Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lolek90
anhedonia91
Anne_Joy
Rico
Gosiaczek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lolek90
anhedonia91
Anne_Joy
Rico
Gosiaczek

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dawno temu, w Krainie, Gdzie Zawsze Pada Śnieg, mieszkali Klara i Tymek. Byli grzecznymi dziećmi, niepozbawionymi jednak wad - Tymek nie potrafił cieszyć się z tego, co ma, Klara natomiast utraciła dziecięcą fantazję.
W Boże Narodzenie do pałacu ich rodziców zawitała uboga kobieta, która w zamian za gościnę ofiarowała dzieciom prezenty. Tymek otrzymał książeczkę z obrazkami, a Klara - błękitny wiatraczek.
Wieczorem dzieci siedziały przy kominku i oglądały podarki. Dziewczynka narzekała na niepraktyczność prezentu, a chłopiec zachwycał się ilustracjami przedstawiającymi dzieci żyjące w ciepłych krajach.
- Och, tak bardzo chciałbym tam mieszkać! - krzyczał zachwycony Tymek.
- A ja chciałabym, żeby mój prezent na coś się przydał... - mruknęła Klara.
Nazajutrz, po przebudzeniu, dzieci - zamiast krainy pokrytej śniegiem - zobaczyły piaszczystą plażę i bezkresne morze. Były zupełnie same, zdane tylko na siebie. Miały ze sobą otrzymane niedawno prezenty. Bardzo się bały i bezskutecznie wołały o pomoc.
Pewnego dnia Tymek dotarł do końca książeczki. Podbiegł do Klary.
- Wiem, jak możemy się stąd wydostać! Musisz poczuć zimowy wiatr na twojej twarzy - poinformował siostrę, która rysowała wiatraczkiem ślady na piasku. - Wszystko zależy od ciebie - dodał, pokazując Klarze odpowiednią stronę.
- Niby jak? - zmartwiła się dziewczynka. - Tutaj nigdy nie ma zimy...
- Tęsknię za śniegiem. U nas było lepiej - rzekł Tymek po chwili milczenia.
Klara tępym spojrzeniem wpatrzyła się w wiatraczek...

Dawno temu, w Krainie, Gdzie Zawsze Pada Śnieg, mieszkali Klara i Tymek. Byli grzecznymi dziećmi, niepozbawionymi jednak wad - Tymek nie potrafił cieszyć się z tego, co ma, Klara natomiast utraciła dziecięcą fantazję.
W Boże Narodzenie do pałacu ich rodziców zawitała uboga kobieta, która w zamian za gościnę ofiarowała dzieciom prezenty. Tymek otrzymał książeczkę z...

Podeszli powoli i z wahaniem. Stanęli przed bramą i w milczeniu wpatrywali się w żelazne litery wyryte już na zawsze w ich wspomnieniach.
- Praca czyni wolnym - szepnął cicho.
- Nie dam rady tam wejść - podkręciła stanowczo głową.
Gorące łzy spływały jej po policzkach. Otarł je z czułością grzbietem dłoni i uśmiechnął się krzepiąco.
- Nie zapominaj o modlitwie wybaczenia - odparł poważnie.
Ujęła go pod ramię i wolnym krokiem weszli w mrok przeszłości. Starała się nie patrzeć na mijane budynki, szła ze wzrokiem wbitym w ziemię.
- Ile to już lat Leonie... Ponad siedemdziesiąt - rzekła z niedowierzaniem i głos się jej załamał - nasza kochana mama...
- Pamiętasz Cecylio, jak nam śpiewała do snu? Kiedy tak bardzo baliśmy się tych dzikich bestii za drzwiami i było nam tak zimno przed świętami? Nie dostaliśmy już ani jednej zabawki - snuł swoje wspomnienia.
Uniosła głowę i oczy jej pojaśniały.
- Zimowy wiatr na twojej twarzy - zanuciła pogodnie - maluje szczęścia dziś obrazy, nic złego w nocy się nie zdarzy, bo anioł czuwa wciąż na straży...
Westchnęła głęboko i rozejrzała się dookoła.
- Jesteśmy mamo, wróciliśmy oddać Ci honor. Czuwaj nad nami dopóki się znów nie spotkamy. Mam nadzieję, że odnalazłaś spokój i ukojenie.
Unieśli dłonie do nieba, po czym ruszyli przed siebie, w swoją nową wędrówkę ku promiennej ścieżce przyszłości.

Podeszli powoli i z wahaniem. Stanęli przed bramą i w milczeniu wpatrywali się w żelazne litery wyryte już na zawsze w ich wspomnieniach.
- Praca czyni wolnym - szepnął cicho.
- Nie dam rady tam wejść - podkręciła stanowczo głową.
Gorące łzy spływały jej po policzkach. Otarł je z czułością grzbietem dłoni i uśmiechnął się krzepiąco.
- Nie zapominaj o modlitwie wybaczenia -...

Całą noc padał śnieg."Śniadanie zjemy w przedszkolu"- powiedziała Emilia próbując wetrzeć krem w twarz siostrzyczki. Wyglądała przy tym zabawnie, sama z buzią schowaną pod grubą warstwą bialego smarowidła. "Szybciej mamo!"- niecierpliwie dodała Kornelia, która nie pamiętała zeszłorocznej zimy. W końcu wybiegły na podwórze i zanurzyly się w miękki puch by po chwili idealne wtopić się w otoczenie. Wszędzie było cudownie biało i czysto. Dziewczynki śmiały się głośno nie mówiąc ani słowa, zresztą nie było by to łatwe z wystawionymi, różowymi językami. Wkrótce i policzki nabrały kolorów. "Mamo nie jesz? Śnieg jest pyszny, waniliowy..." - powiedziała Kornelia uśmiechając się szeroko i ponownie wyciągając język. Mama maszerowała powoli chowając uśmiech pod szalikiem, ale córki wiedziały, że jest szczęśliwa. Słońce przebijało się zza chmur gdy wszystkie trzy zatrzymały się niemal jednocześnie przed ulubioną cukiernią. "Popatrz co zrobił zimowy wiatr na twojej twarzy!" - krzyknęła Emilia wskazując na odbijający się w witrynie bordowy jak wisieńki nosek siostry...

Całą noc padał śnieg."Śniadanie zjemy w przedszkolu"- powiedziała Emilia próbując wetrzeć krem w twarz siostrzyczki. Wyglądała przy tym zabawnie, sama z buzią schowaną pod grubą warstwą bialego smarowidła. "Szybciej mamo!"- niecierpliwie dodała Kornelia, która nie pamiętała zeszłorocznej zimy. W końcu wybiegły na podwórze i zanurzyly się w miękki puch by po chwili idealne...

- Ej Wojtuś, chcesz poczuć zimowy wiatr na twojej twarzy? - powiedziała Tereska do młodszego brata, wstrząsając piankę do golenia Gilette Menthol...

- Ej Wojtuś, chcesz poczuć zimowy wiatr na twojej twarzy? - powiedziała Tereska do młodszego brata, wstrząsając piankę do golenia Gilette Menthol...

- Czyli uważacie, że picie piwa w tym wieku to nic takiego?
- Ale mamo, my go nie piłyśmy! – odparła Asia.
- Milcz! – krzyknęła mama – a co Ty Marysiu masz do dodania?
- Mamo bo to piwko było jak zimowy…
- Następna! Natychmiast do pokoju i nie wychodzić aż wymyślę karę!
- Mamo – westchnęła Marysia – Ale to piwo było jak zimowy wiatr…
- Ale już do pokoju!
- Ale mamo no! Ono było jak zimowy wiatr na twojej twarzy! My tylko wyjęłyśmy je z lodówki i chciałyśmy się nim ochłodzić przykładając do policzka!
- Natychmiast do pokoju i nie pogrążajcie się!
I tak właśnie się rozmawia z naszą mamąI A mówią, że szacunek i wzajemne zaufanie to podstawa dobrych relacji. Sugerowałam Marysi że to nie jest dobry pomysł, że mogłyśmy przecież wziąć ogórka czy mleko w butelce, spełniłyby podobną rolę. Ale ona się uparła, bo przecież tatuś też tak się chłodzi!
I teraz czekamy jak na wyrok. Mama na pewno bije się z myślami, czy zabronić nam tylko komputera czy także spotkań z koleżankami. A może pomyśli nawet o cofnięciu pozwolenia na imprezę urodzinową u Julki? To już byłby gwóźdź do trumny naszej miłości.
Wreszcie mama się zjawia. Zaczyna spokojnie.
- Dziewczynki chciałam wam przekazać moje rozczarowanie waszym postępowaniem. Piwo nie jest dla dzieci, zawsze wam to powtarzaliśmy. A już kłamstwa o ochłodzeniu to sprawa niedorzeczna. Jestem zawiedziona i smutna. Rozumiecie więc że musicie ponieść odpowiednią karę. Przepraszam was za jej rozmiar, ale musicie na zawsze zapamiętać, że tak nie można.
- Czyli nie puścisz nas na urodziny? – nie wytrzymałam.
- Nie kochanie, to będzie dużo gorsze…

- Czyli uważacie, że picie piwa w tym wieku to nic takiego?
- Ale mamo, my go nie piłyśmy! – odparła Asia.
- Milcz! – krzyknęła mama – a co Ty Marysiu masz do dodania?
- Mamo bo to piwko było jak zimowy…
- Następna! Natychmiast do pokoju i nie wychodzić aż wymyślę karę!
- Mamo – westchnęła Marysia – Ale to piwo było jak zimowy wiatr…
- Ale już do pokoju!
- Ale mamo no! Ono...

- Jak długo będziemy jeszcze tak szli? - zapytała siedmioletnia brunetka, kurczowo trzymając się płaszczu swojego brata.
Ten jednak nie odpowiedział. Wpatrzony był w wszechogarniający ich śnieg. Od kilku godzin wędrowali przez las, który zdawał się nie mieć końca. Co jakiś czas chłopak brał swą siostrę na ramiona i niósł przez kilkaset metrów. Zbliżał się już wieczór, gdy na horyzoncie drzewa zaczęły się przerzedzać. Zbliżali się do miasta.
- Jasper? - mruknęła dziewczynka - Ale my tutaj nie pasujemy...
Chłopak przeczesał blond włosy, przygryzł wargę i uklęknął przy siostrze. Ujął w dłonie jej nadnaturalnie jasną twarz.
- Wiem. Nie martw się, całkiem łatwo jest się tu wpasować. Nie zdradzaj jednak nikomu kim jesteśmy i skąd przyszliśmy.
Po policzku dziewczynki spłynęła pojedyncza łza. Chłopak dotknął jej zanim spadła na śnieg. Momentalnie zmieniła się w sopel lodu. Jasper wyciągnął z kurtki malutki pojemnik do którego go włożył.
- Zamknij oczy i postaraj się zapamiętać jak najlepiej ten moment. Tą zamrożoną łzę, zimowy wiatr na twojej twarzy, mnie. - Wsunął w jej dłonie pojemnik ze łzą - Teraz już nie zapomnisz kim jesteś.
Jeszcze raz pogładził jej spiczaste ucho, jednak chwilę później szybko zakrył je włosami dziewczynki i nałożył na jej głowę kaptur.
- Będziesz dzielna - powiedział prostując się. Podał jej dłoń i mocno ścisnął tak aby poczuła się bezpieczniej.
- No to w drogę - mruknął

- Jak długo będziemy jeszcze tak szli? - zapytała siedmioletnia brunetka, kurczowo trzymając się płaszczu swojego brata.
Ten jednak nie odpowiedział. Wpatrzony był w wszechogarniający ich śnieg. Od kilku godzin wędrowali przez las, który zdawał się nie mieć końca. Co jakiś czas chłopak brał swą siostrę na ramiona i niósł przez kilkaset metrów. Zbliżał się już wieczór, gdy...

Spojrzałam na brata, trząsł się z zimna. Złapał mój wzrok i powiedział:
-Nie wyglądasz wcale lepiej. Zimowy wiatr na twojej twarzy zostawił parę czerwonych smug i cieknie ci z nosa.
-Dobra już mi nie wypominaj. Przynajmniej wygraliśmy tego berka.
-I co z tego skoro nie wiemy jak wrócić?-pożalił się Kevin.
-Ciii-uspokajałam-przecież na pewno ktoś nas już szuka.
dum dum
Usłyszeli czyjeś kroki za drzwiami.
-Wiedziałem, żeby się tu nie włamywać-szepnął z przerażeniem w głosie.
-A co wolałeś zamarznąć na dworze?-odsyknełam.
Drzwi otworzyły się i stanął w nich rosły mężczyzna w grubym kożuchu. Twarz miał groźną. Dzieci skuliły się próbowały jeszcze bardziej wcisnąć się w worki zboża. Mężczyzna był coraz bliżej.
-Zapakować worki na wóz - wydał komendę, a dzieci wstrzymały oddech z przerażenia.

Spojrzałam na brata, trząsł się z zimna. Złapał mój wzrok i powiedział:
-Nie wyglądasz wcale lepiej. Zimowy wiatr na twojej twarzy zostawił parę czerwonych smug i cieknie ci z nosa.
-Dobra już mi nie wypominaj. Przynajmniej wygraliśmy tego berka.
-I co z tego skoro nie wiemy jak wrócić?-pożalił się Kevin.
-Ciii-uspokajałam-przecież na pewno ktoś nas już szuka.
dum dum
...

-zimowy wiatr na twojej twarzy...- Lena przerwała na chwilę, zastanawiając się nad kolejnym wersem tworzonego utworu.
-Weź już przestań z tą poezją Le-rozkazał jej młodszy brat z naburmuszoną miną.-No chodź, pójdziemy nad jezioro na łyżwy - zaczął ciągnąć ją za rękaw.
-Poczekaj chwilkę Tom, mam wenę, już to czuję, mam na końcu języka...
-Le czy nie mogę chociaż w moje urodziny nie czekać aż napiszesz wiersz? Zawsze muszę się do ciebie dostosowywać! Proszę chociaż dzisiaj róbmy, to co ja zaplanuję.
-No dobrze-dziewczyna schowała kartkę i długopis to kieszeni kurtki.
Oboje puścili się biegiem.
-Kto ostatni ten gapa-zawołała Lena.
Wtem nagle zza zakrętu wyjechał samochód. Blask świateł. Dźwięk klaksonu. Dziecięcy krzyk...

-zimowy wiatr na twojej twarzy...- Lena przerwała na chwilę, zastanawiając się nad kolejnym wersem tworzonego utworu.
-Weź już przestań z tą poezją Le-rozkazał jej młodszy brat z naburmuszoną miną.-No chodź, pójdziemy nad jezioro na łyżwy - zaczął ciągnąć ją za rękaw.
-Poczekaj chwilkę Tom, mam wenę, już to czuję, mam na końcu języka...
-Le czy nie mogę chociaż w moje...

- Bracie Mrozie mój kochany jakie mamy dzisiaj plany?
*Siostro Zimo ma wspaniała, co żeś śniegiem zasypała, łąki pola, góry miasta wszystko bielą pięknie porasta.
- Mój bracie co piękne na szybach mozaiki tworzysz twa, sztuka dech w piersiach zapiera aż wodę w sople zamienia.
*Siostro, zimowy wiatr na Twojej twarzy piękno wielkie ukazuje.
- Mrozie przewspaniały zgrany z nas duet bratnio-siostrzany, razem wspólne zabawy, gdy pad śnieg i temperatura spada, my potrafimy się bawić od zmroku do rana.

- Bracie Mrozie mój kochany jakie mamy dzisiaj plany?
*Siostro Zimo ma wspaniała, co żeś śniegiem zasypała, łąki pola, góry miasta wszystko bielą pięknie porasta.
- Mój bracie co piękne na szybach mozaiki tworzysz twa, sztuka dech w piersiach zapiera aż wodę w sople zamienia.
*Siostro, zimowy wiatr na Twojej twarzy piękno wielkie ukazuje.
- Mrozie przewspaniały zgrany z...