Nie zawsze barwne…
Najstarszą osobą z rodziny, którą znałam kiedyś była moja babcia ze strony mamy. Nie znałam żadnego z dziadków, ani drugiej babci. Ojciec mamy zmarł, gdy ona była malutkim dzieckiem. Dziadkowie ze strony ojca mieszkali za wschodnią granicą, nie było okazji ich poznać. Do wspomnień o tym, jak było została ta jedna babcia. Jak byłam mała, opowiadała historie, które szybko mi się znudziły. Dotyczyły babcinego świata – przedwojennej i biednej wsi. Realia zupełnie mi nieznane. Jakieś opowieści o darciu pierza, o wozie na dachu w prima aprilis… To nie dało się odnieść do niczego, co znałam. Kiedy podrosłam i zaczęłam zadawać inne pytania, babcia mnie zbywała. A ja już wtedy czułam, że babcia coś ukrywa, że są luki w jej życiu, co wynikało z nagłych wspomnień ciotek, z niezgadzającego się rachunku dat. Dzisiaj, dzięki mamie wiem, o czym nie chciała mówić. I miała rację, to były jej prywatne, czasem nie najpiękniejsze sprawy. Dzisiaj najstarszą osoba w rodzinie jest moja mama, która ma 91 lat. Jak to bywa w tym wieku, najlepiej pamięta to, co się działo w czasach jej młodości, niż kto ją wczoraj odwiedził. I chętnie opowiada. Wszystko. A ja nie wszystko chcę o jej życiu wiedzieć. Ona jednak wyrzuca z siebie swoje dziewczęce krzywdy, zawiedzione panieńskie oczekiwania i niespełnione kobiece marzenia.
Wspomnienia nie zawsze są warte uwieczniana, a nawet przywoływania. Nic z nimi nie zrobisz, a mogą zmienić sposób postrzegania nawet najbliższej osoby. Po co?

Nie zawsze barwne…
Najstarszą osobą z rodziny, którą znałam kiedyś była moja babcia ze strony mamy. Nie znałam żadnego z dziadków, ani drugiej babci. Ojciec mamy zmarł, gdy ona była malutkim dzieckiem. Dziadkowie ze strony ojca mieszkali za wschodnią granicą, nie było okazji ich poznać. Do wspomnień o tym, jak było została ta jedna babcia. Jak byłam mała, opowiadała...

Jedyna z pokolenia dziadków rozmawia z moją mamą:
– A powiedzcie mi, mamo, gdzie bym tu najlepiej mogła z dzieckiem pójść? – zapytała Małgosia.
– A ustawże sobie wózek na podwórku, pod lipą. Tam mu ptaszki będą ćwierkały i trochę cienia będzie – poradziła teściowa.
Małgosia z pomocą Walerka zniosła wózek do sieni i wyjechała nim na podwórko, a potem wprost pod gałęzie rozłożystej lipy po lewej stronie. Wróciła do pokoju i wzięła książkę, a z sieni niewielki stołeczek. Usiadła obok wózka i zagłębiła się w lekturze.
– A co ty tam czytasz, kochana? – podeszła zainteresowana teściowa.
Małgosia pokazała okładkę i powiedziała:
– To poradnik doktora Jonschera, jak się dzieckiem opiekować.
– A na co ci to? Matka ci wszystkiego nie powiedziała?
– Mama umarła w trzydziestym piątym, przed wojną. Ale moja macocha Małgorzata wiele mnie nauczyła.
– No tak. Toż słyszałam o twojej mamie. Współczuję. No i co? Tej wiedzy ci nie wystarczy?
– Bo wie mama, teraz są nowe metody, specjaliści, a ja chcę, żeby dziecku było jak najlepiej .
– My tu, na wsi tak się nie certolimy z przychówkiem. Co trzeba zrobić przy dziecku, to od wieków wiadomo. A zaczniesz się certolić, to i czasu dużo zużyjesz, robotę przy gospodarstwie zaniedbasz i chuchro jakieś, nie daj Bóg, wychowasz. – Starsza pani miała już skrystalizowane poglądy.
– Ale ja wolę jakoś się zabezpieczyć. Ciągle tak wiele małych dzieci umiera – zasmuciła się Małgosia.
– I tak mniej niż drzewiej bywało. Ale ja tam nic ci nie mówię, zrobisz, jak uważasz.

Jedyna z pokolenia dziadków rozmawia z moją mamą:
– A powiedzcie mi, mamo, gdzie bym tu najlepiej mogła z dzieckiem pójść? – zapytała Małgosia.
– A ustawże sobie wózek na podwórku, pod lipą. Tam mu ptaszki będą ćwierkały i trochę cienia będzie – poradziła teściowa.
Małgosia z pomocą Walerka zniosła wózek do sieni i wyjechała nim na podwórko, a potem wprost pod gałęzie...

Jako, że jestem z wykształcenia historykiem ( z pasji również) przy pisaniu pracy magisterskiej mogłam dogłębniej poznać historię mojej rodziny. Pradziadków nie znałam, ale mój ukochany dziadek zmarł zaledwie kilka lat temu ( 2010 rok). Zawsze był kochany, oddany nam wnukom, skory do poświeceń, pomagał wszystkim wokół, nauczył nas czym jest wiara i patriotyzm oraz by nie niszczyć niczego bez potrzeby, czasami opowiadał o przeszłości a żył w burzliwych dla Polski czasach. Urodził się w 1924 roku. Często opowiadał jak był przez Niemców wraz z ojcem i bratem ( i kilkoma innymi mieszkańcami mojej wsi) aresztowany i osadzony jako więźniowie na Zamku Lubelskim i po kilku miesiącach wywiezieni do Radawca na rozstrzelanie. Postawiono ich w rowach i strzelano do nich. Dziadkowi szczęście w nieszczęściu kula wyszła policzkiem i ocknął się po jakimś czasie. Docucił też ojca ( też dostał nie groźnie), brat i inni wywiezieni tej nocy byli martwi. Jakie to było straszne obudzić się pośród trupów nie mogę sobie wyobrazić. Wygrzebali się z tego rowu i zaczęli obaj iść. W oddali dostrzegli światełko. I tam podążyli. Przyjęła ich jakaś kobieta. Dała by się umyli i dziadek po przespaniu się w stodole wyruszył na piechotę około 80 km do domu by poinformować o wszystkim bliskich i aby ktoś pojechał po jego ojca ( był w gorszym stanie). Przeszedł taki kawał drogi nie dostrzeżony przez nikogo. To opowiadał często, ale dopiero przy pisaniu pracy w jego kwestionariuszu przeczytałam jak był przesłuchiwany ( Podejrzewali Niemcy o działalność w jakiejś organizacji. Mieli rację, ale tego im nigdy nie powiedział), a także jak wyglądała sytuacja na samym Zamku ( to przeczytałam w książce. Nie powiedział jednak nigdy i nie napisał szczegółów tego co było gdy się przebudził po rozstrzelaniu i to zabrał ze sobą do grobu. Do końca był radosny, ale te wydarzenia jednak odcisnęły na nim swoje piętno.

Jako, że jestem z wykształcenia historykiem ( z pasji również) przy pisaniu pracy magisterskiej mogłam dogłębniej poznać historię mojej rodziny. Pradziadków nie znałam, ale mój ukochany dziadek zmarł zaledwie kilka lat temu ( 2010 rok). Zawsze był kochany, oddany nam wnukom, skory do poświeceń, pomagał wszystkim wokół, nauczył nas czym jest wiara i patriotyzm oraz by nie...

Mnie aż do ubiegłego maja, czyli przez ponad 25 lat mojego życia towarzyszyła w życiu prababcia. Jedyna z grona "pradziadków" którą miałam okazję poznać, dożyła bardzo sędziwego wieku. Babcia Jula- tak się do niej wszyscy zwracaliśmy, była bardzo ciekawą osobą. Całe życie stoczyła w pojedynkę, jej mąż zaginął tuż po wojnie w podejrzanych okolicznościach. Mimo wszystko dzielnie kroczyła przez życie, wychowała sama gromadkę dzieci. Moje najmilsze wspomnienia z nią związane to przeróżne, ręcznie przez nią robione ozdoby choinkowe, niezastąpione i zupełnie niesamowite. I to, że dla wnuczek zawsze miała schowaną w szafce naleweczkę, ale tylko po troszeczkę "Bo nie wolno rozpijać młodzieży"- jej częste hasło :D

Mnie aż do ubiegłego maja, czyli przez ponad 25 lat mojego życia towarzyszyła w życiu prababcia. Jedyna z grona "pradziadków" którą miałam okazję poznać, dożyła bardzo sędziwego wieku. Babcia Jula- tak się do niej wszyscy zwracaliśmy, była bardzo ciekawą osobą. Całe życie stoczyła w pojedynkę, jej mąż zaginął tuż po wojnie w podejrzanych okolicznościach. Mimo wszystko...

Moi pradziadkowie zmarli przed moimi urodzinami. Niemniej trochę o nich wiem od mojej babci. Napisałam o nich opowiadanie na które składają się fakty i moja wyobraźnia. To jego fragment:
Leokadia urodziła się na warszawskiej Pradze. Tu od wieków mieszkała jej rodzina i utrzymywała się z handlu. W 1920 roku wyszła za mąż za chłopaka z okolicy, który handlował tak jak jej rodzice na Targu Różyckiego – tam się poznali. Stanisław nie był jej pierwszym konkurentem. Wcześniej smolił do niej cholewki bogaty Pan. Jednak ona była i za taką się uważała prostą niepiśmienną dziewczyną i dlatego go nie chciała. Leokadia i Stanisław mieszkają w suterenie, przy ulicy Ząbkowskiej. Dziś jest 20 kwiecień 1921 rok. Gdy Leokadia wstała Stanisław wyszedł już z domu. Handluje, czym się da. Nie może się zdecydować, w czym ma się specjalizować. Wszyscy mówią, że to błąd gdyż się rozdrabnia, ma wielu dostawców i nie jest konkurencyjny. Jeszcze wczoraj wieczorem Stanisław zapowiedział, że dziś musi z nią koniecznie porozmawiać. Rozpalając na kuchni Leokadia zastanawia się, o co Stanisławowi chodziło. Leokadia gotuje zupę z tego, co ma w domu. Zerknęła do kredensu i popatrzyła na półmisek Kuzniecowa, który wniosła w posagu. Ten widok napełnił ją radością i spokojem. Wie, że ma rodzinę, na którą zawsze może liczyć. Później Leokadia bierze się za porządki. Myje okno. Musi to robić często – bo to suterena. Następnie na kolanach szoruje podłogę. Jest już południe. Stanisława jeszcze nie ma, a już powinien być. Targ o tej porze już się wyludnia. Idzie do sąsiadki – chce dowiedzieć się, co słychać na Pradze...

Moi pradziadkowie zmarli przed moimi urodzinami. Niemniej trochę o nich wiem od mojej babci. Napisałam o nich opowiadanie na które składają się fakty i moja wyobraźnia. To jego fragment:
Leokadia urodziła się na warszawskiej Pradze. Tu od wieków mieszkała jej rodzina i utrzymywała się z handlu. W 1920 roku wyszła za mąż za chłopaka z okolicy, który handlował tak jak jej...

Saga. Czyli filiżanka, której nie ma[bookLink]4810240|Saga. Czyli filiżanka, której nie ma[/bookLink]

Saga. Czyli filiżanka, której nie ma[bookLink]4810240|Saga. Czyli filiżanka, której nie ma[/bookLink]

 [bookCover]4810240|Saga. Czyli filiżanka, której nie ma[/bookCover]