Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ewa
MikuHime
rotten_apple
Rohirrim
lily9

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Ewa
MikuHime
rotten_apple
Rohirrim
lily9

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

-Jaka piękna...-westchnęła przyklejona do szyby wystawowej dziewczynka. Przez swoje rozmarzenie nawet nie zauważyła, że drzwi sklepu otworzyły się z głośnym protestem, a zza nich wyłonił się starszy pan z posępną i nieprzystępną miną.
-Znowu?! Co ty dziecko sobie myślisz?! Nie będę tolerował twojego ślinienia mojej szyby! Zmykaj stąd i obym cię więcej nie przyłapał tutaj!
Matylda odskoczyła jak rażona piorunem. Ten mężczyzna przerażał ją swoim krzykiem. A ona przecież nic takiego nie zrobiła. Chciała tylko popatrzeć!
-Matyldo!- nagle zza rogu dobiegł wyraźnie przemęczony głos ojca dziewczynki.- Chodź szybko! Idziemy do mamy…
-Już biegnę tatusiu...-Matylda pognała co tchu do ojca, a jak najdalej od tego przerażającego człowieka.
-Gdzieś ty była?
-Bo tatusiu ja patrzyłam na wystawę… Nie gniewaj się, ale ona jest taka piękna. Kiedyś będzie moja, a ja będę słynną pisarką…
-Oj dziecko, dziecko… Chodź już...
Starze długo spoglądał za odchodzącym. Wiedział kim był mężczyzna i gdzie szli. Był to biedny nauczyciel w ich starej szkole… dopóki jeszcze istniała. Dziś bezrobotny wdowiec i ojciec. „Pewnie idą na cmentarz… Biedni… Pewnie nawet nie będą mieli w tym roku świąt...”-staremu aż ścisnęło się serce. „Na co ta mała tak patrzyła?”- jego wzrok powędrował do sklepowej wystawy. Po chwili na jego twarzy odbił się wyraz zrozumienia i chwilę później determinacji.
W Wigilijny wieczór do domu Matyldy i jej ojca zawitał niezwykle posępny Mikołaj. Matylda na początku była przerażona, a jednak gość ją niewyobrażalnie zaskoczył. Stał się jej bohaterem, a wszystko dzięki przyniesionej przez niego pysznej wieczerzy i jednego podarunku… maszyny do pisania. Teraz Matylda będzie mogła zostać pisarką!

-Jaka piękna...-westchnęła przyklejona do szyby wystawowej dziewczynka. Przez swoje rozmarzenie nawet nie zauważyła, że drzwi sklepu otworzyły się z głośnym protestem, a zza nich wyłonił się starszy pan z posępną i nieprzystępną miną.
-Znowu?! Co ty dziecko sobie myślisz?! Nie będę tolerował twojego ślinienia mojej szyby! Zmykaj stąd i obym cię więcej nie przyłapał tutaj!
...

Nie odnalazł ciała. Zamiast niego na łóżku leżały podarte kartki. Poznał ten pożółkły już papier a na nim swoje pismo. Maszyna do pisania, stojąca zawsze w widocznym miejscu na komodzie, leżała teraz roztrzaskana na podłodze. List pożegnalny leżał ładnie złożony na jej szafce nocnej. Wziął go w drżące ręce. Nie czuł nic, nie wiedział co myśleć.
„Kochany Tomie,
Mam mętlik w głowie, nie wiem kim jestem. Nieprzypadkowo odkryłam prawdę o sobie. Moje wątpliwości pojawiły się po naszej kłótni, miesiąc temu. A właściwie mi wydaje się, że tyle czasu minęło, nie jestem teraz niczego pewna. Za dużo mam w głowie fałszywych, kłócących się ze sobą wspomnień. Za dużo we mnie zmieniałeś.
Przepraszam, że zniszczyłam Twoją maszynę do pisania. Chciałabym twierdzić, że połączyła nasze losy, ale prawda jest taka, że wpłynęła jedynie na Twoje życie. Moje zostało z góry zaprojektowane. Nie wiem co jest prawdą a co fikcją stworzoną przez Ciebie. Wielokrotnie czytałam to jak mnie opisałeś. Piękna i młoda, z poczuciem humoru podobnym do Twojego. Stworzyłeś sobie ideał. A gdy pojawiał się jakiś zgrzyt po prostu dopisywałeś sobie kolejne idealne cechy. Poniekąd Cię podziwiam. Twoją potężną moc tworzenia słów, które stają się rzeczywistością. Ale udało mi się znaleźć lukę w Twoich zapiskach. Teraz wierzę, że niszcząc mój opis zniszczę też siebie. Nie wiem czy mogę nazwać to samobójstwem, czy zmyślona postać ma do tego prawo. Proszę, uszanuj moją decyzję, gdyż ona jedyna zależy naprawdę ode mnie.
Chciałabym napisać, że nigdy Cię nie kochałam, ale będziesz wiedział, że to nieprawda.
Klara
PS. Jeszcze raz przepraszam za maszynę, ale muszę mieć pewność, że się więcej nie spotkamy.”

Nie odnalazł ciała. Zamiast niego na łóżku leżały podarte kartki. Poznał ten pożółkły już papier a na nim swoje pismo. Maszyna do pisania, stojąca zawsze w widocznym miejscu na komodzie, leżała teraz roztrzaskana na podłodze. List pożegnalny leżał ładnie złożony na jej szafce nocnej. Wziął go w drżące ręce. Nie czuł nic, nie wiedział co myśleć.
„Kochany Tomie,
Mam mętlik w...

***

Kolejnym przedmiotem na naszej aukcji jest ta oto zabytkowa już maszyna do pisania, na której – według legendy – miał pisać sam H.! Proszę państwa, to niebywała okazja do nabycia tego unikatowego sprzętu, który idealnie podkreśli wnętrze każdego indywidualisty i bibliofila. Cena wywoławcza to…

***

Może nie było to mądre zachowanie. Mam do opłacenia zaległe rachunki. A to cudeńko kosztowało mnie krocie, ale czego się nie robi dla własnych marzeń! Fakt, trochę wydumanych i irracjonalnych, ale to wręcz niedorzeczne, by moja ukochana trylogia skończyła się śmiercią Toma. H. był chyba naćpany, że tak ją zakończył. Przecież Tom tyle przeszedł – dzieciństwo w sierocińcu, wojnę i okupację, problemy z prawem, toksyczne związki i gdy wreszcie, już jako staruszek, znalazł kobietę, z którą mógłby stworzyć relację pełną ciepła i zrozumienia. Bum, trach i bach w piach! Dostał zawału! Nigdy nawet nie wyznając jej swych uczuć, czy choćby przepraszając, że nieraz zachowywał się jak ostatni cham! Tak po prostu być nie może. Każdy ma prawo do odrobiny szczęścia!

Kupiłam to ustrojstwo, by - niczym H. - stać się na moment pisarką i zakończyć tę tragiczną od początku opowieść upragnionym happy endem.

***

Mimo tylu przeżytych lat, Tom nigdy nie nabył umiejętności mówienia o swoich uczuciach. Może to trudne dzieciństwo, a może wcześniejsze doświadczenia z kobietami sprawiły, że wstydził się okazywać emocje, uznając je za oznakę słabości. To nie było już jednak istotne. Teraz liczy się tylko to, że ją kochał. Prawdziwie i szczerze. Jak dotąd nikogo. I zaraz, mimo swych obaw i skrępowania, jej to wyzna.

Nie wiadomo czy będą żyć długo, ale odtąd już tylko szczęśliwie.

Koniec!

***

Kolejnym przedmiotem na naszej aukcji jest ta oto zabytkowa już maszyna do pisania, na której – według legendy – miał pisać sam H.! Proszę państwa, to niebywała okazja do nabycia tego unikatowego sprzętu, który idealnie podkreśli wnętrze każdego indywidualisty i bibliofila. Cena wywoławcza to…

***

Może nie było to mądre zachowanie. Mam do opłacenia zaległe rachunki....

Marta jak co dzień rano tego lata otworzyła okno i wyszła na balkon. Uśmiechnęła się. Jak zwykle o tej porze sąsiad spod 23 już pracował. Z okna obok dobiegał cichy i regularny stukot maszyny do pisania. Marta wzięła koszyk i zbiegła szybko po schodach, aby w drodze po bułki, kolejny raz przemknąć pod oknami przystojnego Jana spod 23 i jak każdego dnia znów spróbować zebrać się na odwagę i dać szansę losowi. Marzyła, że tuż pod otwartym oknem zanuci melodię wybijaną przez klawisze maszyny, a te zamilkną nagle zdziwione, z wahaniem, krzesło zaszura, młody aspirujący pisarz podejdzie do okna i dalej będzie już jak w prawdziwej powieści, wpadnie po uszy, od pierwszego wejrzenia. Taki zawsze poważny, skupiony i nieobecny, kiedy czasem go mija na schodach... Z rozmarzenia wyrwał ją niespodziewany hałas, ryk jakiś piekielny! To Jan krzyczał, że już nie zniesie więcej! że kryzys, że pustka, że fatum! Pojawił się w oknie, ale tylko po to, by pozbyć się swego utrapienia - maszyna do pisania runęła wprost na ulicę, wprost na Martę!

W taki oto sposób doktor chirurgii Adam P. poznał pacjentkę Martę C. i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. W wyniku skomplikowanego urazu, który ostatecznie nie zagroził życiu, ale spowodował totalny zanik pamięci z ostatnich kilku tygodni, Marta całkowicie zmieniła obiekt swych zainteresowań i pokochała Adama. Aspirujący pisarz Jan miał odtąd dużo czasu na poszukiwanie natchnienia. Kolegom spod celi bezgłośne pióro i zeszyt w kratkę zupełnie nie przeszkadzały. I tylko maszyna do pisania, która trafiła do magazynu dowodów dumała czasem, że miało być przecież zupełnie inaczej. Marta miała zanucić jej pieśń, Jan miał podejść do okna...

Marta jak co dzień rano tego lata otworzyła okno i wyszła na balkon. Uśmiechnęła się. Jak zwykle o tej porze sąsiad spod 23 już pracował. Z okna obok dobiegał cichy i regularny stukot maszyny do pisania. Marta wzięła koszyk i zbiegła szybko po schodach, aby w drodze po bułki, kolejny raz przemknąć pod oknami przystojnego Jana spod 23 i jak każdego dnia znów spróbować zebrać...

Po raz pierwszy zakupy w księgarni tak bardzo popsuły Ninie humor. Dziewczyna szybko przemknęła obok stoiska z pączkami, co samo w sobie było dziwne i usiadła na ławce. Tom Hanks "Kolekcja nietypowych zdarzeń". Ceglasty tomik pachniał nowością i wydawał się być cięższy niż wyglądał. "Może to wszystkie te genialne pomysły"- pomyślała. "No i maszyna do pisania. MOJA maszyna do pisania."
Nina od dawna nosiła się z ideą powieści (genialnej i niepowtarzalnej oczywiście), w której kluczową rolę będzie odgrywać maszyna do pisania. Niesamowita. Z niesamowitą historią.
-Trzeba było nosić się z nią kolejne 5 lat...- wyburczała do papierowego kubka z kawą i otworzyła książkę na pierwszym opowiadaniu.

Niesprecyzowaną ilość godzin później dziewczyna wreszcie zamknęła książkę. Nie byłą już tą samą Niną, która waha się i potyka o własne pomysły. Jakiś mały wihajster w środku jej głowy wskoczył w końcu na swoje miejsce. Jakimś dziwnym trafem te wszystkie przeczytane opowiadania, których nigdy nie miałaby możliwości zostać bohaterką były o niej. O takiej jaką była naprawdę, mimo że sama tego nie potrafiła zrozumieć. I o takiej jaką będzie w przyszłości jeśli teraz, właśnie teraz podejmie właściwe decyzje. Nina spojrzała jeszcze raz na czarno-białe zdjęcie autora. To nie był już ani Forrest Gump, ani Jim Lovell, ani Kapitan Phillips. Patrzyła właśnie na zdjęcie jednego ze swoich przyjaciół, kogoś kto wyświadczył jej niezwykłą przysługę- pomógł odnaleźć siebie i swoje powołanie.
"Ta maszyna do pisania naprawdę jest niezwykła"-pomyślała pomału wstając z ławki. "NASZA maszyna do pisania, Panie Hanks."

Po raz pierwszy zakupy w księgarni tak bardzo popsuły Ninie humor. Dziewczyna szybko przemknęła obok stoiska z pączkami, co samo w sobie było dziwne i usiadła na ławce. Tom Hanks "Kolekcja nietypowych zdarzeń". Ceglasty tomik pachniał nowością i wydawał się być cięższy niż wyglądał. "Może to wszystkie te genialne pomysły"- pomyślała. "No i maszyna do pisania. MOJA maszyna...

Zdecydowałam się kupić dom pod lasem. Dom z duszą. Dom, w którym drewniana podłoga zmysłowo trzeszczy pod stopami i w którym sercem jest przestronna kuchnia z wielkim stołem. Cieszę się, że człowiek, od którego kupiłam nieruchomość okazał się być ślepcem, niedostrzegającym piękna kryją kryjącego się w tych unikatowych i niedostępnych już poza muzealnymi półkami sprzętach. Przeprowadzka na mój maleńki koniec świata trwała w sumie kilka tygodni, podczas których dzięki magii Internetu udało mi się zrobić kilka mikro-remontów. Sprawiłam, że dom stał się po prostu mój, było cudownie, wiejsko, sielsko i przytulnie.

Kiedy postanowiłam, że w końcu uporządkuję strych, który był już naprawdę zaniedbany, nie spodziewałam się, że znajdę tam prawdziwy skarb. Poza mnóstwem ubrań starych bibelotów, książek i szkolnych zeszytów, znalazłam też maszynę, która wyglądała na maszynę do pisania, jednak moja wiedza na temat tego wcale nie małego cudeńka pozostawiała wiele do życzenia. Postanowiłam szukać specjalisty, jak się okazało, niedaleko.

Niemalże jak w baśni – za górami, za lasami… właściwie to za lasem, który tak często oglądałam z okna, mieszkał młody inżynier, wynalazca. Wszystkimi swoimi siłami zapakowałam więc maszynę na bagażnik swojego roweru i pojechałam. W królestwie Maćka (zagracony, brudny warsztat) dowiedziałam się, że maszyna, którą znalazłam jest ponad stuletnim arcydziełem, choć nie do końca sprawnym. Od tego momentu spotykaliśmy się w warsztacie by wspólnie przywracać maszynę do pełnej sprawności, a kiedy maszyna była lśniąca i gotowa, spotykaliśmy się dalej. Życie pokazało, że prawdziwym skarbem, który znalazłam na strychu nie był sam Remington, a Maciek, mój mąż.

Zdecydowałam się kupić dom pod lasem. Dom z duszą. Dom, w którym drewniana podłoga zmysłowo trzeszczy pod stopami i w którym sercem jest przestronna kuchnia z wielkim stołem. Cieszę się, że człowiek, od którego kupiłam nieruchomość okazał się być ślepcem, niedostrzegającym piękna kryją kryjącego się w tych unikatowych i niedostępnych już poza muzealnymi półkami sprzętach....

Stuk stuk
Kolejne wyrazy powstawały na pustej kartce papieru.
Stuk stuk stuk
Joanna już prawie kończyła swoją pracę, była zmęczona. Marzyła tylko o tym by pójść do domu, móc się wsunąć pod dobrze jej znaną kołdrę...
-Pani Joanno przedstawiam Pani Artura Kantego. Będzie to nasz nowy redaktor. Ma świetne referencje, miałem okazję czytać jego teksty - wybitne. Niestety Pan Artur nigdy nie miał okazji pisać na maszynie, wszystko odręcznie, zatem jak Pani skończy pisać to proszę o przeprowadzenie małego szkolenia dla naszego nowego redaktora. Już jutro chciałbym, żeby napisał coś do gazety.
-Będę zaszczycona - odparła jak wypadało z bladym uśmiechem.-Pozwoli Pan, że dopiszę dwa zdania.
-Ależ oczywiście.
Stuk stuk stuk
Artykuł był skończony. Wyjęła zadrukowaną kartkę z maszyny i wsadziła czystą.
-Niech Pan podejdzie. Proszę zobaczyć jak piszę to bardzo proste...

Po paru dniach dziewczyna zaczęła odnajdywać tajemnicze, anonimowe listy w swojej skrzynce przed domem, na tematy dość interesujące :filozoficzne zagadnienia, społeczna sytuacja. Nadawca prosił by odpowiedzi zostawiała również w swojej skrzynce. Na początku Asia myślała, że to jakiś fan jej artykułów, może zobaczył kiedyś jak z redakcji wraca do domu i chcąc pozostać anonimowym podrzucał jej listy do skrzynki. Z czasem tematy stawały się coraz bardziej osobiste, a Joanna zaczęła odczuwać pewnego rodzaju więź z tym anonimowym korespondentem. Świetnie się rozumieli. Pisali tak przez całe życie, nawet wtedy gdy maszyny wyszły już dawno z mody, jednak oboje byli zbyt nieśmiali by którekolwiek zaproponowało spotkanie.
Artur zaś codziennie od dnia swojego szkolenia z Joanną spoglądał na nią znad swojej maszyny...

Stuk stuk
Kolejne wyrazy powstawały na pustej kartce papieru.
Stuk stuk stuk
Joanna już prawie kończyła swoją pracę, była zmęczona. Marzyła tylko o tym by pójść do domu, móc się wsunąć pod dobrze jej znaną kołdrę...
-Pani Joanno przedstawiam Pani Artura Kantego. Będzie to nasz nowy redaktor. Ma świetne referencje, miałem okazję czytać jego teksty - wybitne. Niestety Pan...

Tego roku wiosenne porządki skończyłam nadzwyczaj szybko, na tyle szybko, że starczyło mi jeszcze energii na uprzątnięcie strychu. Zbierane od dawna graty pokrywała warstwa kurzu. Przekopałam się przez mnóstwo pamiątek z zamierzchłych lat aż w końcu natrafiałam na nią - maszynę do pisania. Moje serce zaczęło bić mocniej, zupełnie nie wiem dlaczego, przecież pisarka ze mnie żadna, o mojej awersji do wszystkiego co stare nie wspominając. Wiedziona instynktem, postanowiłam zamiast wyrzucać porządnie ją wyczyścić i sprzedać, a nóż ktoś się zainteresuje i trochę grosza wpadnie, a nie tylko będzie zajmować miejsce. Plan przekułam w czyny, kilka dni po publikacji ogłoszenia dostałam wiadomość od pierwszego chętnego. Był z tego samego miasta, więc umówiliśmy się na odbiór osobisty. Dzień spotkania był wyjątkowo słoneczny, tak słoneczny jak mogą być tylko szczęśliwe dni. Jeszcze zanim mnie zauważył wiedziałam, że to on. Chyba poczuł to samo, nawet nie spojrzał na maszynę a już podszedł, przedstawił się i zaprosił na herbatę do pobliskiej kawiarni. Rozmawialiśmy kilka godzin, mimo że różniło nas prawie wszystko. On zapalony poeta, miłośnik antyków i ja – fanka stylu nowoczesnego zdecydowanie bardziej lubiąca sztuki wizualne. Nawet o maszynie zapomnieliśmy. I musieliśmy spotkać się znowu. Choć odpowiedniej powiedzieć – chcieliśmy, maszyna była tyko pretekstem. I tak od spotkania do spotkania coraz lepiej się poznawaliśmy, coraz lepiej rozumieliśmy nasze odmienne światy. Dziś obchodzimy 5 rocznicę ślubu i z uśmiechem wspominamy jak poznaliśmy się przez starą, jak się okazało niedziałającą, maszynę do pisania.

Tego roku wiosenne porządki skończyłam nadzwyczaj szybko, na tyle szybko, że starczyło mi jeszcze energii na uprzątnięcie strychu. Zbierane od dawna graty pokrywała warstwa kurzu. Przekopałam się przez mnóstwo pamiątek z zamierzchłych lat aż w końcu natrafiałam na nią - maszynę do pisania. Moje serce zaczęło bić mocniej, zupełnie nie wiem dlaczego, przecież pisarka ze mnie...