Już miesiąc wcześniej obiecałam, że pomogę babci w porządkach na strychu. Zazwyczaj radosna babcia, już w progu przywitała mnie przepraszającym wzrokiem. Zrozumiałam, że czeka mnie długi i męczący dzień. Nie zastanawiając się więc zbyt długo, rozłożyłam drabinę, by już chwilę później wspiąć się na ciasny strych. Gramoliłam się na czworakach w poszukiwaniu kartonów wypełnionych zakurzonymi starociami. Znosiłam kilka wypchanych pudeł, podczas gdy babcia mocno obejmowała nogi drabiny. Rozczochrana i spocona ciężko spoczęłam na ziemi. Postanowiłam jednak pomóc babci w selekcji i przysunęłam do siebie mały karton z napisem "Marcin". Przetrzepałam pamięć w poszukiwaniu jakiegokolwiek Macieja, lecz imię to nie przywiodło mi na myśl żadnego członka rodziny.
-Babciu, kim jest Marcin?-spytałam, wyciągając pluszowego misia i zdjęcie śpiącego dziecka. Na dźwięk mojego pytania, w oczach babci pojawiły się łzy. Załamana usiadła i zaczęła szlochać. Podeszłam czym prędzej i ją objęłam.
-Marcin to brat bliźniak Twojej mamy. Kiedy oboje mieli 2 lata, w naszym domu wybuchł pożar. Ja spałam z Twoją mamą na dole w salonie, zasnęłyśmy na kanapie. Maciek był wtedy w łóżeczku na górze. Pożar wybuchł na korytarzu. Nie byłam w stanie mu pomóc. Te kilka rzeczy to jedyne, co mi po nim zostało. Nie spłonęły tylko dlatego, że były w aucie. Twoja mama nic nie pamięta. Nie wie, że miała brata. Nie chcę, by dowiedziała się o tym po 47 latach. Wiesz jaka jest. Męczyłoby ją to całe życie. Oszczędźmy jej tego.

Już miesiąc wcześniej obiecałam, że pomogę babci w porządkach na strychu. Zazwyczaj radosna babcia, już w progu przywitała mnie przepraszającym wzrokiem. Zrozumiałam, że czeka mnie długi i męczący dzień. Nie zastanawiając się więc zbyt długo, rozłożyłam drabinę, by już chwilę później wspiąć się na ciasny strych. Gramoliłam się na czworakach w poszukiwaniu kartonów...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dawniej miałam wiele tajemnic przed światem, nie potrafiłam się otworzyć. Gdy tylko chciałam coś powiedzieć osobie której ufałam coś mnie powstrzymywało, lęk przed tym jak ten ktoś może wykorzystać tą tajemnice przeciw mnie. Osoba trzecia mogłaby stwierdzić że nie ufałam na tyle tej osobie by się otworzyć przed nią. Jednak poznałam przyjaciółkę przy której potrafię się otworzyć i powiedzieć rzeczy z których sama sobie nie zdaję niekiedy sprawy. Jest ona dla mnie jak siostra, to właśnie dzięki niej po raz pierwszy przyznałam się do uczuć. Dawniej kryjąc je w głębi mnie. Bo czy nie jest łatwiej chować je w sobie? Przekonując się na swoim doświadczeniu, wszystkie emocje w końcu się skumulują a my sami nie wytrzymamy napięcia, bo w końcu nie wszystko zakryjemy uśmiechem

Dawniej miałam wiele tajemnic przed światem, nie potrafiłam się otworzyć. Gdy tylko chciałam coś powiedzieć osobie której ufałam coś mnie powstrzymywało, lęk przed tym jak ten ktoś może wykorzystać tą tajemnice przeciw mnie. Osoba trzecia mogłaby stwierdzić że nie ufałam na tyle tej osobie by się otworzyć przed nią. Jednak poznałam przyjaciółkę przy której potrafię się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tajemnicę ,którą wyznałam?Tak.To tajemnica ,którą skrywałam przez dobrych 10 lat.Ciążyła mi jak ogromny kamień na sercu a kiedy ją wyznałam, ciąży mi nadal bo nie wiem czy dana osoba zachowa ja w tajemnicy ,czy nie przekaże czasem drugiej osobie.Co prawda tajemnicę tą wyznałam najbliższej memu sercu osobie,której ufałam wtedy bezgranicznie,czułam ,ze muszę wyrzucić z siebie to co ciążyło mi przez te lata,aby ta osoba zrozumiała moje postępowanie,mój sposób patrzenia na niektóre sprawy.Bardzo się tej chwili bałam,bałam się czy mi uwierzy,czy nie zostanę osądzona,że źle postąpiłam.To była chwila najtrudniejsza w moim życiu.Ale czułam,że muszę w końcu to z siebie wyrzucić.I wyrzuciłam.Wysłuchał mnie,dał mi poczucie bezpieczeństwa,wiary,że mogę na nim zawsze liczyć ale z biegiem czasu stwierdziłam,ze zrobiłam źle,że nie warto otwierać się nawet przed ukochaną osobą,bo zauroczenie minie,miłość gaśnie a tajemnica pozostaje już nie tylko ze mną ale z druga osobą.A to już nie tajemnica,jeśli ma się uczucie ,że w każdej chwili może być ona wykorzystana przeciwko samej sobie.Stwierdzam,że to największy błąd zwierzać się ze swoich sekretów,tajemnic.Lepiej aby ciążyła tylko w jednym sercu anie martwic się czy czasem nie wypłynie na szersze morze..

Tajemnicę ,którą wyznałam?Tak.To tajemnica ,którą skrywałam przez dobrych 10 lat.Ciążyła mi jak ogromny kamień na sercu a kiedy ją wyznałam, ciąży mi nadal bo nie wiem czy dana osoba zachowa ja w tajemnicy ,czy nie przekaże czasem drugiej osobie.Co prawda tajemnicę tą wyznałam najbliższej memu sercu osobie,której ufałam wtedy bezgranicznie,czułam ,ze muszę wyrzucić z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Prawda to rzecz krucha i bardzo ulotna, więc trzeba się z nią obchodzić delikatnie. Czasem to motto może obrócić się przeciwko nam. Co wtedy? Ciężko wycofać się z szeregu kłamstw i powoli nasze serce zaczyna ciążyć coraz bardziej. Pamiętam gdy długo ukrywałam drugi kierunek studiów. Nie chciałam przyznawać się, bo w razie porażki byłoby mi wstyd. Po pierwszym roku byłam tak zmęczona ciągłymi wymówkami, przyczynami dla których mam dwa razy więcej zajęć, dlaczego sejsa trwa blisko dwa miesiące, dlaczego mam wykłady gdy moja uczelnia ma wolne, itd., że w końcu to powiedziałam. Bardzo mi ulżyło, dostałam duże wsparcie i zapewnienia, że nawet gdybym rzuciła te studia to i tak by zrozumieli a mogliby mi wcześniej pomóc. Od tego czasu niczego nie ukrywam.

Prawda to rzecz krucha i bardzo ulotna, więc trzeba się z nią obchodzić delikatnie. Czasem to motto może obrócić się przeciwko nam. Co wtedy? Ciężko wycofać się z szeregu kłamstw i powoli nasze serce zaczyna ciążyć coraz bardziej. Pamiętam gdy długo ukrywałam drugi kierunek studiów. Nie chciałam przyznawać się, bo w razie porażki byłoby mi wstyd. Po pierwszym roku byłam tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W moim przypadku to niekoniecznie oznaczało ulgę z powodu wyrzucenia z siebie czegoś, co dusiło, paliło i stanowiło ciężar na duszy. To ujawnienie tajemnicy właściwie obyło się nawet bez mojego udziału.

Wszyscy przechodzimy w życiu różne etapy. Dorastamy, poznajemy siebie, swoje granice, swoje możliwości. Poznajemy siłę przyjaźni i nienawiści. Różnimy się czasem pochodzeniem społecznym, doświadczeniami ciągniętymi za sobą z dzieciństwa, ale tak naprawdę obawy, lęki, nadzieję i radość przeżywamy podobnie.

Dzisiaj jedną osobę nazywam przyjaciółką. Znamy się od wczesnego dzieciństwa. Ale że nie chodziłyśmy razem do szkoły, więc to nie ona dowiedziała się o mojej miłości licealnej. Miłość ta była dość skomplikowana i generalnie im mniej osób o niej wiedziało, tym czułam się bezpieczniej. Wstydziłam się przyznać do tego. Dzisiaj młodzież jest bardziej świadoma takich uczuć, wtedy w końcu szkoły podstawowej można jeszcze było zostać za nie wyśmianym, a co dopiero, jeśli o taką rzecz chodziło... To było liceum, ale te doświadczenia jednak ciągnęły się jeszcze za mną.

Powiedziała jej w końcu moja koleżanka z klasy (spędzałyśmy we trzy sporo czasu). Nie miałam pretensji. Nie pamiętam, czy czułam jakąś spektakularną ulgę. Wiem tylko, że zrozumiałam, że ta nieufność była na wyrost. Że ona naprawdę mnie akceptuje, że mnie wspiera, że po prostu jest ze mną i mi pomoże nieważne, co by się nie działo.

Ta świadomość przyszła dość późno, bo wtedy miałyśmy już na koncie niejedną, wspólną, krzywą akcje, które do dzisiaj wspominamy z rozbawieniem, ale i z zażenowaniem. Powinnam była wiedzieć, że przyjaźń jest przyjaźnią. Jednak ten moment spowodował, że zaczęłam tę relację postrzegać w kategoriach prawdziwej przyjaźni. I nic się nie zmieniło w tym zakresie, a trwa to ogółem już 30 lat.

W moim przypadku to niekoniecznie oznaczało ulgę z powodu wyrzucenia z siebie czegoś, co dusiło, paliło i stanowiło ciężar na duszy. To ujawnienie tajemnicy właściwie obyło się nawet bez mojego udziału.

Wszyscy przechodzimy w życiu różne etapy. Dorastamy, poznajemy siebie, swoje granice, swoje możliwości. Poznajemy siłę przyjaźni i nienawiści. Różnimy się czasem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W zeszłe wakacje popełniłam jeden, bardzo znaczący błąd. Nie chcę się przyznawać do tego, co to było, bo nadal nie jest to dla mnie komfortowe. Jednak gdy kilka miesięcy później mogłam to komuś powiedzieć, to kamień spadł mi z serca. Okazało się, że nie tylko ja dokonałam tego pechowego czynu. Przez pewien czas zastanawiałam się, czy nie porzucić zajęcia związanego z moją pomyłką, ale rozmowa z koleżanką przekonała mnie do pozostania "w grze". Teraz tego nie żałuję i cieszę się, że mogłam znaleźć oparcie, nawet jeśli było to kilka miesięcy później po kryzysowej sytuacji.

W zeszłe wakacje popełniłam jeden, bardzo znaczący błąd. Nie chcę się przyznawać do tego, co to było, bo nadal nie jest to dla mnie komfortowe. Jednak gdy kilka miesięcy później mogłam to komuś powiedzieć, to kamień spadł mi z serca. Okazało się, że nie tylko ja dokonałam tego pechowego czynu. Przez pewien czas zastanawiałam się, czy nie porzucić zajęcia związanego z moją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Na drugim roku studiów szukałam wyzwań, stwierdziłam, że dobrym pomysłem będzie podjęcie drugiego kierunku. Padło na filologię polską. Rodzice byli przeszczęśliwi, gdyby mogli to skakaliby z radości. Od zawsze chcieli, żebym została nauczycielką polskiego. Namawiali mnie na te studia od dawna i to chyba przez to o tym pomyślałam.
Z początku szło mi całkiem nieźle, godziłam zajęcia na dwóch kierunkach. Jednak czułam, że to nie jest to. Polonistyka okazała się obłudnym życzeniem o samorealizacji. Na zajęciach z pisania wykładowca od razu oznajmił, że nie będziemy pisać własnych tekstów, bo niby kiedy on miałby je czytać…
Szybko zrezygnowałam. Nie umiałam powiedzieć o tym rodzicom, oni naprawdę wierzyli, że te studia to coś dużego. Nie chciałam ich zawieść. Przyznałam się dopiero pod koniec roku. Przy rodzinnej kolacji wstałam i nagle wypaliłam: słuchajcie, rzuciłam polonistykę. Spojrzeli na mnie jakbym żartowała, a ja mówiąc, że to nie żart sama zaczęłam się śmiać. Powiedziałam, że to jednak nie dla mnie, że coś co miało mi dawać wolność mnie ogranicza. Wraz z moimi słowami schodziło ze mnie napięcie. Dyskutowaliśmy o tym przez najbliższe godziny, rodzice byli głównie źli o to, że nie powiedziałam im wcześniej. Mama w pewnym momencie popłakała się i powiedziała, że mam robić w życiu to co chce ja, nie ona. Chyba wszystkim nam wtedy ulżyło. Oni zrozumieli, że nie będę tym kim sobie wymarzyli, a ja poczułam w sobie moc i pewność siebie do podejmowania własnych decyzji.

Na drugim roku studiów szukałam wyzwań, stwierdziłam, że dobrym pomysłem będzie podjęcie drugiego kierunku. Padło na filologię polską. Rodzice byli przeszczęśliwi, gdyby mogli to skakaliby z radości. Od zawsze chcieli, żebym została nauczycielką polskiego. Namawiali mnie na te studia od dawna i to chyba przez to o tym pomyślałam.
Z początku szło mi całkiem nieźle, godziłam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z reguły jestem osobą skrytą i zamknięta w sobie. Jednak w środku jestem bardzo wrażliwa.
Pamiętam jak nie raz koleżanki chwaliły się swoimi pracami, albo ocenami. Widziałam, jakie dziewczyny są wokół mnie. Zazdrościłam im nie raz, gdy chodziły z chłopakami za rękę, a ja stałam i patrzyłam na to. Bolało mnie to trochę.
Pewnego razu koleżanka pisała ze mną o swoim partnerze. Jaki jest, jakie mają problemy itp. Pomagałam jej... jednak nie wiedziała, że zazdrość zżera mnie od środka. Po sytuacjach, które zaszły nie umiałam już patrzeć na świat z uśmiechem. Ten stan trwał jakiś czas, ale w końcu wszystko zdradziłam swojej przyjaciółce. Płakałam i tłumaczyłam, nie mogłam tego dłużej ciągnąc. Musiałam komuś się wyżalić. To wszystko paliło mnie od środka. A ja nie mogłam myśleć o innych rzeczach. Cieszyłam się, ale teraz gdy o tym pomyśle, sądzę, że ten sekret powinien wyjść na światło dzienne już na samym początku.

Z reguły jestem osobą skrytą i zamknięta w sobie. Jednak w środku jestem bardzo wrażliwa.
Pamiętam jak nie raz koleżanki chwaliły się swoimi pracami, albo ocenami. Widziałam, jakie dziewczyny są wokół mnie. Zazdrościłam im nie raz, gdy chodziły z chłopakami za rękę, a ja stałam i patrzyłam na to. Bolało mnie to trochę.
Pewnego razu koleżanka pisała ze mną o swoim partnerze....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najtrudniej jest ukrywać to, kim się naprawdę jest. "Po co to ukrywać?" - ktoś mógłby zapytać. Odpowiedź zawiera się w jednym słowie: teściowa.

Ja i moja teściowa to całkowite odwrotności. Ona: gospodyni domowa, sprowadzająca rolę kobiety do rodzenia i zajmowania się domem. Ja: podróżniczka z zamiłowania, nie przywiązująca do ogniska domowego najmniejszej wagi; a co najgorsze – nie chcę mieć dzieci.

Teściowa co jakiś czas nagabywała mnie o dzieci, dopytując, kiedy zamierzamy je mieć. Zaproponowała, że nauczy mnie gotować (czego nie znoszę robić) i usilnie próbowała zrobić ze mnie "prawdziwą kobietę". Ponieważ nigdy nie interesowało mnie tego typu życie, grzecznie zbywałam wszelkie jej próby.

Aż pewnego dnia, pod wpływem rozwiązującej język wódki, teściowa oznajmiła, że jestem "nieprzystosowana do życia, ciągle bujam w obłokach i powinnam pomyśleć o poważnym życiu". Cóż, prawda za prawdę. Odparłam, że mam odmienny od niej styl życia, i że ja prędzej wydałabym ostatni grosz na podróże, niż na pieluszki dla dziecka. Usłyszałam oburzone: "co to za kobieta, która nie chce mieć dzieci?!", po czym teściowa zapowietrzyła się i nastała niezręczna cisza, która trwała do końca jej pobytu.

Stosunki między nami jeszcze się pogorszyły, ale ja poczułam dziwną satysfakcję. Nie muszę już z udawanym uśmiechem wysłuchiwać o zaletach macierzyństwa, ani udawać kogoś, kim nie jestem. Zamiast tego, planuję kolejną podróż.

Najtrudniej jest ukrywać to, kim się naprawdę jest. "Po co to ukrywać?" - ktoś mógłby zapytać. Odpowiedź zawiera się w jednym słowie: teściowa.

Ja i moja teściowa to całkowite odwrotności. Ona: gospodyni domowa, sprowadzająca rolę kobiety do rodzenia i zajmowania się domem. Ja: podróżniczka z zamiłowania, nie przywiązująca do ogniska domowego najmniejszej wagi; a co...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poznawanie prawdy zawsze niesie za sobą wiele uczuć, które są dla siebie antagonistyczne. Z jednej strony odczucie ulgi (przecież już po wszystkim) oraz pewnego rodzaju rozczarowania samym sobą (przecież wszystkiego można się było domyślić dużo wcześniej), z drugiej zaś rozgoryczenia (często na to, że sekrety w ogóle istnieją, przecież obiecywaliśmy sobie mówić całą prawdę)i wstydu (że nie jesteśmy tak idealni jak się wydajemy). W ostatecznym rozrachunku okazuje się, że im wcześniej wyznajemy swoje sekrety tym mniejsze spustoszenie zaprowadzają w naszym życiu. Przecież nikt z nas nie chce by jego zyciem rządziły tajemnice (to jest fascynujące tylko w książkach i filmach)

Poznawanie prawdy zawsze niesie za sobą wiele uczuć, które są dla siebie antagonistyczne. Z jednej strony odczucie ulgi (przecież już po wszystkim) oraz pewnego rodzaju rozczarowania samym sobą (przecież wszystkiego można się było domyślić dużo wcześniej), z drugiej zaś rozgoryczenia (często na to, że sekrety w ogóle istnieją, przecież obiecywaliśmy sobie mówić całą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej