Ja właściwie spotykam się z tym na codzień, gdyż nadal mam naście lat. Właściwie nikt mnie nie traktuje poważnie, nawet w tematach, którymi się interesuję i mam o nich jakąś wiedzę. Ostatnio zwróciłam komuś drobną uwagę na temat ortografii (zamiast "w ogóle" napisał: "wogle"). Najpierw się na mnie bardzo zdenerwował, a potem zaczął powoływać się na mój brak doświadczenia. Na końcu zaś odszedł z podniesioną dumnie głową, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z pozostałymi i rzucając jakieś kąśliwe uwagi na mój temat. Trochę mnie to wybiło z rytmu, zwłaszcza, że to była tylko drobna sprawa, ale z kolei byłam przyzwyczajona do takiego zachowania - zawsze, gdy zwracam uwagę komuś starszemu ode mnie albo przekazuję jakieś wiadomości, jestem traktowana z góry lub krytykowana.

Ja właściwie spotykam się z tym na codzień, gdyż nadal mam naście lat. Właściwie nikt mnie nie traktuje poważnie, nawet w tematach, którymi się interesuję i mam o nich jakąś wiedzę. Ostatnio zwróciłam komuś drobną uwagę na temat ortografii (zamiast "w ogóle" napisał: "wogle"). Najpierw się na mnie bardzo zdenerwował, a potem zaczął powoływać się na mój brak doświadczenia....

Wydaje mi się, że każdy się z czymś podobnym spotyka, ja zetknęłam się z tym nawet niedawno. O dziwo potraktowała mnie tak własna siostra, czyli osoba, po której bym się tego nie spodziewała w najmniejszym stopniu. Zarzuciła mi ona, że nic nie wiem o świecie i najlepiej, żebym się nie wypowiadała, bo jestem za młoda. Wtedy poczułam, że moja duma i dość spore ego ucierpiały w znacznym stopniu, zwłaszcza, że poszło o popularny teraz ruch antyszczepionkowy. Rodzona siostra zarzuciła mi kompletny brak wiedzy na ten temat, co jeszcze bym jakoś przełknęła, ale argument, że jestem za młoda na wypowiedzi na ten temat mnie rozjuszył, ponieważ dla mnie to nieważne, czy ma się lat 20, czy 89, zawsze można mieć własne zdanie i je przedstawić, żeby wejść w dyskusję. Pominę fakt, że jestem na bio-chemie i interesuję się szczepionkami właśnie, więc naprawdę sporo materiału przetrząsnęłam na ten temat, a moja siostra swoje stanowisko uzasadniała wiadomościami pochodzącymi z wątpliwych stron internetowych. Także wtedy głównie przez mój wiek zostałam uznana za osobę niepoważną i niezdolną do rozmowy.

Wydaje mi się, że każdy się z czymś podobnym spotyka, ja zetknęłam się z tym nawet niedawno. O dziwo potraktowała mnie tak własna siostra, czyli osoba, po której bym się tego nie spodziewała w najmniejszym stopniu. Zarzuciła mi ona, że nic nie wiem o świecie i najlepiej, żebym się nie wypowiadała, bo jestem za młoda. Wtedy poczułam, że moja duma i dość spore ego ucierpiały...

Zdarzyło się, że ktoś potraktował mnie pobłażliwie ze względu na wiek. Miało to miejsce w sytuacji, w której chciałam wtrącić swoje zdanie podczas rozmowy z innymi i usłyszałam, że jestem trochę za młoda żeby zabierać głos w takiej sprawie, bo co ja tam mogę wiedzieć. Zdarzyło się to kilka lat temu, ale nie uważam jednak, że usłyszałam to wtedy słusznie i muszę przyznać, że poczułam się trochę dziwnie. Przecież często bywa tak, że młody wiek nie oznacza wcale braku umiejętności. Nie każdy jednak jest w stanie to dostrzec.

Zdarzyło się, że ktoś potraktował mnie pobłażliwie ze względu na wiek. Miało to miejsce w sytuacji, w której chciałam wtrącić swoje zdanie podczas rozmowy z innymi i usłyszałam, że jestem trochę za młoda żeby zabierać głos w takiej sprawie, bo co ja tam mogę wiedzieć. Zdarzyło się to kilka lat temu, ale nie uważam jednak, że usłyszałam to wtedy słusznie i muszę przyznać, że...

Niedocenienie, odrzucenie, niezrozumienie... to chleb powszedni każdego młodego człowieka w okresie dojrzewania. Chyba każdy ze stąpających po ziemi i wodzie spotkał się z brakiem przychylności. Owe "uprzejmości" nie ominęły także mojej osoby. Dzieciaki są złośliwe, a kiedy jeszcze dołoży się do kotła okulary, piegi i aparat na zęby można robić karierę, jako maskotka szkolna. I nie mówię tu o maskotce szkolnej drużyny siatkówki. Prędzej o worku treningowym osiedlowych Sebastianów, bynajmniej nie anonimowych. Ale siedmiolatką nie można być całe życie i przyszedł czas dorastania. Nie, nie. Nic się nie polepszyło, wręcz odwrotnie. Do okularów, piegów i aparatu na zęby dołączyli wszystkim znani czerwoni przyjaciele. Kiedy ma się naście lat, plany na przyszłość wybiegające dalej, niż sobotnia impreza i zamiłowanie do pisania, można ignorować zaczepki „uprzejmych” rówieśników, ale kiedy polonistka, przypominająca bardziej Baba Jagę, niż nauczycielkę, rujnuje marzenia o zostaniu światowej sławy pisarką, świat może przewrócić się do góry nogami. Jak zatem wyjść z takiego nędznego położenia? Tą samą metodą, którą każde amerykańskie kaczątko, nagle zdobywa chłopaka i staje się gwiazdą szkoły. Należy uwierzyć w siebie. Okulary zastąpiłam soczewkami, piegi polubiłam, aparat zdjęłam, a nauczycielka? Wiedźma z Bagien powiła malutkiego potworka i odleciała na miotle, gotować zupę z żab. Mimo, że szkołę skończyłam, pisarką nie zostałam, ale kto by się tym przejmował.

Niedocenienie, odrzucenie, niezrozumienie... to chleb powszedni każdego młodego człowieka w okresie dojrzewania. Chyba każdy ze stąpających po ziemi i wodzie spotkał się z brakiem przychylności. Owe "uprzejmości" nie ominęły także mojej osoby. Dzieciaki są złośliwe, a kiedy jeszcze dołoży się do kotła okulary, piegi i aparat na zęby można robić karierę, jako maskotka...

Niestety u mnie jest na odwrót - wszyscy traktują mnie jak starszą niż jestem. A że się tak zachowuję, to już inna kwestia.
Jedynie cioteczki były parę lat temu oburzone, że się maluję i zakładam szpilki(wysokie szpilki), ale mama szybko je zjechała, przypominając ile mam lat;)

Niestety u mnie jest na odwrót - wszyscy traktują mnie jak starszą niż jestem. A że się tak zachowuję, to już inna kwestia.
Jedynie cioteczki były parę lat temu oburzone, że się maluję i zakładam szpilki(wysokie szpilki), ale mama szybko je zjechała, przypominając ile mam lat;)

Bardzo często spotykałam się z takim traktowaniem, a to za sprawą bycia najmłodszym dzieckiem. Moje rodzeństwo jest ode mnie dużo starsze i na samym początku wspólnego życia często zdarzało się, że nie słuchali co mam do powiedzenia albo jak już wysłuchali to moje zdanie i tak nie miało znaczenia. Często okazywało się, że miałam rację, ale sami przede mną tego nigdy nie przyznali. Tak samo z resztą zachowywali się moi rodzice i reszta rodziny. Ciężko być dużo młodszym w rodzinie. Obecnie ta różnica nie jest taka już ogromna w wysłuchaniu mojego zdania, ale nie raz jeszcze walczę ze zdaniami typu: „będziesz starsza to zrozumiesz”; „co ty tam wiesz, młoda jesteś jeszcze”; „swoje przeżyłam to wiem lepiej”. Nie wiem czy można wygrać tą batalię, ale niech żałują, że nie chcą mnie czasami słuchać. Wydaję mi się, że to właśnie młody wiek i brak doświadczenia pomaga czasami patrzeć na różne sprawy świeżym okiem.

Bardzo często spotykałam się z takim traktowaniem, a to za sprawą bycia najmłodszym dzieckiem. Moje rodzeństwo jest ode mnie dużo starsze i na samym początku wspólnego życia często zdarzało się, że nie słuchali co mam do powiedzenia albo jak już wysłuchali to moje zdanie i tak nie miało znaczenia. Często okazywało się, że miałam rację, ale sami przede mną tego nigdy nie...

Ostatni intruz[bookLink]4608405|Ostatni intruz[/bookLink]

Ostatni intruz[bookLink]4608405|Ostatni intruz[/bookLink]

 [bookCover]4608405|Ostatni intruz[/bookCover]