To miał być jego wielki dzień w pracy. Upragniony awans wisiał w powietrzu. Wyszedł z mieszkania punktualnie, nie zważał jednak na pogodę. Myśli jego były zaprzątnięte wyłącznie awansem. Dlatego też nie mógł zauważyć, jak pogoda z każdym jego krokiem pogarsza się. Deszcz z drobniutkiego przekształcił się w rzęsisty, dodatkowo wzmógł się wiatr. Dyskomfort poczuł dopiero, gdy jakiś kierowca złośliwie oblał go fontanną deszczu. Zauważył w pobliżu mały targ z zadaszeniem. Podbiegł tam i zamówił taksówkę. Obok niego stała staruszka w długiej wełnianej szarej sukni, w przybrudzonym kożuchu spod którego wystawała głowa burego kota. Ich spojrzenia spotkały się, a on nagle poczuł dziwne uczucie ciepła rozchodzące się po całym ciele. Uśmiechnęła się, ale nie był w stanie odwzajemnić tego gestu, czuł się jak zahipnotyzowany. Spod płaszcza pomrukiwał kot, jakby nucił znaną mu z dzieciństwa melodię. Poczuł niespotykaną błogość. Melancholijny nastrój przerwała staruszka. Postawiła przed nim klatkę zasłoniętą płócienną serwetą. Uchyliła ją, jego oczom ukazała się wykonana z ciemnego, solidnego drewna maszyna do pisania. Przypominała tę, którą używała jego babcia Inka. Ta zaś wydawała się być unikalna. Gdzieniegdzie miała jaśniejsze wyżłobienia w kształcie potrójnej fali. Dodatkowo jej klawisze nie miały oznaczeń liter, jakby starły się. Jako mały chłopiec lubił towarzyszyć babci, podglądać to, co wyprawiały jej palce, które niczym magiczny instrument wytwarzały teksty o dziwnych znakach. To dzięki niej poznał pierwsze dzieła Dickensa, Twaina. Babcia umarła kiedy miał 13 lat, a maszynę sprzedano, czego nie potrafi wybaczyć rodzicom. Nagle coś wyrywa go ze wspomnień, ktoś szturcha go w ramię i wskazuje na maszynę: – To pana, zepsuje się na tym deszczu?! – wyrzuca z siebie starzec. Mężczyzna ocknąwszy się rozejrzał w poszukiwaniu staruszki. Zniknęła, jakby rozpłynęła się w powietrzu. Zauważył wystającą z maszyny kartkę, przeczytał: ‘’Ta maszyna nie zapewni ci sukcesu ani sławy. Ta maszyna podaruje ci coś więcej. To sekret, który spełni się jeśli wprawisz w ruch jej klawisze, daj się prowadzić im. Ponieść fantazji i poczuj się znów jak dziecko. Miłej zabawy. Babcia Inka.” Mężczyzna patrzył z przerażeniem na kartkę, której litery pożerał łapczywie deszcz. Nagle złapał za klatkę z maszyną i pobiegł w kierunku mieszkania o mało nie wpadając pod koła zamówionego taxi. Starzec przywołał zbawienne taxi. Dziś rocznica ślubu, którą znów miał spędzić przy małżonce na cmentarzu. Ciekawe czy znów pojawi się ten dziwny bury kot, pomyślał starzec. Taxi odjechało zostawiając na asfalcie ślad podobny do kształtu potrójnej fali.

To miał być jego wielki dzień w pracy. Upragniony awans wisiał w powietrzu. Wyszedł z mieszkania punktualnie, nie zważał jednak na pogodę. Myśli jego były zaprzątnięte wyłącznie awansem. Dlatego też nie mógł zauważyć, jak pogoda z każdym jego krokiem pogarsza się. Deszcz z drobniutkiego przekształcił się w rzęsisty, dodatkowo wzmógł się wiatr. Dyskomfort poczuł dopiero,...

Rok.1945
Jej piękne niebieskie oczy patrzyły na mnie z zaciekawieniem. W długiej czerwono-czarnej sukni opinającej jej ciało i włosach nienagannie spiętych w falisty kok wyglądała zjawiskowo. Moje serce
zaczęła rwać się do niej jakby tam miało mieć swoją bezpieczną przystań. Usta jednak w przerażeniu nie wiedziały jak wyrazić to co czuje, gdy nagle z pomocą przybył uliczny skrzypek z swą piękną melodią a słowa przedarły mur swoją siłą: " Gdy miłość przychodzi niespodzianie, trzęsie się cały świat.Czy czujesz to co ja? Gdy patrze w błękit twych oczu świat staje się piękniejszy. To ty sprawiasz że muzyka wyciąga ze mnie dawno skrywane tajemnice mych uczuć. Stoisz tu tak nieświadoma swego piękna co sprawia że miłuje cię jeszcze bardziej. Piękna istoto pozwól bym miał nadzieje, że czujesz to co ja"...
Rok 2017
Mój strych skrywał tajemnicze pudło z maszyną i rękopisem. To była opowieść o wielkiej miłości. Trochę mi zajęło zanim znalazłam autora tekstu. Ale jestem upartą dziewczyną i mi się udało. Okazało się że mężczyzna stworzył musical, który chciał przedstawić swojej ukochanej na rocznice ślubu, lecz podczas wojny przepadł. Niestety para już zmarła ale znalazłam ich wnuczkę. Dzięki wspólnym wysiłkom na rocznice ich ślubu i w hołdzie takiej pięknej miłość udało się go wystawić na deskach teatru dla rodziny i przyjaciół. To był piękny wieczór. Dzięki tej historii wróciłam do dziecięcych marzeń i zaczęłam pisać. Mam nadzieje, że owa maszyna przyniesie mi szczęście.

Rok.1945
Jej piękne niebieskie oczy patrzyły na mnie z zaciekawieniem. W długiej czerwono-czarnej sukni opinającej jej ciało i włosach nienagannie spiętych w falisty kok wyglądała zjawiskowo. Moje serce
zaczęła rwać się do niej jakby tam miało mieć swoją bezpieczną przystań. Usta jednak w przerażeniu nie wiedziały jak wyrazić to co czuje, gdy nagle z pomocą przybył...

Nie lubiła chodzić z kimś na zakupy, a w szczególności do sklepów z antykami. Czy istnieje coś gorszego niż znajomy paplający nad uchem komentarze dotyczące fascynujących staroci?
Samo wyobrażenie przechodzenia się wśród rzeczy przesiąkniętych historią wprawiało ją w zachwyt, więc nic dziwnego, że i tego popołudnia nie mogła oprzeć się, by nie wstąpić do lokalnego sklepiku.
Starszy pan za ladą uśmiechnął się miło i jakby posiadając jakąś nadprzyrodzoną moc – prócz przywitalnego „witam” nie powiedział już nic. Zapewne po latach w zawodzie umiał wyczuć, który klient lubił umilić sobie czas rozmową ze sprzedawcą.
Mały sklep emanował historią rzeczy, które się w nim znajdowały. Zabytkowa biżuteria, skórzane listonoszki, książki pełne znaczków, czy wypolerowane, bogato zdobione sztućce. Przechadzała się wśród tych rzeczy i zastanawiała, kto ich używał, jaka była historia ich pierwotnych właścicieli.
- Cześć piękna – wyszeptała pod nosem, dotykając zabytkowej maszyny do pisania.
Położyła palce nad wybranymi klawiszami i delikatnie przycisnęła, próbując wyobrazić sobie, jak tworzy na niej swój debiutancki tekst.
- Ile? – zapytała staruszka, który z niezmienionym uśmiechem, obserwował jej zachowanie.
- Niestety, ta jest już zarezerwowana przez mojego…
- Przeze mnie – głęboki głos dokończył zdanie sprzedawcy.
Odwróciła się przez ramie i ujrzała wysokiego mężczyznę, o wiele młodszą wersję właściciela sklepu. Przez jedno uderzenie serca, w milisekundzie, gdy jeden z jego kącików ust powędrował ku górze, poczuła się jak w filmie. Ekspresowo przesuwające się obrazy podkolorowanych wyobrażeń przeleciały jej przez myśl, sprawiając, że zaśmiała się sama do siebie.
- Co panią tak bawi?

______
Muszę zakończyć tą historyjkę skrótem "CDN", bo niestety zabrakło mi znaków. ;)

Nie lubiła chodzić z kimś na zakupy, a w szczególności do sklepów z antykami. Czy istnieje coś gorszego niż znajomy paplający nad uchem komentarze dotyczące fascynujących staroci?
Samo wyobrażenie przechodzenia się wśród rzeczy przesiąkniętych historią wprawiało ją w zachwyt, więc nic dziwnego, że i tego popołudnia nie mogła oprzeć się, by nie wstąpić do lokalnego sklepiku.
...

Ksiądz poprosił nas kiedyś na religii, abyśmy napisali list do siebie samych z przyszłości. Nie sądziłam,że to co później nastąpi diametralnie odmieni moje życie...
To było piękne, słoneczne popołudnie. Czekałam pod szkołą na moją młodszą siostrę. Jak zwykle się spóźniała. Próbowałam grać dobrą siostrę, ale jak mogłam być dobrą osobą, z kilkudziesięcioma duszami na swoim sumieniu?
Nagle zobaczyłam jej płomienno rude włosy. Świetnie, komu w drogę, temu czas. Wpakowałam siostrę do auta odpaliłam silnik nowego Audi R8. Nie miałam ochoty się tłumaczyć, dlaczego po nią przyjechałam, bo w końcu dzieciom nie mówi się,że ich matka najprawdopodobniej jest teraz w hotelu z nowo poznanym barmanem.
Chciała ze mną pogadać. Nie miałam czasu. Miałam na dzisiaj zaplanowane morderstwo idealne. Czarna kurtka, maska, pistolet. Mam wszystko.
Akcja przebiegła gładko, jedna kulka w sam środek głowy. Wracam, już późno. Pieniądze są na koncie.
W domu było ciemno a moja siostra zasnęła na moim starym łóżku. Obok niej leżała zmiętolona kartka. Moje pismo...
Jak mogłam przewidzieć wtedy przyszłość? Maszyna do pisania ze strychu? List był wskazówką. Rozwiązaniem dla mojego lepszego losu.
Znalazłam maszynę. Piszę i... Nic. Chciałam już odejść i zostawić maszynę, ale świat zawirował, a ja stanęłam pośrodku szkolnego korytarza. Koniec roku. Skończyłam ostatnią klasę. Wszyscy sobie gratulują i umawiają się na piwo. Mogę zmienić bieg wydarzeń. Jeszcze mogę go uratować. Pędem wybiegłam ze szkoły i popędziłam chodnikiem do domu. 12:41 jeszcze tam jest. Wbiegam przez drzwi i widzę go. Trzyma pistolet tuż przy głowie mojego taty. Nie widzą mnie. Złapałam za wazon i podeszłam po cichu. Lata praktyki i oprawca leżał ogłuszony na podłodze. Widzę uśmiech mojego taty, coś pika, odwzjamniam go, z boku dochodzi natrętne pikanie. Otwieram oczy, leżę w swoim łóżku, a budzik natrętnie przypomina mi o rozmowie o pracę. Rodzice i siostra śpią, kiedy wychodzę z domu. W torbie mam schowana maszynę do pisania... Tak na wszelki wypadek.

Ksiądz poprosił nas kiedyś na religii, abyśmy napisali list do siebie samych z przyszłości. Nie sądziłam,że to co później nastąpi diametralnie odmieni moje życie...
To było piękne, słoneczne popołudnie. Czekałam pod szkołą na moją młodszą siostrę. Jak zwykle się spóźniała. Próbowałam grać dobrą siostrę, ale jak mogłam być dobrą osobą, z kilkudziesięcioma duszami na swoim...

Na stoliku stała stara maszyna do pisania. Od dwóch miesięcy nikt jej nie używał, o czym świadczył osiadły na niej kurz. Kiedyś była własnością Rozalii z zawodu sekretarki, a prywatnie twórczyni poezji. Dziś przeszła w ręce jej męża osiemdziesięcioletniego Franciszka.
Minęło ponad miesiąc od pogrzebu Rozalii, a Franciszek wciąż nie mógł przyzwyczaić się do ciszy panującej w domu. Brakowało mu głosu i obecności żony. Spojrzał na stojącą na stoliku maszynę i przypomniał sobie jak wręczył ją Rozalii jeszcze, gdy nie byli razem. Nagle wpadł na pomysł spisania wspomnień z życia jego i Rozalii. Odkurzył maszynę do pisania i zaczął stukać klawiszami. Jak za czarodziejskim dotknięciem ożyły wspomnienia. Znajomy stukot maszyny przypomniał mu żonę siedzącą przed maszyną i tworzącą wiersze. Franciszek powrócił do wcześniejszych wspomnień, gdy za sprawą tejże maszyny udało mu się zwrócić uwagę Rozalii i zdobyć jej serce. Przypomniał sobie jak długo oszczędzał pieniądze, by kupić ukochanej wymarzoną maszynę do pisania. Czasy były ciężkie. Wrócił wspomnieniami do zimowego dnia przed Bożym Narodzeniem, gdy wręczył Rozalii maszynę do pisania, a ona odwzajemniła mu się pocałunkiem w policzek.
Łzy napłynęły Franciszkowi do oczu, przypomniał sobie dotyk jego ukochanej Rozalii. Nie przestał jednak pisać. Jak w amoku, jego palce przeskakiwały z klawisza na klawisz, a kartki zapełniały się literami. Do późnego wieczora siedział i spisywał wspomnienia z ich młodości. Rano zamierzał zapisać resztę wspomnień z ich wspólnego ponad pięćdziesięcioletniego małżeństwa. Spisane historie postanowił przekazać swoim wnukom, by nie zapomniały o swoich dziadkach i o znaczeniu starej maszyny do pisania.

Na stoliku stała stara maszyna do pisania. Od dwóch miesięcy nikt jej nie używał, o czym świadczył osiadły na niej kurz. Kiedyś była własnością Rozalii z zawodu sekretarki, a prywatnie twórczyni poezji. Dziś przeszła w ręce jej męża osiemdziesięcioletniego Franciszka.
Minęło ponad miesiąc od pogrzebu Rozalii, a Franciszek wciąż nie mógł przyzwyczaić się do ciszy panującej w...

Emil właśnie miał wolną chwilę i postanowił zjeść wreszcie jakieś śniadanie, bo od rana nic nie miał w buzi i jego żołądek już dopominał się pokarmów! Emil pracuje w firmie drukarskiej, która również jest dystrybutorem tonerów do wszelkiego rodzaju drukarek. Często przyjmują również zepsute urządzenia do naprawy, które to właśnie on naprawia. Zawsze dłubanie w takich sprzętach go fascynowało stąd też wybór jego pracy!
Właśnie ugryzł pierwszego kęsa przygotowanej własnoręcznie rano bułki, kiedy do drukarni wbiegła spanikowana kobieta trzymająca na rękach maszynę do pisania! Maszynę trzymała w sposób jakby była jej największym skarbem! Spanikowana mówiła coś nie do końca zrozumiale.
Emil poprosił, aby spokojnie wytłumaczyła o co chodzi.
- Widzi Pan, ja właśnie jestem w połowie książki i ona porostu przestała działać! Ja nie wiem co mam zrobić! Przecież na niej wszystkie swoje powieści napisała moja matka!
- Chce mi Pani powiedzieć, że na tym zabytku Pani właśnie pisze książkę?
- Niech Pan nie obraża mojej maszyny, tylko mi pomoże! To dla mnie ważne, a tu przecież jest serwis takich urządzeń, czy się mylę?
- No nie do końca. Tutaj jest drukarnia! Ale ale niech mi tu już Pani nie płacze. Zacznijmy od nowa. Jestem Emil, uwielbiam wyzwania i wierzę, że z tą maszyną też sobie poradzę, ale próbę podejmę dopiero jeśli zaprosi mnie Pani an kawę.
- Iwona, nie żadna Pani. Co tylko Pan sobie życzy. Oczywiście w granicach zdrowego rozsądku! To o której dziś kończysz?
- 16. Pasuje?
- Będę czekać punktualnie.
- A na kiedy mogę spodziewać się mojej maszyny?
- Dużo zależy od naszej kawy, ale zajrzę do niej wieczorem!
- Do zobaczenia!

Emil właśnie miał wolną chwilę i postanowił zjeść wreszcie jakieś śniadanie, bo od rana nic nie miał w buzi i jego żołądek już dopominał się pokarmów! Emil pracuje w firmie drukarskiej, która również jest dystrybutorem tonerów do wszelkiego rodzaju drukarek. Często przyjmują również zepsute urządzenia do naprawy, które to właśnie on naprawia. Zawsze dłubanie w takich...

Kobieta obudziła się wraz ze wschodzącym słońcem i przeciągnęła jak kotka w swoim łóżku. Wczorajszego dnia dostała informację o nowym towarze, zabytkowej maszynie do pisania, wartej fortunę. Antyk był ręcznie wykonany i miał mnóstwo pięknych zdobień, a Miriam kochała wszystko, co piękne. W duszy była typową romantyczką, choć nigdy nie starała się tego pokazać, dla świata pozostawała zimną kolekcjonerką pięknych rzeczy, w tym maszyn do pisania. Tego dnia postanowiła nabyć kolejną, mimo że właściciel, Jacob Frost, nie chciał sprzedać maszyny. Miriam była przekonana, że jest cena, za którą mężczyzna sprzeda antyk, musi ona być tylko dostatecznie wysoka. Chcąc wypaść jak najlepiej ubrała się w stalową garsonkę, swe bujne kasztanowe loki związała w luźny węzeł na karku, a prawie czarne oczy podkreśliła leciutko tuszem do rzęs. W godzinę później stała już przed wejściem do domu Frosta.
Otworzył jej drzwi średniego wzrostu brunet ubrany w luźny, ale czysty T-shirt i dresowe spodnie. Nie wyróżniał się niczym szczególnym-brązowe oczy, prosty nos, na którym osadzone były wielkie okulary, jedynie usta były ładne, pełne i zmysłowe, z pewnością śliczne w uśmiechu. Jake popatrzył na Miriam i zapytał obcesowo:
-Czego chcesz?
-Kupić pańską maszynę do pisania.
-Nie jest na sprzedaż.
Miriam nie zdążyła nawet zaczerpnąć tchu, by odpowiedzieć, gdy drzwi zatrzasnęły się przed nią z hukiem. Zdezorientowana stała przed drzwiami kilka minut, po czym wściekła odwróciła się na pięcie, złorzecząc. Wiedziała jednak, że tu wróci i to nie raz, bo ona zawsze osiągała swój cel, a teraz chciała mieć tę maszynę i nie odpuści, póki jej nie dostanie.

Kobieta obudziła się wraz ze wschodzącym słońcem i przeciągnęła jak kotka w swoim łóżku. Wczorajszego dnia dostała informację o nowym towarze, zabytkowej maszynie do pisania, wartej fortunę. Antyk był ręcznie wykonany i miał mnóstwo pięknych zdobień, a Miriam kochała wszystko, co piękne. W duszy była typową romantyczką, choć nigdy nie starała się tego pokazać, dla świata...

Na dworze panował siarczysty mróz, który sprawił, że przemarzłam do kości.Powinnam pozostać w domu z kubkiem kakao-pomyślałam.
Podczas joggingu w pobliskim lesie spostrzegłam sarnę, która wnet zniknęła z pola widzenia.Pobiegłam za nią, by zobaczyć, czy nie wpadła w pułapkę.Zamiast sarny inny widok wprawił mnie w zaskoczenie. W szerokim rowie znajdowały się ruiny bunkra. Zeszłam schodami do środka. W ciemnościach potknęłam się o drzwiczki w ziemi. Otworzyłam je i poświeciłam latarką. Ujrzałam magazyn.Broń zawieszona na ścianach, stół i zakurzona maszyna do pisania z cyrylicą na klawiszach.Z maszyny wystawał kawałek papieru wyglądający jak list. Czym prędzej pobiegłam do domu, by mama przetłumaczyła go na polski. Brzmiał on:„Droga Tatiano, moje życie kończy się w tym momencie, lecz Twoje zaczyna. Wywalczę wolną Polskę. Ucałuj ode mnie naszego syna Jana i pamiętaj, że wszystkie marzenia w końcu się spełniają, a nic nie dzieje się bez powodu. Niech na Twej drodze rosną chabry, które uwielbiasz, a ogród, który kiedyś będziesz miała, nazwij moim imieniem. Twój na wieki, Stanisław.”
Autor był Polakiem,żołnierzem, który nie zdążył wysłać listu do ukochanej. Poczułam smutek. Postanowiłam przeszukać bunkier jeszcze raz, by znaleźć adres. Znalazłam dane i w przeciągu tygodnia odszukałam mieszkanie teraz już 98- letniej kobiety, która na widok listu rozpłakała się ze wzruszenia, po czym opowiedziała mi piękną historię miłości jej życia.

Na dworze panował siarczysty mróz, który sprawił, że przemarzłam do kości.Powinnam pozostać w domu z kubkiem kakao-pomyślałam.
Podczas joggingu w pobliskim lesie spostrzegłam sarnę, która wnet zniknęła z pola widzenia.Pobiegłam za nią, by zobaczyć, czy nie wpadła w pułapkę.Zamiast sarny inny widok wprawił mnie w zaskoczenie. W szerokim rowie znajdowały się ruiny bunkra....

Pisarz skończył ostatnie zdanie. Kropka zabrzmiała głośno. Zdecydowanie głośniej niż zamierzał, ale nerwowy dreszcz wieńczący mroczny koniec opowiastki musiał znaleźć ujście.
Krótki tekst do konkursu był gotowy. Pisarz chwycił pokrętło wałka od maszyny do pisania, by wykręcić zapisaną kartkę i w tym momencie zamarł. Na ścianie przed jego oczami poruszył się cień. Pisarz nie dowierzał. Jego krótkie opowiadanie zawierało niemal identyczną sytuacją. -Nie, to niemożliwe, żeby fikcja wdarła się do mojego mieszkania - przemknęło mu przez myśl. Ale nie odważył się drgnąć. Jednocześnie poczuł, jak w dusznym pomieszczeniu pojawia się nutka obcego, jakby lawendowego zapachu.
Nagle cień na ścianie skoczył i urósł. Silny uchwyt zza pleców złapał pisarza za włosy. Szyję objął lodowaty chłód, by niemal w tym samym momencie nagle zaczęła go parzyć.
*
Pulsujący strumień poziomkowej barwy bryznął na kartkę papieru wciąż tkwiącą w maszynie do pisania i nieco zabawnie zmniejszał swoją aktywność, sikając coraz bliżej i bliżej. Głowa pisarza próbowała się odwrócić w moją stronę, ale trzymałem jego włosy w stalowym uścisku.
I tak nie dał by rady zobaczyć mnie, gdyż każde ścięgno jego szyi było podzielone na dwie części przez mój nóż. Głowa nie miała prawa ruszyć się zgodnie ze swoją ostatnią wolą. Soczyste, czerwone krople pełzły w stronę klawiatury zamazując litery na papierze.
-Hm...żeby wysłać tekst na konkurs będę musiał go przepisać – trochę się zmartwiłem. Ale kolejna myśl była bardziej radosna: - A może nawet wygram konkurs. Tak. Pisania mogę nauczyć się od innych pisarzy. Wciąż żyje ich wielu… Wykręciłem wilgotną i lepiącą się kartkę z wałka maszyny.

Pisarz skończył ostatnie zdanie. Kropka zabrzmiała głośno. Zdecydowanie głośniej niż zamierzał, ale nerwowy dreszcz wieńczący mroczny koniec opowiastki musiał znaleźć ujście.
Krótki tekst do konkursu był gotowy. Pisarz chwycił pokrętło wałka od maszyny do pisania, by wykręcić zapisaną kartkę i w tym momencie zamarł. Na ścianie przed jego oczami poruszył się cień. Pisarz...

Leżała pośród pokiereszowanych gitar klasycznych, starych i nikomu nieprzydatnych garnków, między starą, olbrzymią klatką po bliżej nieznanej papudze a bujanym fotelem o dziurawym siedzisku. Przechadzając się jak co sobotę rano po targu staroci, Agata zauważyła to nieco przykurzone, porzucone jakby w poprzedniej epoce cacko. I choć zwykle wizyta na rupieciach była dla niej tylko lekiem na samotność i oderwaniem od smutnej rzeczywistości, kobieta pochwyciła starą maszynę do pisania jak prawdziwy skarb. Od tej pory maszyna stanowiła ozdobę jej kawalerki.
Po miesiącu pojawiła się na targowisku starsza kobieta, która w obecności Agaty pytała o identyczną maszynę. Okazało się, że pewna starsza pani, a siostra obecnej na targu kobiety, utraciła ów maszynę podczas przeprowadzki do DPS-u.
Agata, rozumiejąc potrzeby samotnej osoby przyzwyczajonej do znajomych sobie rzeczy, postanowiła maszynę oddać osobiście.
Okazało się, że starsza kobieta odzyskała nie zwykłą maszynę do pisania, ale pamiątkę po zmarłym mężu, a do poza tym towarzystwo Agaty, która zaczęła do DPS-u zaglądać regularnie. Agata zaś zyskała wsparcie doświadczonej życiowo kobiety, słuchała jej opowieści, rad albo po prostu razem z nią milczała. Nieoceniona też okazała się nawiązana przy okazji znajomość z pewnym opiekunem z ośrodka...

Leżała pośród pokiereszowanych gitar klasycznych, starych i nikomu nieprzydatnych garnków, między starą, olbrzymią klatką po bliżej nieznanej papudze a bujanym fotelem o dziurawym siedzisku. Przechadzając się jak co sobotę rano po targu staroci, Agata zauważyła to nieco przykurzone, porzucone jakby w poprzedniej epoce cacko. I choć zwykle wizyta na rupieciach była dla niej...