Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

BlackLady
Z__
Mair
Gosiaczek
Wicia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

BlackLady
Z__
Mair
Gosiaczek
Wicia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Poznajcie Tosię, siedemnastoletnią mieszkankę Krakowa. To urocza dziewczyna, w której uśmiechu zakochał się już pewnie niejeden chłopak. Nie ma co się dziwić, mało kto może się pochwalić tak spektakularnymi dołeczkami.
Tosia jest przeciętnego wzrostu, raczej szczupła. Jej włosy są plątaniną brązowych loków. W jej zielonych oczach widać wszystkie myśli i emocje... choć może to tylko pozory?
Ta młoda dziewczyna choć dopiero wkracza w dorosłość już przeżyła niejedno. Może te doświadczenia sprawiły, że jest raczej skryta i ostrożna. Tylko wśród zaufanych przyjaciół jest wulkanem energii i radości. Jednak nawet dla nich już nie tańczy i nie gra na fortepianie. Kiedyś te pasje zaszczepili w niej rodzice: zawodowy muzyk i tancerka. Jednak wszystko zmieniło się po wypadku, w którym Tosia straciła serce do muzyki i tańca, a jej rodzice stracili życie.
Dziś Tosia mieszka u swojego wuja, brata mamy. Mimo, że jest otaczana opieką i miłością nie może pogodzić się z odejściem rodziców. Wciąż nie daje jej również spokoju jedyne wspomnienie z wypadku... Kobiecy głos i światło latarki świecące prosto na nią tuż po tym jak uderzyli w drzewo. A przecież znalazł ich mężczyzna. W dodatku jak w nowiutkim aucie mógł się tak szybko zepsuć hamulec? Tyle pytań i niejasności, a tak mało odpowiedzi. Ale Tosia się nie podda... Rozwikła tę zagadkę. Znajdzie winnych śmierci jej rodziców.

Poznajcie Tosię, siedemnastoletnią mieszkankę Krakowa. To urocza dziewczyna, w której uśmiechu zakochał się już pewnie niejeden chłopak. Nie ma co się dziwić, mało kto może się pochwalić tak spektakularnymi dołeczkami.
Tosia jest przeciętnego wzrostu, raczej szczupła. Jej włosy są plątaniną brązowych loków. W jej zielonych oczach widać wszystkie myśli i emocje... choć może...

Moja bohaterka ma na imię Ania. Ma brązowe oczy i włosy (dawno temu zauważyłam braki w brązowowłosych i brązowookich bohaterkach powieści. Smuci mnie, że dziewczyny w książkach zawsze mają wyjątkowe kolory włosów i oczu). Jest średniego wzrostu oraz nosi rozmiar 38. Chodzi do pierwszej klasy liceum w małym miasteczku. Ma trzy bliskie przyjaciółki, które zna od przedszkola. Ania jest zakochana w koledze z klasy. Bohaterka jest odrobinę nieśmiała, przez to nigdy z nim nie rozmawia. Ania uwielbia czytać i oglądać kryminały. W wolne dni (i nie tylko) namiętnie ogląda seriale kryminalne. Dzięki inteligencji oraz umiejętności logicznego myślenia zwykle rozwiązuje zagadkę, zanim zrobi to detektyw. Bohaterka sama wymyśla zagadkowe historie. Jest bardzo kreatywna. Przyjaciółki Ani uwielbiają czytać jej opowiadania. Czasami wytykają jej błędy. Wiedzą, że Ania nie obrazi się, jeśli trochę skrytykują jej dzieła. Bohaterka zawsze bierze do serca ich rady i stara się pisać lepiej. Dziewczyny są lojalne wobec siebie i zawsze mogą na siebie liczyć.
W liceum, do którego chodzi, Ania dojdzie do tajemniczego morderstwa. Zamordowana zostanie chodząca do ostatniej klasy, siostra przyjaciółki bohaterki. Do morderstwa dojdzie podczas dnia maturzysty. Ania szybko zorientuje się, że morderca zabił niewłaściwą osobę. Prawdziwym celem zabójcy jest jej sąsiadka . Rodzina zamordowaniem dziewczyny zatrudnia detektywa. Ania będzie chciała pomóc mu w śledztwie. Razem będą próbowali rozwiązać sprawę.

Moja bohaterka ma na imię Ania. Ma brązowe oczy i włosy (dawno temu zauważyłam braki w brązowowłosych i brązowookich bohaterkach powieści. Smuci mnie, że dziewczyny w książkach zawsze mają wyjątkowe kolory włosów i oczu). Jest średniego wzrostu oraz nosi rozmiar 38. Chodzi do pierwszej klasy liceum w małym miasteczku. Ma trzy bliskie przyjaciółki, które zna od przedszkola....

Wcielając się w pisarkę kryminalnej powieści dla młodzieży moja główna bohaterka miałaby nie więcej niż 16 lat, potem niestety w liceum traci się trochę bystrość umysłu, a ona byłaby niezwykle bystra, inteligenta, przebiegła, sprytna, spostrzegawcza i szybka zarówno w ruchach jak i w myśleniu. Byłaby wolna od uzależnień by nic jej nie ograniczało. Jedynym bez czego nie mogłaby żyć to tropienie, obserwacja. Z wyglądu wyglądałaby jak przecięta dziewczyna a je wzrok był dość tępy by nie sprawiała wrażenia osoby zagrażającej komukolwiek swoją wiedzą i spostrzegawczością. Postury wątłej i wzrostu średniego by nie przyciągać niepożądanych spojrzeń.
Każda jej przygoda wiązałaby się z wielkim niebezpieczeństwem i wymagałaby od niej dużo wysiłku. Na przykład wytropienie seryjnego mordercy psychopaty, odkrycie kto próbował zabić premiera czy dojść kto tworzy zorganizowaną grupę terrorystyczną w jej mieście i co zamierzają zrobić. Na każdym kroku towarzyszyłby jej dreszcz emocji i przypływ adrenaliny.

Wcielając się w pisarkę kryminalnej powieści dla młodzieży moja główna bohaterka miałaby nie więcej niż 16 lat, potem niestety w liceum traci się trochę bystrość umysłu, a ona byłaby niezwykle bystra, inteligenta, przebiegła, sprytna, spostrzegawcza i szybka zarówno w ruchach jak i w myśleniu. Byłaby wolna od uzależnień by nic jej nie ograniczało. Jedynym bez czego nie...

Moja bohaterka to Fumiko. Piętnastoletnia Japonka z Tokio. Przeciętnego wzrostu, przeciętnej figury, czarnowłosa i brązowooka. Ubiera się ładnie lub brzydko, przyciąga spojrzenia lub budzi odrazę, wyróżnia się z tłumu lub jest niezauważalna - zależnie od tego, co chce osiągnąć i czego aktualnie potrzebuje. Wyćwiczona w sztukach walki, bystra i oczytana. Z niespokojną przeszłością i niepewnym jutrem. Od dziecka zamieszana w niezbyt czyste interesy swoich rodziców, dotychczas była jednak zbyt mała, żeby komukolwiek mogło to przeszkadzać. Teraz wszystko się zmienia. Rodzice inaczej na nią patrzą, coraz bardziej uważają na słowa, coraz bardziej ją kontrolują. Na ulicach swojego miasta coraz częściej ma wrażenie, że ktoś ją śledzi. A niektórzy wyraźnie dają jej odczuć, że wie zbyt dużo i coś z tym trzeba zrobić... Kiedy rodzice podejmują decyzję o nagłym wyjeździe z kraju jest przekonana, że sytuacja skomplikowała się na tyle, że jest w poważnych tarapatach. Kiedy wysyłają ją na lotnisko samą, jest bardziej niż przekonana. Czy wyjedzie? Czy zdobywane od małego doświadczenie w półświatku i chęć przygody zatrzymają ją w kraju? I czy niezależnie od tego, jaką decyzję podejmie, ucieczka od kryminalnej przeszłości i niemal wszechwładnych jego przedstawicieli jest w ogóle możliwa? Fumiko musi zmierzyć się z decyzjami swoich rodziców, swoimi, a przede wszystkim z czymś, czego się nie spodziewała – z dorastaniem i wszystkim tym, co z tym szczególnym etapem w życiu jest związane.

Moja bohaterka to Fumiko. Piętnastoletnia Japonka z Tokio. Przeciętnego wzrostu, przeciętnej figury, czarnowłosa i brązowooka. Ubiera się ładnie lub brzydko, przyciąga spojrzenia lub budzi odrazę, wyróżnia się z tłumu lub jest niezauważalna - zależnie od tego, co chce osiągnąć i czego aktualnie potrzebuje. Wyćwiczona w sztukach walki, bystra i oczytana. Z niespokojną...

Z chęcią wybrałabym nastolatkę, którą sama niegdyś byłam i z którą może utożsamić się także wiele dziewczyn na świecie. Trochę zagubioną, z milionem problemów, które w jej niewykształconej jeszcze głowie urastają do monstrualnych wielkości i utrudniają jej zdrowy osąd rzeczywistości. Ubrana niedbale i z bardzo oryginalną fryzurą, masą przypinek i małym plecakiem, w którym skrywałaby swoje marzenia i tajemnice. Chciałabym, aby była właśnie taka, bo taka jest większość nastolatek- buntują się i nie rozumieją świata dookoła nich, są rozgoryczone, czasem smutne, nie znajdą własnej drogi i nie wiedzą, jak ją odnaleźć. Taka nastolatka z pewnością byłaby idealnym odzwierciedleniem pokolenia młodych ludzi, którzy zmagają się z wieloma problemami, często samotni i zamknięcie we własnym świecie… Mimo, iż ma to być kryminał, chciałabym jednak, aby moja bohaterka miała także w sobie wiele pokładów energii. Myślę, że to dałoby czytelnikom bardzo przyjemny komunikat- że nawet w historii mrożącej krew w żyłach trzeba dawać z siebie wszystko! Myślę, że wśród mrocznych i posępnych książek o nastolatkach potrzebne jest takie urozmaicenie! Jest jeszcze jedna cecha, którą nadałabym bohaterce mojej powieści- niezłomność. W dążeniu do spełnienia marzeń, do rozwiązania problemów, do odkrywania prawdy, do wychodzenia nawet z największych tarapatów- myślę, że każdy nastolatek powinien wiedzieć, że upór i dążenie ciężką pracą do celu sprawiają, że wszystko jest dla nas możliwe!

Z chęcią wybrałabym nastolatkę, którą sama niegdyś byłam i z którą może utożsamić się także wiele dziewczyn na świecie. Trochę zagubioną, z milionem problemów, które w jej niewykształconej jeszcze głowie urastają do monstrualnych wielkości i utrudniają jej zdrowy osąd rzeczywistości. Ubrana niedbale i z bardzo oryginalną fryzurą, masą przypinek i małym plecakiem, w którym...

Chciałabym aby bohaterka mojej powieści była zupełnie niepozorna, ledwie dostrzegalna w tłumie. Dlaczego? Bo prawdziwa piękno nie zawsze musi być utożsamiane z wyglądem zewnętrznym.

Na kartkach mojej książki, Kaśka to nastoletnia dziewczyna, niezbyt wysoka, ale i niezbyt niska. Jej twarz pokryta jest delikatnymi piegami, a włosy ścięte do ramion połyskują w słońcu w kolorze miedzi. Oczy mojej bohaterki są w przepięknym jantarowym odcieniu i to one najczęściej zdradzają co w niej drzemie. W kwestii charakteru Kaśka to typowa rozważna i romantyczna, z jednej strony cechuje ją uporządkowane i przemyślane działanie, z drugiej bogata wyobraźnia nie pozwala jej przestać śnić na jawie, marzyć.
Chciałabym stworzyć historię, w której moja bohaterka zmaga się z typowo nastoletnimi problemami, do których na pewno należy przystojny chłopak ze starszej klasy, złośliwy nauczyciel chemii, za małe kieszonkowe, czy też kłótnia z przyjaciółką. Ogromnie ucieszyłoby mnie gdyby udało mi się pokazać jak dzięki szlachetnym wartościom takimi jak szczerość, przyjaźń, miłość czy też zaufanie, Kaśce udaje się wszystkie problemy przezwyciężyć.

Kto wie, być może stworzę poradnik, a nie powieść? W każdym razie historię na pewno będzie się czytało przez bursztynowe oczy.

Chciałabym aby bohaterka mojej powieści była zupełnie niepozorna, ledwie dostrzegalna w tłumie. Dlaczego? Bo prawdziwa piękno nie zawsze musi być utożsamiane z wyglądem zewnętrznym.

Na kartkach mojej książki, Kaśka to nastoletnia dziewczyna, niezbyt wysoka, ale i niezbyt niska. Jej twarz pokryta jest delikatnymi piegami, a włosy ścięte do ramion połyskują w słońcu w...

Ania byłaby spokojną dziewczyną, która raczej trzyma się na uboczu. Czarne włosy, brązowe oczy i średni wzrost. Normalna dziewczyna, bez wyjątkowych zainteresowań czy zdolności. Przynajmniej dla otaczających ją ludzi. Jednak Ania potrafi słuchać i zapamiętywać, notuje każdą emocję i sposoby myślenia innych. Potrafi także powtarzać je bezbłędnie. Wie jak poprawić komuś humor i w jaki sposób go zepsuć. Jest jednak sprytna i sama nie podejmuje działań. Do własnych celów posługuje się innymi. Potrafi tak zorganizować sytuację, że pozostali stają się nieświadomymi lalkami w jej ręku.
Prawdziwym wyzwaniem jest jednak świat dorosłych. Jej najbliższa koleżanka, Gosia, jest bita przez swojego ojca. Nikt nie chce tego widzieć ani reagować. Jej tata jest komendantem policji i jedynym żywicielem rodziny. Jak znaleźć Gosi nowego ojca i uratować ją przed gniewem poprzedniego?
A jej osobiste sprawy? Michał, w którym kocha się Ania, jest zainteresowany inną dziewczyną. Ania nie ma nic przeciwko niej, jest bardzo miła i uczynna. Jednak przeszkadza jej w miłości. Całkiem przypadkiem Ania dowiaduje się o drugim życiu dziewczyny. Niechcący odkrywa cały przemysł polegający na zmuszaniu do prostytucji młodych dziewczyn. Najgorsze, że wszyscy o tym wiedzą a patronuje im, nie kto inny, jak komendant policji. Jak rozegrać sytuację, aby nikogo nie zranić a osiągnąć swój cel?

Ania byłaby spokojną dziewczyną, która raczej trzyma się na uboczu. Czarne włosy, brązowe oczy i średni wzrost. Normalna dziewczyna, bez wyjątkowych zainteresowań czy zdolności. Przynajmniej dla otaczających ją ludzi. Jednak Ania potrafi słuchać i zapamiętywać, notuje każdą emocję i sposoby myślenia innych. Potrafi także powtarzać je bezbłędnie. Wie jak poprawić komuś humor...

Diana to wysoka 19-latka o mocnej budowie ciała i hardym spojrzeniu, jej wzrost tylko dodaje jej urody i mocy. Postawne ciało Diany idealnie współgra z jej gęstymi, czarnymi włosami i oczami w kolorze węgla. Za tą piękną czarnulką o lekko opalonej cerze ogląda się wielu mężczyzn, gdyż wygląda na starszą niż jest w rzeczywistości, chociaż ona nie przywiązuje do tego wagi, woli omijać mężczyzn z daleka. Na ogół Diana to gadatliwa, zawsze roześmiana nastolatka, jednak w chwilach gniewu potrafi być groźna i każdy, kto ją zna, stara się jej nie denerwować. Poza tym jest porywcza i nie przejmuje się nigdy konsekwencjami swoich czynów.
Przez gniew i porywczość Diana wpakowała się w kłopoty. Zaczęło się od tego, jak wracała nocą do domu od koleżanki, musiała przejść przez ciemny park, zawsze tamtędy chodziła, jednak tym razem usłyszała krzyki. Szybko pobiegła do źródła dźwięków i ujrzała dwóch mężczyzn kopiących trzeciego, skulonego na trawie. Niewiele myśląc, rzuciła mu się na ratunek, a element zaskoczenia, jej sprawność fizyczna i kursy samoobrony zadziałały na jej korzyść. Nie bez znaczenia było też to, ze jej przeciwnicy byli podchmieleni i mieli spowolnione ruchy. Przegoniwszy ich Diana wróciła do domu, słysząc groźby, że jeszcze się przekona, z kim zadarła.
Cztery dni później zastała w domu ciała swoich rodziców. Policja wyznaczyła ją jako główną podejrzaną, a do rozprawy został miesiąc. Diana musi więc sama dowiedzieć się, co się wydarzyło, zanim zostanie skazana.

Diana to wysoka 19-latka o mocnej budowie ciała i hardym spojrzeniu, jej wzrost tylko dodaje jej urody i mocy. Postawne ciało Diany idealnie współgra z jej gęstymi, czarnymi włosami i oczami w kolorze węgla. Za tą piękną czarnulką o lekko opalonej cerze ogląda się wielu mężczyzn, gdyż wygląda na starszą niż jest w rzeczywistości, chociaż ona nie przywiązuje do tego wagi,...

15letnia Nina, szczupła, wysoka dziewczyna, do tej pory pozbawiona kobiecych kształtów. Być może to nie kwestia wieku tylko uwarunkowań genetycznych. Odziedziczyła po rodzinie chyba wszystkie najgorsze cechy. Lekko garbaty nos, mysie, słabe włosy i ponadprzeciętny wzrost, przez który zawsze chodzi lekko przygarbiona. Stopy w rozmiarze 40, duże dłonie o długich palcach i wystające kości biodrowe. Jedyną rzeczą, którą lubi w swoim wyglądzie, są oczy - duże, niebieskie o głębokim spojrzeniu. Takie miała prababcia – Janina – po której odziedziczyła też imię. Woli jednak jego skróconą wersją.

Nina nie dogaduje się z rodziną. Powoli zaczyna wchodzić w okres buntu. Ojciec czepia się o chłopaków, z którymi wychodzi, matka nie toleruje fajek, które pali zaraz przed powrotem do domu, młodszy brat jest rozpuszczonym bachorem. Zdanie „z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach” sprawdza się u niej fantastycznie.

Gdy pewnego wtorku wraca ze szkoły do domu, słyszy, że ojciec jest w garażu. Postanawia zapytać czemu o tej porze nie jest w pracy i gdy wchodzi, widzi wiadro z zakrwawionymi szmatami. Ojciec uparcie próbuje doczyścić bagażnik. Gdy zauważa Ninę, blednie.
- Nic nie widziałaś. Nie pytaj. To dla Twojego dobra – ucina temat. Godzinę później znika. W garażu nie ma już wiadra.

Gdzie jest ojciec? Co zrobił? Dlaczego matka nie chce zgłosić zaginięcia na policję? Musi się dowiedzieć co się stało.
Czy to co odkryje oddali ją jeszcze bardziej od rodziny, czy może wręcz przeciwnie?

15letnia Nina, szczupła, wysoka dziewczyna, do tej pory pozbawiona kobiecych kształtów. Być może to nie kwestia wieku tylko uwarunkowań genetycznych. Odziedziczyła po rodzinie chyba wszystkie najgorsze cechy. Lekko garbaty nos, mysie, słabe włosy i ponadprzeciętny wzrost, przez który zawsze chodzi lekko przygarbiona. Stopy w rozmiarze 40, duże dłonie o długich palcach i...