Dwadzieścia sześć lat temu uczęszczałam do klasy trzeciej technikum. Nie było łatwo, gdyż łączyłam naukę z pracą. Z dnia na dzień byłam coraz bardziej wyczerpana. „Nie może być gorzej” – typowa myśl, po której się okazuje, że jednak może. Moja nauczycielka polskiego, którą wszyscy nazywaliśmy Babcią przez wzgląd na jej sędziwy wiek, uwzięła się na mnie. Często dochodziło między nami do ostrej wymiany zdań, przez co moje stopnie były po prostu mierne. Wszystko potęgował fakt, że należałam do osób buntowniczych, a mój cięty język zawsze postulował jakąś uszczypliwą uwagę, której potem, oczywiście, żałowałam. Do dziś nie wiem jak, ale Babcia dowiedziała się o tym, że mam samochód. O, ludzie, auto w tamtych czasach to nie było byle co! Moja mała, czerwona furka nie była górolotna, jednak o jej niezawodności mogłabym napisać osobny esej. Po kolejnej, burzliwej lekcji polskiego, Babcia kazała mi zostać w klasie. Byłam gotowa na zaciętą wymianę zdań, w mojej głowie miałam przygotowaną ripostę na każdą możliwą uwagę profesorki. Ta natomiast, ku mojemu zaskoczeniu, obniżyła ton głosu, spuściła wzrok i … Poprosiła mnie, żebym podwiozła ją do domu, robiąc przy tym błagalną minę. Nigdy tego nie zapomnę, bo wryło mnie niesamowicie. Spodziewałam się wszystkiego, naprawdę, ale podwózka do domu? I to w dodatku BABCI?! Tej babci, która uprzykrzała mi życie przez ostatnie pół roku? Mogłam ją zostawić w tej sali i wyśmiać, oczywiście, ale coś mnie tknęło. Zrobiło mi się jej zwyczajnie żal, więc pomyślałam – tabula rasa, po czym wzięłam ją pod rękę i zaprowadziłam do auta. Od tamtego dnia odwoziłam Babcię codziennie do domu, mimo, że wcale nie było mi to po drodze. Kiedy kończyła zajęcia wcześniej niż ja, zwyczajnie zwalniała mnie z kolejnych trzydziestu minut, by mogła spokojnie dotrzeć do swojej kamienicy. Polubiłyśmy się, serio. Codzienne rozmówki w aucie bardzo nas do siebie zbliżyły. Zrozumiałam wtedy, że Babcia nie jest zwykłym moherem, a ciepłą, troskliwą osobą z ogromnym bagażem przeżyć na plecach. Parę razy nawet zaprosiła mnie na herbatę i opowiadała o nie tak odległej historii, co niesamowicie mnie fascynowało. Tak właśnie ja i moja starsza o pięćdziesiąt lat szkolna zmora zostałyśmy przyjaciółkami. Babcia zmieniła mój pogląd na świat o sto osiemdziesiąt stopni i w nieświadomy dla niej sposób pokazała mi, jak nieodpowiednie było moje zachowanie. To ona nauczyła mnie szacunku do ludzi i świata. Dziękuję Ci, Babciu, za tę lekcję życia, której nigdy nie zapomnę.

Dwadzieścia sześć lat temu uczęszczałam do klasy trzeciej technikum. Nie było łatwo, gdyż łączyłam naukę z pracą. Z dnia na dzień byłam coraz bardziej wyczerpana. „Nie może być gorzej” – typowa myśl, po której się okazuje, że jednak może. Moja nauczycielka polskiego, którą wszyscy nazywaliśmy Babcią przez wzgląd na jej sędziwy wiek, uwzięła się na mnie. Często dochodziło...

Ja: 23 lata.
Ona: 33 lata.
Ja: 160 cm.
Ona: 180 cm.
Ja: brunetka.
Ona: blondynka.
Ja: introwertyczka.
Ona: ekstrawertyczka.
Ja: żyjąca marzeniami.
Ona: realistka.
Ja: czytam zawsze i wszędzie.
Ona: czyta bardzo rzadko.
Razem: jesteśmy siostrami i najlepszymi przyjaciółkami.

Ja: 23 lata.
Ona: 33 lata.
Ja: 160 cm.
Ona: 180 cm.
Ja: brunetka.
Ona: blondynka.
Ja: introwertyczka.
Ona: ekstrawertyczka.
Ja: żyjąca marzeniami.
Ona: realistka.
Ja: czytam zawsze i wszędzie.
Ona: czyta bardzo rzadko.
Razem: jesteśmy siostrami i najlepszymi przyjaciółkami.

W niedalekiej przeszłości będąc na praktykach studenckich w szpitalu spotkałam na oddziale położniczym pewną panią. Pani była kilkanaście lat starsza niż ja, bardziej wykształcona i bardziej doświadczona przez życie, ponieważ od urodzenia nie słyszała. Była głuchoniema, porozumiewała się z najbliższą rodziną poprzez język migowy, a z innymi (np. personelem medycznym) poprzez czytanie z ruchu warg.
Fascynuje mnie język migowy oraz kultura głuchych. Uczę się go od dwóch lat, ponieważ moja kariera zawodowa na pewno będzie przebiegała w szpitalu, gdzie często spotyka się osoby głuche.
Stąd też sądziłam, że kobieta ucieszy się mogąc ze mną porozmawiać w swoim "codziennym" języku. Jakie było moje zdziwienie, gdy kobieta oznajmiła, że migać mogą tylko głusi i ich rodziny. W tym momencie runął cały mój plan, moja motywacja i chęci. Robiłam to dla siebie, ale też głównie dla osób takich jak ta pani. Rozmowa z nią była bardzo trudna. Po dłuższej wymianie zmian udało mi się kobietę przekonać, że nie powinna zamykać się w swoim świecie, ponieważ są ludzie, którzy poświęcają swój czas, żeby takim jak ona żyło się łatwiej.

W niedalekiej przeszłości będąc na praktykach studenckich w szpitalu spotkałam na oddziale położniczym pewną panią. Pani była kilkanaście lat starsza niż ja, bardziej wykształcona i bardziej doświadczona przez życie, ponieważ od urodzenia nie słyszała. Była głuchoniema, porozumiewała się z najbliższą rodziną poprzez język migowy, a z innymi (np. personelem medycznym)...

Taka więź wymaga nie tylko odpowiedzialności, ale i dojrzałości. Od ponad roku jestem w związku z Kolumbijczykiem. Jest między nami dokładnie 7,5 lat różnicy. Polska i Kolumbia- te państwa dzieli około 10 000 km w linii prostej. Kultury różnią się praktycznie wszystkim! Inny klimat, zwyczaje, ludzie, ale jednak jest możliwa więź między ludźmi z dwóch różnych końców świata. Odkąd się poznaliśmy, dowiedziałam się wiele rzeczy na temat Kolumbii oraz jej mieszkańców. Jest prawie 8 lat młodsza, jednak mam świadomość, że ja również mogę go czegoś nauczyć i to jest niesamowite! Pomimo tego, że nasz światopogląd różni się pod wieloma względami, to mamy też wiele cech wspólnych jak np. religia chrześcijańska, zamiłowanie językami obcymi (oraz podjęcie studiów z nimi związanych). Może to niespotykane, ale mamy nawet wspólne plany na przyszłość! Wielu ludzi myśli, że bariera językowa i kulturalna jest nie do pokonania. Jednak nasz związek udowadnia, że można zrobić wszystko, kiedy na kimś nam zależy i wiek oraz wszelkie różnice nie grają roli- liczy się uczucie, które nas łączy!

Taka więź wymaga nie tylko odpowiedzialności, ale i dojrzałości. Od ponad roku jestem w związku z Kolumbijczykiem. Jest między nami dokładnie 7,5 lat różnicy. Polska i Kolumbia- te państwa dzieli około 10 000 km w linii prostej. Kultury różnią się praktycznie wszystkim! Inny klimat, zwyczaje, ludzie, ale jednak jest możliwa więź między ludźmi z dwóch różnych końców świata....

Od gimnazjum prowadzę nietypową znajomość... Przyjaźnię się z siostrą zakonną.
Można powiedzieć, że od otwartej wrogości stała się moją przyjaciółką od serca, powierniczką, pocieszycielką, autorytetem...
I pomimo, że nasze poglądy w tamtym czasie bardzo się różniły, a i teraz czasami się zdarza, że mamy inne zdanie, to nie przeszkadza nam to w budowaniu relacji.
Dzielą nas nie tylko lata, ale i spora odległość. Czy to znaczy, że więzi się rozluźniają?
Miłość czyni cuda!

Od gimnazjum prowadzę nietypową znajomość... Przyjaźnię się z siostrą zakonną.
Można powiedzieć, że od otwartej wrogości stała się moją przyjaciółką od serca, powierniczką, pocieszycielką, autorytetem...
I pomimo, że nasze poglądy w tamtym czasie bardzo się różniły, a i teraz czasami się zdarza, że mamy inne zdanie, to nie przeszkadza nam to w budowaniu relacji.
Dzielą nas...

Owszem, utrzymuję taką relację z przecudowną siostrzenicą mojego partnera. Ma około 10 lat, tak więc różni nas 12 lat życia. Oczywiście różnią nas światopoglądy, bo jesteśmy na kompletnie innym etapie życia. Za każdym razem opowiada mi co się w jej życiu ciekawego dzieje, śmieje się i płacze do rękawa. Zawsze staram się jej wysłuchać, bo wiem jak bardzo ważne jest to w tym wieku. Pamiętam jak i ja chciałam w tym wieku być wysłuchana i nielekceważona przez starszych. Zachowuję się wobec niej, tak jak ja chciałam być w jej wieku traktowana. Jej problemy są dla mnie śmieszne - nie ukrywam. One wcale nie są problemami. Jednak tylko z mojego punktu widzenia. Dla niej wiele z opisywanych przez nią spraw to istna tragedia i koniec świata. I nie mówię tu o tym, że mama nie chce kupić jej lalki czy zabrać jej na karuzelę. Głównie są to "problemy" z koleżankami. Dlatego zawsze może się zwrócić, pogadać, pośmiać się. Wchodząc zapłakana, zawsze wyjdzie z moich ramion z uśmiechem.

Owszem, utrzymuję taką relację z przecudowną siostrzenicą mojego partnera. Ma około 10 lat, tak więc różni nas 12 lat życia. Oczywiście różnią nas światopoglądy, bo jesteśmy na kompletnie innym etapie życia. Za każdym razem opowiada mi co się w jej życiu ciekawego dzieje, śmieje się i płacze do rękawa. Zawsze staram się jej wysłuchać, bo wiem jak bardzo ważne jest to w tym...

Zbudowałam taką relację z przyjaciółką, którą poznałam na studiach. Ja byłam świeżo po maturze przerażoną dziewczynką a ona- 5 lat starszą, zamężną, wojująca protestantką. Pierwszy raz bliżej poznałam kogoś innego wyznania, w Polsce tak często nie spotyka się nie-katolików, oczywiście poza osobami niewierzącymi. O dziwo mimo odmiennych wyznań i jej stanowczego uprzedzenia (była kiedyś katoliczką lecz zmieniła wyznanie i za wszystkie swoje niepowodzenia życiowe niepowodzenia do tego czasu obwiniała właśnie kościół katolicki) znalazłyśmy wspólny dialog. Przeprowadziłyśmy ze sobą dużo rozmów o wierze chrześcijańskiej, ja mimo wcześniejszych niedopowiedzeń zrozumiałam jakie uprzedzenia ma do nas i część z nich nawet zaakceptowałam i przyznałam jej rację, ona natomiast przeze mnie odłożyła na bok dużo niechęci jaką darzyła mój kościół. Teraz obydwie jesteśmy otwarte na inne nurty chrześcijańskie i doceniamy siebie nawzajem, rozmawiamy tylko o podobieństwach mimo, że tak wiele nas różni. To naprawdę piękna relacja, której kiedyś bym się nigdy w moim życiu nie spodziewała. Okazała się moją bratnią duszą! To dzięki niej jestem teraz przekonana do pokonywania barier, które dla większości ludzi są podstawą uprzedzeń.

Zbudowałam taką relację z przyjaciółką, którą poznałam na studiach. Ja byłam świeżo po maturze przerażoną dziewczynką a ona- 5 lat starszą, zamężną, wojująca protestantką. Pierwszy raz bliżej poznałam kogoś innego wyznania, w Polsce tak często nie spotyka się nie-katolików, oczywiście poza osobami niewierzącymi. O dziwo mimo odmiennych wyznań i jej stanowczego uprzedzenia...

Wiek nie gra roli mimo wszystko, najtrudniej zawrzeć relację bliską
z kimś, kto zupełnie inaczej myśli, inne zasady ma, straty i zyski
W życiu trafiłam na osobę, która religię miała w głowie -
zupełnie inne priorytety i zasadę: mam rację tylko ja -
niestety, bardzo w swym monologu się pomyliła, bo wystarczyła
tylko chwila, by racjonalnie wytłumaczyć, naukowo poprzeć
i zaznaczyć, że każdy prawo ma wyboru; dziś ta osoba nie szuka
już ze mną sporu!

Wiek nie gra roli mimo wszystko, najtrudniej zawrzeć relację bliską
z kimś, kto zupełnie inaczej myśli, inne zasady ma, straty i zyski
W życiu trafiłam na osobę, która religię miała w głowie -
zupełnie inne priorytety i zasadę: mam rację tylko ja -
niestety, bardzo w swym monologu się pomyliła, bo wystarczyła
tylko chwila, by racjonalnie wytłumaczyć, naukowo poprzeć
i...

Lata temu, gdy po raz pierwszy wyjechałam do Wielkiej Brytanii, poznałam tam małą przyjaciółkę. Dzieliło nas jakieś 15 lat [mój bardzo dorosły wiek przeważał nad jej zaledwie czterema latami chodzenia po naszej planecie (bo wcześniej przebywała na jakiejś obcej, z ufoludkami, tak mi się przynajmniej na początku wydawało)], bariera językowa i spojrzenie na świat.

Jako że nie umiałam jeszcze angielskiego, a dziewczynka chciała się bawić, to było trochę problemów.
Bawiąc się w lekarza i pacjenta, mówi do mnie jakieś niestworzone rzeczy, a ja wytrzeszczam oczy i staram się ją zrozumieć.
-"Lay down!" - powtórzyła z dziesięć razy.
Za jedenastym z powątpiewaniem zrozumiałam.

Opowiadała mi też jakieś dziwne historie, czego ona nie widzi na niebie, jak dobre naleśniki zjadła w przedszkolu, że Pan Dżdżownica powiedział jej "dzień dobry" gdy skakała po chodniku (oczywiście oznajmiła, że przenigdy nie można stąpać po krawędziach chodnika, bo się przegra zabawę!).
Ja tylko patrzyłam i zastanawiałam się, co ona ma w głowie. No chyba jakieś siano.

Tłumaczyłam jej, że wierzy w jakieś dziwne zabobony, ale ona wszystko przekręciła tak, że to ja wyszłam na wariatkę z tą moją dorosłością.

Tak oto nauczyłam się jej języka, a przede wszystkim myślenia. Zdążyłam zapomnieć, jak to jest być dzieckiem, na szczęście ta mała odgrzebała szczątki mojej "młodości" i jak drzewo wyrosły na nowo.

Lata temu, gdy po raz pierwszy wyjechałam do Wielkiej Brytanii, poznałam tam małą przyjaciółkę. Dzieliło nas jakieś 15 lat [mój bardzo dorosły wiek przeważał nad jej zaledwie czterema latami chodzenia po naszej planecie (bo wcześniej przebywała na jakiejś obcej, z ufoludkami, tak mi się przynajmniej na początku wydawało)], bariera językowa i spojrzenie na świat.

Jako że...

Nigdy nie byłam religijna. W moim życiu nie istnieje coś takiego jak Bóg, niebo czy życie wieczne. Wierzę w to, że materia w świecie nigdy nie znika, a po śmierci tracimy całkowicie świadomość. Moja dziewczyna jest tego całkowitym przeciwieństwem - uczestniczy w spotkaniach w Kościele, wierzy w Boga, praktykuje. Dlaczego więc nie pozabijałyśmy się nawzajem? Bo religia, choć jest dużą częścią jej życia, nie stanowi podstaw do nienawiści. Porozumienie działa w obie strony: ja rozumiem jej wiarę, ona jej brak we mnie. Dużo daje nam wymiana poglądów, spędzamy wiele czasu na wyjaśnianiu dlaczego tak, a nie inaczej. Obie staramy się zrozumieć siebie nawzajem.

Nigdy nie byłam religijna. W moim życiu nie istnieje coś takiego jak Bóg, niebo czy życie wieczne. Wierzę w to, że materia w świecie nigdy nie znika, a po śmierci tracimy całkowicie świadomość. Moja dziewczyna jest tego całkowitym przeciwieństwem - uczestniczy w spotkaniach w Kościele, wierzy w Boga, praktykuje. Dlaczego więc nie pozabijałyśmy się nawzajem? Bo religia, choć...