Pamiętam mojego pradziadka. Zmarł kiedy miałam osiem lat, wiec wspomnienia nie są aż tak bardzo mgliste, tym bardziej, że mieszkaliśmy razem w jednym domu. Moja mama, która weszła do rodziny, do tej pory ma ciepło o nim mówi, bo jak to określiła „wykołysał” jej cierpliwie troje dzieci.
Z całego tamtego okresu najlepiej wspominam momenty, kiedy odwiedzał go brat. Oboje byli w bardzo zaawansowanym wieku, ale lubili posiedzieć sobie przy flaszeczce i poopowiadać. Szczególnie fajne był zapewnienia wujka Franka który mówił: „Władek, ty jesteś jeszcze młody… Powinieneś się ożenić.” A Władek był już wtedy po osiemdziesiątce. Zresztą Franek tylko ciut młodszy. Niestety pradziadek zmarł w wieku osiemdziesięciu sześciu lat, za to Franek dociągnął do dziewięćdziesięciu dwóch. W międzyczasie się oczywiście ożenił. Niestety jego nowa żona wstydziła się z nim wychodzić na spacery, bo był niby za stary. Żona zmarła, a Franek został i jeszcze sobie trochę pożył.
Wspaniałe jest to, jeśli dożywa się tak sędziwego wieku w dobrym zdrowiu- fizycznym, ale także psychicznym, bo braciom, oraz ich siostrze (zmarła w wieku dziewięćdziesięciu czterech lat) głowa nie odmawiała posłuszeństwa do samego końca. I tak sobie liczę, że skoro babcia jest podobna do pradziadka Władka, a ja do niej też trochę, to może los okaże się i dla mnie łaskawy…

Pamiętam mojego pradziadka. Zmarł kiedy miałam osiem lat, wiec wspomnienia nie są aż tak bardzo mgliste, tym bardziej, że mieszkaliśmy razem w jednym domu. Moja mama, która weszła do rodziny, do tej pory ma ciepło o nim mówi, bo jak to określiła „wykołysał” jej cierpliwie troje dzieci.
Z całego tamtego okresu najlepiej wspominam momenty, kiedy odwiedzał go brat. Oboje...

Ja z natury jestem mało romantyczna, więc i historia będzie przyziemna. prababcię widziałam raz, kiedy pojechaliśmy do niej z rodzicami na Wigilię. Było to straszna Wigilia, z małą ilością prezentów (dostałam od niej dwutomowe wydanie "Chłopów"! A miałam wtedy 5 lat), bez moich ulubionych pierogów, z małą i drapakowatą choinką, bez Mikołaja, telewizora i wujków. W pamięci utkwił mi szczególnie sposób jedzenia jajka przez babcię - bez majonezu, za to z koncentratem pomidorowym. Bardzo mnie to wtedy obrzydzało, byłam mała i miałam swoje przyzwyczajenia. A babcie bezcześciła każdą moją radość. To była moja najgorsza Wigilia w życiu. I choć teraz patrzę na to inaczej, nigdy już nie pozbędę się niesmaku na myśl o jajku o koncentracie.

Ja z natury jestem mało romantyczna, więc i historia będzie przyziemna. prababcię widziałam raz, kiedy pojechaliśmy do niej z rodzicami na Wigilię. Było to straszna Wigilia, z małą ilością prezentów (dostałam od niej dwutomowe wydanie "Chłopów"! A miałam wtedy 5 lat), bez moich ulubionych pierogów, z małą i drapakowatą choinką, bez Mikołaja, telewizora i wujków. W pamięci...

Poznałem pradziadka. Nasze pierwsze spotkania zostały zasłonięte mgłą innych wspomnień, niemniej doskonale pamiętam jedną z ostatnich jego wizyt. Miał wtedy już 92 lata i w mojej pamięci zachował się obraz bardziej posągu niż człowieka (ale wtedy nawet 32-letnia mama była dla mnie stara). Pradziadek wspominał na forum rodzinnym czasy swojej młodości, gdy dość nieoczekiwanie zwrócił się bezpośrednio do mnie i rzekł mądrość życiową "Pamiętaj mój drogi, wszystkie problemy zawsze rodziły się przez chudzielców - wojny, katorgi, zdrady i polityka - to wszystko wymysły i dzieła chudzielców. Szczęśliwi są tylko Ci, co dobrze jedzą i konkretnie wyglądają". Dość kontrowersyjna teza, ale tak patrząc obecnie na programy diet, popularność słowa fit, które przebiło już chyba popularność słowa Amen, czy na te wszystkie inne standardy życia, które odbierają człowiekowi wiele radości, zastanawiam się, czy pradziadek nie był wizjonerem.

Poznałem pradziadka. Nasze pierwsze spotkania zostały zasłonięte mgłą innych wspomnień, niemniej doskonale pamiętam jedną z ostatnich jego wizyt. Miał wtedy już 92 lata i w mojej pamięci zachował się obraz bardziej posągu niż człowieka (ale wtedy nawet 32-letnia mama była dla mnie stara). Pradziadek wspominał na forum rodzinnym czasy swojej młodości, gdy dość nieoczekiwanie...

Nie dane było mi poznać mojej praprababki, która zmarła przeszło 50 lat przed moimi narodzinami. Jednakże, w rodzinnych wspomnieniach praprababka Kazimiera powraca jako kobieta nietuzinkowa, a z perspektywy czasu za takie także ocenia się jej postępowanie. Jej życie to jeden wielki wybór pomiędzy tym co słuszne, a tym co w chwili wyboru potrzebne.
Losy praprababki były dość burzliwe, a to głównie z przyczyny jej niechlubnej decyzji oddania jedynej, 4-letniej córki do rodziny zastępczej, która jak gruba i widoczna rysa odcina się na całym życiu Kazimiery. Sam fakt podjęcia takiej decyzji był czynem ponad siły i wymagał od Kazimiery prawdziwej matczynej miłości. Ona wiedziała jednak, że inaczej uczynić nie może. Najtrudniejszy wybór w życiu był jednocześnie jedynym dobrym rozwiązaniem zaistniałej sytuacji, który po wielu latach w rodzinie określa się jako paradoks sytuacji, jakiś zgrzyt moralny: Kazimiera z zawodu akuszerka i opiekunka oraz nieformalna przybrana matka 9 osieroconych dzieci, oddaje własne dziecko do „adopcji”, a chętnie piastuje obce dzieci.
W rodzinie zachowało się jedne zdjęcie, na którym trwale została uwieczniona podobizna praprababki. To wizerunek majestatycznie siedzącej matrony ze starannie uczesanymi kruczoczarnymi włosami! o powściągliwych rysach twarzy i surowym, przenikliwym wzroku. Spracowaną dłonią podtrzymuje wnuka, tuląc go do piersi. Tuż obok stoi starszy wtulony także, ale w drugie ramię drugi wnuk. Całość tak jakby nazbyt sielankowa, ale to w twarzy Kazimiery właśnie, w jej oczach i napiętej, pomimo pozycji siedzącej kibici, widać jakąś troskę, jakąś powagę i zmartwienie. Zdjęcie to wyraża jakiś niepokój praprababki Kazimiery, sumę jej trudnych wyborów „stale stroskanej mateczki”.
[img]file:///C:/Users/User/Pictures/Zdj%C4%99cie.jpg.png[/img]

Nie dane było mi poznać mojej praprababki, która zmarła przeszło 50 lat przed moimi narodzinami. Jednakże, w rodzinnych wspomnieniach praprababka Kazimiera powraca jako kobieta nietuzinkowa, a z perspektywy czasu za takie także ocenia się jej postępowanie. Jej życie to jeden wielki wybór pomiędzy tym co słuszne, a tym co w chwili wyboru potrzebne.
Losy praprababki były dość...

Mój pradziadek zmarł kiedy liczyłem sobie około czterech lat. Pomimo faktu iż byłem wówczas gówniarzem doskonale pamiętam jak uczył mnie śpiewać "O mój rozmarynie" i "Jak to na wojence ładnie", jak opowiadał mi o wojnie z Ruskami.

Mój pradziadek był ułanem i w 1920 roku przegonił tę bolszewicką zarazę, która później w 1944 rozlała się po całej Polsce.

"Szable do boju, lance w dłoń
Bolszewika goń, goń, goń"!!!

Mój pradziadek zmarł kiedy liczyłem sobie około czterech lat. Pomimo faktu iż byłem wówczas gówniarzem doskonale pamiętam jak uczył mnie śpiewać "O mój rozmarynie" i "Jak to na wojence ładnie", jak opowiadał mi o wojnie z Ruskami.

Mój pradziadek był ułanem i w 1920 roku przegonił tę bolszewicką zarazę, która później w 1944 rozlała się po całej Polsce.

"Szable do boju,...

Najstarszą osobą w mojej rodzinie, którą było dane mi poznać była moja prababcia. Była to mama babci ze strony mojej mamy. Byłam wtedy dzieckiem, ale wciąż pamiętam mały zielony pokój, w którym zawsze przesiadywaliśmy. Odwiedzaliśmy ją, kiedy była taka możliwość. Była chorowitą osobą, ale nigdy nie przestawała się uśmiechać. Z rodzeństwem przebywaliśmy u niej godzinami, częstowała nas miętowymi cukierkami, których smak pamiętam do dziś. Historie, które nam opowiadała pamiętam, jak przez mgłę, jednak doskonale pamiętam, jak bardzo zależało mi na tym, aby te opowiadania nigdy nie miały końca. Moja prababcia była niesamowitą kobietą, żałuję, że nie mogłam wysłuchać jej niesamowitych historii o miejscu, w którym się wychowała, wojnie, którą udało jej się przeżyć i stracie ukochanego, który zginął za ojczyznę. Dzięki babci udało mi się zagłębić w jej niesamowitą historię i jestem wdzięczna za to, że mogłam ją poznać.

Najstarszą osobą w mojej rodzinie, którą było dane mi poznać była moja prababcia. Była to mama babci ze strony mojej mamy. Byłam wtedy dzieckiem, ale wciąż pamiętam mały zielony pokój, w którym zawsze przesiadywaliśmy. Odwiedzaliśmy ją, kiedy była taka możliwość. Była chorowitą osobą, ale nigdy nie przestawała się uśmiechać. Z rodzeństwem przebywaliśmy u niej godzinami,...

Najstarszą osobą w mojej rodzinie, którą znam jest moja prababcia. Piszę "znam" trochę na wyrost, ponieważ znam ją tylko ze zdjęcia, na którym trzyma mnie w ramionach kilka miesięcy po urodzeniu. Lubię patrzeć na to zdjęcie i próbować dopasować jej wygląd do opowieści, które o niej słyszałam. Jaka ona była? Co kryje jej piękny, mimo wielu zmarszczek, uśmiech? Czy widzę jakieś podobieństwo do innych członków rodziny? Kim była ta kobieta, która nasze jedyne spotkanie przeżyła o wiele bardziej świadomie ode mnie? Póki co odpowiedzią na te pytania są domysły snute na podstawie zasłyszanych przy rodzinnym stole skrawków historii jej życia. Kto wie, może kiedyś znów się spotkamy i wtedy już będziemy mogły porozmawiać...

Najstarszą osobą w mojej rodzinie, którą znam jest moja prababcia. Piszę "znam" trochę na wyrost, ponieważ znam ją tylko ze zdjęcia, na którym trzyma mnie w ramionach kilka miesięcy po urodzeniu. Lubię patrzeć na to zdjęcie i próbować dopasować jej wygląd do opowieści, które o niej słyszałam. Jaka ona była? Co kryje jej piękny, mimo wielu zmarszczek, uśmiech? Czy widzę...

Miałam okazję poznać tylko jedną prababcię,mamę babci ze strony taty.Zapamiętałam ją jako niezwykle życzliwą i rodzinną osobę wrażliwą na cierpienie innych. Po śmierci swojej siostry wychowała troje osieroconych siostrzeńców,to niezwykłe poświęcenie,bo ile nieraz jest przykrych sytuacji w życiu kiedy najbliższa rodzina się wymiguje i dzieci trafiają do domu dziecka.Prababcia odeszła,kiedy miałam 14 lat. Brakuje mi jej,ale myślę,że na tamtym świecie jest szczęśliwa i wierzę,że kiedy przyjdzie czas ponownie się z nią spotkamy.

Miałam okazję poznać tylko jedną prababcię,mamę babci ze strony taty.Zapamiętałam ją jako niezwykle życzliwą i rodzinną osobę wrażliwą na cierpienie innych. Po śmierci swojej siostry wychowała troje osieroconych siostrzeńców,to niezwykłe poświęcenie,bo ile nieraz jest przykrych sytuacji w życiu kiedy najbliższa rodzina się wymiguje i dzieci trafiają do domu...

Poznałam dawno temu, moja prababcia. Była ona wtedy najstarsza w całej rodzinie. Zawsze miała że sobą własnoręcznie haftowaną chusteczkę, i zawsze dawała mi jedna. Mimo swojego wieku, była bardzo aktywna osobą, teraz bardzo niewielu ludzi starzeje się w tak piękny sposób.

Poznałam dawno temu, moja prababcia. Była ona wtedy najstarsza w całej rodzinie. Zawsze miała że sobą własnoręcznie haftowaną chusteczkę, i zawsze dawała mi jedna. Mimo swojego wieku, była bardzo aktywna osobą, teraz bardzo niewielu ludzi starzeje się w tak piękny sposób.

Niestety nie było mi dane poznać moich pradziadków. Dziadków ze strony taty ledwo pamiętam. Wspomnienia małej dziewczyki nikną jak we mgle - pamięć małego dziecka lubi płatać figle. Za to dziadków ze strony mojej mamy pamiętam doskonale i to dzięki nim mojej wyobraźni dane było poznać obraz moich pradziadków. Do dziś pamiętam jak babcia delikatnie mierzwąc moje włosy zaspokajała moją ciekawość dzieląc się historiami z dawnych lat. Historiami, które niestety nie mają szansy na powtórkę w cywilizacji w której uczucia i emocje zabił brutalnie postęp cywilizacji. Babcia opowiadał o tym jak wojna naznaczyła ich dzieciństwo strachem i cierpieniem nie zabijajć jednak dziecięcej ufności, ciekawości i radości z życia. Do dziś przypatrując się ludziom nie jestem w stanie zrozumieć ogromu niewdzięczności, któa niczym moda opanowała cały świat. Żyjemy w świecie bez wojny, mamy wszytsko co niezbędne do życia a mimo to pozwoliliśmy by współczesność i chciwość zabiły w nas to o co nasi dziadkowie troszczyli się mimo wojny i okrucieństw - wdzięczność i radość życia!

Niestety nie było mi dane poznać moich pradziadków. Dziadków ze strony taty ledwo pamiętam. Wspomnienia małej dziewczyki nikną jak we mgle - pamięć małego dziecka lubi płatać figle. Za to dziadków ze strony mojej mamy pamiętam doskonale i to dzięki nim mojej wyobraźni dane było poznać obraz moich pradziadków. Do dziś pamiętam jak babcia delikatnie mierzwąc moje włosy ...