Kaja. Normalna, nastolatka. Blond włosy, długie nogi, apart na zęby. Rodzice klasa średnia- mama nauczycielka, a ojciec bankowiec. Najlepsza przyjaciółka ma pieniędzy jak lodu. Pewnego dnia zaginęla. Handel ludzmi? Ucieczka? A moze coś więcej. Kaja musi to rozgryźć.

Kaja. Normalna, nastolatka. Blond włosy, długie nogi, apart na zęby. Rodzice klasa średnia- mama nauczycielka, a ojciec bankowiec. Najlepsza przyjaciółka ma pieniędzy jak lodu. Pewnego dnia zaginęla. Handel ludzmi? Ucieczka? A moze coś więcej. Kaja musi to rozgryźć.

Wyobraźmy sobie prostą 16-letnią dziewczynę Lilę, o niemal złotych włosach i niebieskich oczach. Która od najmłodszych lat marzy zostać detektywem. Każdy wieczór spędza na czytaniu powieści kryminalnych wyobrażając sobie że to właśnie ona rozwiązuje zagadki. Pewnego dnia wracając ze szkoły znajduje w domu wielki diament, na dodatek jej rodzice zniknęli. Lila postanawia znaleźć rodziców i oddać piękny kamień. Ale nic w życiu nie jest proste, nawet znalezienie policji.

Wyobraźmy sobie prostą 16-letnią dziewczynę Lilę, o niemal złotych włosach i niebieskich oczach. Która od najmłodszych lat marzy zostać detektywem. Każdy wieczór spędza na czytaniu powieści kryminalnych wyobrażając sobie że to właśnie ona rozwiązuje zagadki. Pewnego dnia wracając ze szkoły znajduje w domu wielki diament, na dodatek jej rodzice zniknęli. Lila postanawia...

Izabela jest przeciętną pod względem urody pietnastolatką. Ma krótkie czarne włosy, kształtny nosek, małe usta i odstające uszy. Jest trochę niższa niż większość jej rówieśników. Cechuje ją duża zwinność i szybkość. Ułożona, kulturalna, miła i dobrze wychowana jedynaczka.
Pewnego dnia do domu Izabeli przychodzi policja. Dowiaduje się, że jej rodzice umarli w wypadku samochodowym. Iza jest załamana i słyszy tylko pojedyncze słowa wydobywające się z ust policjanta: dom dziecka, brak dalekiej rodziny, samotność.
Do Izabeli dotarło, że już nie będzie tak jak dawniej, że trafi do sierocińca.
Po kilku dniach pobytu w domu dziecka dziewczyna zauważa niepokojące żeczy. Ma wrażenie, że jej pokój był o wiele większy na początku pobytu. Rośliny zdawają się przemieszczać, a do tego ktoś ciągle podbiera wszystkim dzieciom żeczy, a gdy idzie do łazienki z kranów zaczyna się lać woda, której nie da sie zakręcić. Co ma do tego mapa znaleziona pod łóżkiem? Co jest nie tak z tym chłopakiem? Czemu tylko ona to zauważa?

Izabela jest przeciętną pod względem urody pietnastolatką. Ma krótkie czarne włosy, kształtny nosek, małe usta i odstające uszy. Jest trochę niższa niż większość jej rówieśników. Cechuje ją duża zwinność i szybkość. Ułożona, kulturalna, miła i dobrze wychowana jedynaczka.
Pewnego dnia do domu Izabeli przychodzi policja. Dowiaduje się, że jej rodzice umarli w wypadku...

Duże, zielone oczy, niewielki, zgrabny nos oraz jej niezbyt pełne usta niczym nie wyróżniały tej niezwykle niskiej blondynki. Dlatego, gdy ubrana w granatowe spodnie, ciemnofioletową płócienną koszulę oraz czarną pelerynę przemykała wąskimi uliczkami portowego miasteczka, nikt nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Dopiero gdy dotarła do na wpół rozpadającego się domostwa, trzymając w garści jeszcze ciepłe bułeczki, ktoś ją zauważył. I to tylko dlatego, że miała coś, czego wszyscy potrzebowali.
Aida rozdzielała między wszystkich to, co udało jej się zdobyć, kiedy podszedł do niej jej wierny przyjaciel, z którym często wyruszała na tak zwane "łowy". Był jej prawą ręką i gdy musiała udać się na jakiś czas w dalszą część miasta, powierzała mu pod opiekę całą tę zgraję.
- Mamy problem - powiedział. - Z naszego osiedla w niewyjaśnionych okolicznościach znikają ludzie. I to ze wszystkich warstw społecznych. Od nas zginęły już dwie osoby.
Aida podniosła na niego swoje wielkie zielone oczy. Nie mogła pozwolić, żeby niewinnym ludziom stała się krzywda.
- Zbierz ludzi. Jutro z samego rana wyruszamy na poszukiwania Naszych -
powiedziała, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła w swoją stronę.

Duże, zielone oczy, niewielki, zgrabny nos oraz jej niezbyt pełne usta niczym nie wyróżniały tej niezwykle niskiej blondynki. Dlatego, gdy ubrana w granatowe spodnie, ciemnofioletową płócienną koszulę oraz czarną pelerynę przemykała wąskimi uliczkami portowego miasteczka, nikt nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. Dopiero gdy dotarła do na wpół rozpadającego się domostwa,...

Główną bohaterką jest 12-letnia Tosia. Ma burze blond loków na głowie, brązowe oczy i bladą karnację. Jest wysoką, szczupłą i piękną dziewczyną. Smutna, wyalienowana i rozżalona mieszka w ogromnym domu z niekończącą się posesją wokół. Ma wszystko czego dusza zapragnie. Służbę na skinienie palca i bogatych rodziców, którzy ją uwielbiają. Odkąd Tosia wprowadziła się z nimi do nowego domu, zaczęły znikać z niego kosztowności czy jedzenie. Rodzice oskarżają służbę - bo kogo innego? Nie Tosię, która ma wszystkiego pod dostatkiem. Zapominają jednak o tym, że ma ona brata bliźniaka Stasia, który pozostał w domu dziecka. Tego, którego nie chcieli wziąć wraz z jego siostrą. Ją zabrali i przeprowadzili się w nowej miejsce. Chcieli piękną dziewczynę, którą chwalić się będą mogli przed wszystkimi i która zapewni im przepiękne wnuki. Nie chcieli syna. Według nich z chłopcami są tylko problemy. Myślą, że wszyscy chłopcy są tak samo egoistyczni i głupi jak ich 19-letni rodowity syn Antek, który zginął w wypadku samochodowym kilka lat wcześniej, który sam spowodował pod wpływem alkoholu. Tosia nigdy nie zapomniała o swoim bracie i to jemu zanosiła wszystko z domu co wpadło jej do rąk. Antka ciuchy, które na razie są za duże, ale kiedyś będą dobre. Kosztowności, które przydadzą się obojgu kiedy osiągną pełnoletność i będą mogli zrobić wszystko co zechcą. Wykwintne jedzenie, którego nigdy wcześniej Staś nie zasmakował. Czy przygody Tosi skończą się dobrze? Mam szczerą nadzieję.

Główną bohaterką jest 12-letnia Tosia. Ma burze blond loków na głowie, brązowe oczy i bladą karnację. Jest wysoką, szczupłą i piękną dziewczyną. Smutna, wyalienowana i rozżalona mieszka w ogromnym domu z niekończącą się posesją wokół. Ma wszystko czego dusza zapragnie. Służbę na skinienie palca i bogatych rodziców, którzy ją uwielbiają. Odkąd Tosia wprowadziła się z nimi do...

Jolka, 16 latka, która za cel w życiu postawiła sobie bycie dokładnym przeciwieństwem swoich spokojnych, niczym nie wyróżniających się rodziców. Jej blond włosy nie sięgające ramion, jej niebieskie oczy sprawiają piorunujące wrażenie. Kurtka nabita ćwiekami, glany i obcisłe czarne spodnie działają podobnie. Na co dzień słucha punku i całymi dniami zwiedza miasto z kolegami. Palą papierosy, piją piwo i spędzają sen z powiek staruszkom. Do czasu, gdy pewnego wieczoru w poszukiwaniu spokojnego lokum, wdzierają się do opuszczonego garażu i po kilku krokach Jolka zauważa na podłodze strużkę krwi. Kilka metrów dalej, za ścianą znajduje jedynego dorosłego, którego akceptowała, może nawet lubiła. To jej profesor z liceum, leży pod ścianą z ledwo unoszącą się klatką piersiową. Kto mu to zrobił? W co jest zamieszany? Jolka będzie musiała wyjechać i diametralnie zmienić swoje życie. Nikt by nie przypuszczał, że ta dziewczyna będzie w stanie dorosnąć w jeden wieczór. Zajmowanie się rannym profesorem, pomoc matce, która nagle zachorowała i ucieczka, przed ludźmi, którzy rzadko wychodzą z cienia. Czy 16 latka podoła takiemu zadaniu?

Jolka, 16 latka, która za cel w życiu postawiła sobie bycie dokładnym przeciwieństwem swoich spokojnych, niczym nie wyróżniających się rodziców. Jej blond włosy nie sięgające ramion, jej niebieskie oczy sprawiają piorunujące wrażenie. Kurtka nabita ćwiekami, glany i obcisłe czarne spodnie działają podobnie. Na co dzień słucha punku i całymi dniami zwiedza miasto z kolegami....

Aura- dziewczynka albinos. Urodzona i wychowana w Tanzanii. Ukryta przez matkę właśnie przez swoją wyjątkową urodę, żyjąca w ukryciu od urodzenia. Niewysoka dziewczynka o szkliście niebieskich oczach, białej cerze, krótkich blond włosach i o drobnej posturze. Szkolona przez matkę, by gdy jej zabraknie Aura mogła radzić sobie z otaczającym ją światem.
Na takich jak ona polują lokalni szamani, gdyż w tamtejszych okolicach wierzą, że części ciała ludzi dotkniętych bielactwem mają magiczną moc, przez co są oni wyjątkowi, a ich "życie" jest warte dużo pieniędzy.
Matka Aury zmarła gdy ta miała 13 lat. I od tego czasu została sama. Został jej tylko srebrny zdobiony sztylet ofiarowany przez mamę, jej nauki, które zdążyła córce przekazać oraz małe leśne schronienie, które przez tyle lat było niewidoczne dla oczu łowców albinosów. Została też wiedza, że gdzieś daleko są tereny gdzie będzie mogła czuć się bezpiecznie.
Jej cel to wydostanie się z niebezpiecznych terenów swojej ojczyzny i podążenie tam, gdzie ludzie się nią zaopiekują, docenią i nie będą traktowali jak towar.
Dotrze tam, choćby nie wiem jakie przeciwności ją napotkały, obiecała przecież matce.
Zatem... pora ruszać w drogę, ku nieznanemu.

Aura- dziewczynka albinos. Urodzona i wychowana w Tanzanii. Ukryta przez matkę właśnie przez swoją wyjątkową urodę, żyjąca w ukryciu od urodzenia. Niewysoka dziewczynka o szkliście niebieskich oczach, białej cerze, krótkich blond włosach i o drobnej posturze. Szkolona przez matkę, by gdy jej zabraknie Aura mogła radzić sobie z otaczającym ją światem.
Na takich jak ona...

Z pamiętnika Mary (Bloom) Blood
10 listopad 2017, piątek, Ostatni list do K.
Ten dzień jest dniem, w którym Mary Bloom umarła. Nie ma już niskiej szatynki o niebieskich oczach, nie ma już uśmiechniętej twarzy z dołeczkami w policzkach, nie ma już grzecznej i miłej dziewczyny z długim warkoczem, noszącej zawsze wyprasowaną odzież. Tamta dziewczyna umarła, a właściwie została zamordowana. Z zimną krwią i bez litości. Dziś narodziła się Mary Blood, która do ostatniej kropli krwi i tchu będzie dreptać CI po piętach, aż poznasz ten sam smak wszechogarniającego strachu i beznadziei, jakimi poczęstowałeś właśnie mnie. Nie będę mieć dla CIEBIE litości. Stworzyłeś bezwzględną istotę, której celem jest CIĘ zabić. Niech CI się nie wydaje, że zostaniesz bezkarny, bo ja mam tylko czternaście lat, a TY jesteś KIMŚ. Z każdym dniem będę nienawidzić CIĘ coraz bardziej, aby w dniu, w którym nie będziesz się spodziewał, zadać CI BÓL. Ufałam CI, jak własnemu ojcu. Z radością spędzałam z TOBĄ czas. Wykorzystałeś mnie, potraktowałeś jak śmiecia. Nigdy CI tego nie wybaczę. Nawet nie wiesz jak bardzo mnie zraniłeś. Obudziłeś potwora, który zgotuje CI piekło na ziemi i bez mrugnięcia okiem będzie napawać się tą chwilą. Już niedługo będziesz błagał mnie o litość. Mary Blood właśnie układa swój plan zemsty.

Z pamiętnika Mary (Bloom) Blood
10 listopad 2017, piątek, Ostatni list do K.
Ten dzień jest dniem, w którym Mary Bloom umarła. Nie ma już niskiej szatynki o niebieskich oczach, nie ma już uśmiechniętej twarzy z dołeczkami w policzkach, nie ma już grzecznej i miłej dziewczyny z długim warkoczem, noszącej zawsze wyprasowaną odzież. Tamta dziewczyna umarła, a właściwie została...

Moja bohaterka byłaby przede wszystkim ludzka. Nigdy nie uwierzę w to, że ktoś, kto w pierwszych rozdziałach powieści jest przedstawiony jako normalny nastolatek, potrafi pod wpływem jakiegoś, nawet najbardziej szokującego czy traumatycznego zdarzenia, stać się maszyną do zabijania. Każdy z nas, po śmierci kogoś bliskiego, po ujrzeniu na własne oczy bezwzględnego zabójstwa czy chociażby martwego ciała, bez względu na okoliczności, po prostu by się rozkleił. Tacy jesteśmy i nawet jeśli chcielibyśmy być odważni i twardzi, to to nie przychodzi w jednej chwili. Dlatego moja bohaterka nie prezentowałaby postawy żołnierza GROM-u, a prawdziwej, wrażliwej nastolatki. Niemniej jednak, po chwilach słabości, powoli zaczynałaby się hartować. Momenty zwątpienia i smutku przeplatałyby się z brawurowymi zrywami. Potrafiłaby myśleć i wyciągać wnioski, ale w większości z własnych błędów, bo przecież bierze udział w misji, do której nikt jej nie przygotował i której sama wcześniej nie planowała. A kiedy nie ma kogo spytać o radę, należy polegać tylko na sobie. Mimo, że wie, że to niewiele, to wierzy w siebie i w to co robi.
Wygląd zewnętrzny nie jest tak istotny, bo ilu z nas wyglądem przyciąga spojrzenia? Jesteśmy raczej mało charakterystyczni, ani ładni, ani brzydcy, nasze włosy nie są błyszczące, a koloru oczu nie potrafiłby podać najlepszy przyjaciel. Utożsamiamy się z kimś podobnym do nas, a ile zdań potrafilibyśmy napisać o swoim wyglądzie? I czy wspominalibyśmy o zapachu naszej skóry?

Moja bohaterka byłaby przede wszystkim ludzka. Nigdy nie uwierzę w to, że ktoś, kto w pierwszych rozdziałach powieści jest przedstawiony jako normalny nastolatek, potrafi pod wpływem jakiegoś, nawet najbardziej szokującego czy traumatycznego zdarzenia, stać się maszyną do zabijania. Każdy z nas, po śmierci kogoś bliskiego, po ujrzeniu na własne oczy bezwzględnego zabójstwa...

Shanda. Szesnastoletnia Indianka, córka wielkiego wodza Indian Yaxkina, na którego obóz napadli koloniści i zrabowali wszystko co się dało. Na oczach przestraszonej Shandy również zamordowali jej ojca oraz współplemieńców. Na szczęście młoda Indianka niezauważenie uciekła z miejsca tragedii. Niestety wyczerpana i zziębnięta umarła podczas ucieczki. Była piękna i młoda. Jej oczy były ciemno brązowe, cera śniada, a brwi ładnie rozłożone co dodawało jej urody. Miała piękne, długie, kruczoczarne włosy zaplecione w grube, mocne warkocze. Shanda była ubrana w tradycyjny strój Indian ręcznie uszyty z jasnej, cielęcej skóry. Ubranie było przyozdobione różnokolorowymi koralikami i rzemykami. Była odważna jak każdy Indianin z plemienia, a za razem skromna. Była dobra dla swojego ojca oraz współplemieńców. Można było powiedzieć że była dziewczyną która umiała i chciała wypełnić przedstawione przed sobą wyzwania. Lubiła jeździć ze swoim ojcem na polowania na bizony. Świetnie jeździła konno.

Shanda. Szesnastoletnia Indianka, córka wielkiego wodza Indian Yaxkina, na którego obóz napadli koloniści i zrabowali wszystko co się dało. Na oczach przestraszonej Shandy również zamordowali jej ojca oraz współplemieńców. Na szczęście młoda Indianka niezauważenie uciekła z miejsca tragedii. Niestety wyczerpana i zziębnięta umarła podczas ucieczki. Była piękna i młoda. Jej...