Dziękuję za to wyróżnienie i gratuluję pozostałym laureatom.

Dziękuję za to wyróżnienie i gratuluję pozostałym laureatom.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

night_moves
Książkoholik14
Wizzi
ReaderX
SerceZimy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

night_moves
Książkoholik14
Wizzi
ReaderX
SerceZimy

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Dłonią szukałam po omacku telefonu, który wcześniej położyłam na stolik nocny. 3.15 Świetnie, nie całe dwie godziny i będę musiała wstawać. Gdy usiadłam na łóżku, poczułam straszny ból głowy. Wstałam i jak najciszej potrafiłam, ruszyłam do kuchni. Nie chciałam obudzić mojego męża. Z lodówki wyciągnęłam wodę i z szklanką wypełnioną niemalże po brzegi, poszłam do salonu i starałam się odprężyć. Kątem oka zauważyłam cień przesuwający się po ścianie, zanim zdążyłam coś zrobić, obok mnie, na kanapie siedział blado-siny mężczyzna wpatrujący się we mnie. Byłam panicznie przestraszona. Siedziałam bez ruchu licząc, że zaraz się obudzę, jednak nic takiego nie nastąpiło. Znałam tego mężczyznę z moich koszmarów. Nie wiedziałam dlaczego śnił mi się tak często. Gdy odzyskałam czucie w nogach, rzuciłam się w stronę sypialni, chciałam jak najszybciej obudzić mojego męża. Widmo jednak zamknęło mi drogę ucieczki. Stałam sparaliżowana, patrząc w wyblakłe - jak zdążyłam zauważyć - kiedyś błękitne oczy. Mężczyzna gwałtownie podniósł rękę, co jeszcze bardziej mnie przestraszyło, myślałam, że ma zamiar mnie uderzyć. On jednak powoli zbliżył dłoń do mojej twarzy i delikatnie musnął mój policzek. W jego oczach zauważyłam jakiś błysk, a twarz na chwilę nabrała kolorów. Poznałam go. To on. Mój przyjaciel z liceum, przeprowadził się do innego kraju z rodzicami, dlatego straciliśmy kontakt. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale ja nie słyszałam żadnych jego słów. Poczułam falę gorąca, która objęła całe moje ciało tak, że nie potrafiłam dłużej utrzymać równowagi. Straciłam przytomność.

Dłonią szukałam po omacku telefonu, który wcześniej położyłam na stolik nocny. 3.15 Świetnie, nie całe dwie godziny i będę musiała wstawać. Gdy usiadłam na łóżku, poczułam straszny ból głowy. Wstałam i jak najciszej potrafiłam, ruszyłam do kuchni. Nie chciałam obudzić mojego męża. Z lodówki wyciągnęłam wodę i z szklanką wypełnioną niemalże po brzegi, poszłam do salonu i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Stary zegar babci wybija dwunastą. Słabe światło latarni wpada przez okno i drży na ścianie. Nagle słyszę dwa przytłumione głosy na korytarzu.
-To dobry dzień dla niego.
-Najwyższy czas. Już za długo czekaliśmy.
Włosy zjeżyły mi się na głowie ze strachu. Bałam się jak nigdy wcześniej,ale mimo to wyszłam spod kołdry i cichutko zakradłam się pod drzwi. Mimo ogromnego przerażenia spojrzałam przez dziurkę od klucza. Naprzeciwko moich drzwi,pod pokojem moich dziadków stały dwie niewielkie ciemne postacie. Były niskie,wyglądały jakby miały narzucone peleryny na głowę.
I nagle obydwie przeniknęły przez zamknięte drzwi do pokoju. Zdusiłam okrzyk przerażenia. Dotychczasowy paraliż mnie opuścił,nacisnęłam włącznik światła, otworzyłam drzwi i wbiegłam do pokoju dziadków. Oprócz nich w pokoju nie było nikogo.
-co się stało?-babcia zapaliła nocną lampkę i popatrzyła się na mnie zaspana.
-chyba coś mi się przyśniło-powiedziałam odczuwając jednocześnie ogromną ulgę.
-wracam do łóżka,dobranoc.
-dobranoc- odpowiedziała babcia i dołączyła do śpiącego dziadka.
Wróciłam do siebie,ale spałam bardzo niespokojnie, miałam koszmary.
Rano obudziło mnie nagłe szarpniecie. To była babcia, przerażona i zapłakana.
-Staszek nie wstaje, chyba... chyba...-nie mogła wykrztusić tego słowa. Natychmiast pobiegłam do ich sypialni. Mój tata wzywał karetkę, a mama szukała pulsu na ręce dziadka. Powoli podeszłam i dotknęłam dłoni dziadka. Była lodowata.

Według lekarza dziadek zmarł ubiegłej nocy około północy. Dwie dziwne istoty przyszły po niego. A na poduszce znalazłam kartkę z nabazgranym zdaniem "nie wolno podglądać"

Stary zegar babci wybija dwunastą. Słabe światło latarni wpada przez okno i drży na ścianie. Nagle słyszę dwa przytłumione głosy na korytarzu.
-To dobry dzień dla niego.
-Najwyższy czas. Już za długo czekaliśmy.
Włosy zjeżyły mi się na głowie ze strachu. Bałam się jak nigdy wcześniej,ale mimo to wyszłam spod kołdry i cichutko zakradłam się pod drzwi. Mimo ogromnego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To był okropnie ciężki dzień. Właśnie wyszłam spod prysznica i owinięta w ręcznik poszłam do kuchni odgrzać cos na szybko. Gdy przechodziłam przez salon serce gwałtownie zabiło mi szybciej i aż krzyknęłam wystraszona. Przy oknie stał zupełnie nieznany mi mężczyzna.
- Kim jesteś i co robisz w moim mieszkaniu?! - On rozejrzał się jakby oprócz niego był tu jeszcze jakiś inny obcy facet. – Tak, do ciebie mówię.
- Ja… yyym… Ty mnie widzisz?
- Nie jesteś przezroczysty – chwyciłam stojący przy drzwiach kij baseballowy. – Spadaj stąd albo pożałujesz!
- Nie zrobię ci krzywdy Sylwio – skąd on znał moje imię? – Nie wiem jak to się stało, że możesz mnie zobaczyć. Ludzie nie powinni widzieć swoich Aniołów Stróżów.
W pierwszej chwili myślałam, że się przesłyszałam, a potem stwierdziłam w myślach, że to jakiś wariat.
- Po raz ostatni mówię ci, że masz wyjść – powiedziałam. Popatrzył na mnie nic nie mówiąc, a potem zrobił coś tak niemożliwego, że aż kij wypadł mi z ręki.
Miał skrzydła. Najprawdziwsze skrzydła, które wyrosły mu z pleców.
- Przepraszam, że cię wystraszyłem.
Poczułam tylko delikatny powiew powietrza na twarzy i już go nie było. Po prostu zniknął zostawiając mnie zszokowaną.

To był okropnie ciężki dzień. Właśnie wyszłam spod prysznica i owinięta w ręcznik poszłam do kuchni odgrzać cos na szybko. Gdy przechodziłam przez salon serce gwałtownie zabiło mi szybciej i aż krzyknęłam wystraszona. Przy oknie stał zupełnie nieznany mi mężczyzna.
- Kim jesteś i co robisz w moim mieszkaniu?! - On rozejrzał się jakby oprócz niego był tu jeszcze jakiś inny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Łubudu.

Apokalipsa? Kosmici? Bo przecież nie… budzik? Nie, nic z tych rzeczy. (Uff, jeszcze można spać.) Dźwięk ewidentnie pochodził zza ściany, czyli z pokoju Przemka. Normalnie przewróciłabym się na drugi bok i parę chwil później znów byłabym sam na sam z Morfeuszem, ale nie dziś. Może to dlatego, że młody wrócił wczoraj ze szkoły taki podłamany? Nie wiem i przyznaję – odgrywanie supersiostry nie było w moim stylu, mimo to postanowiłam spróbować. Na trzy odrzuciłam kołdrę, mężnie wyskakując z łóżka, po czym przemyślałam sprawę i postanowiłam zrobić z niej ciepły i jakże ochronny kokon. Nie omieszkałam pogratulować sobie w myślach inteligencji.

Skoro powiedziało się A, wypadałoby powiedzieć B. Na palcach wyszłam z pokoju, chwyciwszy po drodze rakietę do badmintona (cóż, jaki kraj, taki kij baseballowy) i energicznie pociągnęłam za klamkę sąsiedniego pokoju. Ponieważ wzrok zdążył się zaadaptować do ciemności, nie musiałam zapalać światła, by to zobaczyć.

Była tuż przy głowie Przemka. Mrugnęłam. Nadal tam była. Nie mogę nawet powiedzieć, że stała. Nie, ona się unosiła. Na skrzydełkach. Brzmi wiarygodnie, nie? Właśnie wyciągała swoją miniaturową rączkę spod poduszki mojego brata, kiedy do mnie dotarło.

- Wróżka Zębuszka?! Ty istniejesz! - wyrwało mi się elokwentnie. „Oczywiście, że istnieje, widzisz ją, tłumoku” - zganiłam się. Powoli spojrzała w moim kierunku. Westchnęła.
- Przeklęte lampki nocne – wymamrotała, automatycznie rozcierając sobie łokieć. - I znowu trzeba będzie zmarnować trochę pyłu od Facetów.
Po czym zanurzyła dłoń w sakiewce, coś z niej wyjęła i…

Zadzwonił budzik.

Łubudu.

Apokalipsa? Kosmici? Bo przecież nie… budzik? Nie, nic z tych rzeczy. (Uff, jeszcze można spać.) Dźwięk ewidentnie pochodził zza ściany, czyli z pokoju Przemka. Normalnie przewróciłabym się na drugi bok i parę chwil później znów byłabym sam na sam z Morfeuszem, ale nie dziś. Może to dlatego, że młody wrócił wczoraj ze szkoły taki podłamany? Nie wiem i przyznaję –...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

-Uciski stop, analiza rytmu
-Migotanie komór, będzie defibrylacja, uciskaj, ładowanie, tlen na metr
-Odsunąć się, defibrylacja
-Wznów uciski....
-Uciski stop, analiza... Rytm zatokowy, sprawdź puls
-Jest, mamy go
-Ruszaj, jedziemy dalej, szybo, ciśnienie słabe
Wpisuję podane leki, liczbę defibrylacji, ale chwila kto wpisał tu godzinę zgonu? Patrzę na pacjenta, sprawdzam tętno-jest trochę przyspieszone, źrenice prawidłowo reagują na światło, przecież żyje, reanimacja się udała, ciśnienie słabe, ale jeszcze trzyma. Kto tu to wpisał, przecież tę kartę uzupełniam tylko ja i cały czas mam ją przy sobie? No i jest dopiero 12:34 a nie 13:15.
Dojechaliśmy do szpitala. Przekazujemy pacjenta na SORze, jedzie od razu na blok operacyjny.
A ja dostaję kolejne wezwanie. Wsiadam z zespołem do karetki. Ruszamy.
Dotarliśmy pod wskazany blok. Wysiadamy, zabieramy sprzęt i ruszamy. Pacjentka mieszka na 4 piętrze. Awaria windy, idziemy po schodach
Na karku zaczynam czuć lodowaty powiew. Brrr, nie wiedziałem, że w PRLowskich blokach montują tak mocne klimatyzacje.
-Doktorze tu chyba jest z 50 stopni, gorzej niż ten upał na dworze
Dziwne, może to z przepracowania , muszę brać mniej dyżurów.
-Jesteśmy, dzień dobry pogotowie ratunkowe. Nazywam się...-na podłodze leży młoda kobieta w zaawansowanej ciąży w kałuży krwi. Nie oddycha, brak tętna, reanimacja.
Na karku znowu czuję lodowaty powiew. Uciskam klatkę piersiową silniej niż zwykle. Nie może być tak jak 5 lat temu.
-Nie pozwalę, obiecałaś, że spotkamy się jeszcze tylko raz -mruknąłem
-Zmieniłam zdanie -lodowaty oddech owiał mi całą szyję
-Doktorze, asystolia...

-Uciski stop, analiza rytmu
-Migotanie komór, będzie defibrylacja, uciskaj, ładowanie, tlen na metr
-Odsunąć się, defibrylacja
-Wznów uciski....
-Uciski stop, analiza... Rytm zatokowy, sprawdź puls
-Jest, mamy go
-Ruszaj, jedziemy dalej, szybo, ciśnienie słabe
Wpisuję podane leki, liczbę defibrylacji, ale chwila kto wpisał tu godzinę zgonu? Patrzę na pacjenta, sprawdzam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Biała poświata odbijała się blaskiem od ciemnych dachówek.Jej blado błękitna suknia powiewała z każdym podmuchem wiatru,a czarne,rozpuszczone włosy,częściowo zakrywały twarz.Była piękna,gdy tak stała na dachu budynku patrząc w dół na setki,ciemnych jak smoła,rozdrażnionych potworów.Wyglądała jak anioł.Uśmiechała się,gdy odwracała wzrok w jego stronę.Nic nie mówiła,tylko pokazywała palcem bestie tłoczące się pod nią.Znikały.Znikały dzięki niej i ciepłu,które biło od Jej skóry,a potem rozpływała się niczym mgła,niczym zwykła wizja,a on budził się przestraszony w łóżku.Czuł chłód.Bardzo nieprzyjemny chłód,lecz gdy wyjrzał za okno i spojrzał w miejsce,w którym we śnie stała Biała Kobieta,od razu robiło mu się cieplej.

Wizje te powtarzały się często.Zawsze,gdy zasypiał,bał się powrotu tych nieprzyjemnych snów.Nie wiedział,co tak na prawdę to wszystko oznacza i dlaczego ciągle ją widuje.

Wiele lat później,gdy razem ze znajomymi biwakował w lesie,znów poczuł nieprzyjemny chłód,pomimo że paliło się ognisko.Nagle zauważył,że jest tu sam.Gdy odwrócił się,na skraju lasu zobaczył białą,rozmazaną postać.Nie chcąc na nią patrzeć,odwrócił się szybko,wmawiając sobie,że to tylko przewidzenie.Po chwili zamarł,słysząc jej głos tuż za sobą.Głos ciepły,jednak taki,od którego przeszły go dreszcze.
"Nie bój się mnie.Jestem tutaj,by Cię chronić..."
Gdy się odwrócił,nie było nikogo,a ciepło ogniska znów parzyło go w policzki.Nigdy więcej nie ujrzał Białej Kobiety,ale od tej pory żył w przekonaniu,że spotkał wtedy swojego Anioła Stróża.

Czy uwierzycie,jeśli powiem Wam,że to przydarzyło mi się naprawdę?

Biała poświata odbijała się blaskiem od ciemnych dachówek.Jej blado błękitna suknia powiewała z każdym podmuchem wiatru,a czarne,rozpuszczone włosy,częściowo zakrywały twarz.Była piękna,gdy tak stała na dachu budynku patrząc w dół na setki,ciemnych jak smoła,rozdrażnionych potworów.Wyglądała jak anioł.Uśmiechała się,gdy odwracała wzrok w jego stronę.Nic nie mówiła,tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cholera. Nie wiem co mam zrobić. Jak tu z nimi się porozumieć?! Nie powinno mnie tu być, zaraz zlecą się ze strefy 51 i mnie pewnie zabiją. Bo za dużo wiem, za dużo widziałam. I stoję tak w krzakach i nie wiem co dalej. O nie, zauważyli mnie! Jakaś siła mnie do nich przyciąga. Ale co, zaraz zaraz?! Oni się zmieniają, co tu jest grane? Teraz to normalni ludzie, czyli wszystko to prawda. Mogą się wtopić w nasze otoczenie. O matulu, ja ich wcześniej gdzieś widziałam! To są ci państwo z naprzeciwka, którzy wyprowadzili się pół roku temu! To dla mnie za dużo, jakaś siła mnie ciągnie w dół, mdleję...

Cholera. Nie wiem co mam zrobić. Jak tu z nimi się porozumieć?! Nie powinno mnie tu być, zaraz zlecą się ze strefy 51 i mnie pewnie zabiją. Bo za dużo wiem, za dużo widziałam. I stoję tak w krzakach i nie wiem co dalej. O nie, zauważyli mnie! Jakaś siła mnie do nich przyciąga. Ale co, zaraz zaraz?! Oni się zmieniają, co tu jest grane? Teraz to normalni ludzie, czyli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Była chłodna listopadowa noc i ani żywej duszy wokół. Szłam szybkim krokiem, przeklinając w duchu własną głupotę, gdy wtem ujrzałam na moście przed sobą jakiegoś mężczyznę. Bez wahania przeszedł przez barierkę i nim zdążyłam choćby krzyknąć, skoczył do toczącej się w dole rzeki. Nagle tuż za nim poszybował jakiś rozmazany kształt, który pojawił się nie wiadomo skąd. Zatrzymałam się osłupiała. Po chwili spod mostu wychynęła majestatyczna postać z ogromnymi popielatymi skrzydłami, obejmująca w pasie niedoszłego samobójcę. Z bijącym sercem instynktownie schowałam się za pobliskim drzewem. Gdy tylko obaj dotknęli stopami bruku, anioł wypuścił mężczyznę z objęć i wpatrując się w niego uważnie chyba stawiał go przed jakimś wyborem. Nieznajomy stał chwilę ze zwieszonymi ramionami zastanawiając się, podczas gdy anioł cierpliwie czekał. Wreszcie człowiek podjął decyzję, a skrzydlaty posłaniec powoli skinął głową, po czym narysował palcem w powietrzu coś na kształt owalnego przejścia. Mężczyzna chwilę się wahał, a potem nie oglądając się więcej za siebie, przeszedł przez portal. Zaledwie to uczynił, przejście znikło. Wówczas anioł obrócił głowę i spojrzał wprost na mnie. Nie miałam wątpliwości, że wiedział o mojej obecności od samego początku. Przez chwilę jak gdyby się nad czymś zastanawiał, po czym odwrócił głowę, rozłożył skrzydła i poszybował w stronę nocnego nieba, gdzie zniknął wśród chmur. Od tamtego czasu nieustannie żyję w strachu, że anioł o popielatych skrzydłach pewnego dnia po mnie wróci, gdyż byłam świadkiem czegoś, czego nigdy nie powinnam była zobaczyć.

Była chłodna listopadowa noc i ani żywej duszy wokół. Szłam szybkim krokiem, przeklinając w duchu własną głupotę, gdy wtem ujrzałam na moście przed sobą jakiegoś mężczyznę. Bez wahania przeszedł przez barierkę i nim zdążyłam choćby krzyknąć, skoczył do toczącej się w dole rzeki. Nagle tuż za nim poszybował jakiś rozmazany kształt, który pojawił się nie wiadomo skąd....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej