Olsztyn nie był dla niej tajemnicą. Bywała już tu, ale jakby w innym życiu. Od tamtej pory wydarzyło się wiele albo może w ogóle się nic nie wydarzyło - zależy jak na to spojrzeć. A cóż miasto? przywitało ją deszczem, ale pozwoliło się pokręcić na ulicach, ale nie tylko, bo była też w murach i widziała wnętrza. Nie piła alkoholu, ale czuła się odurzona miastem - jego klimatem, zapachem, kolorami. Wszystko było jakby takie samo, a przecież czas nie stał w miejscu. I jednego była pewna - nie zawiodła się.

Olsztyn nie był dla niej tajemnicą. Bywała już tu, ale jakby w innym życiu. Od tamtej pory wydarzyło się wiele albo może w ogóle się nic nie wydarzyło - zależy jak na to spojrzeć. A cóż miasto? przywitało ją deszczem, ale pozwoliło się pokręcić na ulicach, ale nie tylko, bo była też w murach i widziała wnętrza. Nie piła alkoholu, ale czuła się odurzona miastem - jego...

Długo szukałam swojego miejsca na ziemi.
Odwiedziłam różne miejsca, jednak wciąż w głębi duszy tęskniłam za tym jednym miastem , w którym się urodziłam.
Teraz przechadzam się tymi znanymi uliczkami, aż w końcu kieruję się do pięknego Kościoła, w którym zawsze odnajduję spokój.
Gniezno - to moje miasto i moja duma. To tutaj w końcu powróciłam, żeby zostać już na zawsze.
Park,Katedra,Muzeum - wszystko to, co kocham.
To tutaj ludzie zawsze są mili, turyści z zachwytem przemierzają ulice Pierwszej Stolicy Polski, a świat wydaje się piękniejszy z dnia na dzień.

Odnalazłam swoje miejsce na ziemi:)

Długo szukałam swojego miejsca na ziemi.
Odwiedziłam różne miejsca, jednak wciąż w głębi duszy tęskniłam za tym jednym miastem , w którym się urodziłam.
Teraz przechadzam się tymi znanymi uliczkami, aż w końcu kieruję się do pięknego Kościoła, w którym zawsze odnajduję spokój.
Gniezno - to moje miasto i moja duma. To tutaj w końcu powróciłam, żeby zostać już na zawsze.
...

Kraków wyglądał paskudnie. Pocztówkowy widok na Wisłę, Kościół na Skałce i Wawel prezentował się tak żałośnie, że nie był wart nawet złotówki na kartkę. Brudny śnieg topniał na chodnikach, połowa latarni na bulwarach miała awarię lub spalone żarówki. Ale to smog przeważał sprawę. Powietrze było gęste i brudne jak smoła. Ciężko było dojrzeć, co jest po drugiej stronie rzeki. Nawet tak dobrze ulokowany i oświetlony zamek ledwo majaczył na horyzoncie. Nawet szalonych biegaczy w maskach przeciwpyłowych można było policzyć na palcach jednej ręki. Edycie to jednak odpowiadało. Potrzebowała tej chwili samotności i wysiłku fizycznego. Dobiegnie na Kopiec, wróci, weźmie szybki prysznic i poczuje się jak nowo narodzona. Zdążyli z wystawą na ostatni moment. Zaraz przed wernisażem okazało się, że na liście gości brakuje kluczowych osób, a butelek czerwonego wina jest za mało. Premiera ekspozycji tylko cudem wyszła całkiem nieźle, jednak sama wystawa została raczej letnio przyjęta. Do tego ta impreza. „After-party”! Dziewczyna przewróciła oczami, oddychając głośno. Dlaczego w ogóle tam poszła? Banda kretynów udająca bohemę. Wypadła stamtąd bez słowa pożegnania i wyjaśnienia. Zachowała się dziecinnie i było jej wstyd. Ale czemu nie mogli dać jej spokoju? Edyta wiedziała, że związki to pasma nieszczęść i nieporozumień. Dopiero zaczynała swą artystyczną karierę, a efekty jej prac już były doceniane - zarówno przez profesjonalistów jak i amatorów. Uważała, że zawdzięcza to właśnie sobie.

Kraków wyglądał paskudnie. Pocztówkowy widok na Wisłę, Kościół na Skałce i Wawel prezentował się tak żałośnie, że nie był wart nawet złotówki na kartkę. Brudny śnieg topniał na chodnikach, połowa latarni na bulwarach miała awarię lub spalone żarówki. Ale to smog przeważał sprawę. Powietrze było gęste i brudne jak smoła. Ciężko było dojrzeć, co jest po drugiej stronie rzeki....

Dom zległ w dolinie między wzgórzami. Jedno pręży się jak pierś zwieńczona sutkiem kopuły starego kościoła. Od ośmiuset lat w jego kryptach leżą zwłoki naszych bogatych przodków. Drugie wzgórze wieńczy tylko kopiec. Kościoła tam nie postawiliśmy, bez przesady. Stoi niżej, u stóp wzgórza. Nasz dom jest największy w całym mieście. Leży już pół wieku, długi, zwinięty jak tylda, a my posadziliśmy dookoła drzewa, i co kilka lat pokrywamy jego grzbiet smołą i ściany farbami. Okna myjemy kilka razy w roku, sprzątamy, bo z brudu lęgną się bezdomni, którzy nam - prawowitym mieszkańcom jego obszernego ciała - zazdroszczą, i z tej zazdrości sikają po kątach. Lubimy słuchać przez papier i gips jego skóry jak oglądamy telewizję, stękamy w łóżkach i wyjemy odkurzaczami w rytuale dbania o jego dobrostan. Napisaliśmy nawet artykuł do lokalnej gazety gdy obchodziliśmy jego 50-te urodziny.
Dobrze nam tu, choć niedaleko granica. Po tamtej stronie też są takie miasta i domy, ale latem ciągnie stamtąd swąd spalenizny. Tamtejsi mówią, że to ziemia się pali. Boimy się, żeby nie zarazili naszej ziemi tym ogniem skrywanym w oczach, ale oni tam mają torf i czarnoziem, a tutaj ziemia biała jak mleko, bo to opoka, i w niej pokładamy ufność swoją. Może nas kiedyś odwiedzisz: przyjedziesz pewnie od zachodniej strony, ktoś pokaże ci stary kościół i lochy, które dawno temu wydrążyliśmy w naszej kredzie. Posłuchasz legend, potem odjedziesz i zapomnisz, bo tak właśnie robią przybysze.

Dom zległ w dolinie między wzgórzami. Jedno pręży się jak pierś zwieńczona sutkiem kopuły starego kościoła. Od ośmiuset lat w jego kryptach leżą zwłoki naszych bogatych przodków. Drugie wzgórze wieńczy tylko kopiec. Kościoła tam nie postawiliśmy, bez przesady. Stoi niżej, u stóp wzgórza. Nasz dom jest największy w całym mieście. Leży już pół wieku, długi, zwinięty jak...

Warszawa nie zmieniła się nic a nic. Chociaż nie było mnie tu długie dziesięć lat. Poznaję każdą brudną uliczkę, każdy zaszczany zakamarek, jakbym nigdy nie opuścił tego przeklętego miejsca. Wszystko jest takie jak to zapamiętałem. Na ulicach walają się śmieci, w zaułkach śpią brudni kloszardzi. Szarzy ludzie śpieszą się do pracy i z powrotem, a wszędzie unosi się siwo-czarny smog, wydychany przez Fabryki.
Zostawiam, rzeczy w obskurnym hotelu z dala od centrum i ruszam w miasto. Gdy docieram do baru Ash’a jest już ciemno. Bar jest zamknięty. Drzwi i okna zabite dechami. Przed wejściem stoi koleś w skórzanej kurtce nabijanej ćwiekami, z różowym irokezem na głowie i ćmi papierosa.
- Od dawna zamknięte? – pytam i kiwam głową na bar.
- Będzie ze dwa lata. – Odpowiada Punk, lustrując mnie spojrzeniem. – Chcesz się przyłączyć?
- Do czego?
- Odkąd stary Ash zamknął te budę w środku organizowane są walki.
- Może innym razem. Powiedz mi tylko, co stało się z Ash’em.
- Stary odszedł na emeryturę. Wyjechał za miasto, a bar sprzedał. – Milczę, licząc, ze Punk powie coś jeszcze. – Nowy właściciel kontynuował biznes, ale kiepsko mu szło. Bez Ash’a, to miejsce straciło duszę. Pamiętam jak stary czasami opowiadał legendy o mieście. O jego demonach, cały bar – opowiada z uśmiechem Punk – wtedy milczał, było cicho jak makiem zasiał. Wspaniałe czasy.
- Wiesz gdzie podziewa się Ash?
- Nie, ale znam kogoś, kto może wiedzieć.
- Gdzie go znajdę?
- Na pewno będzie na dzisiejszych walkach.
- Więc przyjdę.
- Wejście od zaplecza, trafisz?
- Trafię.

Warszawa nie zmieniła się nic a nic. Chociaż nie było mnie tu długie dziesięć lat. Poznaję każdą brudną uliczkę, każdy zaszczany zakamarek, jakbym nigdy nie opuścił tego przeklętego miejsca. Wszystko jest takie jak to zapamiętałem. Na ulicach walają się śmieci, w zaułkach śpią brudni kloszardzi. Szarzy ludzie śpieszą się do pracy i z powrotem, a wszędzie unosi się...

Dziewczyna wysiadła z pociągu i ruszyła wprost ku schodom. Przemaszerowała spokojnie w kierunku galerii handlowej, zatrzymując się po drodze w popularnym fast foodzie. Kupiła dużą latte, upiła łyk i ruszyła w dalszą drogę. Ruchome drzwi otworzyły się z cichym szumem, witając ją w dżungli z betonu i stali. Nawet nie zastanawiała się nad jazdą tramwajem, szybciej doszłaby na rynek pieszo. Szła więc dalej. Mijała brzydkie, zaniedbane kamienice, które najlepsze lata miały za sobą. W tym mieście szczytem odnowy budynków było powieszenie na nich ogromnych połaci reklam. Skręciła w lewo obok urzędu miasta i znalazła się w innym świecie. Po prawej miała ciekawą konstrukcję, na której zamontowano ławki oraz niewielkie fontanny. Z przodu natomiast stały szeregi drewnianych domków. Dziewczyna weszła pomiędzy budki świątecznego jarmarku. Ledowy renifer ciągnął ledowe sanie, a na obrotowej wieżyczce kręcili się wesoło goście bożonarodzeniowej szopki. Wspaniałe zapachy pierniczków mieszały się z wonią grzanego wina. W oczy uderzał blask bijący od niezliczonej ilości szklanych, ręcznie malowanych bombek. Wszędzie wokół niej byli szczęśliwi ludzie. Stanęła z boku i piła w ciszy kawę, obserwując zmiany, jakie zachodziły w przechodniach. Wchodzili tu bezbarwni, ponurzy jak to miasto ludzie, jednak atmosfera świąt ich odmieniała. Wybierali owoce w czekoladzie, podziwiali ozdoby, robili sobie zdjęcia z Mikołajem. A potem spokojnie wracali do szarych uliczek Katowic. Z uśmiechem na twarzy.

Dziewczyna wysiadła z pociągu i ruszyła wprost ku schodom. Przemaszerowała spokojnie w kierunku galerii handlowej, zatrzymując się po drodze w popularnym fast foodzie. Kupiła dużą latte, upiła łyk i ruszyła w dalszą drogę. Ruchome drzwi otworzyły się z cichym szumem, witając ją w dżungli z betonu i stali. Nawet nie zastanawiała się nad jazdą tramwajem, szybciej doszłaby na...

Jest takie miasto na mapie-
jakie? Mało kto się połapie.
Pełne słońca i zieleni,
aż twarz mi się rumieni.
Tutaj dom mam swój,
a może być i twój.
Tu ptaki rankiem śpiewają-
urodę Warszawy wysławiają.
Jeśli tylko chcesz,
wyrzuć z życia deszcz.
Przyjedż na słoneczne Bielany-
tu świat jest jak malowany.

Jest takie miasto na mapie-
jakie? Mało kto się połapie.
Pełne słońca i zieleni,
aż twarz mi się rumieni.
Tutaj dom mam swój,
a może być i twój.
Tu ptaki rankiem śpiewają-
urodę Warszawy wysławiają.
Jeśli tylko chcesz,
wyrzuć z życia deszcz.
Przyjedż na słoneczne Bielany-
tu świat jest jak malowany.

Pustkowia[bookLink]4801917|Pustkowia[/bookLink]

Pustkowia[bookLink]4801917|Pustkowia[/bookLink]

 [bookCover]4801917|Pustkowia[/bookCover]