Wreszcie wolny wieczór i można się odprężyć. Sięgnęła po nowo wypożyczoną książkę, nie mogąc już doczekać się by w niej zatonąć. Chcąc przedłużyć tę chwilę, wzięła książkę do rąk i przysunęła do twarzy, wprawiając w ruch szeleszczące strony. Wciągając głęboko zapach druku pomyślała, że tak właśnie pachnie przygoda. W tej samej chwili spośród przewracanych stron wypadła niewielka kartka. Była pusta z wyjątkiem jednego zdania napisanego maszynowo na jej środku. „Największą przygodą jest miłość, a kryje się tam, gdzie serce i człowieka i miasta”. Zaintrygowana pomyślała, że sercem Krakowa z pewnością jest rynek. Ciekawe czy ktoś faktycznie znalazł miłość w cieniu sukiennic. Pewnie tak. Szkoda że nie ona. Odpędzając gorzką myśl, odłożyła kartkę i zagłębiła się w lekturze.

Znów dwie wolne godziny pomiędzy zajęciami. Przechodząc przez rynek uśmiechnęła się do siebie pamiętając o tajemniczej kartce. No i gdzie ta przygoda życia? Z westchnieniem podeszła do stoiska z pocztówkami i zaczęła przeglądać. Jej uwagę przykuła jedna z kartek. Przedstawiała kobietę siedzącą przed maszyną do pisania, przy otwartym oknie w którym rysowały się wieże Kościoła Mariackiego. Odwróciła ją i ze zdumieniem zauważyła kolejny napisany na maszynie tekst. „Najpiękniejsze opowieści zaczynają się niespodziewanie, czasem wystarczy spojrzeć w lewo”. Odruchowo właśnie tak zrobiła. Przy niedalekim stoisku z pocztówkami stał chłopak, mężczyzna właściwie i tak jak ona, trzymający odwróconą pocztówkę. Z równym zdziwieniem patrzył prosto na nią. Uśmiechnęli się do siebie czując, że ich przygoda właśnie się rozpoczęła.

Kobieta siedząca przy maszynie z bardzo zadowoloną miną zabrała się do dalszego pisania

Wreszcie wolny wieczór i można się odprężyć. Sięgnęła po nowo wypożyczoną książkę, nie mogąc już doczekać się by w niej zatonąć. Chcąc przedłużyć tę chwilę, wzięła książkę do rąk i przysunęła do twarzy, wprawiając w ruch szeleszczące strony. Wciągając głęboko zapach druku pomyślała, że tak właśnie pachnie przygoda. W tej samej chwili spośród przewracanych stron wypadła...

Ostrożnie wchodziła stromymi schodami na strych w starej kamienicy. W niektórych miejscach stopnie były spróchniałe. Jednak nie było wyjścia. Trzeba posprzątać po śmierci ciotki, niespełnionej artystki. Wkrótce mieli się tam wprowadzić nowi lokatorzy. Beata była ciekawa, co też kryje się za tajemniczymi drzwiami. Ciotka Aurelia była ekstrawagancka, tajemnicza i mieszkała sama. To znaczy nie do końca sama, bo jej współlokatorem był wielki czarny kocur. Nie utrzymywała jednak stałych kontaktów z rodziną. Jedynie od czasu do czasu odwiedzała ją mama Beaty, ale te spotkania nigdy nie trwały długo. Być może teraz Beata dowie się czegoś więcej o swojej zmarłej krewnej. Przekręciła klucz w drzwiach, nacisnęła klamkę i weszła. Wszędzie było pełno kurzu i starych rupieci. Czuć było nieprzyjemny zapach stęchlizny. Kurz zaczął ją dusić. Już chciała wychodzić, gdy nagle dostrzegła pewien przedmiot. Jako jeden był czysty, przykryty folią. Wyglądało na to, że jeszcze niedawno był używany. Ciekawe, co się pod nią kryje?- przemknęło Beacie w myślach. Podeszła bliżej i mocnym ruchem ściągnęła folię. Jej oczom ukazała się maszyna do pisania, w której znajdowała się kartka zapisana czcionką. Obok leżała teczka. Gdy Beata ją otworzyła, zobaczyła cały plik ponumerowanych kartek z tekstem napisanym na maszynie. Z ciekawości zaczęła je przeglądać. Wyglądało na to, że ciotka pisała powieść. Beata zaczęła ją czytać. Nawet się nie spostrzegła, że minęło ponad 2 godziny. W końcu wyciągnęła kartkę z maszyny. To było zakończenie. Piękna historia!- pomyślała Beata. Jutro z samego rana zaniosę ją do wydawnictwa. Musi zostać opublikowana. Ciotka miała wielki talent! Nie pozwolę by się zmarnował!

Ostrożnie wchodziła stromymi schodami na strych w starej kamienicy. W niektórych miejscach stopnie były spróchniałe. Jednak nie było wyjścia. Trzeba posprzątać po śmierci ciotki, niespełnionej artystki. Wkrótce mieli się tam wprowadzić nowi lokatorzy. Beata była ciekawa, co też kryje się za tajemniczymi drzwiami. Ciotka Aurelia była ekstrawagancka, tajemnicza i mieszkała...

Wędrujemy bezkresną pustynią. Naprawdę bezkresną. Dla niej nie przewidziano granicy, zakończenia. Dla nas też nie. Idziemy rozmawiając o tym, skąd tu się właściwie wzięliśmy.
Najpierw pojawiłam się ja. Pierwsze było moje imię. Zawisło nagle w próżni. Potem pojawiły się oczy. Później cała reszta. Następnie dopisał/ała mój charakter. Dopiero potem znikąd zjawił się on. Jego imię pojawiło się dopiero później. Jest wysoki, choć dokładnie tego nie sprecyzowano. Ma szelmowski uśmiech na twarzy i drugi uśmiech na szyi, długą bliznę ciągnącą się od ucha do ucha.
Dalej idziemy, rozmawiając o tym, co nas czeka. Ciężko powiedzieć. Może nic. Nasza historia ma początek, ale nie ma końca. Czy zostaliśmy porzuceni? Czy może czeka nas ciąg dalszy? Albo porządne zakończenie. Ale u nas nie ma choćby tego banalnego „I żyli długo i szczęśliwie”. Ostatnie zdanie w naszej opowieści jest urwane. „Szli przez pustynię i” i co dalej? Zdanie zostało porzucone, więc stale idziemy. Niechby już było „Szli przez pustynię i znaleźli wioskę, w której żyli szczęśliwie do końca swoich dni”. Ale bez tego, jedyne co nam zostaje, to iść. Boję się, że będziemy robić to przez nieskończoność.
Wędrujemy dalej i opowiadamy sobie, jak doszło do tego, że w ogóle istniejemy. Kiedy tu się pojawiliśmy, wiedzieliśmy, skąd się wzięliśmy. Z maszyny do pisania. Maszynę ma ktoś, kogo zwiemy autorem lub autorką. Zaczął/ęła pisać. On/ona widział/a, że powstają słowa. Nie wiedział/a jednak ważniejszego–powstawaliśmy też my.
Bez tej maszyny nigdy byśmy się nie spotkali. Ba, nie istnielibyśmy. Co by wtedy było, pustka? Nieważne. Musimy iść dalej. Nadal rozmawiamy, choć boimy się, że tematy już niedługo się skończą.

Wędrujemy bezkresną pustynią. Naprawdę bezkresną. Dla niej nie przewidziano granicy, zakończenia. Dla nas też nie. Idziemy rozmawiając o tym, skąd tu się właściwie wzięliśmy.
Najpierw pojawiłam się ja. Pierwsze było moje imię. Zawisło nagle w próżni. Potem pojawiły się oczy. Później cała reszta. Następnie dopisał/ała mój charakter. Dopiero potem znikąd zjawił się on. Jego...

-Nie wiem kto tu tego tyle spakował.- wynoszenie gratów ze strychu ciotki jej najlepszej przyjaciółki to nie było spełnienie marzeń. Ale Olka tak prosiła, poza tym był jej brat i jego kilku kolegów. Miało być miło, a jest już zmęczona i spocona.
-Ciocia lubi gromadzić wspomnienia.- zaśmiała się Olka.
-Chyba rupiecie- zaśmiał się pod nosem Kamil, brat Olki. Największy przystojniak w szkole sięgnął do stojącej nieopodal szafy. Był pewien, ze jest pusta, ale pomylił się. Z góry wypadła ciężka maszyna do pisania. Uskoczył, a ona upadła na jej stopę.
-Boli.- jęknęła, a Kamil patrzył jak oniemialy. Na szczęście zareagował jego przyjaciel, Adam. Niski i niepozorny. Szybko zdjął maszynę z jej stopy. A potem przez kilka dni codziennie ją odwiedzał. Jest naprawdę fajny.

-Nie wiem kto tu tego tyle spakował.- wynoszenie gratów ze strychu ciotki jej najlepszej przyjaciółki to nie było spełnienie marzeń. Ale Olka tak prosiła, poza tym był jej brat i jego kilku kolegów. Miało być miło, a jest już zmęczona i spocona.
-Ciocia lubi gromadzić wspomnienia.- zaśmiała się Olka.
-Chyba rupiecie- zaśmiał się pod nosem Kamil, brat Olki. Największy...

"Życie toczy się dalej..."
Wpatrywała się w te słowa, jakby od tego, czy je zapamięta zależało dobro świata. Łzy cisnęły się jej do oczu.
Odszedł.
I jedyne, co po sobie zostawił, to szalik na komodzie, szafę pełną ubrań, bałagan na biurku i kartkę z napisem "Życie toczy się dalej..." wetkniętą w maszynę do pisania.
Przeczuwał, że umrze. Nic nie powiedział. Nigdy się nie skarżył na ból. Patrzył tylko na nią, jak na coś najcenniejszego na świecie i mówił, by korzystać z każdej chwili, jaką daje nam życie, bo czas ciągle goni i nigdy nie wiadomo dla kogo w danej chwili się zatrzyma.
Te słowa, niby pożegnanie. Niby pocieszenie. Ale czy można pozostać obojętnym na śmierć? Jak można nie smucić się, gdy on już nigdy nie krzyknie, że woli tosty z szynką a nie serem?
Świat się zmienia.
Cóż, będzie musiała sama jeść tosty. Będzie musiała sama wyjeżdżać do rodziny na święta. Będzie musiała uprzątnąć jego pracownię.
Ale jedna rzecz pozostanie niezmienna. Przynajmniej dopóki ona żyje. Maszyna do pisania będzie stała na zagraconym biurku.

"Życie toczy się dalej..."
Wpatrywała się w te słowa, jakby od tego, czy je zapamięta zależało dobro świata. Łzy cisnęły się jej do oczu.
Odszedł.
I jedyne, co po sobie zostawił, to szalik na komodzie, szafę pełną ubrań, bałagan na biurku i kartkę z napisem "Życie toczy się dalej..." wetkniętą w maszynę do pisania.
Przeczuwał, że umrze. Nic nie powiedział. Nigdy się nie...

Coś trzasnęło w salonie.
Dopiero weszła do mieszkania i zaświeciła światło w przedpokoju. Powinna być sama, zawsze była sama. Do cholery, przecież mieszkała sama!
Wystraszyła się, ale wcale nie chwyciła za pierwszy wazon, który miała pod ręką, jak to w takich sytuacjach robią bohaterki filmów. Wsunęła zielone kapcie i zdecydowanym krokiem poszła prosto do sypialni, z której dobiegał dziwny dźwięk. NIE POWINNO TAM PRZECIEŻ NIKOGO BYĆ.
Nie zdążyła pomyśleć o niczym więcej, bo do sypialni miała dokładnie sześć kroków. Sekundę później podskoczyła na widok tego, co zobaczyła, zatrzymując się w progu. Młody mężczyzna siedział na jej arcyniewygodnym krześle z nienaturalnie pochyloną nad stolikiem głową i długimi włosami wkręconymi w maszynę do pisania.
Skąd ON…?!
Nawet nie próbował zwiać. Patrzył na nią, jak gdyby czekał na jej reakcję, by pozwolić sobie również jakkolwiek zareagować. A ona po prostu się roześmiała. Na pewno nie pomoże mu się teraz wyplątać, będzie za to obserwować, co ON teraz zrobi. Bo przecież nie będzie tak siedział, taki powykręcany. Choć właściwie to znaczyłoby, że zostanie...
- Słuchaj, jeżeli chciałeś ukraść maszynę… – zaczęła, ale przerwał jej, wyrywając z maszyny do połowy zapisaną kartkę.
„Tak, w biały dzień wlazłem na czwarte piętro, a potem przez balkon. To, co robię to prawdopodobnie najbardziej idiotyczny sposób, by zaprosić Cię na kawę. Ale próbuję podejść do ciebie od kilku tygodni. Pomyślałem, że potrzebuję czegoś szalonego…, że jak zobaczysz, że… jestem głuchy, nawet nie spróbujesz mnie poznać…”
Roześmiała się znowu. Przecież to ona specjalnie kręciła się obok niego od miesiąca! Głupi był, a nie głuchy!

Coś trzasnęło w salonie.
Dopiero weszła do mieszkania i zaświeciła światło w przedpokoju. Powinna być sama, zawsze była sama. Do cholery, przecież mieszkała sama!
Wystraszyła się, ale wcale nie chwyciła za pierwszy wazon, który miała pod ręką, jak to w takich sytuacjach robią bohaterki filmów. Wsunęła zielone kapcie i zdecydowanym krokiem poszła prosto do sypialni, z...

Nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Czemu przytrafia się to akurat jej? Była przecież tak ostrożna.
- Wie pani, że to wbrew prawu - rzucił beznamiętnie oficer, trzymając w rękach pojemnik z denaturatem. Odkręcił kurek, a jej momentalnie zrobiło się słabo. Tyle lat poszukiwań, gromadzenia pojedynczych fragmentów ukochanej kolekcji. Wszystko to miało okazać się daremne.
- Ja pana błagam! - wrzasnęła rozpaczliwie staruszka, gdy mężczyzna wylał łatwopalną ciecz na jej skarb, jednak on puścił jej słowa mimo uszu, wyciągnął z kieszeni paczkę zapałek.
- Nie! - krzyknęła, rzucając się przed siebie - To moje dzieci! - pochlipując, przywarła do sterty książek.
Zirytowany oficer dał tylko znak swojemu podwładnemu, aby ten rozwiązał problem. Wykonując rozkaz, śniady chłopiec odciągnął Margaret na bok i przytrzymał ją.
Staruszka nigdy nie odczuła w życiu niczego podobnego. Gdy zobaczyła ogromny płomień, jakaś jej część umarła.
- Książki są zakazane, przykro mi - szepnął śniady młodzieniec, gdy oficer zniknął za drzwiami mieszkania, zostawiając za sobą jedynie kupkę popiołu.
Kobieta trzęsąc się niemiłosiernie, podeszła do tego, co pozostało po jej skarbie. Przesypując popiół między palcami zdała sobie sprawę, że nie ma już niczego. Poczuła na ramieniu ciepłą dłoń. "Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie" - odwróciła się, słysząc te słowa, jednak w pomieszczeniu znajdowała się tylko ona sama.
Na następny dzień u progu drzwi Margaret znalazła paczkę podpisaną łacińską sentencją: "Pro Arte et Studio". Wewnątrz znalazła ciężkie, choć niewielkie urządzenie z klawiszami - maszynę do pisania, oraz karteczkę.
"Stań się ich prawdziwą matką. Będę cię obserwować."

Nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Czemu przytrafia się to akurat jej? Była przecież tak ostrożna.
- Wie pani, że to wbrew prawu - rzucił beznamiętnie oficer, trzymając w rękach pojemnik z denaturatem. Odkręcił kurek, a jej momentalnie zrobiło się słabo. Tyle lat poszukiwań, gromadzenia pojedynczych fragmentów ukochanej kolekcji. Wszystko to miało okazać się daremne.
-...

-List?- zdziwił się Kuba, kiedy dziadek położył białą kopertę na grobie babci.
-Tak, list- Antoni uśmiechnął się do wnuka z zakłopotaniem- Wiesz, to była taka nasza tradycja. Zawsze przed urodzinami babci pisałem na maszynie list i wysyłałem go. Potem obserwowałem, jak w dniu urodzin Maria niecierpliwie wyglądała listonosza, jak biegła do skrzynki i jeszcze na dworze rozrywała kopertę i czytała go. A potem wracała do domu i przytulała mnie mocno- uśmiechnął się smutno- Zamierzam kontynuować tę tradycję póki żyję. Bo właśnie dzięki listom ją poznałem.
-Naprawdę? A jak dokładnie?- Kubę zaciekawiła historia jego dziadków. Antoni zaśmiał się.
-Wiesz, chciałem kiedyś zostać pisarzem, więc kupiłem maszynę do pisania. Była trochę zniszczona, ale działała. Napisałem pierwszy rozdział powieści i wysłałem go do swego dawnego przyjaciela ze szkoły. Po miesiącu otrzymałem odpowiedź. Okazało się, że pod tym adresem mieszka inna rodzina- twojej babci. To właśnie Maria mi odpisała. Zaczęliśmy pisać do siebie regularnie, aż nagle listy od niej przestały przychodzić. Po pół roku czekania wsiadłem w pociąg i pojechałem do niej. Wydało się, że jej zaborcza matka pracująca na poczcie przechwycała nasze listy i je wyrzucała. Bała się, że córka zwiąże się z chłopakiem, który nie utrzyma rodziny- nie wierzyła, że można utrzymać się z pisania. Maria była taka szczęśliwa gdy mnie zobaczyła, a ja uświadomiłem sobie wtedy, że ją kocham. Wbrew jej rodzinie pobraliśmy się, a ja wziąłem się za poważną pracę, aby zapewnić mojej żonie godziwy byt. Od tamtej pory maszyna służyła mi już tylko do pisania listów do Marii- zakończył Antoni ze śmiechem i dyskretnie otarł łzę, którą wywołały wspomnienia.

-List?- zdziwił się Kuba, kiedy dziadek położył białą kopertę na grobie babci.
-Tak, list- Antoni uśmiechnął się do wnuka z zakłopotaniem- Wiesz, to była taka nasza tradycja. Zawsze przed urodzinami babci pisałem na maszynie list i wysyłałem go. Potem obserwowałem, jak w dniu urodzin Maria niecierpliwie wyglądała listonosza, jak biegła do skrzynki i jeszcze na dworze...

Mikołaj niespokojnie podrygiwał nogą. "Kiedy to się w końcu skończy"- nieustannie powtarzał w myślach. Znajomi jak na złość wybierali najnudniejsze tematy –nikogo nie obchodzi pies twojego sąsiada Marta. Starał się chociaż uśmiechać w odpowiednich momentach, ale myślami był już daleko stąd. Mianowicie siedział w fotelu w swoim mieszkaniu. Precyzując jeszcze bardziej – rozmawiał z Alicją.
- I wtedy powiedziałam mu – trzeba było wybrać dębowe! – głośna salwa śmiechu przerwała rozmyślania.
„Dłużej tego nie wytrzymam” – pomyślał Mikołaj, a na głos powiedział „Wybaczcie, nie czuję się najlepiej, chyba już pójdę”
- Tak szybko? Ostatnio dziwnie się zachowujesz. W ogóle nie masz dla nas czasu, a jak już znajdziesz chwilę to nawet nic się nie odezwiesz! – wyrzucał mu Marek, ale Mikołaj był już przy drzwiach. Nawet się nie obejrzał.
Ostatnio wszyscy go irytowali – wszyscy z wyjątkiem jednej. Przyspieszył kroku. Silny wiatr zdmuchnął mu z głowy kapelusz, ale on nawet tego nie zauważył. Teraz już praktycznie biegł, chcąc tylko jak najszybciej dotrzeć do domu. Ręce mu się trzęsły gdy przekręcał zamek w drzwiach. Pospiesznie zdjął palto i rzucił je niedbale na kanapę. W końcu stanął przed biurkiem, na którym stała ogromna, pozłacana maszyna do pisania. „Nareszcie” – uśmiechnął się do siebie. „Na czym stanęliśmy?” – zerknął na pierwszą z olbrzymiego pliku kartek – „Ah, no tak, przypadkowo wylałem na ciebie filiżankę kawy, wybacz mi Alicjo”. Usiadł przy maszynie i gorąco zaczął przepraszać swoją jedyną bratnią duszę.

Mikołaj niespokojnie podrygiwał nogą. "Kiedy to się w końcu skończy"- nieustannie powtarzał w myślach. Znajomi jak na złość wybierali najnudniejsze tematy –nikogo nie obchodzi pies twojego sąsiada Marta. Starał się chociaż uśmiechać w odpowiednich momentach, ale myślami był już daleko stąd. Mianowicie siedział w fotelu w swoim mieszkaniu. Precyzując jeszcze bardziej –...

Była niewielka, ażurowa. Uwielbiała stać sobie dumnie na stoliku, grzać się w promieniach kapryśnego angielskiego słońca i dotyk jej rąk. Tylko w ten sposób mogła dowiedzieć się, co też nowego wymyślił słynny, nieco nieobecny duchem, pisarz. Dyktował, a ona, oczywiście, nie miała uszu. Ale kochała opowieści nie mniej niż każdy z nas. I cieszyła się, że może pomóc w ich powstawaniu.
Wierna i zawsze gotowa do stukania - maszyna do pisania marki Corona.
~
Pewnego dnia Joseph Conrad postanowił zatrudnić sekretarkę. Przez swojego agenta Pinkera poznał Lilian Mary Hallowes, która na wiele lat stała się niemal częścią jego rodziny.
Mary była cicha i spokojna, umiała godzinami wysiadywać przy stole bez ruchu, nie rozpraszając pisarza, i tylko jej niesforny kok, z tendencjami do niespodziewanego rozwijania się przypominał, że nie jest posągiem.
Kto wie, o czym rozmawiały z Coroną...? Może o wspólnej wycieczce za granicę, gdzie towarzyszyła rodzinie Conradów – to musiało być nie lada wydarzenie dla biednej starej panny jaką była! Albo o tych wszystkich przyjaciołach Conrada: pisarzach, politykach, gejach...
Albo o tym jak strzelał kulkami z chleba przy obiedzie, gdy był zdenerwowany?
Ile razem musieli się napodróżować – w wyobraźni - Conrad, ona i Corona – w trakcie tworzenia kolejnej książki! Mary i Corona były z nim przez ostatnie 20 lat jego życia.
~
Potem, gdy Conrad umarł, Mary poprosiła wykonawców testamentu o jedną jedyną pamiątkę po pisarzu – swoją współtowarzyszkę, Coronę.
Odmówili jej.
~
Czym się staje maszyna, gdy nie ma już ukochanych rąk i historii do spisywania...? Człowiek może umrzeć i zapomnieć, ale czy maszyny umierają...?
I tak Corona została sama.

Była niewielka, ażurowa. Uwielbiała stać sobie dumnie na stoliku, grzać się w promieniach kapryśnego angielskiego słońca i dotyk jej rąk. Tylko w ten sposób mogła dowiedzieć się, co też nowego wymyślił słynny, nieco nieobecny duchem, pisarz. Dyktował, a ona, oczywiście, nie miała uszu. Ale kochała opowieści nie mniej niż każdy z nas. I cieszyła się, że może pomóc w ich...