Każde odkrycie , każda przygoda czy nawet powód do narzekania jest kwitowany przez najbliższe osoby ,, Komu ty to mówisz", ,,Skąd ja to znam" ,, To jeszcze nic" czy ,,Ja miałam gorzej". Po pewnym czasie człowiek odpuszcza, siedzi , słucha, czasem zareaguje jakąś emocją bo historia-riposta tego wymaga. Po jakieś godzinie namiętnego opowiadania współrozmówca się wreszcie orientuje ,że prowadzi monolog. I pada to najgłupsze pytanie ,, A Ty co nic nie mówisz". Kocham być najmłodszą w rodzinie :-)

Każde odkrycie , każda przygoda czy nawet powód do narzekania jest kwitowany przez najbliższe osoby ,, Komu ty to mówisz", ,,Skąd ja to znam" ,, To jeszcze nic" czy ,,Ja miałam gorzej". Po pewnym czasie człowiek odpuszcza, siedzi , słucha, czasem zareaguje jakąś emocją bo historia-riposta tego wymaga. Po jakieś godzinie namiętnego opowiadania współrozmówca się wreszcie...

Jestem studentką, która juz praktycznie kończy swoje studia. Targi pracy czy targi w konkretnej dziedzie są dla mnie szansą na prace, na zdobycie informacji na prace. Jest jedno ale..firmy nie chcą studentów..nikt nie chce studentów " przecież wy nic nie umiecie, trzeba was szkolic" NA takich targach dostajemy tylko długopisy i sztuczny uśmiech sekretarki..a co kiedy przyjdzie ktoś "nie student" zapytacie ?! A no wtedy to rozmawia się z kierownikiem, dostaje sie całe katalogi, informacje kogo szukają. Dostaje się wszystko. A przecież kazdy z nas musiał się uczyć. Dlaczego ciągle się o tym zapomina..

Jestem studentką, która juz praktycznie kończy swoje studia. Targi pracy czy targi w konkretnej dziedzie są dla mnie szansą na prace, na zdobycie informacji na prace. Jest jedno ale..firmy nie chcą studentów..nikt nie chce studentów " przecież wy nic nie umiecie, trzeba was szkolic" NA takich targach dostajemy tylko długopisy i sztuczny uśmiech sekretarki..a co kiedy...

Dość często można usłyszeć od innych osób, że czują się gorsi, są za młodzi aby realizować swoje marzenia. Ogólnie rzecz biorąc mają niską samoocenę. Jednak ja zostałam wychowana tak, że wiek co do realizacji swoich marzeń nie ma nic do rzeczy. Tak samo jak nie powinniśmy pozwolić na to, aby ktoś nas traktował z góry, że jeśli jesteśmy młodzi to nie mamy wystarczających umiejętności. Każdy potrafi coś, bez względu na to ile ma lat. Rodzice zawsze powtarzają mi aby się nie poddawać. Wiadomo też, że skrytykowanie kogoś nie zawsze ma na celu aby zniechęcić do robienia tego co się lubi, co jest naszą pasją. Na przykład trenując koszykówkę, starałam się ile mogłam, uważałam że daje z siebie 100%. Jednak trenerowi zawsze coś przeszkadzało (przynajmniej tak mi się wydawało), mówił "To nie tak, to źle.." i tak w kółko. Powoli zaczynałam tracić wiarę w siebie, jednak przypomniałam sobie słowa rodziców aby nigdy się nie poddawać i tak też zrobiłam. Na kolejnym treningu dałam z siebie nie 100% a 110%. I wiecie co? Udało się! Trener pochwalił mnie i powiedział, że nie chciał mnie zrazić do tego sportu, tylko chciał, żebym polepszyła technikę. Tak więc czasem gdy zwraca nam ktoś uwagę to niekoniecznie musi robić to by nas zniechęcić, a odwrotnie. Po prostu chce abyśmy wykazali się z jak najlepszej strony.

Dość często można usłyszeć od innych osób, że czują się gorsi, są za młodzi aby realizować swoje marzenia. Ogólnie rzecz biorąc mają niską samoocenę. Jednak ja zostałam wychowana tak, że wiek co do realizacji swoich marzeń nie ma nic do rzeczy. Tak samo jak nie powinniśmy pozwolić na to, aby ktoś nas traktował z góry, że jeśli jesteśmy młodzi to nie mamy wystarczających...

Często w moim życiu bywało tak, że przebywając w różnego rodzaju towarzystwie byłem najmłodszy. Tak też było gdy poszedłem na odbycie stażu do jednej z firm zajmujących się administracją. Zdarzało mi się słyszeć głosy od wieloletnich, doświadczonych pracowników, że ten "młody" na pewno tego nie będzie umiał i nie ma sensu powierzać mu czegoś bardziej ambitnego niż przyklejania znaczka pocztowego. Satysfakcją dla mnie było wykazanie się biegłą znajomością obsługi komputera przy osobach, które uważały mnie za nic niewartego żółtodzioba. Czas pokazał jak niesłusznie mnie ocenili. Dostałem posadę i od teraz zawsze chętnie pomagam młodszym od siebie, bo wiem jak ciężko jest zaistnieć w nowej grupie.

Często w moim życiu bywało tak, że przebywając w różnego rodzaju towarzystwie byłem najmłodszy. Tak też było gdy poszedłem na odbycie stażu do jednej z firm zajmujących się administracją. Zdarzało mi się słyszeć głosy od wieloletnich, doświadczonych pracowników, że ten "młody" na pewno tego nie będzie umiał i nie ma sensu powierzać mu czegoś bardziej ambitnego niż...

W moim zawodzie liczy się wygląd. Dobrze skrojony garnitur, szeroki podbródek, niski głos i posrebrzone włosy na skroniach. Tak wygląda człowiek godny zaufania. Ja tak nie wyglądam. Ze względu na młody wiek i domniemany brak doświadczenia, często nie jestem brany poważnie przez klientów i moje zawodowe środowisko. Czy mi to przeszkadza? Nie. Znam swoją wartość i wiem, na co mnie stać. Osoby, które postanowiły mi zaufać także. A siwizna? Przyjdzie sama ;)

W moim zawodzie liczy się wygląd. Dobrze skrojony garnitur, szeroki podbródek, niski głos i posrebrzone włosy na skroniach. Tak wygląda człowiek godny zaufania. Ja tak nie wyglądam. Ze względu na młody wiek i domniemany brak doświadczenia, często nie jestem brany poważnie przez klientów i moje zawodowe środowisko. Czy mi to przeszkadza? Nie. Znam swoją wartość i wiem, na co...

Całe życie to spotykanie się z takim zachowaniem. Gdy idziesz do szkoły, to osoba klasę/dwie klasy wyżej rok w rok powtarza ci, jakie to ty masz łatwe życie, bo w klasie wyżej jest trudniej. Test w gimnazjum, to nic przy maturze, a matura to nic przy studiach. Studia z kolei to nic przy całym życiu, więc znów jak jesteś młodszy, to można traktować cię pobłażliwie. Chyba dopiero na emeryturze można wyjść z tej roli, choć też zaczynam wątpić. Całe studia to też proces, w którym słyszysz, że co ty możesz wiedzieć o życiu – mówią ci to wszyscy wykładowcy, nie ważne czy mają 60-70 lat, czy są doktorantami świeżo po skończeniu studiów. Wiek nie ma tu nic do znaczenia – liczy się to, jak ktoś patrzy na drugą osobę. Gdy patrzy z góry, to zawsze wiek będzie dobrym usprawiedliwieniem.

Całe życie to spotykanie się z takim zachowaniem. Gdy idziesz do szkoły, to osoba klasę/dwie klasy wyżej rok w rok powtarza ci, jakie to ty masz łatwe życie, bo w klasie wyżej jest trudniej. Test w gimnazjum, to nic przy maturze, a matura to nic przy studiach. Studia z kolei to nic przy całym życiu, więc znów jak jesteś młodszy, to można traktować cię pobłażliwie. Chyba...

Obudził mnie dźwięk budzika. Przeciągnąłem się i otworzyłem oczy. Spojrzałem przez okno - widać już było pierwsze promienie słońca. Zapowiadał się piękny poniedziałek. Dlaczegóż to piękny? Tego dnia zaczynałem moją pierwszą pracę.
Ale cofnijmy się w czasie, zacznę od początku. Przykładałem dużą wagę do mych studiów, dzięki czemu dobrze znałem się na mojej, technicznej, profesji. Znalezienie pracy nie stanowiło problemu. Wręcz przeciwnie - miałem szereg ofert z różnych firm i to ja dyktowałem warunki. Starannie wyselekcjonowałem te najlepiej odpowiadające moim wymaganiom. Odbyłem rozmowy w 3 firmach, z każdej otrzymałem pozytywną odpowiedź. Wybrałem jedną. Dziś właśnie zaczynałem tam pracować. Wstałem więc, zjadałem śniadanie, ubrałem się. Była 7:10.
Do pracy dotarłem po 20 minutach. O tej porze nie było tam jeszcze tłoczno. Przedstawiłem się kilku nowym kolegom, dostałem przydzielonego laptopa. Byłem gotowy do działania. I wtedy przyszedł on. Szef. Wszedł do biura, a koledzy pochowali się za monitorami komputerów. Postanowiłem się przestawić. Poszedłem do jego biura i zapukałem we framugę drzwi. Rozmowa była krótka. Usłyszałem, żebym "siedział cicho i się nie wychylał, to jakoś to będzie" i "zajął się testowaniem, jeśli chociaż to potrafię".
Uśmiechnąłem się, podziękowałem za rady i postanowiłem porozmawiać ze współpracownikami. Moje obawy się potwierdziły.
Tego samego dnia złożyłem wypowiedzenie. Spróbuję w kolejnej firmie z mojej listy. W końcu to ja mam być szczęśliwy.

Obudził mnie dźwięk budzika. Przeciągnąłem się i otworzyłem oczy. Spojrzałem przez okno - widać już było pierwsze promienie słońca. Zapowiadał się piękny poniedziałek. Dlaczegóż to piękny? Tego dnia zaczynałem moją pierwszą pracę.
Ale cofnijmy się w czasie, zacznę od początku. Przykładałem dużą wagę do mych studiów, dzięki czemu dobrze znałem się na mojej, technicznej,...

Czy wszyscy mamy idealne życie? Każdy dzień jest spełnieniem marzeń? Nie podejmujemy wyzwań? Nie rzucamy ich innym? Nie traktujemy ludzi z gory? Jestesmy najlepsi i za takich sie uwazamy?
Cześć, mam na imię Andżelika, niebawem skończę 20lat, dla jednych w dalszym ciągu jestem gówniarzem mimo iż usamodzielniłam sie bardzo szybko- ale może nie o tym.
Jestem uczennica świetnej szkoly gastronomicznej, wiadomo... Są "dzieciaki" które czaruja swoim talentem, wygrywaja konkurs za konkursem i jestem sobie taka ja. Ja! Starajaca sie o kazdy ladnie wygladajacy talerz niby nic wielkiego, ale porowac mozna to do ... Pisarza ktory dopieszcza swoja ksiazke, pilkarza ktory cwiczy nowy trik, malarza ktory przelewa swoja dusze na kawalek materialu.
"Talenty" krytykuja moja ciezka prace, nasmiewaja sie, ale czy to mi w pewien sposob nie pomaga? Oczywiscie, ze pomaga!
Motywuje do dzialania. Kazdego dnia wstaje z mysla "to moj dzien!, wygram go!"
Daje z siebie wszystko, a w przyszlosci to ja bede zrywala te najbardziej dohrzale owoce. Czasami nie chodzi o wiek, a o charakter. Nie dajmy podciac sobie skrzydel. Walczmy o siebie.

Czy wszyscy mamy idealne życie? Każdy dzień jest spełnieniem marzeń? Nie podejmujemy wyzwań? Nie rzucamy ich innym? Nie traktujemy ludzi z gory? Jestesmy najlepsi i za takich sie uwazamy?
Cześć, mam na imię Andżelika, niebawem skończę 20lat, dla jednych w dalszym ciągu jestem gówniarzem mimo iż usamodzielniłam sie bardzo szybko- ale może nie o tym.
Jestem uczennica...

Kiedy byłam nastolatką, przez równych 10 lat byłam członkiem OSP. Początkowo udzielałam się w sekcji młodzieżowej, z czasem zdobyłam stopień strażaka i mogłam już jeździć na wymarzone akcje. Mimo, że wcześniej uczestniczyłam w niezliczonych zawodach, pokazach i zabezpieczeniach oraz wzorowo zdałam egzamin końcowy, koledzy strażacy niechętnie pozwalali mi uczestniczyć w akcjach gaśniczych. Kiedy już udało mi się dostać do załogi samochodu gaśniczego, zawsze przypadały mi w udziale najnudniejsze zadania: obsługa radia, kontrola przepływu wody, zabezpieczanie miejsca zdarzenia itp. Jestem świadoma tego, że mężczyźni są silniejsi, szybsi i bardziej odporni, a starsi strażacy mają niezastąpione doświadczenie, jednak było mi wtedy bardzo żal, że nie mogę choć raz stanowić części roty (jednostki znajdującej się najbliżej centrum pożaru). Bardzo chciałam uzupełnić swoją wiedzę zdobytą podczas lat nauki i ćwiczeń o umiejętności praktyczne, jednak nigdy nie udało mi się przekonać przełożonych. Zawsze był w odwodzie ktoś starszy i bardziej doświadczony, a mi pozostały tylko akcje likwidacji gniazd os oraz porządkowania jezdni po wypadkach drogowych.

Kiedy byłam nastolatką, przez równych 10 lat byłam członkiem OSP. Początkowo udzielałam się w sekcji młodzieżowej, z czasem zdobyłam stopień strażaka i mogłam już jeździć na wymarzone akcje. Mimo, że wcześniej uczestniczyłam w niezliczonych zawodach, pokazach i zabezpieczeniach oraz wzorowo zdałam egzamin końcowy, koledzy strażacy niechętnie pozwalali mi uczestniczyć w...

Trafiłam do nowej pracy,do grupy zgranej i znającej się dłuższy czas.W dodatku w dosyć specyficznym środowisku zawodowym.Byłam najmłodsza z zespołu i według starszych koleżanek moje życie było totalnie bezproblemowe.Dodatkowym argumentem było to,że nie należałam do osób przepychających się łokciami.Jak to mawiali:"trzy na jednego to banda łysego".Jestem tylko człowiekiem,a wiadomo,że każdy z nas ma swoje limity.Można starać się,stawać na rzęsach,ale i tak czasem jest się przegranym.Odstawałam tym,że nie obgaduję innych pracowników,a także nie komplementuję kolejnych nowych zakupów koleżanek.Nie byłam też płaczką,uchodziłam za osobę bardzo zrelaksowaną i zdystansowaną.Robiłam to co uważałam za słuszne,w pracy dawałam z siebie 100%,zawsze służyłam pomocą.Najwyraźniej "nie było chemii".Nie pracuję tam już, nie żałuję idę dalej z uśmiechem na twarzy.Wiem jedno-z całych sił będę starała się nigdy nie zachowywać się tak,jak były koleżanki wobec mnie ;)

Trafiłam do nowej pracy,do grupy zgranej i znającej się dłuższy czas.W dodatku w dosyć specyficznym środowisku zawodowym.Byłam najmłodsza z zespołu i według starszych koleżanek moje życie było totalnie bezproblemowe.Dodatkowym argumentem było to,że nie należałam do osób przepychających się łokciami.Jak to mawiali:"trzy na jednego to banda łysego".Jestem tylko człowiekiem,a...