lecz ból głowy spowodowany wczorajszą imprezą nie pozwala mi się skupić na słowach. A może to ból zdrady, której cios czuję od wczoraj? Wiem, że z nauki nici, więc biorę do ręki telefon i pobieżnie czytam wiadomości od znajomych - "Jak się czujesz", "Żyjesz?", "Co z Tobą?" - wszystkie pozostawiam bez odpowiedzi....

Idealny temat dla mnie.
Myślę o tym codziennie, codziennie kiedy przychodzę do domu z pracy w którym codziennie muszę sprzątać, codziennie gotować, codziennie prać i codziennie kłaść się spać padnięta ( mam 5 dzieci).
Chciałabym wraz z mężem uciec od codziennych obowiązków i cieszyć się życiem jak dziesięć lat temu. Chciałabym spać do południa, jeść kiedy chcę i co chcę, kłaść się z uśmiechem na ustach. Nie ważne miejsce bylebyśmy byli chociaż trochę sami.

Idealny temat dla mnie.
Myślę o tym codziennie, codziennie kiedy przychodzę do domu z pracy w którym codziennie muszę sprzątać, codziennie gotować, codziennie prać i codziennie kłaść się spać padnięta ( mam 5 dzieci).
Chciałabym wraz z mężem uciec od codziennych obowiązków i cieszyć się życiem jak dziesięć lat temu. Chciałabym spać do południa, jeść kiedy chcę i co chcę,...

Mam już tego dość. Odchodzę. Marta zostawiła mnie bo twierdziła, że jestem życiowym nieudacznikiem. Na szczęście nie mieliśmy dzieci, ich nie mógłbym zostawić. Praca? W dupie z taką pracą. Napisałem milion procedur, a nikt i tak się ich nie trzyma. Coś na co mam teoretycznie 3 dni, musze zrobić w godzinę. Do tego więcej i więcej. Duszę się. Nie to jeszcze nie teraz. Odejdę. Nikt mnie już nie będzie męczył. Ne będę się liczył z opinią innych. Tam gdzie pójdę nie będzie nikogo obchodzić skąd jestem. Zostawiam wszystko. Samochód, mieszkanie, niech się rozszarpią walcząc o to wszystko. Ciężko mi. Całe życie robiłem wszystko, żeby było im dobrze , a oni wciąż byli niezadowoleni. Nie mam już siły. Tylko mamy mi szkoda. Ona będzie się martwić, płakać, zadawać pytania. Duszno mi……

Marysia robiła dziś cardio. Biegła drogą przy lesie z słuchawkami w uszach. Jej ulubiony trance. Dziś będzie długie wybieganie, przeszło 10 km. Nagle, stanęła jak wryta i zaczęła krzyczeć co sił. Była przerażona widząc powieszonego mężczyznę…

Mam już tego dość. Odchodzę. Marta zostawiła mnie bo twierdziła, że jestem życiowym nieudacznikiem. Na szczęście nie mieliśmy dzieci, ich nie mógłbym zostawić. Praca? W dupie z taką pracą. Napisałem milion procedur, a nikt i tak się ich nie trzyma. Coś na co mam teoretycznie 3 dni, musze zrobić w godzinę. Do tego więcej i więcej. Duszę się. Nie to jeszcze nie teraz. Odejdę....

Kiedy ostatnio miałam ochotę zostawić wszystko i uciec? Chociażby teraz :) Jako studentka II roku aktualnie znajduję się na polu bitwy pełnym min. Mojemu życiu zagraża wyznaczenie kolejnego terminu, w którym znajdę się ponownie w tym samym miejscu. W miejscu, z którego istnieje połowa szans, że ucieknę, a połowa, że polegnę i zaprzepaszczę tym wszystkim swoją przyszłość. Jaki mam w tym cel? Uzbierać cały komplet naklejek, który upoważni mnie do posiadania czegoś bardzo cennego — jednej małej rzeczy, którą nie każdy może posiadać. Absurdalne, może się wydawać, że moim trofeum, za stoczoną walkę wówczas będzie kartka papieru, ze stosownymi podpisami i pieczątkami.

Kiedy ostatnio miałam ochotę zostawić wszystko i uciec? Chociażby teraz :) Jako studentka II roku aktualnie znajduję się na polu bitwy pełnym min. Mojemu życiu zagraża wyznaczenie kolejnego terminu, w którym znajdę się ponownie w tym samym miejscu. W miejscu, z którego istnieje połowa szans, że ucieknę, a połowa, że polegnę i zaprzepaszczę tym wszystkim swoją przyszłość....

Exodus[bookLink]4801665|Exodus[/bookLink]

Exodus[bookLink]4801665|Exodus[/bookLink]

 [bookCover]4801665|Exodus[/bookCover]