Dołączam się do podziękowań i gratulacji :)

Dołączam się do podziękowań i gratulacji :)

Dziękuję i gratuluję wszystkim zwycięzcom :)

Dziękuję i gratuluję wszystkim zwycięzcom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jacob
Loreley
Tina
Wilcza
Monika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jacob
Loreley
Tina
Wilcza
Monika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Kiedy możemy się spodziewać ogłoszenia wyników? :)

Kiedy możemy się spodziewać ogłoszenia wyników? :)

Właśnie dotarłam po całonocnej tułaczce na niewielką wyspę. Na samym środku, na lekkim wzniesieniu widać obszermy budynek, wygląda jak jakiś zamek lub klasztor. Postanawiam tam pójść i prosić o pomoc.
Stoję właśnie przed mosiężnymi drzwiami z nadzieją w sercu pukam kołatką. Po chwili drzwi otwiera młoda kobieta.
-Witam. Przepraszam, że przeszkadzam, ale szukam pomocy, całą noc tułałam się samotnie po morzu.
-Witamy w naszym klasztorze. Jakiej pomocy oczekujesz?
-Chciałabym się posilić, odpocząć i przygotować do drogi powrotnej.
-Wejdź, proszę.
-Dziękuję. Jaki to klasztor?
-Klasztor książek.
-Jeszcze o takim nie słyszałam. Może mi Pani coś o nim powiedzieć.
-Mamy tu wszystkie książki z całego państwa, jakie tylko zostały wydane. Są tu zarówno książki medyczne, pedagogiczne, techniczne, prawne, o chodowli zwierząt, uprawie roślin jak i romanse, horrory, kryminały i wiele innych. Każda z nas ma swoją dziedzinę, w której się specjalizuje i czyta wszystkie związane z nią książki.
-Co robocie z tą wiedzą?
-Wykorzystujemy ją w praktyce. Przybywa do nas wiele osób. Proszą o uleczenie chorób, porady prawne, pomoc psychologiczną.
-A z czego się utrzymujecie i kupujecie nowe książki.
-Chodujemy zwierzęta, uprawiamy rośliny, sprzedajemy rękodzieła. Gdy pomagamy ludziom często zostawiają za pomoc jakiąś zapłatę, a autorzy książek lub wydawnictwa często sami wysyłają nam wszystkie nowości z prośbą o zrecenzowanie.
-To bardzo ciekawe
-Choć za mną, pokażę Ci naszą bibliotekę.

Właśnie dotarłam po całonocnej tułaczce na niewielką wyspę. Na samym środku, na lekkim wzniesieniu widać obszermy budynek, wygląda jak jakiś zamek lub klasztor. Postanawiam tam pójść i prosić o pomoc.
Stoję właśnie przed mosiężnymi drzwiami z nadzieją w sercu pukam kołatką. Po chwili drzwi otwiera młoda kobieta.
-Witam. Przepraszam, że przeszkadzam, ale szukam pomocy,...

Gdy ostatkiem sił wydostałem się na ląd, moim oczom ukazała się prosta kwadratowa budowla. Dotarłszy do jej wrót, głośno zastukałem i już po chwili otworzył mi zupełnie nagi mężczyzna w średnim wieku. Zmieszany odwróciłem wzrok, lecz mój gospodarz zachowywał się tak, jak gdyby paradowanie nago było czymś najnormalniejszym pod słońcem. Zaprowadził mnie do wielkiej sali pełnej nagich mężczyzn, kobiet i dzieci, po czym polecił mi usiąść przy długim stole i zapytał, w co wierzę.
- No cóż... - zacząłem niepewnie - ...właściwie to w nic nie wierzę.
- Nie interesuje mnie, w co nie wierzysz. Pytałem, w co wierzysz. Jeśli nie wierzysz w nic, to może wierzysz w coś.
Spojrzałem na niego skołowany.
- To już lepiej zostańmy przy nic - rzekłem dla świętego spokoju.
Mężczyzna w zamyśleniu podrapał się po głowie.
- Hm...wiara w nic to też jakaś wiara. Niestety nie mam pojęcia, jak się mamy do niej przygotować. Potrzebna jest nowa świątynia, szaty, obrzędy...
- Zaraz, jak to? To nie macie tu swojej religii? Myślałem, że to rodzaj klasztoru nudystów czy coś.
Mężczyzna uśmiechnął się uprzejmie, po czym pospieszył z wyjaśnieniem:
- Twoja wiara jest odtąd naszą wiarą. Taki tutaj mamy zwyczaj. Przyjmujemy religię każdego nowego przybysza, aż do czasu, gdy pojawi się kolejny. W tej chwili zaś mamy okres przejściowy, potrzebny na przygotowanie się do przyjęcia nowej wiary, w którym nasz wygląd nie może się kojarzyć z żadną religią. To dlatego znajdujemy się nadzy w tym prostym budynku. A zatem?

Gdy ostatkiem sił wydostałem się na ląd, moim oczom ukazała się prosta kwadratowa budowla. Dotarłszy do jej wrót, głośno zastukałem i już po chwili otworzył mi zupełnie nagi mężczyzna w średnim wieku. Zmieszany odwróciłem wzrok, lecz mój gospodarz zachowywał się tak, jak gdyby paradowanie nago było czymś najnormalniejszym pod słońcem. Zaprowadził mnie do wielkiej sali...

Wspinam się pod górę, ciężko dysząc. Nie mam już siły myśleć, zapominam, po co w ogóle idę przed siebie. W końcu przede mną wyrastają drzwi klasztoru. Ocalenie! Wyciągam rękę, by w nie zapukać, ale otwierają się same lekko pchnięte.

Nie widzę żadnych ludzi, nie słyszę ani jednego dźwięku. Szukam jakiegokolwiek źródła światła. W niemal całkowitej ciemności krążę po ogromnym budynku, za towarzystwo mając jedynie swój niespokojny oddech i szuranie butów o ceglaną podłogę.

Zaczynam już tracić nadzieję, kiedy dostrzegam słaby płomyk w jednym z okien. Ruszam w tamtym kierunku. Wchodzę do wielkiej sali wypełnionej po brzegi ludźmi. Siedzą w równych rzędach, wszyscy mają na sobie ciemnoszare stroje. Z tyłu wyglądają jak lalki, nikt się nie porusza, nikt się nie odzywa.

Chrząkam. Nic. -Przepraszam- zaczynam nieśmiało. Nic. Zaczynam krzyczeć -Potrzebuję pomocy, błagam!-. Tylko cisza. Potrząsam najbliżej siedzącą osobą. Odwraca się sennie w moją stronę. W tej samej sekundzie odwracają się pozostali. Ich oczy są zamknięte, usta zaszyte. Jak na rozkaz jednocześnie podnoszą się i ruszają na mnie. Setki, tysiące...

Zaczynam bieg w drugą stronę, do wyjścia. I krzyczę, krzyczę, błagając o pomoc...

Wspinam się pod górę, ciężko dysząc. Nie mam już siły myśleć, zapominam, po co w ogóle idę przed siebie. W końcu przede mną wyrastają drzwi klasztoru. Ocalenie! Wyciągam rękę, by w nie zapukać, ale otwierają się same lekko pchnięte.

Nie widzę żadnych ludzi, nie słyszę ani jednego dźwięku. Szukam jakiegokolwiek źródła światła. W niemal całkowitej ciemności krążę po...

Ostatnie co pamiętam, to plaża i wielka niemoc- musiałem zasnąć. Nade mną pochylały się dwie skąpo odziane w czerwone tuniki dziewczęta. Czy to one mnie ocaliły? Jedna z nich podaje mi jakiś gorzki wywar. Zasypiam.
Idę korytarzem czerwonym jak krew, w głównej sali jest mnóstwo kobiet. Są nagie, wznoszą modły do nieznanego mi boga. Na stole ofiarnym leży mój towarzysz. Jedna z kapłanek podchodzi do niego, rytualnym sztyletem odcina mu przyrodzenie, a następnie podcina gardło- ciemna i jasna krew mieszają się, spływają do podstawionego kielicha. Kobiety piją, przekazując sobie puchar, jedna z nich podchodzi i podaje go mnie. Piję. Zaczyna mi się kręcić w głowie i chyba tracę przytomność.
Powoli otwieram oczy. Wiem, że kapłanki się spisały. Mam ochotę wstać z łóżka, co też czynię. Kobiety padają na kolana. Mają spuszczone głowy. Moje piękne, czarnowłose, złotoskóre dziewczęta.
-Panie- mówi jedna z moich służek.-Tak długo czekałyśmy! Czy przyjmujesz naszą ofiarę?
W odpowiedzi patrzę na nią bez uśmiechu, ale bez nagany. Szybkim krokiem przemierzam komnatę i kieruję się do sali ze stołem ofiarnym. Wiem, co tam znajdę.

Ostatnie co pamiętam, to plaża i wielka niemoc- musiałem zasnąć. Nade mną pochylały się dwie skąpo odziane w czerwone tuniki dziewczęta. Czy to one mnie ocaliły? Jedna z nich podaje mi jakiś gorzki wywar. Zasypiam.
Idę korytarzem czerwonym jak krew, w głównej sali jest mnóstwo kobiet. Są nagie, wznoszą modły do nieznanego mi boga. Na stole ofiarnym leży mój towarzysz....

Wchodzę do klasztoru. Jestem zziębniety i zmęczony. Spodziewam się ciszy i przyjaznych dusz. Mam nadzieję, że ogrzeję się przy odrobinie ciepłej strawy lub płomieniu świec. Wszędzie panuje półmrok i czuć zatęchłą wilgoć. Oświetlam latarką mroczne korytarze. Do moich uszu dociera miarowe tik-tak, tik-tak setek zegarów. VULNERANT OMNES, ULTIMA NECAT - słyszę słowa wypowiadane szeptem. Co? Kto tam? - mówię na głos. WSZYSTKIE RANIĄ, OSTATNIA ZABIJA - odzywa się wolnym basem ogromny zegar kurantowy. DOŁĄCZ DO NAS - radośnie dodaje mały pektoralik, leżący na drewnianej ławie. Co tu się dzieje? - biję się z myślami. Ten klasztor zamieszkany jest przez gadające zegary! Muszę stąd czym prędzej się wydostać. Powoli wycofuję się do wrót wejściowych, ale czuję piekący ból na ramieniu. Odwracam się i widzę plastikową kukułkę z kłami umoczonymi we krwi, mojej krwi. Czuję, że drętwieję. Jest mi już wszystko jedno. Moje ręce zamieniają się w gigantyczne wskazówki. O nie, to jakaś pułapka! Teraz rozumiem te dziwne słowa, to jest moja ostatnia godzina życia jako człowiek... Tik-tak, tik-tak, sennie dołączam się do zegarowego rytmu. Tik-tak, tik-tak, jestem jednym z nich. Tik-tak, tik-tak, ktoś wchodzi do klasztoru. To młody chłopak z plecakiem przemoczony do suchej nitki. Kukułka już czeka...

Wchodzę do klasztoru. Jestem zziębniety i zmęczony. Spodziewam się ciszy i przyjaznych dusz. Mam nadzieję, że ogrzeję się przy odrobinie ciepłej strawy lub płomieniu świec. Wszędzie panuje półmrok i czuć zatęchłą wilgoć. Oświetlam latarką mroczne korytarze. Do moich uszu dociera miarowe tik-tak, tik-tak setek zegarów. VULNERANT OMNES, ULTIMA NECAT - słyszę słowa wypowiadane...