Najchętniej wyjechałabym do Rosji. Nadal zastanawiam się dlaczego tak upodobałam sobie ten kraj. Bardzo intrygująca jest jej różnorodność - przez samą wielkość tego państwa. Część azjatycka na pewno bardzo różni się od części europejskiej i z chęcią zwiedziłabym obie. Chciałabym ujrzeć carski przepych, ale także zwykłą rosyjską wieś z drewnianą cerkwią. Wszystko wydaje się takie swojskie, ale jednocześnie jest dla mnie egzotyczne. Chyba najbardziej pociąga nie właśnie kombinacja tych dwóch składowych. Dodatkowo, uważam że język rosyjski jest jednym z najlepiej brzmiących języków i bardzo chętnie nauczyłabym się nim płynnie władać.

Najchętniej wyjechałabym do Rosji. Nadal zastanawiam się dlaczego tak upodobałam sobie ten kraj. Bardzo intrygująca jest jej różnorodność - przez samą wielkość tego państwa. Część azjatycka na pewno bardzo różni się od części europejskiej i z chęcią zwiedziłabym obie. Chciałabym ujrzeć carski przepych, ale także zwykłą rosyjską wieś z drewnianą cerkwią. Wszystko wydaje się...

Sądzę, że tym miejscem byłaby z pewnością Islandia, najlepiej północna. Nie jest to może wbrew pozorom aż tak odludna i położona daleko od wszystkiego wyspa, ale od zawsze pociągały mnie takie północne, mroźne klimaty (mimo że tropikalne wyspy również chciałabym zwiedzić). Zamieszkałabym w małym domku w malutkim miasteczku, gdzie wszyscy mieszkańcy się znają, ale mnie nie znałby nikt. Zimą patrzyłabym przez okno, siedząc przy kominku z kubkiem kakao i książką w dłoni, jak surowy krajobraz powoli okrywa się białą, puchową szatą, a tym samym jeszcze bardziej odgradza mnie od dawnego życia. Mogłabym wreszcie bez żadnych przeszkód móc oglądać magiczne zjawisko, jakim jest zorza polarna, chodzić na piesze wycieczki i cieszyć się przyrodą. Mogłabym odkrywać wszystkie tajemnice wyspy, wszystkie jej cudowności. Zajęłabym się czymś zupełnie dla mnie nowym – może hodowałabym owce, nauczyła się malować albo robić na drutach? Poza tym zawsze marzyło mi się zrobienie pewnej dziwacznej i szalonej rzeczy związanej z tą wyspą, a mianowicie... pojeździć tam sobie na rolkach, taki rodzaj wycieczki, wśród tego pustego krajobrazu dookoła mnie, gdy cała jezdnia jest tylko moja, bo rzadko coś tamtędy przejeżdża...

Sądzę, że tym miejscem byłaby z pewnością Islandia, najlepiej północna. Nie jest to może wbrew pozorom aż tak odludna i położona daleko od wszystkiego wyspa, ale od zawsze pociągały mnie takie północne, mroźne klimaty (mimo że tropikalne wyspy również chciałabym zwiedzić). Zamieszkałabym w małym domku w malutkim miasteczku, gdzie wszyscy mieszkańcy się znają, ale mnie nie...

Myślę, że moja zmęczona dusza potrzebowała by piękna, subtelności oraz sztuki. Na co dzień otaczając się książkami i obrazami wiem jak ważne jest poczucie artyzmu rzeczy i miejsc. Dlatego skierowałabym swoje drogi w kierunku stolicy sztuki, a mianowicie do Paryża. Muzea, galerie sztuki, pałace, i same ulice przywróciłyby mi poczucie piękna, które określa nasze człowieczeństwo, tam szukałabym swojej tożsamości a moja zrugana dusza mogłaby odpocząć. Usiadłabym w jednej z wielu klasycznie francuskich kawiarni, zamówiła kawę i przyglądała się zawsze pięknie ubranym francuską lub czytała książkę. To dałoby mi czas na znalezienie samej siebie.

Myślę, że moja zmęczona dusza potrzebowała by piękna, subtelności oraz sztuki. Na co dzień otaczając się książkami i obrazami wiem jak ważne jest poczucie artyzmu rzeczy i miejsc. Dlatego skierowałabym swoje drogi w kierunku stolicy sztuki, a mianowicie do Paryża. Muzea, galerie sztuki, pałace, i same ulice przywróciłyby mi poczucie piękna, które określa nasze...

Wyjechałabym do jakiejś leśniczówki, położonej w głuszy.
Przygarnęłabym psa (może nawet 2), kota, by mruczał mi na kolanach - podczas wieczorów, z książką. Do tego rybki/ bądź papugę (kocham zwierzaki). Zimą robiłabym obchód po lesie, doglądała karmników, patrzała na skwierczący ogień w kominku, nie przejmowała się robieniem makijażu czy korkami w mieście. Oddałabym się pasji pisania, coś stworzyła. Wiosną obserwowałabym jak przyroda odradza się, jak ptaki wiją gniazda, a letnimi wieczorami słuchała cykania świerszczy na ganku. Bez zgiełku, spalin i w słodkiej ciszy, gdzie słychać czasem pohukiwanie sowy w nocy...

Wyjechałabym do jakiejś leśniczówki, położonej w głuszy.
Przygarnęłabym psa (może nawet 2), kota, by mruczał mi na kolanach - podczas wieczorów, z książką. Do tego rybki/ bądź papugę (kocham zwierzaki). Zimą robiłabym obchód po lesie, doglądała karmników, patrzała na skwierczący ogień w kominku, nie przejmowała się robieniem makijażu czy korkami w mieście. Oddałabym się...

Gdybym tylko mogła wybrać ukochane miejsce, taki azyl, do którego mogę się udać i schronić, wybrałabym naszą piękną, polską wieś. Niby nic nadzwyczajnego, a jednak.
Gdzie, jak nie na wsi tak przyjemnie świeci słońce?
Gdzie, jak nie na wsi słychać cichy, leśny szum?
Gdzie, jak nie na wsi każde lato jest gorące?
Gdzie jak nie na wsi lata mucha, brzęczy ul?
Taka piękna, cicha, nasza,
Taka bliska, polska wieś,
Tylko tam zachody słońca
Gasną, niczym wiatru wiew.
A poza tym...
Dojrzałe, ciemne jagody w sosnowym lesie, gdzie czuć tak wspaniały zapach igliwia.
Drapiące w nogi polne kwiaty i wysokie trawy, wśród których biegają wesoło dzieci.
Cichy, odległy warkot traktora, przypominający o trudzie dnia codziennego i ciężkiej pracy.
Wielobarwne motyle siadające na różach i tulipanach w moim ogrodzie.
Tak wiele uroków ma polska wieś, tylko tam czuję, że naprawdę żyję i mam niespożyte pokłady energii. To tam odnajduję spokój i ukojenie.

Gdybym tylko mogła wybrać ukochane miejsce, taki azyl, do którego mogę się udać i schronić, wybrałabym naszą piękną, polską wieś. Niby nic nadzwyczajnego, a jednak.
Gdzie, jak nie na wsi tak przyjemnie świeci słońce?
Gdzie, jak nie na wsi słychać cichy, leśny szum?
Gdzie, jak nie na wsi każde lato jest gorące?
Gdzie jak nie na wsi lata mucha, brzęczy ul?
Taka piękna, cicha,...

Grecja. Wyspa Limnos. Wyspa nieskalana przez turystów. Zbudowanie nowej tożsamości byłoby dzięki temu zdecydowanie łatwiejsze. Sprzyjało by również gorące słońce, wspaniałe jedzenie, przemili ludzie. Wszechogarniający spokój. Brak pośpiechu, gonitwy, natłoku. Idealne miejsce na rozpoczęcie siebie na nowo.

Grecja. Wyspa Limnos. Wyspa nieskalana przez turystów. Zbudowanie nowej tożsamości byłoby dzięki temu zdecydowanie łatwiejsze. Sprzyjało by również gorące słońce, wspaniałe jedzenie, przemili ludzie. Wszechogarniający spokój. Brak pośpiechu, gonitwy, natłoku. Idealne miejsce na rozpoczęcie siebie na nowo.

Myślę, że byłaby to Barcelona. Słoneczna, pełna energii, życia i ludzi, którym się chce. Barcelona, która zachwyca pięknem zabytków, malowniczych uliczek i towarzyskich mieszkańców. Miejsce, w którym do problemów podchodzi się z luzem i dystansem. Zaraz, czy to aby na pewno nie Kraków? :)

Myślę, że byłaby to Barcelona. Słoneczna, pełna energii, życia i ludzi, którym się chce. Barcelona, która zachwyca pięknem zabytków, malowniczych uliczek i towarzyskich mieszkańców. Miejsce, w którym do problemów podchodzi się z luzem i dystansem. Zaraz, czy to aby na pewno nie Kraków? :)

Uciekłabym do miasta i kraju, które w wielu ludziach budzą lęk i wydają się być odległą, dziką i pełną niebezpieczeństw zagranicą. Mówię tutaj o Serbii i jej dumnej stolicy Belgradzie. Zaprawdę żadne inne miejsce na świecie nie potrafi jednocześnie zachwycić i zaskoczyć tak mocno jak Singidunum, jak nazywali je starożytni Rzymianie . To miasto zbudowane jest nie z kamienia i stali, ale z chlubnej przeszłości za panowania Stefana Duszana, z gorzkiego smaku porażki po bitwie na Kosowym Polu, z historii zwykłych ludzi, z zapachu świeżo parzonej kawy i gorącej pljeskavicy, ale i z wciaż nieprzebrzmiałego echa wojny i bombardowań. Belgrad nie jest zwykłym miastem jak tysiące innych. Wyróżnia go iście ludzka cecha, Serbowie mawiają bowiem, że posiada duszę. Poświęciłam szmat czasu, zastanawiając się, co takiego magicznego sprawia, że zakochałam się w tym zagadkowym miejscu od pierwszego wejrzenia, pierwszej filiżanki kawy, pierwszej rozmowy pod Koniem z przypadkowo spotkanymi studentami i pierwszego kieliszka domowej rakiji, wypitego nocną porą na Zvezdarze. Odpowiedzi udzieliła mi piosenka zasłyszana przypadkowo w radiu. Lola Novaković śpiewała: Mój Belgrad ma serce/a w sercu miłość czystą/Belgrad otwiera ramiona dla każdego/wszystkim daje prawdziwą radość*. W tych słowach zawarto zaiste więcej prawdy, niż we wszytkich przewodnikach turstycznych razem wziętych!

*Fragment piosenki, Moj dragi Beograde, L. Novaković, tłumacznie własne z języka serbskiego.

Uciekłabym do miasta i kraju, które w wielu ludziach budzą lęk i wydają się być odległą, dziką i pełną niebezpieczeństw zagranicą. Mówię tutaj o Serbii i jej dumnej stolicy Belgradzie. Zaprawdę żadne inne miejsce na świecie nie potrafi jednocześnie zachwycić i zaskoczyć tak mocno jak Singidunum, jak nazywali je starożytni Rzymianie . To miasto zbudowane jest nie z kamienia...

Zdecydowanie wyjechalibyśmy w góry.
To rodzinne strony mojej mamy i babci. Gdy moja mama miała 15 lat obie wyjechały do środkowej Polski. Zmieniły swoje życie.
Ja pojechałabym w tamte strony, zmienić swoje życie i mojej rodziny.
Oboje z mężem marzymy o małym domku wśród zieleni, gdzie nasz syn mógłby dorastać.
To byłoby niesamowite, jak los zatoczyłby koło.

Zdecydowanie wyjechalibyśmy w góry.
To rodzinne strony mojej mamy i babci. Gdy moja mama miała 15 lat obie wyjechały do środkowej Polski. Zmieniły swoje życie.
Ja pojechałabym w tamte strony, zmienić swoje życie i mojej rodziny.
Oboje z mężem marzymy o małym domku wśród zieleni, gdzie nasz syn mógłby dorastać.
To byłoby niesamowite, jak los zatoczyłby koło.

Jaki nietypowy kierunek obrałabym, będąc w sytuacji, w której mogłabym porzucić dotychczasowe życie i na nowo zbudować swoją tożsamość?
Sporo zastanawiałam się nad tym pytaniem – zwłaszcza - że dla większości zagubionych osób byłaby to naprawdę wymarzona sytuacja. Większość wybrałaby ciepłe, odległe wyspy, słoneczne kraje, nietypowe zakątki. Im dalej od ludzi, tym lepiej.
Ja nie obierałabym kierunku geograficznego, ale mentalny. Oczywiście, zmiana miejsca zamieszkania, porzucenie pracy i czystki w znajomych byłyby wskazane, ale moim zdaniem to nie o to chodzi w budowaniu na nowo swojej tożsamości. Cytując klasyków – „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma”. Gdyby przyszło mi opuścić dotychczasowe życie, na pewno nie chciałabym wyjeżdżać z kraju. Myślę, że wszędzie prędzej, czy później przyszłoby się zmierzyć z własnym, głęboko zakorzenionym podejściem do ludzi czy codziennych rozterek.
Chciałabym się realizować od nowa, od podstaw zmienić swoją tożsamość, ale zaczynając od głowy, od nastawienia do świata i otaczającej mnie materii. Na pewno zajęłabym się czymś nowym, własnym biznesem, na który na dzień dzisiejszy nie mam odwagi. To uczyniłoby mnie nowym człowiekiem. Moim zdaniem, tak trzeba odnajdywać się na nowo.
Bo nowa tożsamość zaczyna się w nas samych.

Jaki nietypowy kierunek obrałabym, będąc w sytuacji, w której mogłabym porzucić dotychczasowe życie i na nowo zbudować swoją tożsamość?
Sporo zastanawiałam się nad tym pytaniem – zwłaszcza - że dla większości zagubionych osób byłaby to naprawdę wymarzona sytuacja. Większość wybrałaby ciepłe, odległe wyspy, słoneczne kraje, nietypowe zakątki. Im dalej od ludzi, tym lepiej.
...