Warszawa spojrzała na tych wszystkich ludzi przechadzających się po jej zniszczonych powojennych chodnikach. Skrzywiła się czując jak dwójka chłoptasiów urywa właśnie gałęzie w Łazienkach. Ale beznadzieja pomyślała i jej niechęć oraz zmęczenie przerodziły się w furię. Zaraz obluzowała płytki chodników po których wciąż spacerowali warszawiacy. Jedna z największych gałęzi zaraz spadła z łazienkowskiego drzewa wprost na głowy chuliganów. Wtem nagle jakiś zacny człowiek wypisał czek na remont chodników na Mokotowie, a Warszawę ogarnęła przyjemna fala ciepła, uśmiechnęła się, gniew minął jak ręką odjąć. Gdy w Esce usłyszała gdy patrzę w twe oczy zmęczone jak moje, to kocham to miasto.. nie potrzeba jej było już nic do szczęścia.

Warszawa spojrzała na tych wszystkich ludzi przechadzających się po jej zniszczonych powojennych chodnikach. Skrzywiła się czując jak dwójka chłoptasiów urywa właśnie gałęzie w Łazienkach. Ale beznadzieja pomyślała i jej niechęć oraz zmęczenie przerodziły się w furię. Zaraz obluzowała płytki chodników po których wciąż spacerowali warszawiacy. Jedna z największych gałęzi...

Dzień był pochmurny, spakowana niebieska torba leżała w kącie, wskazówka starego naręcznego zegarka leniwie obracała sie dookoła własnej osi. Nie było sensu dłuzej siedzieć i patrzeć w sufit, więc zarzuciłem torbe na ramię i powolnym krokiem ruszyłem w strone gorzowskiego dworca pkp do którego miałem ponad 3km. Idąc rozglądałem się po okolicznych skwerkach wypatrując kogoś znajomego by na chwile przystanąc i zamienić z nim kilka słów. Ogromna kałuża wzdłuz drogi, rozprysła się pod przejeżdżającym autobusem, brudząc elewacje pobliskiego banku. Bardzo dobrze- pomyslałem, patrząc na wciąz nowo otwierane banki i apteki wzdłuż głownej ulicy mojego rodzinnego gorzowa wlkp. gdzie kiedyś dominowały kawiarenki i lokalne małe sklepiki. Nawet nie wiem kiedy przeszedłem całe centrum, gdy moim oczom ukazal się w oddali dworzec, z małą wąską uliczką, dla odmiany dobrze zaopatrzoną w lombardy, na koncu której znajdował się bar mleczny, ostatni symbol poprzedniej epoki, z tłumem gosci których próżno wypatrywali okoliczni bankierzy. Spojrzałem jeszcze raz na moje rodzinne miasto i wchodząc na dworzec pomyślałem, porównując je z innymi ze mimo szarości i nijakości, zawsze chętnie tu wracam, bo stąd mam najlepsze wspomnienia z dzieciństwa. Podjechał pociąg, równie brudny jak całe miasto, ale na swoj sposób urokliwy, zajmując miejsce przy oknie, wrzucilem moją niebieska torbę na miejsce bagazowe, i spoglądając w okno czekałem z utęsknieniem jak i smutkiem na odjazd pociągu.

Dzień był pochmurny, spakowana niebieska torba leżała w kącie, wskazówka starego naręcznego zegarka leniwie obracała sie dookoła własnej osi. Nie było sensu dłuzej siedzieć i patrzeć w sufit, więc zarzuciłem torbe na ramię i powolnym krokiem ruszyłem w strone gorzowskiego dworca pkp do którego miałem ponad 3km. Idąc rozglądałem się po okolicznych skwerkach wypatrując kogoś...

Dworzec główny przywitał go swoim grobowym i mrocznym obliczem. Ciemna brama do której prowadziły schody wyglądała niczym paszcza demona, który chce go wchłonąć w swoje trzewia, gdy będzie chciał się wydostać. Rozejrzał się i dopiero sobie uświadomił, że jest tu sam. Tylko on wysiadł z pociągu na tej stacji. Dreszcz przeszed mu po karku. Na domiar złego zaczął padać deszcz, musiał podjąć wyzwanie i żwawo wyjść na miasto.
Gdy zrobił kilka kroków w kierunku bramy, za budynkiem zauważył poświatę. Dzięki temu jego kroki stały się pewniejsze. Poskutkowało to tym, że potknął się o stopień schodów, miasto przywitało go podcinając mu nogi. Podniósł się i szybkimi krokami ruszył niczym ćma, w stronę światła. Poczuł ulgę gdy wydostał się za bramę i koszmarne wrażenie minęło, teraz przed oczami ukazało mu się miejsce w pełni oświetlone latarniami ulicznymi.
Korzystając z oświetlenia analizował mapę, z oznaczonym punktem do którego ma się udać. Miał mało czasu, ponieważ deszcz przemienił się w potężną ulewę,na domiar złego na niebie pojawiały się błyski wyładowań.
Minęły raptem trzy minuty, miejsce zmieniło się nie do poznania. Elektryczność została wyłączona, prawdopodobnie zostały przerwane przewody elektryczne. Okoliczne budynki patrzyły na niego czarnymi oczami okien, okoliczne drzewa chwiały się i wydawały dźwięki niczym z horroru. Biegł w stronę w którą widział zarys ulicy. Wpadł na kogoś, kto wyłonił się zza budynku.
Już po głosie poznał, że to jego kuzyn, dziś miał szczęście.

Dworzec główny przywitał go swoim grobowym i mrocznym obliczem. Ciemna brama do której prowadziły schody wyglądała niczym paszcza demona, który chce go wchłonąć w swoje trzewia, gdy będzie chciał się wydostać. Rozejrzał się i dopiero sobie uświadomił, że jest tu sam. Tylko on wysiadł z pociągu na tej stacji. Dreszcz przeszed mu po karku. Na domiar złego zaczął padać...

Ulice na których się rodzimy, nie różnią się wiele od tych na których za pewne kiedyś umrzemy. Bez ulic nie byłoby miast, podobnie jak nie byłoby ich bez domów.
Są za to miasta bez ludzi. Jak Żory, w których się urodziłem, w którym żyłem i o którym pamiętać będę w chwili śmierci.
Nieskończone centrum, a w nim tryskające z grafitowych skał wodospady. Rozciągające się pierścienie domów, a każdy z nich inny, mimo iż wszystkie takie same. Chronione przez mury sięgające nieba. Pełne ulic, pełne historii które miały na nich miejsce, a o których nikt się nie dowie. Miasto pełne pogrzebanych nadziei, gdzie błądzące po szarości dusze wychodzą nocą w poszukiwaniu wściekłych skrzydeł dla marzeń, by zabrały ich gdzieś daleko stąd, gdzie będzie im dane rozkwitnąć. Dla jednych stanowi początek, inni tylko tędy przechodzą, o ostatnich można powiedzieć tylko tyle, że znaleźli tu spokój, wieczny spokój.
Żory to nie miasto ludzi, to miasto nieskończoności.

Ulice na których się rodzimy, nie różnią się wiele od tych na których za pewne kiedyś umrzemy. Bez ulic nie byłoby miast, podobnie jak nie byłoby ich bez domów.
Są za to miasta bez ludzi. Jak Żory, w których się urodziłem, w którym żyłem i o którym pamiętać będę w chwili śmierci.
Nieskończone centrum, a w nim tryskające z grafitowych skał wodospady. Rozciągające się...

Fale rozbijane o falochron szumią w tym miejscu inaczej niż gdziekolwiek indziej. Siedzę, opierając się o stary wiatrak „Stawa Młyny” – symbol Świnoujścia – i wdycham powietrze przepełnione jodem, jak zwykłam to robić przez długi okres mojego życia. Jest marzec, powoli zaczyna zmierzchać. Morze jest wzburzone, horyzont zdaje się krzyczeć w oddali, pobudzony do ataku. Niedługo zerwie się sztorm, połączony z przypływem, cała plaża zostanie zalana.
To nie czas na popisy, gdybym tu została, prąd wody porwałaby mnie na wycieczkę do Niemiec. Ruszam otulona zimnymi powiewami wiatru, w niczym nieprzypominającymi letniej bryzy. To nie pora na rozmyślanie o swawoli, nagich ciałach opalających się na plaży. Przeciskam się między wydmami, zarośniętymi dziką roślinnością. Stukot niebezpiecznie zbliżający się do mnie każe mi biec przez pagórki piachu. Nagle zalewa mnie zimny pot, a usta napełniają się przekleństwami gdy upadam. Stado dzików przebiega kilka metrów przede mną. Dostrzegam lochę z gromadką warchlaków, takiej lepiej nie prowokować. Leżę jak trup przyciśnięta do piachu pełnego kory i ostrych muszelek. Turyści kochają plaże, wydmy, muszelki… bo życie nad morzem wydaje się przecież nieustanną sielanką.
Dochodzę do starej części portu, opuszczonej i przerażającej. Powiadają, że w tych dokach osiadły duchy marynarzy, którzy nigdy nie wrócili z morza. Przysiadam przy cumach i podziwiam falę zalewające plaże, zmywające wszystkie grzechy mieszkańców. Sztorm rozpętał się na dobre.

Fale rozbijane o falochron szumią w tym miejscu inaczej niż gdziekolwiek indziej. Siedzę, opierając się o stary wiatrak „Stawa Młyny” – symbol Świnoujścia – i wdycham powietrze przepełnione jodem, jak zwykłam to robić przez długi okres mojego życia. Jest marzec, powoli zaczyna zmierzchać. Morze jest wzburzone, horyzont zdaje się krzyczeć w oddali, pobudzony do ataku....

Duże miasteczko na mapie,
z podróżnych znane
Sopotem zwane
Niegdyś piękny i pogodny
Dzisiaj straszny i ponury.
Dlaczego taki okropny?
Historie przypomnę.
Panna, piękna i młoda
z czarnych oczu słynąca
Marynarza uwiodła.
Rozkochała i zapomniała.
On jednak zapamiętał,
zemścić się pragnął.
Kolegę wynajął,
na molo zaciągnął,
piękną czarnooką.
Przypomniał o sobie,
z uśmiechem popchnął.
Panna zginęła,
dręczyć zaczęła,
Sopot w smutku pogrążony,
upiorna czarnooka
po molo chodzi
zemsty pragnie.

Duże miasteczko na mapie,
z podróżnych znane
Sopotem zwane
Niegdyś piękny i pogodny
Dzisiaj straszny i ponury.
Dlaczego taki okropny?
Historie przypomnę.
Panna, piękna i młoda
z czarnych oczu słynąca
Marynarza uwiodła.
Rozkochała i zapomniała.
On jednak zapamiętał,
zemścić się pragnął.
Kolegę wynajął,
na molo zaciągnął,
piękną czarnooką.
Przypomniał o sobie,
z...

Kwietniowe poranki nie należały w tej części Polski do najcieplejszych. Nikogo nie zdziwiły opady śniegu na początku miesiąca, dokładnie na Wielkanoc, kiedy krajobraz za oknem przypomnał raczej początek zimy, niż wiosenne przebudzenie przyrody. Przyjeżdżając w lany poniedziałek do miasta, wybrała sobie idelany dzień, aby pozostać niezauważoną. Stare kamienice, pamietające koniec wieku XIX, wyglądały jeszcze gorzej niż za czasów jej dzieciństwa. Dworzec Główny obrócił się w ruinę, gdzie w nieogrzewanej poczekalni razem z podróżnymi przesiadywali upojeni alkoholem bezdomni. Żywiec, kiedyś perła państwa Hambsburgów, którzy pozostawili po sobie m.in.usytułowany w parku zamek oraz słynny browar, zapomniał już dawno o czasach swej świetności. Kamienice przy starym moście wyglądały jak po wielkiej wojnie. Tak właśnie wyobrażała je sobie w opowiadaniach matki, która przyjechała tam w 1953 r. Smutnego obrazu miasta dopełniali żebracy, marznący na przystanku autobusowym. Przechodząc przez most, musiała się zatrzymać, bo zakręciło jej się w głowie. Wszystkie zepchnięte dotąd w najgłębszy kąt podświadomosći wspomnienia nagle wróciły. Chwyciła się barierki i spojrzała na syna. Miał dwanaście lat i patrzył na świat przez pryzmat tej dziecięcej naiwności i ufności, której ona już dawno się wyzbyła. Tak bardzo chciała opowiedzieć mu wszystko i zrzucić z siebie ten cieżar, wiedziała jednak, że nie zrozumie. Jeszcze nie.

Kwietniowe poranki nie należały w tej części Polski do najcieplejszych. Nikogo nie zdziwiły opady śniegu na początku miesiąca, dokładnie na Wielkanoc, kiedy krajobraz za oknem przypomnał raczej początek zimy, niż wiosenne przebudzenie przyrody. Przyjeżdżając w lany poniedziałek do miasta, wybrała sobie idelany dzień, aby pozostać niezauważoną. Stare kamienice, pamietające...

Stukot moich obcasów odbijał się echem od starych kamienic stojących po obu stronach Floriańskiej. Uliczka zasłana była śmieciami, które właśnie zbierali panowie z ekipy sprzątającej. Pierwsze promienie słońca padały na lekko oszronione kocie łby, odbijały się od wystaw prezentujących najróżniejsze towary. Kraków jeszcze drzemał, uliczki były puste, podobnie jak rynek. Sukiennice rzucały długi cień pogrążone w słodkim śnie, jakby były tu od zawsze. Zegar na ratuszowej wieży powoli, rytmicznie odmierzał czas. Ze skrzypieniem otworzyły się wrota Kościoła Mariackiego. Wyszedł z niego młody mężczyzna i z pośpiechem ruszył w moją stronę. Kiedy nasze spojrzenia skrzyżowały się, to moje serce zamarło.
-Joachim.
-Anna..- wyszeptał.
Czas zamarł, a dźwięki przestały do mnie docierać. Oto stała przede mną miłość mojego życia, z którą rozstałam się 5 lat temu. Długie 5 lat samotności, bólu i zapominania. Leczenia ran, które teraz w tym momencie, zostały znowu brutalnie otwarte. Z letargu obudził nas furkot skrzydeł gołębi, które właśnie tuż obok poderwały się do lotu.
-Co ty tu..- nie zdążyłam dokończyć zdania. Joachim, tak jak kiedyś, jakby nic się nigdy nie wydarzyło, wziął mnie w ramiona i pocałował.
-Kocham cię- wyszeptał.- nie wiem, czy kiedykolwiek mi wybaczysz, ale szukałem cię zbyt długo, bym mógł cię teraz zostawić.
-Mam męża - odpowiedziałam tylko smutno. Zegar na wieży wybił 6 jakby pieczętując los nieszczęśliwej miłości.

Stukot moich obcasów odbijał się echem od starych kamienic stojących po obu stronach Floriańskiej. Uliczka zasłana była śmieciami, które właśnie zbierali panowie z ekipy sprzątającej. Pierwsze promienie słońca padały na lekko oszronione kocie łby, odbijały się od wystaw prezentujących najróżniejsze towary. Kraków jeszcze drzemał, uliczki były puste, podobnie jak rynek....

Kraków nocą jak zawsze tętni życiem. Tego dnia Ula z Dorotą też postanowiły wyruszyć w miasto! Gdzie jak nie właśnie na romantycznym i klimatycznym rynku w Krakowie najlepiej spaceruje się o zmierzchu.
Dziewczyny wybrały się na kolacje do ulubionej knajpki na rynku, a po kolacji zaplanowały trochę potańczyć.
Zjadły w miłej atmosferze, w pięknej klimatycznej restauracji, ale do klubu już nie dotarły.
Kiedy jadły deser i piły pyszne winko podeszli Tomek i Adrian pytając czy mogliby się dosiąść.
Dziewczyny nie miały nic przeciwko, bo przecież właśnie taki był na dzisiejszy wieczór poderwać facetów. Dorota załamana po rozstaniu z Damianem potrzebowała się trochę od tego wszystkiego oderwać i zabawić.
Chłopcy byli przystojni i bardzo sympatyczni, a rozmowa zdecydowanie przyjemna.
Po kilku godzinach siedzenia i wypicia całej butelki wina wszyscy wspólnie postanowili, że pójdą potańczyć.
Zebrali się do klubu nieopodal i razem bawili się do późnych godzin nocnych. Tak właśnie na Krakowskim rynku rozpoczęła się niewinna przygoda, która zaowocowała wielką miłością i to podwójną!

Kraków nocą jak zawsze tętni życiem. Tego dnia Ula z Dorotą też postanowiły wyruszyć w miasto! Gdzie jak nie właśnie na romantycznym i klimatycznym rynku w Krakowie najlepiej spaceruje się o zmierzchu.
Dziewczyny wybrały się na kolacje do ulubionej knajpki na rynku, a po kolacji zaplanowały trochę potańczyć.
Zjadły w miłej atmosferze, w pięknej klimatycznej restauracji,...

Ambroży znał Kielce od podszewki. Gdyby ktoś zadał mu pytanie, czy to prawda, że na kieleckim dworcu niemiłosiernie wieje, Ambroży od razu by to potwierdził. Tylko kto chciałby rozmawiać z bezdomnym? Był niewidzialny dla mieszkańców, którzy zajęci swoimi codziennymi sprawami mijali go na ulicy. Czasem, gdy przechodził przez Sienkiewicza krzywili się na jego widok, tak jakby swoim lichym ubraniem i nieogoloną gębą nie pasował do modnych kawiarni, odnowionych kamieniczek i pomników położonych przy reprezentacyjnym deptaku. W czasie 60 lat swojego życia Ambroży zdążył jednak poznać ciemne strony grodu nad Silnicą. Kiedyś budował to niewdzięczne miasto. Jako architekt wiedział, że budynki są kośćmi, drogi żyłami, a ludzie żywą tkanką. I w chwili upadku, właśnie ta żywa tkanka odrzuciła Ambrożego. Ujrzał wtedy prawdziwe twarze ludzi, które niczym fasady kamienic tylko z zewnątrz były piękne, w środku zaś kryły ciemne, brudne bramy. Jednak pomimo wszystkich cierpień jakich tu doznał, poniżenia, braku pracy i swojego kąta nie potrafił porzucić Kielc. To miasto tkwiło w nim niczym kolec boleśnie raniący bok. Było brudem za jego paznokciami. Było kurzem na jego butach. Było łzami, które spływały do Silnicy. Tym co trzymało Ambrożego w Kielcach były wspomnienia i mały grób położony na Cmentarzu Starym.

Ambroży znał Kielce od podszewki. Gdyby ktoś zadał mu pytanie, czy to prawda, że na kieleckim dworcu niemiłosiernie wieje, Ambroży od razu by to potwierdził. Tylko kto chciałby rozmawiać z bezdomnym? Był niewidzialny dla mieszkańców, którzy zajęci swoimi codziennymi sprawami mijali go na ulicy. Czasem, gdy przechodził przez Sienkiewicza krzywili się na jego widok, tak...