- Mam dość tego cholernego walenia w maszynę, nie wytrzymam tego! Nie możesz pisać na komputerze jak normalni ludzie?! - krzyknął Filip, czerwieniejąc na twarzy. Ewa miała łzy w oczach – nienawidziła tych napadów furii narzeczonego, ale nie była w stanie go zostawić. - Te stosy papierów! Nie da się ruszyć w tym mieszkaniu, bo wszędzie papiery, których nigdy nawet nie wyślesz do żadnego wydawnictwa, bo TCHÓRZYSZ! DOŚĆ! - wrzasnął i zanim Ewa zdążyła mu przeszkodzić, złapał maszynę i wyrzucił ją przez okno. Ewa podbiegła do okna – na chodniku walały się szczątki jej ukochanej maszyny. Ideał sięgnął bruku. Nie słuchała już Filipa, tylko z trudem panując nad łzami zbiegła na dół. Kiedy znalazła się przy szczątkach maszyny, rozpłakała się na dobre. Dostała ją od dziadka na piętnaste urodziny.
- Mógł kogoś zabić... - szepnęła do siebie, nie wiedząc, co zrobić. Maszyny nie dało się już uratować.
- Ale nie zabił. Choć coś takiego to zbrodnia – odezwał się cichy głos za jej plecami. Ewa drgnęła i spojrzała na eleganckiego staruszka, kiwającego ze smutkiem głową. - Doskonała maszyna, Contessa de Luxe... Wielka szkoda.
- Dostałam ją od dziadka... a... a Filip ją... wyrzucił – rozpłakała się bezradnie. Staruszek podał jej czystą wyprasowaną chusteczkę.
- Jeśli mogę coś pani radzić... Rzuciłbym osobę, która rzuca maszyną. Mogę pani podarować moją Contessę. Sam już jej nie używam. Artretyzm – wyjaśnił z łagodnym uśmiechem. Ewa przyjęła chusteczkę i przez dłuższą chwilę milczała, coś rozważając. W końcu uśmiechnęła się przez łzy i skinęła głową, mając dziwne wrażenie, że ten nieznajomy staruszek właśnie popchnął jej życie na zupełnie nowe tory.

- Mam dość tego cholernego walenia w maszynę, nie wytrzymam tego! Nie możesz pisać na komputerze jak normalni ludzie?! - krzyknął Filip, czerwieniejąc na twarzy. Ewa miała łzy w oczach – nienawidziła tych napadów furii narzeczonego, ale nie była w stanie go zostawić. - Te stosy papierów! Nie da się ruszyć w tym mieszkaniu, bo wszędzie papiery, których nigdy nawet nie...

Roma wiedziała, że coś się dzieje, rodzice w pospiechu pakowali najpotrzebniejsze rzeczy. Ona zeszła do piwnicy, lubiła tam przebywać pisała swój pamiętnik, swoją historię. Było za późno by wyjść słyszała przelatujące samoloty, świst bomb, wybuchy, przytuliła maszynę mocno do ciała. Zamknęła oczy...Przeżyła.

Nina miała właśnie pisać, lecz od jakiegoś czasu brak weny nie pomagał wywiązać się z terminów. Pisanie książki/pamiętnika to duże wyzwanie dla kogoś kto miał za sobą kilka krótkich tekstów. Zasiadła przy laptopie gotowa gdy nagle cały ekran zgasł. Stukała, wciskała różne kombinacje klawiszy...cisza. Na dworze szalał orkan, brak prądu i tylko świece w domu.
Została tylko jedna opcja, leżała wiele lat w szafie, w kartonie, pamiątka po babci, przedmiot, który uratował jej życie. Postawiła ja na biurku, chwilę trwa za nim przypomniała sobie jak obsługuje się to urządzenie. W końcu się udaje, działa, ciszę w domu wypełnia stukanie klawiszy i przesuwanie prowadnicy, zapach tuszu, papieru, coś czego pisanie na komputerze nigdy jej nie podarowało. Słowa płyną same, jakby coś nagle w nią wstąpiło. Tej nocy nie poszła spać, pisała, do świtu wiedziała, dlaczego babcia tak bardzo chciała, by ta maszyna do pisania trafiła do niej. Czuła jej duszę, historię. to co babcia zaczęła w piwnicy ona kontynuowała w swoim małym pokoju.

Roma wiedziała, że coś się dzieje, rodzice w pospiechu pakowali najpotrzebniejsze rzeczy. Ona zeszła do piwnicy, lubiła tam przebywać pisała swój pamiętnik, swoją historię. Było za późno by wyjść słyszała przelatujące samoloty, świst bomb, wybuchy, przytuliła maszynę mocno do ciała. Zamknęła oczy...Przeżyła.

Nina miała właśnie pisać, lecz od jakiegoś czasu brak weny nie...

Jako 16 latka uwielbiałam odwiedzać dziadków. Zawsze potrafili mnie rozbawić, rozumieli moje buntownicze kaprysy i bronili przed rodzicami. Pewnej soboty pomagałam dziadkowi sprzątać strych. Po dwóch godzinach pracy babcia przyniosła nam herbatę, a ja oparłam się o stertę rupieci przykrytą jakimś starym płótnem, gdy nagle coś trzasnęło. Odskoczyłam, jednak po chwili ciekawość zwyciężyła i odkryłam starą maszynę do pisania. Z tyłu była karteczka z imieniem, nazwiskiem, adresem i dużym napisem "Doręczyć". Dziadek był zdziwiony, bo zupełnie jej nie pamiętał, więc ja stwierdziłam, że zajmę się tajemniczą przesyłką. Po długich poszukiwaniach w końcu zapukałam pod podany adres. Tajemniczym właścicielem maszyny okazał się profesor wykładający historię na uniwersytecie. Z początku zdziwiony zaprosił mnie do środka. Po chwili, wyszło na jaw, że maszynę podarował mu przyjaciel jego rodziców, który zostawił maszynę mojemu dziadkowi na przechowanie. Profesor w zamian za pomoc zaproponował, że opowie co nieco o historii i tak nasza przyjaźń trwa od 10 lat.

Jako 16 latka uwielbiałam odwiedzać dziadków. Zawsze potrafili mnie rozbawić, rozumieli moje buntownicze kaprysy i bronili przed rodzicami. Pewnej soboty pomagałam dziadkowi sprzątać strych. Po dwóch godzinach pracy babcia przyniosła nam herbatę, a ja oparłam się o stertę rupieci przykrytą jakimś starym płótnem, gdy nagle coś trzasnęło. Odskoczyłam, jednak po chwili...

Od zawsze wiedzieli, że obydwoje potrzebują się ścierać ze sobą, że to ich napędza, dodaje emocji w ich związku. Związku.. No właśnie czy to jest związek, chyba ciężko nazwać ten rodzaj relacji pomiędzy nimi. Tyle w tym wszystkim wątpliwości, niedopowiedzeń, wszystko jest ulotne, jak gdyby między słowami. Jest temperatura, są emocje, ale to chyba jedna z tych relacji, o których się mówi, że wszystkie słowa kłamią na ten temat, nie da się tego opisać. Ona ma trudniej, bo jest sama i on jest tym jedynym, tym na którego warto czekać. Zawsze lubiła pisać, wiele osób niezwykle sobie ceni jej maile, kartki z życzeniami, czy wiadomości. Zdarza jej się usłyszeć, że to jest coś tak niezwykłego, że to jest dar, talent. Ale ona tego nie słyszy, bo wystarczyło jedno jego zdanie, że on nie chce żeby do niego pisała te swoje długie wiadomości i odpowiedzi. Tylko jego słowa mogły ją tak zaboleć i zmienić jej sposób patrzenia, bo jej bardzo na nim zależy. Porzuciła więc swoje pisanie, przestała marzyć o blogu, o napisaniu książki. Spaliła wszystkie notatki, pamiętniki, kalendarze i notesy, starą maszynę do pisania zaniosła do pracy, żeby stała się jednym z eksponatów na półce. Zerka na nią czasem i wie, że jeśli kiedykolwiek wróci do pisania, to ostatnie zdanie w jej książce będzie dobrze przemyślane. Od zawsze zaczyna czytać książki od ostatniej strony.

Od zawsze wiedzieli, że obydwoje potrzebują się ścierać ze sobą, że to ich napędza, dodaje emocji w ich związku. Związku.. No właśnie czy to jest związek, chyba ciężko nazwać ten rodzaj relacji pomiędzy nimi. Tyle w tym wszystkim wątpliwości, niedopowiedzeń, wszystko jest ulotne, jak gdyby między słowami. Jest temperatura, są emocje, ale to chyba jedna z tych relacji, o...

"Po śmierci"

Wiedziała, że do tego dojdzie. Że wszystko zostanie na jej głowie. Że będzie musiała posprzątać nie swoje życie. Że będzie musiała się zmierzyć z tym, czego nienawidziła od dziecka. Z czymś, co jednocześnie ją rozczulało i budziło wstręt.

Marzenia się spełniają!

Dziś jego nie ma, a ona jest z jego życiem dalej. Przerażający chłód przeszywa jej ciało. Tu zawsze było zimno. Nie wiem, jak on mógł tutaj żyć. Nie wiem czemu on chciał tutaj żyć.

Patrzy przez okno. Jakiś Mietek podstawia pod dom kontener, który zamówiła. Odsłania czarną firankę i macha ręką. Widzi? Widzi. Odmachuje, odjeżdża. A kontener jest. Kontener stoi. I ona zaraz będzie musiała ten kontener zapełnić nie swoim życiem. Życiem którego nigdy nie rozumiała.

Znowu odgłos silnika. Ktoś wysiada. Nie, jednak nie. Nie? To dlaczego tu podjechał. Tak, jednak wysiada. Z okna widzi tylko siwe włosy. Ktoś puka. Otwiera drzwi nie czekając na "proszę".

- Wiem, że Marek nie żyje. - pada głucho. Po co pada, przecież ona wie, przecież to ona dała wszystkim znać.
- Wiem, że go nie ma, ale to, co zostawił nie może zniknąć razem z nim. Dziecko!

Dziadek lubi dramaturgię.

Dziadek teraz mi będzie mówił, że wszystko się przyda. A ona nie chce wszystkiego. Chce posprzątać dom i chce pieniądze. Nie chce nie swoich wspomnień.

- Ta maszyna do pisania. Ty wiesz, że służyła nam w walce z Niemcami?

Za dużo ma w sobie śmieci. Organizm nie przyjmuje więcej. Organizm mówi nie.

Mela leży.

"Po śmierci"

Wiedziała, że do tego dojdzie. Że wszystko zostanie na jej głowie. Że będzie musiała posprzątać nie swoje życie. Że będzie musiała się zmierzyć z tym, czego nienawidziła od dziecka. Z czymś, co jednocześnie ją rozczulało i budziło wstręt.

Marzenia się spełniają!

Dziś jego nie ma, a ona jest z jego życiem dalej. Przerażający chłód przeszywa jej ciało. Tu...

Czy moja siostra nie może być normalna? Taka jak inne siostry... malować się, czytać durne czasopisma o ciuchach i oglądać się za chłopakami z drużyny? - zirytował się Szymon. Od tylu dni szukał odpowiedniego dla niej prezentu na to głupie przyjęcie urodzinowe ale dobrze wiedział, że żadna z rzeczy nad którymi się wcześniej zastanawiał do niej nie pasuje. Ponieważ Ola była dziwaczką i tyle. Szymon nigdy nie mógł rozumieć dlaczego zamyka się wiecznie w pokoju i czyta te swoje stare książki albo pisze durny pamiętnik.
- Czy w czymś panu pomóc?- zapytała młoda dziewczyna stojąca za ladą. Spojrzał na nią. Wyglądała podobnie jak Ola, rozczochrane włosy, ten rozmarzony wzrok i dziwne ubrania, jakby z innej epoki.
- Taaak, ja poszukuje prezentu na urodziny siostry. Lubi stare rzeczy, stare książki, stare niemodne ubrania i śmieszną biżuterię...- na chwile zamarł. Zorientował się, że to co powiedział mogło być również opisem dziewczyny, z którą właśnie rozmawiał i zawstydził się. Wyglądała jakby zdawała sobie z tego sprawę ale wcale nie czuła się urażona.
- Czy lubi pisać?- spytała - Właśnie udało nam się sprowadzić solidny egzemplarz maszyny do pisania, robionej kiedyś na zlecenie indywidualne, żadna masowa produkcja, jest jedyna w swoim rodzaju- mówiła wciąż się do niego uśmiechając. Miała cudowny głos, pełen sympatii i entuzjazmu lecz nieco tajemniczy. Dźwięczał w uszach jak wysokie tony grane na skrzypcach.
- Tak lubi ale... czy w dobie komputerów maszyny do pisania nie są... dziwne? - zapytał wpatrując się w jej oczy. To dziwne, tego typu dziewczyny nie przykuwały nigdy jego uwagi. Ale w jej sposobie bycia było coś tak orginalnego i nonszalanckiego, że nie mógł oderwać od niej wzroku.
- Wiesz, słowa pisane mają jeszcze wartosć w tym audiowizualnym świecie, przynajmniej dla niektórych.
Po dziesieciu minutach wyszedł ze sklepu niosąc maszynę w kartonie. Sam nie wie, jak to się stało, że ją kupił ale wydawało mu się, że kupiłby wszystko co wskazałaby mu tamta dziewczyna. Było w niej coś magicznego a jej głos wprowadzał go w dziwny stan hipnozy. Wrócił tam następnego dnia. Spytał starszego pana stojacego za ladą, gdzie jest jego pracownica. Zdziwił się słysząc, że oprócz niego nikt tu nie pracuje.
- Ale to niemożliwe, wczoraj rozmawiałem tu z..z nią- rozpoznał ją ze zdziwieniem na czarno- białym zdjęcie stojącym w ramce na półkach za ladą.
- Z dziewczyną ze zdjęcia? Nie nie, musiało się panu pomylić- staruszek zaśmiał się głośno pokazując braki w uzębieniu - dziewczyna ze zdjęcia była córką założyciela tego antykwariatu i nie żyje od dziesięciu lat.
To mu wystarczyło. Wyszedł na dwór i z wypiekami na policzkach zaczął rozmyślać. Kim była nieznajoma i dlaczego nie może o niej zapomnieć?

Czy moja siostra nie może być normalna? Taka jak inne siostry... malować się, czytać durne czasopisma o ciuchach i oglądać się za chłopakami z drużyny? - zirytował się Szymon. Od tylu dni szukał odpowiedniego dla niej prezentu na to głupie przyjęcie urodzinowe ale dobrze wiedział, że żadna z rzeczy nad którymi się wcześniej zastanawiał do niej nie pasuje. Ponieważ Ola była...

Wpadłam we wściekłość, kiedy popsuła się moja odziedziczona po babci maszyna do pisania. Co za koszmar! I to akurat teraz,kiedy terminy gonią! Gdzie ja teraz znajdę kogoś,kto ją naprawi?
Nie tracąc jednak nadziei, usiadłam do komputera i zaczęłam szukać punktu naprawy urządzeń w moim mieście. Na szczęście znalazłam takowy. zajmowali się również naprawą maszyn do pisania. Natychmiast zapakowałam maszynę do pudełka i podążyłam z nią do punktu napraw. Kiedy dotarłam na miejsce, zobaczyłam krążącego nieopodal mężczyznę. Miał na sobie stare, brudne ubranie i wyglądał jakby nie mył się i nie golił przez dłuższy czas. Spoglądał na urządzenia, które stały na wystawie lecz później zwrócił wzrok w moją stronę. Popatrzyłam na niego z niechęcią. Pewnie to kolejny bezdomny, który tylko chce zdobyć parę groszy na piwo. Chcąc uniknąć rozmowy z nim, skierowałam się do punktu napraw. Ledwie postawiłam maszynę na schodku, aby otworzyć drzwi, bezdomny sięgnął po nią.
- Co pan robi?!- krzyknęłam. Mężczyzna jednakże w ogóle nie przejął się moją reakcją i zabrał pudełko z maszyną, po czym odszedł.
- Hej! Stój! Oddaj mi moją maszynę! - zawołałam, a kiedy bezdomny nie zareagował,pobiegłam za nim. Niestety, poślizgnęłam się na oblodzonym chodniku i runęłam jak długa, uderzając głową o beton. Straciłam przytomność.
Odzyskałam ją dopiero w szpitalu. Lekarze poinformowali mnie, że mam złamaną nogę i przez dwa tygodnię muszę nosić gips. Załamana opadłam na poduszki. To już jest prawdziwa tragedia! Nie dość, że straciłam maszynę, to jeszcze zostałam unieruchomiona na dwa tygodnie.
Następnego dnia do sali, w której leżałam weszła pięlęgniarka, wnosząc przy tym pudełko. To było pudełko, w które zapakowałam moją maszynę do pisania. Istotnie kiedy doń zajrzałam, maszyna znajdowała się tam. I to naprawiona! W pudełku znajdowała się również karteczka z zapisaną na niej wiadomością. Usadowiłam się wygodnie i zaczęłam czytać:
,,Bardzo Panią przepraszam za to co się stało. Chciałem pomóc, a tylko narobiłem kłopotu. Mam nadzieję, że mi Pani wybaczy. Na szczęście maszynę udało mi się naprawić. Widzi pani, pracowałem kiedyś jako mechanik, ale zakład splajtował i zostałem bez pracy. Później przestałem płacić czynsz i znalazłem się na bruku. Żona mnie opuściła, mówiąc, że nie wyobraża sobie życia z nieudacznikiem. Niedawno odkryłem ten punkt napraw. Prosiłem o prace, bo znam się na naprawianiu. Nie przyjęli mnie. Codziennie więc chodzę tam i czekam na klientów, aby spróbować naprawić ich sprzęty, by przekonać własciciela punktu, że się nadaję. Ale oni zawsze mnie odpychali. Tylko Pani mnie nie odepchnęła i za to jestem Pani wdzięczny. Tym bardziej przepraszam za problemy, które Pani ma przeze mnie. Życzę powrotu do zdrowia, Marek''.
Wzruszyła mnie wiadomość tego człowieka i kiedy tylko doszłam do zdrowia, udałam się do punktu napraw, licząc, że spotkam pana Marka. Istotnie, był tam. Pokazałam właścicielowi punktu swoją naprawioną maszynę do pisania i przekonałam go, by zatrudnił w swoim zakładzie bezdomnego. Zaprosiła również pan Marka do swojego domu, nakrmiłam i oddałam stare ubrania, które pozostały po moim zmarłym mężu. Wkrótce życie Marka zaczęło się powoli odmieniać: dostał pracę w punkcie napraw i na jakiś czas zamieszkał u mnie. Oczywiście, zostaliśmy przyjaciółmi. Kto by pomyślał, że zaczęło się to wszystko od starej maszyny do pisania.

Wpadłam we wściekłość, kiedy popsuła się moja odziedziczona po babci maszyna do pisania. Co za koszmar! I to akurat teraz,kiedy terminy gonią! Gdzie ja teraz znajdę kogoś,kto ją naprawi?
Nie tracąc jednak nadziei, usiadłam do komputera i zaczęłam szukać punktu naprawy urządzeń w moim mieście. Na szczęście znalazłam takowy. zajmowali się również...

- Przepraszam, halo, proszę pani!
Eliza rozejrzała się ukradkiem, bo męski głos ewidentnie zwracał się do niej. Faktycznie, ktoś usiłował biec w jej stronę, przeciskając się przez tłum przechodniów zmierzających w przeciwnym kierunku. Wysoki, młody, dobrze ubrany, chyba nie zrobi mi krzywdy - pomyślała i pozwoliła się dogonić.
- Dzień dobry, przepraszam, czy możemy porozmawiać?
- Czy my się znamy? - zapytała młodzieńca.
- Nie, ale ja koniecznie muszę panią o coś prosić. Czy da mi pani te kolczyki? - zapytał, wskazując palcem jej ucho.
- Słucham? A na co, do diabła, panu moje kolczyki?
- Ma pani więcej takich literek?
Myśli Elizy natychmiast pomknęły do sekretarzyka, gdzie w metalowym pudełku leżała garść okrągłych guzików, jakie nabyła jakiś czas temu na pchlim targu. Niezmiernie jej się podobały, miały oryginalne, czerwone tło i fantazyjną czcionkę. Pomysły na niepowtarzalną biżuterię zaczęły tłoczyć się w jej głowie i walczyć o pierwszeństwo, prezentując swoje wdzięki na szyjach, w uszach i na palcach smukłych, zmyślonych modelek.
- Nie, tylko tą parę. Ale mam inne przyciski, również z E i K. Jeśli panu zależy, możemy się umówić gdzieś jutro, to panu przyniosę. Jest pan stąd?
- Na razie tak. Widzi pani, złapałem trop. Pani jest tropem. Błagam, niech mi pani powie, skąd ma te literki. Wie pani w ogóle co to tak na prawdę jest?
- Przyciski z maszyny do pisania, jak mniemam.
- Ooo ale nie żadnej tam zwyczajnej maszyny. To magiczna maszyna. Już od roku szukam jej części po całej Polsce. Poprzedni właściciel, przerażony jej mocą, rozebrał ją do najmniejszej śrubeczki, a fragmenty rozesłał we wszystkie strony świata. Tylko ja mogę złożyć ją z powrotem. A pani mi w tym pomoże!

- Przepraszam, halo, proszę pani!
Eliza rozejrzała się ukradkiem, bo męski głos ewidentnie zwracał się do niej. Faktycznie, ktoś usiłował biec w jej stronę, przeciskając się przez tłum przechodniów zmierzających w przeciwnym kierunku. Wysoki, młody, dobrze ubrany, chyba nie zrobi mi krzywdy - pomyślała i pozwoliła się dogonić.
- Dzień dobry, przepraszam, czy możemy...

Braki żywności w mieście dawały o sobie znać. Była deszczowa wiosna 1943 i wszyscy mieli już dość błota, wilgoci i padającego bezustannie deszczu, jak i tej cholernej wojny.Mała siostra Lizy poważnie zachorowała i od tygodnia nie wstawała z łóżka. Lekarz twierdził, że to z niedożywienia. W gorączce dziewczynka szeptała nazwy dań i słodyczy, które ostatni raz jadła wiele lat temu.Marzyła o polanym czekoladą pierniku, domowym rosole, makowcu pieczonym przez babcię. W domu nie pozostało już nic cennego do sprzedania, oprócz ukrytej w piwnicy maszyny do pisania. Nie mogąc patrzeć na cierpienie siostry, Liza zapakowała ją w stare szmaty i zawiozła w wózku do handlarza. Ku swojemu zdziwieniu zastała w lombardzie młodego mężczyznę, który uważnie przglądał się zawiniątku. Kiedy wysłuchał jej historii, nie miał serca odbierać Lizie maszyny do pisania, pamiątki po nieżyjącym już ojcu. Zaproponował, że przechowa ją dla niej w domu wujka, właściela interesu, zaś dla chorej siostry podarował jej w sekrecie dużą konserwę mięsną. Nie było tajemnicą, że jego wuj współpracuje z nazistami, inaczej już dawno mógłby zamknąć swój sklep. Od tamtego spotkania minęły miesiące, a oni wciąż się widywali pod byle pretekstem i przy każdej nadarzającej się okazji. Wojna się skończyła, a dwudziestoletni chłopak z szarymi oczami, oddając Lizie maszynę do pisania, dzięki której się spotkali, ofiarował jej również swoje serce.

Braki żywności w mieście dawały o sobie znać. Była deszczowa wiosna 1943 i wszyscy mieli już dość błota, wilgoci i padającego bezustannie deszczu, jak i tej cholernej wojny.Mała siostra Lizy poważnie zachorowała i od tygodnia nie wstawała z łóżka. Lekarz twierdził, że to z niedożywienia. W gorączce dziewczynka szeptała nazwy dań i słodyczy, które ostatni raz jadła wiele lat...

Anna miała dwie pasje: gotowanie i czytanie książek. Po rozstaniu z mężem postanowiła całkowicie zmienić swoje życie. Rzuciła pracę, wyjechała do innego miasta i za oszczędności wynajęła mieszkanie i kupiła niewielki lokal w centrum. Postanowiła otworzyć tam kawiarnię, w której można napić się aromatycznej kawy, zjeść upieczone przez Anne ciasto oraz poczytać książkę. Anna postanowiła, zakupić duży, piękny regał, ustawić go przy jednej ze ścian kawiarni i zaopatrzyć na najnowsze powieści. Po kilku tygodniach ciężkiej pracy wreszcie udało się jej zrealizować swój plan, ale ciągle czegoś jej brakowało, by zachęcić przechodniów do odwiedzin i stworzyć odpowiedni klimat.
Był ciepły, słoneczny poranek. Anna wybrała się na spacer. Przechodząc obok antykwariatu zauważyła starą maszynę do pisania i od razu wiedziała, że to właśnie tego brakowało w jej kawiarni. Od razu weszła do środka by ją kupić. Za ladą stał przystojny brunet, troszkę starszy od Anny. Maszyna okazała się na na sprzedaż, ale gdy Anna powiedział w jakim celu chce ją kupić mężczyzna w końcu zgodził się na sprzedaż. W ramach rewanżu Anna zaprosiła go do swojej kawiarni.
Minął tydzień. W piątkowe popołudnie w kawiarni pojawił się Marek-mężczyzna z antykwariatu. Zamówił kawę, wziął z regału powieść i usiadł przy stoliku obok maszyny. Gdy wszyscy goście już wyszli z kawiarni poprosił Annę by się do niego przysiadła. Tak zaczęła się Ich wspólna znajomość.

Anna miała dwie pasje: gotowanie i czytanie książek. Po rozstaniu z mężem postanowiła całkowicie zmienić swoje życie. Rzuciła pracę, wyjechała do innego miasta i za oszczędności wynajęła mieszkanie i kupiła niewielki lokal w centrum. Postanowiła otworzyć tam kawiarnię, w której można napić się aromatycznej kawy, zjeść upieczone przez Anne ciasto oraz poczytać książkę. Anna...