Krew dudniła mi w skroniach, a łodygi kwiatów wyślizgiwały się ze spotniałych dłoni. Przełknąłem ślinę przez ściśnięte gardło i zapukałem.
-Proszę!
Wiedziałem, że dobrze robię. Nareszcie zrozumiałem, że tak powinienem był postępować od samego początku. Nacisnąłem na klamkę i wszedłem.
Siedziała na krześle przy biurku, pisząc coś.
-Witaj, Ula...
Odwróciła się gwałtownie.
-Co ty tu robisz?
Usłyszałem w jej głosie nie tylko złość, którą spodziewałem się usłyszeć, ale także ból. Ból spowodowany moimi kłamstwami.
-Przyszedłem, żeby wyznać ci prawdę i przeprosić... Zerwałem zaręczyny, żadnego ślubu nie będzie... Ula, kocham cię...
W momencie, kiedy to powiedziałem, poczułem się o tonę lżejszy, jakbym mógł zacząć latać. Słowa prawdy jakby coś we mnie odblokowały. Uklękłem i chwyciłem ją za dłoń. Głowę trzymała opuszczoną, zasłaniając twarz włosami.
-Ula, liczysz się tylko ty. Przepraszam za to, że byłem na tyle głupi, iż wcześniej nie dostrzegłem, jak bardzo cię ranię i jak wielkim uczuciem mnie darzysz... Jak wielkim uczuciem ja darzę ciebie...
Usłyszałem ciche chlipnięcie.
-Kocham cię..
Przycisnąłem twarz do jej dłoni, czując, że łzy napływają również i do moich oczu.
Ula delikatnie wyciągnęła dłoń z moich i odwróciła się.
-Marek, wyjdź.
Wstałem zdezorientowany.
-Tyle czasu okłamywałeś mnie, że każde twoje słowo, niezależnie od tego, czy jest prawdziwe czy nie, jest dla mnie tylko kłamstwem. Po prostu zostaw mnie w spokoju.
Wyszedłem, zostawiając swoje serce w tamtym pokoju.

Krew dudniła mi w skroniach, a łodygi kwiatów wyślizgiwały się ze spotniałych dłoni. Przełknąłem ślinę przez ściśnięte gardło i zapukałem.
-Proszę!
Wiedziałem, że dobrze robię. Nareszcie zrozumiałem, że tak powinienem był postępować od samego początku. Nacisnąłem na klamkę i wszedłem.
Siedziała na krześle przy biurku, pisząc coś.
-Witaj, Ula...
Odwróciła się gwałtownie.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zawsze wolę komuś powiedzieć, jeśli coś w sobie skrywam, gdyż czuję wtedy ciężar na sercu i czuję się ogromnie samotna. Zaraz kiedy wyjawię ukrywana prawdę jakiejś osobie trzeciej niezwiązanej z tematem odczuwam olbrzymia ulgę, mój humor się poprawia, czuję się dużo lepiej.

Zawsze wolę komuś powiedzieć, jeśli coś w sobie skrywam, gdyż czuję wtedy ciężar na sercu i czuję się ogromnie samotna. Zaraz kiedy wyjawię ukrywana prawdę jakiejś osobie trzeciej niezwiązanej z tematem odczuwam olbrzymia ulgę, mój humor się poprawia, czuję się dużo lepiej.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Miałam może siedem lat, gdy wybrałam się z rodzicami na imieniny do mojego chrzestnego. Wśród gości była jego sąsiadka, która przyniosła w ramach prezentu wykonaną przez siebie sałatkę rybną wielowarstwową. Pamiętam, że z dumą nałożyła wszystkim porcję owego przysmaku i czekała na komplementy... Uwierzcie mi, że jej wygląd z porównaniem do tego jak smakowała był arcydziełem. Nigdy w życiu nie jadłam większego syfu... Rodzice wychowali mnie jednak na tyle dobrze, że postanowiłam nie wyjawiać publicznie prawdy i jakoś inaczej wybrnąć z tej niesmacznej sytuacji. Wpadłam więc na pomysł, żeby każdy kęs wzięty wcześniej do ust, w miarę możliwości jak nikt na mnie nie patrzy wypluwać do dłoni i wyrzucać pod stół.
Musze przyznać, że przez całą imprezę nikt nie zorientował się co ja wyprawiam, a moi rodzice byli zachwyceni, że nie wzbraniałam się nawet przed dokładką.

Niestety impreza się skończyła i prędzej czy później ktoś musiał posprzątać cały ten powstały na podłodze sałatkowy bałagan...
Wiedziałam, że wszystkie podejrzenia padną na najmłodszą i najmniej odpowiedzialną... czyli na mnie. Było mi strasznie głupio, ale musiałam przyznać ostatecznie rodzicom i wujkowi, że nie chciałam publicznie nikomu zrobić przykrości i krytykować kulinarnego nie-talentu dlatego wybrałam mniejsze zło... Oczywiście przeprosiłam i obiecałam, że już nigdy się to nie powtórzy.
I nie powtórzyło... bo już nigdy więcej nie spotkałam jego sąsiadki ;)

Miałam może siedem lat, gdy wybrałam się z rodzicami na imieniny do mojego chrzestnego. Wśród gości była jego sąsiadka, która przyniosła w ramach prezentu wykonaną przez siebie sałatkę rybną wielowarstwową. Pamiętam, że z dumą nałożyła wszystkim porcję owego przysmaku i czekała na komplementy... Uwierzcie mi, że jej wygląd z porównaniem do tego jak smakowała był...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie taka tajemnicą była skrywana miłość do kolegi. W głowie miałam tysiąc pytań. Powiedzieć mu o tym? Jak zareaguje? Czy kiedyś się odkocham ? Co robić? No i w końcu zdecydowałam się, żeby mu to wyznać. Skrywałam to tak długo, że nie mogłam już wytrzymać. Byłam taka zdenerwowana. Bałam się, że nic nie powiem. Jednak kiedy przełamałam leki, nie było tak źle. Nie zaczęłam płakać, byłam wręcz spokojna i gotowa na wszystko, mimo tej niepewności.

Dla mnie taka tajemnicą była skrywana miłość do kolegi. W głowie miałam tysiąc pytań. Powiedzieć mu o tym? Jak zareaguje? Czy kiedyś się odkocham ? Co robić? No i w końcu zdecydowałam się, żeby mu to wyznać. Skrywałam to tak długo, że nie mogłam już wytrzymać. Byłam taka zdenerwowana. Bałam się, że nic nie powiem. Jednak kiedy przełamałam leki, nie było tak źle. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Od zawsze starałam się nie prosić o pomoc i wszystko robić sama, tak żeby nie zostać posądzonym o nadużywanie czyjejś pomocy i - co gorsze - o słabość. Wszyscy jednak wiemy, że sami w życiu daleko nie zajdziemy. A pewnych problemów nie jesteśmy w stanie samemu rozwiązać, tym bardziej jeśli jest się nadal młodym i nawet jeśli nam się wydaje, że przeżyliśmy dużo - to nie do końca prawda. Dlatego kiedy wpadłam w nieodpowiednie towarzystwo, nie powiedziałam o tym nikomu i sama starałam się jakoś z tego wyjść. Kiedy sytuacja stała się jeszcze gorsza i byłam na granicy kontaktu z osobami prawnymi, gdzie wszystko rozgrywało by się inaczej niż dotychczas... Stwierdziłam, że teraz nie mam już wyboru i muszę wyjawić mój sekret. Było ciężko, ale rodzina pomogła mi z tego wyjść i pewnie gdybym powiedziała im o tym wcześniej, nie doszłoby do wielu nieprzyjemnych sytuacji, ale taki był mój wybór. Mimo wszystko cieszę się, że to się skończyło w ten a nie inny sposób.

Od zawsze starałam się nie prosić o pomoc i wszystko robić sama, tak żeby nie zostać posądzonym o nadużywanie czyjejś pomocy i - co gorsze - o słabość. Wszyscy jednak wiemy, że sami w życiu daleko nie zajdziemy. A pewnych problemów nie jesteśmy w stanie samemu rozwiązać, tym bardziej jeśli jest się nadal młodym i nawet jeśli nam się wydaje, że przeżyliśmy dużo - to nie do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam, że zdarzyło się to jakieś dwa lata temu. Był maj, ja i moja przyjaciółka poznałyśmy w grze internetowej chłopaka, z którym szybko nawiązałyśmy przyjazne stosunki. Z początku zauważyłam, że bardzo jej schlebiał, co bardzo jej się podobało i nie łatwo się przyznać byłam ciut zazdrosna. Jednak z czasem zaczęliśmy prowadzić rozmowy przez Skype tylko we dwoje. Mieszka na drugim końcu Polski, dlatego nie mogliśmy się spotkać twarzą w twarz, ale nie szkodzi. Nie wiem dlaczego, ale pewnego wieczoru zaczął mi się zwierzać. Opowiedział o swoich problemach z narkotykami, alkoholem, a ja po prostu słuchałam, nie oceniając go. Nie było to wcale trudne, bo sama jak się okazało, mogłam liczyć z jego strony na to samo. Zwierzyłam mu się z wszystkiego, co ciążyło mi na sercu. Mój ojciec jest albo był alkoholikiem, w domu nigdy się nie przelewało, a teraz po tym, jak z dzieciństwa urządził mojej rodzinie piekło, ja zamartwiam się czy on żyje. Teraz już nie mam komu opowiedzieć o moich problemach, ponieważ kontakt się urwał, ale pamiętam, jak wtedy mój nowy kolega powiedział, że przypominam mu białego kruka - jestem jedna na milion. Za każdym razem, kiedy podejmuję jakąś trudną decyzję, przypominam sobie uczucia, jakie towarzyszyły mi w tamtej sytuacji i na mojej twarzy pojawia się uśmiech, bo zwierzając się prawie obcemu, odczułam niesamowitą ulgę i usłyszałam bardzo wyjątkowe słowa, bez krzty pogardy czy wywyższenia.

Pamiętam, że zdarzyło się to jakieś dwa lata temu. Był maj, ja i moja przyjaciółka poznałyśmy w grze internetowej chłopaka, z którym szybko nawiązałyśmy przyjazne stosunki. Z początku zauważyłam, że bardzo jej schlebiał, co bardzo jej się podobało i nie łatwo się przyznać byłam ciut zazdrosna. Jednak z czasem zaczęliśmy prowadzić rozmowy przez Skype tylko we dwoje. Mieszka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Prawda siłą jest największą.
Niezniszczalną, najpewniejszą.

Prawda nigdy nie zawodzi,
zawsze na jaw chce wychodzić.

Co czuć gdy prawda bywa bolesna?
Co czuć gdy jest drogą...do zwycięstwa?

Co myśleć gdy prawda chce wyzwalać?
Co myśleć gdy prawda chce wewnętrznie spalać?

Co robić gdy prawda nie jest łatwa?
Co robić gdy prawda...drogą jest do światła?

Prawda musi być "na topie".
Ciągle być na kłamstwa tropie.

Więc gdy rozkaz przyjdzie - "kłamać".
Prawdą trzeba się wykazać!

Choćby cały świat, kłamstwem i fałszem był przeżarty,
warto grać w otwarte karty!

Prawda siłą jest największą.
Niezniszczalną, najpewniejszą.

Prawda nigdy nie zawodzi,
zawsze na jaw chce wychodzić.

Co czuć gdy prawda bywa bolesna?
Co czuć gdy jest drogą...do zwycięstwa?

Co myśleć gdy prawda chce wyzwalać?
Co myśleć gdy prawda chce wewnętrznie spalać?

Co robić gdy prawda nie jest łatwa?
Co robić gdy prawda...drogą jest do światła?

Prawda musi być "na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdradziłam kiedyś mojego chłopaka. Młoda byłam, głupia, wstyd mi i katuje się w myślach od 15 lat. Ale nie umiem inaczej, zawiodłam nie tylko jego, ale też samą siebie.
Długo zbierałam się aby mu powiedzieć. Było to o tyle trudne, że był naprawdę fantastycznym człowiekiem. I nie chodzi mi o jakieś super moce, on był po prostu dobry i oddany. Zawsze stawiał mnie na pierwszym miejscu, rezygnował z własnych marzeń, abym ja mogła realizować swoje. Kochałam go, a mimo to zdradziłam z kolegą z podstawówki. Czysta abstrakcja.
I tak spędzaliśmy dalej chwile jakby nic się nie stało. On zabierał mnie na randki, pisał wiersze, gotował i wytrzymywał z moją chorą psychicznie matkę, a ja w myślach winiłam siebie za każdy jego przejaw dobroci.
Ale w końcu mu powiedziałam. Był piątkowy letni poranek. Płakałam gdy mu mówiłam, zarzekałam że zrobię dla niego wszystko, ze to był wypadek, chwilowa słabość.
To był najtrudniejszy moment w moim życiu. Prawda boli najbardziej, szczególnie jeśli to my zawodzimy.
Był wspaniałym człowiekiem, wybaczył mi. Nie wiem jak mu się to udało, ja nie dałabym rady. Od wtedy każdy kolejny dzień starałam mu się wynagrodzić jego poświęcenie. To były piękne trzy lata. Niestety zmarł w wypadku.
Wspinałam się na Rysy, przepłynęłam wpław jezioro Ślesińskie, poszłam na pieszą pielgrzymkę do Portugalii, opiekowałam się sparaliżowaną matką przez rok. Nic z tego nie było choć w połowie tak trudne jak wyznanie tej tajemnicy.

Zdradziłam kiedyś mojego chłopaka. Młoda byłam, głupia, wstyd mi i katuje się w myślach od 15 lat. Ale nie umiem inaczej, zawiodłam nie tylko jego, ale też samą siebie.
Długo zbierałam się aby mu powiedzieć. Było to o tyle trudne, że był naprawdę fantastycznym człowiekiem. I nie chodzi mi o jakieś super moce, on był po prostu dobry i oddany. Zawsze stawiał mnie na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W mojej rodzinie nie istnieje coś takiego jak tajemnica. Kiedy mówię coś mamie w wielkim sekrecie i podkreślam 20 razy, że ma czegoś komuś nie mówić to wiem, że powie tylko jednej siostrze. A ona powie kolejnej, a każda kolejna będzie tę sprawę roztrząsała ze swoimi dziećmi, mężem i sąsiadami. Czuję się jak bohaterka reality show gdzie wszyscy opowiadają o moim życiu, brakuje jeszcze tylko głosowania internetowego i anonimowego forum z opiniami o moich decyzjach. I to działa w każdą stronę! Mama przylatuje do mnie, że zna tajemnicę od jednej ciotki, ale mam nikomu nie mówić. Więc nie mówię przez jakieś 20 minut, a potem dzwonię do kuzynki czy słyszała już, ale jak nie to niech udaje, że nie wie jak ktoś kolejny jej powie. A najlepsza sytuacja jest jak wszyscy się spotykamy i ktoś "zdradza tajemnicę" i wszyscy udają szok i niedowierzanie, a tak naprawdę sprawę już mają od miesiąca gruntownie omówioną. Dzięki temu wszyscy o wszystkich wiedzą, nie ma żadnych tajemnic, które można utrzymać dłużej niż pół godziny i nie ma stresu, że coś się wyda. Bo i tak się wyda.

W mojej rodzinie nie istnieje coś takiego jak tajemnica. Kiedy mówię coś mamie w wielkim sekrecie i podkreślam 20 razy, że ma czegoś komuś nie mówić to wiem, że powie tylko jednej siostrze. A ona powie kolejnej, a każda kolejna będzie tę sprawę roztrząsała ze swoimi dziećmi, mężem i sąsiadami. Czuję się jak bohaterka reality show gdzie wszyscy opowiadają o moim życiu,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja historia będzie nieco inna, ponieważ tajemnica, ktorą skrywałam nie dotyczyła poważnej rzeczy, żadnego rodzinnego dramatu ani traumatycznego przeżycia. Faktem było, że wyrzucono mnie ze szkoły muzycznej i okłamywałam wszystkich znajomych, że się z niej sama wypisałam. Powtarzałam to tyle razy, że sama zaczęłam w to wierzyć. Nie wiem do końca, czy był to wstyd, chodziło bardziej o to, że wypowiedzenie prawdy na głos byłoby przyznaniem się przed samą sobą do tego, że poniosłam porażkę życiową. Zmarnowałam swój talent muzyczny ponieważ nie chciało mi się ćwiczyć na skrzypcach. Dopiero po sześciu latach bycia razem wyznałam to mojemu chłopakowi i skutek tego wyznania był zupełnie inny, niż się spodziewałam. Zrozumiał wreszcie moją tęsknotę do instrumentów i niespełnione ambicje i podjął ze mną decyzję, że naszą córkę wyślemy do szkoły muzycznej i będę mogła we własnym domu słuchać jej pięknych wykonań. Zrozumiał jakie to dla mnie ważne i zupełnie inaczej zaczał traktować coś, co wcześniej uważał tylko za mój głupi kaprys. Na prawdę to wyznanie mnie oczyściło i pomogło uporać się z przeszłością. Sprawiło też, że mój związek stał się głębszy.

Moja historia będzie nieco inna, ponieważ tajemnica, ktorą skrywałam nie dotyczyła poważnej rzeczy, żadnego rodzinnego dramatu ani traumatycznego przeżycia. Faktem było, że wyrzucono mnie ze szkoły muzycznej i okłamywałam wszystkich znajomych, że się z niej sama wypisałam. Powtarzałam to tyle razy, że sama zaczęłam w to wierzyć. Nie wiem do końca, czy był to wstyd, chodziło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej