Ucieknę. Od codzienności, pracy, dzieci, rodziców, zwykłych zajęć, trudnych spraw, zmartwień. Ucieknę, za chwilę, już, teraz. Odważę się i rzucę wszystko.
Tylko czy to odwaga? Nie sądzę. Zatem będę trwać i stawiać czoła wszystkim swoim lękom, bo na tym polega życie. Żadnych ucieczek.

Ucieknę. Od codzienności, pracy, dzieci, rodziców, zwykłych zajęć, trudnych spraw, zmartwień. Ucieknę, za chwilę, już, teraz. Odważę się i rzucę wszystko.
Tylko czy to odwaga? Nie sądzę. Zatem będę trwać i stawiać czoła wszystkim swoim lękom, bo na tym polega życie. Żadnych ucieczek.

Właściwie ciągle myślę o ucieczce. Kiedy przytłaczają mnie decyzje, egzaminy, obowiązki, kontakty międzyludzkie, oczekiwania... uciekam. Czasem wyobrażam sobie miejsca, do których bym uciekła - zwykle są to pomysły zupełnie szalone. Przed maturą poważnie rozważałam wyjazd na Borneo i wolontariat na rzecz orangutanów. Teraz skrycie marzę o liczeniu pingwinów na Antarktydzie. Ale tak na co dzień, uciekam w moje pasje - w szermierkę, w książki, czasem w film. Albo błąkam się korytarzami mojej wyobraźni, uciekając coraz dalej od rzeczywistości, dopóki nie nabiorę dystansu. Można powiedzieć, że jestem etatowym "uciekaczem".

Właściwie ciągle myślę o ucieczce. Kiedy przytłaczają mnie decyzje, egzaminy, obowiązki, kontakty międzyludzkie, oczekiwania... uciekam. Czasem wyobrażam sobie miejsca, do których bym uciekła - zwykle są to pomysły zupełnie szalone. Przed maturą poważnie rozważałam wyjazd na Borneo i wolontariat na rzecz orangutanów. Teraz skrycie marzę o liczeniu pingwinów na Antarktydzie....

Dzisiaj. Bardzo ważny egzamin, na który uczyłam się wiele miesięcy. Systematycznie, robiąc schematy, rozwiązując zadania. Korzystałam z każdego możliwego źródła wiedzy. Nie zdałam. Wszystkie wieczory spędzone na nauce przeleciały mi przed oczyma i oblała mnie fala gniewu i poczucia niesprawiedliwości. Zrozumiałam, że są rzeczy których przeskoczyć się nie da. Zostawiłam pajęczaki, głowonogi i inne wymysły natury. Poszłam na spacer marząc o tym by zamiast okolicznego parku i małego stawu było to nasze piękne bałtyckie morze. Po prostu odpocząć, popatrzeć na otaczających mnie ludzi, którzy mają większe zmartwienia niż jeden egzamin. Jednak myślę, że nawet tam prześladowała by mnie biologia. Od tego nie uda mi się uwolnić.

Dzisiaj. Bardzo ważny egzamin, na który uczyłam się wiele miesięcy. Systematycznie, robiąc schematy, rozwiązując zadania. Korzystałam z każdego możliwego źródła wiedzy. Nie zdałam. Wszystkie wieczory spędzone na nauce przeleciały mi przed oczyma i oblała mnie fala gniewu i poczucia niesprawiedliwości. Zrozumiałam, że są rzeczy których przeskoczyć się nie da. Zostawiłam...

Każdego dnia, odkąd zaczęłam liceum. Szczególnie teraz, w klasie maturalnej, bez perspektyw na przyszłość. Marzę o tym, żeby wsiąść w pociąg albo samolot i uciec jak najdalej, odpocząć od wszystkiego. Niestety jedyną ucieczką, na jaką mogę sobie teraz pozwolić, jest zrobienie herbaty, owinięcie się w koc i zatracenie w dobrej książce lub filmie.

Każdego dnia, odkąd zaczęłam liceum. Szczególnie teraz, w klasie maturalnej, bez perspektyw na przyszłość. Marzę o tym, żeby wsiąść w pociąg albo samolot i uciec jak najdalej, odpocząć od wszystkiego. Niestety jedyną ucieczką, na jaką mogę sobie teraz pozwolić, jest zrobienie herbaty, owinięcie się w koc i zatracenie w dobrej książce lub filmie.

Wyjątkowo dziś, wbrew mojej naturze śpiocha, wstałam o 6 rano.
O 6 rano -gdy jest jeszcze ciemno,
6 rano – gdy nie słychać jeszcze sąsiadów zza wielkiej płyty.
I gdy już przetarłam zaspane oczy, poczułam że udało mi się uciec.
Uciekłam od codziennego pośpiechu .
Uciekłam od schematu, codziennej rutyny oraz korków na drodze.
Nie potrzebowałam biletu do Chin ani do przepięknej Szwajcarii.
Wystarczyła mi gorąca herbata, by myślami zawędrować do najdalszych zakątków świata.
Śniadanie zjedzone w spokoju bez ręki na myszce i wpatrzonych oczu w tabelki Exela. To było to -
to był mój czas.

A kiedy myślałam ostatnio o ucieczce?
Myślę codziennie.
Jednak każdego dnia próbuję uświadomić sobie dokąd tak naprawdę chcę uciec? Co chcę tam znaleźć i co chcę tam robić?
Dziś mi się udało! Znalazłam swoją „plażę”, mój mały azyl, a wystarczyło mi wstać 1.5h wcześniej !

Wyjątkowo dziś, wbrew mojej naturze śpiocha, wstałam o 6 rano.
O 6 rano -gdy jest jeszcze ciemno,
6 rano – gdy nie słychać jeszcze sąsiadów zza wielkiej płyty.
I gdy już przetarłam zaspane oczy, poczułam że udało mi się uciec.
Uciekłam od codziennego pośpiechu .
Uciekłam od schematu, codziennej rutyny oraz korków na drodze.
Nie potrzebowałam biletu do Chin ani do...

Dziś jest ten dzień kiedy mam wszystkiego dosyć,kiedy wszystko jest nie tak,kiedy nawet gadać mi się nie chce...
Co ja wymyślam -szepcze moja podświadomość
-mam super męża,kochający,bez nałogów,zaradny,nawet garnki czasem pozmywa,poodkurza- ot< mąż idealny
-mam super dzieci,dobrze się uczą,ładne,zaradne,rozsądne,czasem tylko się poszturchają,pokrzyczą-ot< dzieci idealne
-mam dom własny bez kredytu,wokół ogródek,miejsce na grilla,plac do zabaw dla dzieci-ot< warunki idealne
-mam , mam ,mam??? Co jeszcze mam? Czy jeszcze czegoś mi trzeba?Może zdrowie?-ale przecież nie jest najgorzej,czasem jakiś wirus się przyplącze,do tego córka z celiakią ale to już opanowane tyle lat, że dieta bezglutenowa jakiej wymaga jest normą.
Więc co???Przed czym chcę uciec?
Mój tato!Czy daję jeszcze radę tak go nazywać?Po tym wszystkim co musiałam przeżyć jako dziecko,po tym jakie nerwy funduje mi teraz?Pił odkąd pamiętam ileż nocy nieprzespanych,ile łez wylanych, wie ten co to przeżył. A teraz ma 80 lat jest po udarach ma niedowład,jest w pampersach,do tego w głowie ma tak namieszane,wygaduje bzdety nawet całą noc potrafi wrzeszczeć,wtedy wszyscy nie śpimy bo zwyczajnie się nie da.Trzeba go pilnować na każdym kroku,bo potrafi np.czymś rzucić w szybę albo nasikać na środek dywanu.Wiem że to ohydne, ale to moja jedyna droga ucieczki -móc się przed kimś wygadać, by wyrzucić tę chorą sytuację ze swojego życia, by choć na chwilę zapomnieć...

Dziś jest ten dzień kiedy mam wszystkiego dosyć,kiedy wszystko jest nie tak,kiedy nawet gadać mi się nie chce...
Co ja wymyślam -szepcze moja podświadomość
-mam super męża,kochający,bez nałogów,zaradny,nawet garnki czasem pozmywa,poodkurza- ot< mąż idealny
-mam super dzieci,dobrze się uczą,ładne,zaradne,rozsądne,czasem tylko się poszturchają,pokrzyczą-ot< dzieci idealne
...

Masowałam swoje siniaki delikatnymi, kolistymi ruchami. Miałam je na żebrach, udach, a nawet kilka drobnych przebarwień znajdowało się na mojej młodej twarzy. Patrzyłam w lustro: uśmiechałam się i pochmurniałam naprzemiennie, by sprawdzić, czy ta powłoka nadal potrafi ujawniać emocje. Stopniowo zauważyłam rozmywające się własne kontury w odbiciu lustrzanym. Łzy wypłynęły, bo tak musiało być. Odwróciłam się od swojego widoku, bo przecież w końcu byłam w miejscu bezpiecznym. Z daleka od przyczyny tych sińców i płaczu. Mogłam położyć się na miękkiej kołdrze, wysłać kilka maili w ramach pracy i czekać na człowieka, którego kocham. Teraz na pewno rozwiązywał poważne, choć dla mnie kompletnie niezrozumiałe, problemy sieciowe. Później przyjdzie, pocałuje mnie, stworzymy pełen ciepła obrazek, nadający się do broszury sklepowej. W końcu każda kobieta o tym marzy, prawda? By przybył książę i uratował ją z objęć groźnego smoka, a później żyli długo i szczęśliwie. Dlaczego więc znów pakuję się w myślach i piszę w sekrecie bardzo długi list pożegnalny? Nieodgadnione pragnienia chwytają mnie za kostki i wleką przez życie wbrew mojej woli. Chciałabym osiąść, lecz ciągle biegnę. Uciekam przed każdą z rzeczywistości. Ze snu uciekam w życie, z życia w sen. We dnie planuję kolejne ucieczki, w nocy zaś powroty lub spektakularne zakręty.

Masowałam swoje siniaki delikatnymi, kolistymi ruchami. Miałam je na żebrach, udach, a nawet kilka drobnych przebarwień znajdowało się na mojej młodej twarzy. Patrzyłam w lustro: uśmiechałam się i pochmurniałam naprzemiennie, by sprawdzić, czy ta powłoka nadal potrafi ujawniać emocje. Stopniowo zauważyłam rozmywające się własne kontury w odbiciu lustrzanym. Łzy wypłynęły,...

Każdy dzień jest walką.
Walką o jedzenie , pracę, pieniądze, uśmiech , czas , miłość , sen, spełnienie- walką z myślą, że nastała pora by porzucić znany nam świat , na rzecz tego nieznanego.
To wszystko tworzy taką równie pochyłą, z nami pośrodku nieustannie ciągnących klocek jakim jest "istnienie" to w jedną ,to w drugą stronę , by zachować równowagę .
Czy można zaryzykować względną stabilność życia dla czegoś więcej? Co jest zupełnie niepewne? Prawdopodobnie umrzeć starając się znów zacząć żyć?
Można. Jednak to jedno z najcięższych marzeń zatrzymujących nas w miejscu. Złoty środek ? Według mnie recepta jest prosta - kiedy każdy człowiek zamiast " Chcę " powie " Mogę ", i po prostu zrobi to, będzie żył. Bez zastanowienia...

Każdy dzień jest walką.
Walką o jedzenie , pracę, pieniądze, uśmiech , czas , miłość , sen, spełnienie- walką z myślą, że nastała pora by porzucić znany nam świat , na rzecz tego nieznanego.
To wszystko tworzy taką równie pochyłą, z nami pośrodku nieustannie ciągnących klocek jakim jest "istnienie" to w jedną ,to w drugą stronę , by zachować równowagę .
Czy można...

Utopia życia na wsi to potrzeba ucieczki od pewnego stylu życia to niekoniecznie miasto nas męczy, ale rytm pracy, ciągły pośpiech i napięcie, którego nie ma kiedy odreagować. Współczesny kapitalizm każe pracować w pośpiechu i konsumować w pośpiechu. Trzeba sporo samozaparcia, żeby nie utracić poczucia celu i smaku życia, radości z tego, co jest. Wieś często kojarzy się z kontaktem z naturą, ze spokojem, czasem na to, żeby się zatrzymać i pomyśleć. I to chyba za tym tęsknimy. Rzeczywiście bardzo często fantazjujemy o wyjeździe. Nie tylko na wieś, ale np. do innych państw. Wierząc w to, że gdzie indziej jest lepiej, spokojniej, bezpieczniej. Często takim idealnym kierunkiem jest nie tylko urzekająca krajobrazem Islandia czy Nowa Zelandia, ale Kopenhaga czy Amsterdam. I bardzo łatwo domyślić się, dlaczego. Zdjęcia ze stolicy Holandii pokazujące mnóstwo osób na rowerach czy auta przepuszczające rowerzystów szturmem zdobywają media społecznościowe. A w komentarzach smutne pytania: “dlaczego nie może tak być u nas”? Dlaczego musimy stać w korkach albo kisić się w zatłoczonej komunikacji miejskiej? Dlaczego nie mamy rowerowych autostrad? Co zrobić, żeby w betonowej dżungli nie oszaleć? Wzbogaćmy mieszkanie o więcej zieleni. Nie w każdym budynku jest to możliwe, ale coraz częściej łatwiej o zgodę na postawienie ula np. na dachu (o ile odległość od okien będzie większa niż 10 m). Takie małe drobiazgi mogą sprawić, że natura będzie bliżej nas.

Utopia życia na wsi to potrzeba ucieczki od pewnego stylu życia to niekoniecznie miasto nas męczy, ale rytm pracy, ciągły pośpiech i napięcie, którego nie ma kiedy odreagować. Współczesny kapitalizm każe pracować w pośpiechu i konsumować w pośpiechu. Trzeba sporo samozaparcia, żeby nie utracić poczucia celu i smaku życia, radości z tego, co jest. Wieś często kojarzy się z...

To było tuż po studiach, kiedy musiałem zderzyć się z szarą polską rzeczywistością rynku pracy. Cały okres nabywania wiedzy tłukli nam do głów, że jak będziemy się przykładać, trafimy na dobre stanowiska, będziemy objęci coachingiem, który nam pomoże się wdrożyć, dostaniemy atrakcyjne pakiety benefitów, zaczniemy podbijać świat i będziemy zawsze uśmiechnięci w młodym perspektywicznym zespole. Zamiast jednak trafić do globalnej korporacji, po miesiącach nieudanych poszukiwań, wylądowałem na słuchawce. To bardzo osłabiło moją samoocenę. Do tego praca była niezwykle ciężka i niszcząca zarówno moją kreatywność, jak i wrażliwość. Przekleństwa, wyzwiska, groźby – to chleb powszedni telemarketera. Do tego opuściła mnie kobieta, dla której jak się okazało ważniejszy był status społeczny i pieniądze niż człowiek. Wtedy ostatni raz chciałem uciec do innego świata, zapomnieć o wszystkim. Jednakże wychodząc pewnego dnia z pracy natknąłem się na bezdomnego. Zabrałem go na obiad do knajpy, potrzebowałem z kimś porozmawiać. To on mi powiedział, że te moje problemy to tak naprawdę błahostki i że prawdziwy facet takimi duperelami się nie przejmuje. Trzeba brać odpowiedzialność za swoje czyny, schować gdzieś głęboko urażone ambicje i zacząć żyć z głową zwróconą do góry. Pomogło, przestałem się użalać, z czasem znalazłem lepszą pracę i kobietę. Od tamtego czasu, a minęło już 7 lat, nigdy nie chciałem uciekać. Choć są problemy, choroby, złe dni, zawsze trzeba iść pod prąd.

To było tuż po studiach, kiedy musiałem zderzyć się z szarą polską rzeczywistością rynku pracy. Cały okres nabywania wiedzy tłukli nam do głów, że jak będziemy się przykładać, trafimy na dobre stanowiska, będziemy objęci coachingiem, który nam pomoże się wdrożyć, dostaniemy atrakcyjne pakiety benefitów, zaczniemy podbijać świat i będziemy zawsze uśmiechnięci w młodym...