Moja historia będzie nieco inna, ponieważ tajemnica, ktorą skrywałam nie dotyczyła poważnej rzeczy, żadnego rodzinnego dramatu ani traumatycznego przeżycia. Faktem było, że wyrzucono mnie ze szkoły muzycznej i okłamywałam wszystkich znajomych, że się z niej sama wypisałam. Powtarzałam to tyle razy, że sama zaczęłam w to wierzyć. Nie wiem do końca, czy był to wstyd, chodziło bardziej o to, że wypowiedzenie prawdy na głos byłoby przyznaniem się przed samą sobą do tego, że poniosłam porażkę życiową. Zmarnowałam swój talent muzyczny ponieważ nie chciało mi się ćwiczyć na skrzypcach. Dopiero po sześciu latach bycia razem wyznałam to mojemu chłopakowi i skutek tego wyznania był zupełnie inny, niż się spodziewałam. Zrozumiał wreszcie moją tęsknotę do instrumentów i niespełnione ambicje i podjął ze mną decyzję, że naszą córkę wyślemy do szkoły muzycznej i będę mogła we własnym domu słuchać jej pięknych wykonań. Zrozumiał jakie to dla mnie ważne i zupełnie inaczej zaczał traktować coś, co wcześniej uważał tylko za mój głupi kaprys. Na prawdę to wyznanie mnie oczyściło i pomogło uporać się z przeszłością. Sprawiło też, że mój związek stał się głębszy.

Moja historia będzie nieco inna, ponieważ tajemnica, ktorą skrywałam nie dotyczyła poważnej rzeczy, żadnego rodzinnego dramatu ani traumatycznego przeżycia. Faktem było, że wyrzucono mnie ze szkoły muzycznej i okłamywałam wszystkich znajomych, że się z niej sama wypisałam. Powtarzałam to tyle razy, że sama zaczęłam w to wierzyć. Nie wiem do końca, czy był to wstyd, chodziło...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znam bardzo wzruszającą historię, którą opowiedziała mi przybrana ciocia.
Kiedy wiele lat temu poznała swojego obecnego męża, oboje mieli przed sobą pewne sekrety. Każde z nich po jednym, więc remisowali, choć nie wiedząc o tym, każde z nich żyło na moralnym kacu. Po tym, jak spędzili ze sobą każdą porę roku- wiosnę, lato, jesień, zimę- uznali, że mogliby spędzać je razem już zawsze. Wtedy padła pierwsza deklaracja o szczerości. Oboje zapewnili, że mówią sobie wszystko. Wtedy ciocia spytała o małżeństwo, a chłopak odparł bez emocji, że "nie wierzy w rodzinę". Ciocia potraktowała to jako odtrącenie. On nie wyprowadził jej z błędu. Z powodu skrywanego sekretu czuła się gorsza od innych kobiet. Nie mieli kontaktu przez siedemnaście lat. Przypadkiem spotkali się w przychodni zdrowia. Oboje nie ułożyli sobie życia. W szpitalnej kantynie wyznali sobie wyzwalającą prawdę. On był z rozbitej rodziny, wychowywała go mama, a ojciec wpadał po rozwodzie z awanturami, że "bachor" zrujnował mu życie. Ciocia była z domu dziecka, nigdy nie poznała biologicznych rodziców, a wychowywała ją starowinka, która nie mogła znieść krzywdy maleńkiej dziewczynki. Oboje w czasie tej rozmowy płakali ze wzruszenia. W tym roku mija trzydziesta rocznica ich ślubu. Prawda ich wyzwoliła. Ale nie oddała zmarnowanych siedemnastu lat. Morał, o którym opowiada ciocia jest taki, że trzeba samemu stawiać czoło dawnym wydarzeniom i nigdy nie żyć w cieniu tajemnicy. Bo los może zmusić nas do tego zbyt późno.

Znam bardzo wzruszającą historię, którą opowiedziała mi przybrana ciocia.
Kiedy wiele lat temu poznała swojego obecnego męża, oboje mieli przed sobą pewne sekrety. Każde z nich po jednym, więc remisowali, choć nie wiedząc o tym, każde z nich żyło na moralnym kacu. Po tym, jak spędzili ze sobą każdą porę roku- wiosnę, lato, jesień, zimę- uznali, że mogliby spędzać je razem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Spotykając się z moim ówczesnym chłopakiem (obecnie mężem) nie miałam przedtem jakiegokolwiek doświadczenia w związkach damsko - męskich. Nie potrafiłam mu zaufać i skrzętnie pomijałam tematy najbardziej dla mnie dotkliwe i nieprzyjemne. J. często nie wiedział dlaczego histerycznie reaguję na pewne gesty, skąd bierze się nieuzasadniony strach i dlaczego nie potrafię w pełni "otworzyć się" by móc z nim szczerze porozmawiać. Przyszedł wreszcie taki dzień gdy postanowiłam mu opowiedzieć o nieprzyjemnej historii z trenerem jeździectwa, który po zakończonym treningu miał mi pokazać ćwiczenie, które rozluźni mi plecy i pozwoli na lepszy dosiad w galopie. W trakcie tego "pokazu" mnie całkowicie przyblokował i pocałował mimo wyrywania się i protestów.
To był mój pierwszy pocałunek a miałam zaledwie 15 lat.
Po tym incydencie wykrzyczałam mu w twarz co o nim myślę, uciekłam do innego pomieszczenia i zamknęłam się na klucz. Byłam zrozpaczona. Mama długo dociekała dlaczego zrezygnowałam z treningów i przyznałam się jej po dłuższym czasie, bo bałam się, że to wszystko moja wina.
Rozmowa z chłopakiem odbyła się po 4 latach od tego zdarzenia a i tak nie byłam w stanie ukryć łez i trzęsących się rąk. Pozwoliła mi jednak w pełni się od tej sytuacji uwolnić i po prostu zapomnieć.
Do dziś uważam, że pierwszy pocałunek przeżyłam z J. w wieku dopiero 19 lat :)

Spotykając się z moim ówczesnym chłopakiem (obecnie mężem) nie miałam przedtem jakiegokolwiek doświadczenia w związkach damsko - męskich. Nie potrafiłam mu zaufać i skrzętnie pomijałam tematy najbardziej dla mnie dotkliwe i nieprzyjemne. J. często nie wiedział dlaczego histerycznie reaguję na pewne gesty, skąd bierze się nieuzasadniony strach i dlaczego nie potrafię w pełni...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy byłam dzieckiem zmarł mój tata. Pamiętam, że długo ukrywałam ten fakt przed rówieśnikami ze szkoły, mimo, że przecież na pewno wiedzieli. Ojca znalazłam w dziadku, z którym jeździłam na giełdę samochodową, na targi i pielgrzymki. Chodziliśmy na długie spacery, uczył mnie jeździć na rowerze... A ja ciągle utrzymywałam przed koleżankami, że tata mnie uczy, że idę z tatą... A przy obcych ludziach na ulicy mówiłam do dziadka "tato". Temat ten stał się dla mnie dziwnym tabu. Gdy dorosłam unikałam tematu. Mówiłam bezosobowo o swojej rodzinie. Nie było to trudne, bo wyjechałam z rodzinnego miasta na studia. Miałam poczucie, że nikt mnie nie zna, że nikt nic nie musi o mnie wiedzieć, że to ja kontroluję informacje na swój temat.
W końcu poznałam mojego narzeczonego. On nie odpuszczał. Chciał wiedzieć o mnie wszystko. Drążył. Interesował się. I w końcu wyznałam mu moją "tajemnicę", która napawała mnie tyle lat niezrozumiałym wstydem. I cieszę się, że to zrobiłam, bo w końcu czuję się kompletna. A on wiele moich zachowań zrozumiał.

Gdy byłam dzieckiem zmarł mój tata. Pamiętam, że długo ukrywałam ten fakt przed rówieśnikami ze szkoły, mimo, że przecież na pewno wiedzieli. Ojca znalazłam w dziadku, z którym jeździłam na giełdę samochodową, na targi i pielgrzymki. Chodziliśmy na długie spacery, uczył mnie jeździć na rowerze... A ja ciągle utrzymywałam przed koleżankami, że tata mnie uczy, że idę z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dopiero na studiach przyznałam się mamie o tym, jak mnie szykanowano w gimnazjum. Wywarło to na mnie tak duży wpływ, na moją psychikę, że przed tym tyle czasu uciekałam. Dopiero po latach wyrzuciłam to z siebie. Obie płakałyśmy.
Poszłam do psychologa. Pomógł mi. Czuję się dobrze, ogromny ciężar spadł z mojej duszy.

Dopiero na studiach przyznałam się mamie o tym, jak mnie szykanowano w gimnazjum. Wywarło to na mnie tak duży wpływ, na moją psychikę, że przed tym tyle czasu uciekałam. Dopiero po latach wyrzuciłam to z siebie. Obie płakałyśmy.
Poszłam do psychologa. Pomógł mi. Czuję się dobrze, ogromny ciężar spadł z mojej duszy.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Jest taki typ człowieka, który wszystkie sekrety trzyma w głębi swojej głowy i stara się, by nikt się o nich nie dowiedział. Zdobycie zaufania takiej osoby jest bardzo trudne, czasem wręcz niemożliwe. Jakie emocje towarzyszą, gdy uda się jej otworzyć? Najpierw pojawia się dreszczyk niepewności – czy otwarcie się i wygadanie to coś pozytywnego? Może nie powinnam o tym mówić i zachować wszystko dla siebie? Po jakimś czasie, gdy otrzymujemy wsparcie, pocieszenie lub dobre słowo – przychodzi ulga. Uświadamiamy sobie, że zamykanie się na wszystkich to zdecydowanie zła opcja.

Jest taki typ człowieka, który wszystkie sekrety trzyma w głębi swojej głowy i stara się, by nikt się o nich nie dowiedział. Zdobycie zaufania takiej osoby jest bardzo trudne, czasem wręcz niemożliwe. Jakie emocje towarzyszą, gdy uda się jej otworzyć? Najpierw pojawia się dreszczyk niepewności – czy otwarcie się i wygadanie to coś pozytywnego? Może nie powinnam o tym mówić...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam jedną z takich historii. Długo nieujawnianą tajemnice. Dzisiaj wydaje się ona błaha, ale wtedy...
Byłam małą dziewczynką, miałam może z 10 lat. W domu zawsze ozdóbek. Generowały ona głównie kurz, który co sobota sprzątałam, ale Mama je tak bardzo uwielbiała. Pewnego dnia, podczas cosobotnich porządków, niechcący, naprawdę niechcący, zbiłam małego aniołka, którego sama Mamie kupiłam. Na szczęście nie było nikogo w domu. Próbowałam go poskładać, jakoś skleić, ale wyglądał koszmarnie. Miałam śmieci do wyrzeczenia, więc po nieudanej walce z klejem i elementami aniołka, po prostu się go pozbyłam, aby zatrzeć wszelkie ślady. Musiałam jakoś zapełnić puste miejsce, więc trochę poprzestawiałam wszystkie przedmioty. Mama po pewnym czasie zauważyła brak prezentu ode mnie. Wyjaśniłam Jej, że spodobał koleżance i musiałam pożyczyć jej tego aniołka, bo chciała kupić takiego samego. Po tej rozmowie wiedziałam już, że to ja muszę kupić aniołka, bo Mama w żaden sposób nie pominie tego tematu. I udało się, znalazłam aniołka, kupiłam i odłożyłam na dawne miejsce. Niestety Mama zauważyła, że nowy aniołek ma niebieskiego, a nie różowego kwiatka. Ponownie wzięła mnie na rozmowę, która zakończyła się wyjaśnieniem przeze mnie całej sytuacji. Oczywiście nie obyło się bez łez i przeprosin. Mama wyjaśniła mi, że nic się nie stało i od razu powinnam wszystko Jej powiedzieć. Gdy patrzyłam na aniołka lub przychodził dzień porządków, czułam niepokój i bardzo cieszyłam się, z wyjawienia prawdy.

Pamiętam jedną z takich historii. Długo nieujawnianą tajemnice. Dzisiaj wydaje się ona błaha, ale wtedy...
Byłam małą dziewczynką, miałam może z 10 lat. W domu zawsze ozdóbek. Generowały ona głównie kurz, który co sobota sprzątałam, ale Mama je tak bardzo uwielbiała. Pewnego dnia, podczas cosobotnich porządków, niechcący, naprawdę niechcący, zbiłam małego aniołka, którego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy byłam mała tuż przed świętami przyłapałam, mamę gdy pakowała prezenty. Mama pochłonięta pracą nie zauważyła, że przez chwilę jej się przyglądałam. Poczułam chwilowy zawód, ale byłam na tyle duża, że już coś wcześniej podejrzewałam. Kamień spadł mi z serca, zawsze rozkminiałam, jak on to robi, że w jedną noc okrąża całą ziemię. Tajemnica którą odkryłam była nawet fajna, bo rodzice to tacy pomocnicy Mikołaja. Teraz ja mam tę samą przed moimi pociechami, póki co niech trwa bo sezon na "Mikołaj patrzy i wszystko widzi" został otwarty a to magiczne zdanie czyni cuda.

Gdy byłam mała tuż przed świętami przyłapałam, mamę gdy pakowała prezenty. Mama pochłonięta pracą nie zauważyła, że przez chwilę jej się przyglądałam. Poczułam chwilowy zawód, ale byłam na tyle duża, że już coś wcześniej podejrzewałam. Kamień spadł mi z serca, zawsze rozkminiałam, jak on to robi, że w jedną noc okrąża całą ziemię. Tajemnica którą odkryłam była nawet fajna,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miałam i nadal mam. Jednak te, które zdecydowałam się wyznać, nadal pozostają tajemnicą, jednak już powiększoną o tą drugą osobę. Znaczy że bardzo jej ufam. Mówienie o tym sprawiało niezwykłą trudność, jednak wyrozumiałość tej drugiej osoby dodawała odwagi, a na koniec ulgi z wyzbytego się ciężaru. Strach i zażenowanie przed otwarciem ust, zrekompensowała dwukrotnie radość,że w końcu mogłam spotkać tę drugą osobę, która tak ciepło mnie przyjęła i wysłuchała. Jako całokształt, od momentu powstania tamtej historii, do chwili obecnej towarzyszył mi ogrom emocji. Cała paleta barw, z ktorej mój przyjaciel utworzyłby piękny obraz :)

Miałam i nadal mam. Jednak te, które zdecydowałam się wyznać, nadal pozostają tajemnicą, jednak już powiększoną o tą drugą osobę. Znaczy że bardzo jej ufam. Mówienie o tym sprawiało niezwykłą trudność, jednak wyrozumiałość tej drugiej osoby dodawała odwagi, a na koniec ulgi z wyzbytego się ciężaru. Strach i zażenowanie przed otwarciem ust, zrekompensowała dwukrotnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zdarzyło mi się wyjawić komuś tajemnicę. I wtedy rzeczywiście odczuwa się niemałą ulgę. Każdy z nas ma jakieś swoje sekrety i nie o każdym chce się opowiadać. Jednak są też takie, które kiedy wyjdą na jaw to potrafią naprawdę dobrze na nas wpłynąć. Wyrzucając to z siebie oprócz ulgi czuje się też jakieś zadowolenie z tego, że nie trzeba dłużej już tego ukrywać. Nie będę opisywać konkretnych przykładów, bo w końcu sekret to sekret. ;)

Zdarzyło mi się wyjawić komuś tajemnicę. I wtedy rzeczywiście odczuwa się niemałą ulgę. Każdy z nas ma jakieś swoje sekrety i nie o każdym chce się opowiadać. Jednak są też takie, które kiedy wyjdą na jaw to potrafią naprawdę dobrze na nas wpłynąć. Wyrzucając to z siebie oprócz ulgi czuje się też jakieś zadowolenie z tego, że nie trzeba dłużej już tego ukrywać. Nie będę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej