Mama nie pozwoliła mi jechać na obóz dla młodych pisarzy. Wasze matki też takie są? W opowiadaniu stworzyłam cudowny świat, w którym rodziców można było wymienić na targu. Piękna wizja. Pozostaje tylko jeden problem. kto chciałby moją matkę?
Jestem zła i nie wzrusza mnie jej płacz, który słyszałam wieczorem. Pewnie zmarła jakaś ciotka wujka ze strony babci. Na pogrzeb nie jadę. Zostaję w domu i będę czytać. Ostatnio nauczycielka powiedziała, że pisarze czytają trzy razy więcej, niż piszą.
Mama wróciła z pogrzebu i właściwie w ogóle się nie odzywa. Nawet nie rozpakowała kartonu, który ze sobą przywiozła. Siedzi tylko w swoim pokoju i płacze.
Ciocia Krysia wyciągnęła mamę na spacer, a mnie poprosiła o schowanie kartonu. Był za ciężki i musiałam go rozpakować. Nie zgadniecie co znalazłam! Stara jak świat (a przynajmniej tak mi się wydaje) maszyna do pisania. Piękna! Pod nią znalazłam związane kartki. Na pierwszej ktoś niepewną ręką napisał: "Dla mojej prawdziwej miłości - Karoliny". Dlaczego na stercie kartek jest imię mamy?
Przeczytałam i wiem, kim dla autora była moja matka. Spotkali się 30 lat temu i stchórzyli! Mama wróciła do domu i już kolejnego dnia dostała list od Adama. Pisali do siebie kiedy mama wychodziła za mąż i kiedy pojawiłam się na świecie. I kiedy zmarł tata, Adam napisał, że czeka na mamę tam, gdzie się poznali. Mama nie pojechała, nie napisała też żadnego listu – wtedy Adam zaczął swój maszynopis. Każdego dnia pisał do mojej matki, chociaż nie miał pewności, że kiedyś to przeczyta. I kiedy zmarł, jego siostra odnalazła mamę. Na ostatniej stronie znalazłam też coś o mnie: "Karolino, przekaż tę maszynę swojej córce, niech czaruje słowem tak, jak Ty".

Mama nie pozwoliła mi jechać na obóz dla młodych pisarzy. Wasze matki też takie są? W opowiadaniu stworzyłam cudowny świat, w którym rodziców można było wymienić na targu. Piękna wizja. Pozostaje tylko jeden problem. kto chciałby moją matkę?
Jestem zła i nie wzrusza mnie jej płacz, który słyszałam wieczorem. Pewnie zmarła jakaś ciotka wujka ze strony babci. Na pogrzeb nie...

Historia, o której zaraz przeczytacie, jest historią niezwykłą. Niesamowitą, choć jak najbardziej prawdziwą. Opowieść o dwóch samotnych, nierozumianych przez rówieśników dziewczynach, które zaprzyjaźniły się dzięki starej, maszynie do pisania. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby dziewczyn nie dzieliło sto lat różnicy. A wszystko to za sprawą magicznej maszyny do pisania, tej samej, choć znajdującej się w różnych korytarzach czasowych. Wystarczyło tylko, że Elwira (żyjąca w 1917 roku) i Lena (żyjąca współcześnie) zaczęły pisać na magicznej maszynie w tym samym czasie. Obie bardzo kochały książki, lubiły tworzyć opowiadania, i gdy, w jednakowym momencie, zaczęły zapisywać kartkę słowami: „Dawno, dawno temu” magiczna maszyna zadziałała i sprawiła, że dziewczyny przeniosły się do bajkowej krainy, do niezwykłego pokoju. Elwira i Lena od razu się zaprzyjaźniły. Razem też odkryły, że maszyna działa wtedy, gdy zaczynają pisać w tym samym czasie, identyczne słowa. Tak więc, gdy przyjaciółki pragnęły się spotkać, siadały o wcześniej wytyczonej godzinie i zaczynały pisać swoją piękną historię...

Historia, o której zaraz przeczytacie, jest historią niezwykłą. Niesamowitą, choć jak najbardziej prawdziwą. Opowieść o dwóch samotnych, nierozumianych przez rówieśników dziewczynach, które zaprzyjaźniły się dzięki starej, maszynie do pisania. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby dziewczyn nie dzieliło sto lat różnicy. A wszystko to za sprawą magicznej maszyny do pisania,...

Robiąc porządki na strychu znalazłam starą maszynę do pisania. Długo zastanawiałam się co z nią zrobić. Pomyślałam, że może jest wartościowa, więc zaczęłam szukać czegoś na ten temat w Internecie. Po jakimś czasie natrafiłam na mężczyznę, który kolekcjonuje stare maszyny biurowe i wszystko co się z tym wiążę. Szczerze mówiąc nie wiedziałam co zrobić z maszyną, więc ta opcja wydała mi się najbardziej interesująca. Po kilku dniach spotkałam się z tym mężczyzną. Dowiedziałam się m.in., że na imię ma Andrzej i kolekcjonowanie tych wszystkich rzeczy to jego największa pasja. Tak jak się spodziewałam, moja maszyna wywarła na nim wrażenie, ale jak się później okazało – nie tylko maszyna. Po uzgodnieniu wszystkich formalności maszyna znalazła nowego właściciela, a po kilku miesiącach okazało się, że ja znalazłam swoją miłość. Kto by pomyślał, że stara i nieużywana maszyna odegra tak ważną rolę w naszym życiu.

Robiąc porządki na strychu znalazłam starą maszynę do pisania. Długo zastanawiałam się co z nią zrobić. Pomyślałam, że może jest wartościowa, więc zaczęłam szukać czegoś na ten temat w Internecie. Po jakimś czasie natrafiłam na mężczyznę, który kolekcjonuje stare maszyny biurowe i wszystko co się z tym wiążę. Szczerze mówiąc nie wiedziałam co zrobić z maszyną, więc ta opcja...

Miałem dziś urodziny i niestety wiedziałem co dostanę. Przez co wczorajszej nocy nie mogłem zmrużyć oka, zasnąłem dopiero nad ranem. A o świcie, gdy tylko Małgorzata delikatnie wysunęła się z pod pościeli, już nie spałem i nie mogłem powstrzymać drżenia ciała i głupiego uśmiechu na twarzy. Dla niepoznaki wtuliłem głowę w poduszkę.
- Kochanie! – Wiedziałem, że siedzi w nogach łóżka i trzyma przed sobą wielkie pudło owinięte w jaskrawy papier. Zmusiłem się, by odpowiedzieć znużonym i zaspanym głosem.
- Co?
- Wstawaj! Mam dla ciebie niespodziankę!
Powoli z udawanym ociąganiem podniosłem się i oparłem na łokciu. Zobaczyłem burzę jej czarnych loków i śliczny uśmiech, który tak uwielbiałem. Na szczęście mogłem odpowiedzieć na to uśmiechem, nie wzbudzając podejrzeń, że wiem co jest w paczce.
- Jesteś śliczna. – Powiedziałem, by powiedzieć cokolwiek. Ciężko było mi zapanować nad głosem, byłem podekscytowany jak pan młody w dniu ślubu.
Małgorzata uśmiechnęła się jeszcze szerzej, na jej lekko pociągłej twarzy pojawiły się dwa urocze dołeczki.
- Mam coś dla ciebie.
- Widzę. – Wypaliłem, a ona wybuchła radosnym śmiechem. Po chwili śmialiśmy się oboje. Kusiło mnie by otworzyć prezent, wziąć w końcu w ręce maszynę do pisania. To w sumie nie chodziło o samo narzędzie do pisania, bardziej o fakt, że Małgorzata wreszcie zaakceptowała moją pasje. Ale stwierdziłem, że maszyna może poczekać. Podniosłem paczkę obiema rękoma, lekko wstrząsnąłem, ale nie pojawił się żaden dźwięk. Skierowałem wzrok na Małgorzatę, ona znów wybuchła śmiechem, zapewne na widok banana na mojej twarzy i dziecięcej radości. Ostrożnie i delikatnie, z wielkim namaszczeniem jakbym odprawiał wielką ceremonię odstawiłem pudło na podłogę. To może poczekać. Małgorzata popatrzyła na mnie nieco zdziwiona. Ale ja nie czekałem dłużej. Rzuciłem się na nią z prędkością patery, ująłem w ramiona, a gdy całowałem ją po szyi wyszeptałem tylko jedno jedyne słowo: „dziękuję”.

Miałem dziś urodziny i niestety wiedziałem co dostanę. Przez co wczorajszej nocy nie mogłem zmrużyć oka, zasnąłem dopiero nad ranem. A o świcie, gdy tylko Małgorzata delikatnie wysunęła się z pod pościeli, już nie spałem i nie mogłem powstrzymać drżenia ciała i głupiego uśmiechu na twarzy. Dla niepoznaki wtuliłem głowę w poduszkę.
- Kochanie! – Wiedziałem, że siedzi w...

- Dzień dobry Panie Marku.
- Dzień dobry, Kasiu.
- Chciałabym oddać maszynę do pisania do naprawy.
- Maszynę do pisania? W tych czasach?
- To jest nasza pamiątka rodzinna. Moja babcia pisała na niej wiersze, potem mój tata a teraz ja je pisze. Z tą maszyną wiąże się historia wielkiej miłości moich dziadków. Moja babcia pochodziła z artstokratycznej rodziny natomiast mój dziadek był biedniejszy i ze swoim ojcem trudnuli sie naprawami. Babcia uwielbiała pisać wiersze. Na swoje 18 urodziny otrzymała od swoich rodziców maszynę do pisania na której mogła tworzyć swoją poezję. Pewnego dnia rodzice babci zdecydowali, że wydadzą ją za mąż za syna jednego z najbogatszych przedsiębiorców w okolicy. Babcia nie chciała się na to zgodzić, ale rodzice nie występowali. Babcia jednak nie wyobrażała sobie za mąż pójścia bez miłości. W końcu wpadła w taką furię, kiedy rodzice nie odpuszczali, że poniszczyła przedmioty w swoim pokoju włącznie ze swoją ukochaną maszyną do pisania. Rodzice zamknęli ją w pokoju i nie wypuszczali póki się nie zgodzi. Po kilku dniach stwierdziła, ze nie ma wyjścia i zgodzila się. Rodzicom było żal córki, że nie może używać już swojej maszyny do pisania i szukali kogoś kto umiałby ją naprawić. Kilka osób próbowało i nikomu się nie udało. W końcu trafili na pradziadka i dziadka, ktorzy naprawili maszyne. Babcia była tak bardzo wdzięczna, że postanowiła osobiście im podziękować. Kiedy oczy babci i dziadka się spotkały od razu zakochali sie w sobie. Byla to miłość od pierwszego wejrzenia. Babcia często przychodziła do domu dziadka pod pretekstem różnych napraw. W końcu zaczęli spotykać się potajemnie. Babcia była załamana za tydzień miał się odbyć jej ślub z mężczyzną wybranym przez jej rodziców. Dziadek namówił babcie na ucieczkę z domu. Oboje uciekli i pobrali się potajemnie. Mieszkali skromnie wraz z rodzicami dziadka, którzy bardzo im pomagali. Babcia cały czas pisała swoje wiersze a maszyna do pisania stała na honorowym miejscu. Rodzice babci byli wściekli. Dopiero po latach, kiedy urodziło się dziadkom pierwsze dziecko zrozumieli swój błąd i odnowili kontakty z córką.
- Piękna historia.
- Prawda? Mam nadzieję, że maszyna do pisania przyniesie mi takie samo szczęście jak moim dziadkom.
- Sprobuje ją jak najszybciej naprawić.
- Dziękuję. Do widzenia.
- Do widzenia.

- Dzień dobry Panie Marku.
- Dzień dobry, Kasiu.
- Chciałabym oddać maszynę do pisania do naprawy.
- Maszynę do pisania? W tych czasach?
- To jest nasza pamiątka rodzinna. Moja babcia pisała na niej wiersze, potem mój tata a teraz ja je pisze. Z tą maszyną wiąże się historia wielkiej miłości moich dziadków. Moja babcia pochodziła z artstokratycznej rodziny natomiast mój...

W końcu doszła przesyłka z ostatniej wygranej licytacji. Czas sprawdzić jak sprawdzi się w praktyce pisanie na maszynie z lat siedemdziesiątych XX wieku. Zapowiadało się super, a wyszło jak zawsze. Trzy literki się zacięły. Przecież nie stać mnie na naprawy, bo tyle co zmieniłam pracę. Może sama to naprawię?
O, coś pod nimi utkwiło. Jeśli to wystarczy... Działa! Ale co to za kartka? "Odnajdę cię moja ukochana" wydaje się ważnym listem kochanków, jednak brak jakiegokolwiek podpisu. Jedyny punkt zaczepienia to sprzedawca. Jeden mail i się okaże.
Przesłanie danych wcześniejszej właścicielki z notką, że to nie jego korespondencja, to chyba łamie zasadę poufności. Tak czy siak, ona ma konto na Insta, więc spróbować nie zaszkodzi.
Spodziewałam się odpisania na mail, a zamiast tego ona przyjechała się żalić, że jej były ją prześladuje. Jak ja dałam się w to wplątać, że obiecałam jej przekazać ten list do nadawcy z przestrogą o karze za prześladowanie. Trudno. Przynajmniej adres nie jest na drugim końcu świata, a jedynie kilka przecznic dalej.
Nie wierzyłam w miłość od pierwszego wejrzenia, lecz właśnie zmieniam zdanie. Jeśli będzie zabiegał o mnie tak jak kiedyś o nią, to mi to wystarczy.

W końcu doszła przesyłka z ostatniej wygranej licytacji. Czas sprawdzić jak sprawdzi się w praktyce pisanie na maszynie z lat siedemdziesiątych XX wieku. Zapowiadało się super, a wyszło jak zawsze. Trzy literki się zacięły. Przecież nie stać mnie na naprawy, bo tyle co zmieniłam pracę. Może sama to naprawię?
O, coś pod nimi utkwiło. Jeśli to wystarczy... Działa! Ale co to...

Gdy Monika weszła do gabinetu ciotki Anieli, stare deski zaskrzypiały pod jej stopami. Dom był zapuszczony, meble i podłogi pokrywała gruba warstwa kurzu, a każdy róg pokoi należał do innego pająka. Aniela ostatnie miesiące spędziła w szpitalu. Rak zjadał ją powoli i konsekwentnie, dawkował w niewielkich porcjach. Monika żałowała, że nigdy nie poznała ciotki, o której w rodzinie mówiono „nawiedzona Aniela”.

Rozejrzała się po gabinecie. Stało tu stare biurko z ciemnego drewna, a na nim przedwojenna maszyna do pisania „Orzeł”. Obok leżał plik kartek. Monika zdmuchnęła z nich kurz i przeczytała nagłówek maszynopisu: MARIA JASTRZĘBSKA. Autobiografia. Znała to nazwisko. Jastrzębska stworzyła bestsellerową serię retro-romansów. Krytycy chwalili ją za autentyzm i pieczołowicie otworzony obraz przedwojennej Polski. Czy to możliwe, że Aniela…? Podejrzenia Moniki potwierdziły się, gdy otworzyła drzwi secesyjnej biblioteki. Znalazła w niej każde wydanie powieści autorki romansów. Wszystko było jasne: ciotka Aniela była Marią Jastrzębską.

Zaskoczona tym odkryciem, nie zważając na kurz, opadła na krzesło i bezwiednie uderzyła w kilka klawiszy maszyny. Czcionki uderzyły o papier wkręcony w wałek, a Monika poczuła, że nie jest już sama. Stał przed nią młody mężczyzna w wojskowym mundurze.
- Kim jesteś? – zapytała przestraszona.
- Porucznik Emil Staniewski, adiutant marszałka Piłsudskiego – odparł wojskowy, uderzył obcasem i zasalutował. – Jesteś do niej bardzo podobna – wyznał. – Czuję, że będziesz jej godną następczynią.
- O czym ty mówisz? Nie jestem pisarką.
- Ona mówiła to samo – uśmiechnął się znacząco, przysiadł na brzegu biurka i zaczął snuć kolejną opowieść.

Gdy Monika weszła do gabinetu ciotki Anieli, stare deski zaskrzypiały pod jej stopami. Dom był zapuszczony, meble i podłogi pokrywała gruba warstwa kurzu, a każdy róg pokoi należał do innego pająka. Aniela ostatnie miesiące spędziła w szpitalu. Rak zjadał ją powoli i konsekwentnie, dawkował w niewielkich porcjach. Monika żałowała, że nigdy nie poznała ciotki, o której w...

Na tym Underwoodzie pisałem pierwsze opowiadania, na nim też ukończyłem pierwszą powieść. Miała 600 stron, więc było przy niej mnóstwo pracy. Na Underwoodzie pisałem też listy do Niej...

*
Trzymam je wszystkie w drewnianej szkatułce zdobionej motywem rzeźbionych kwiatów. Pachną jeszcze dymem tytoniowym i kawą - i jedno, i drugie pochłaniał w olbrzymich ilościach. To nic, że daty są sprzed 15 lat. Jest to wciąż żywa po Nim pamiątka...

*
Była moją studentką. Zawsze elegancko ubrana, z kapeluszem na głowie i jakąś książką pod pachą. Wielokrotnie chciałem odejść z uczelni byśmy mogli po prostu być razem, ale nigdy tego nie zrobiłem. Byłem tchórzem, czego szczerze teraz żałuję...

*
Kiedy umarł na atak serca, mnie w udziale - jako asystentce na katedrze - przypadło zebranie z jego gabinetu wszystkich rzeczy osobistych. Wtedy je znalazłam. Nigdy niewysłane listy, adresowane do mnie... Wtedy dopiero dowiedziałam się, że kochał mnie przez tyle czasu, lecz nie miał odwagi rozbijać mojego związku...

*
I tak oto połączyła ich maszyna do pisania. Choć szczerze mówiąc, gdyby On zamiast pisać, zaczął do Niej mówić - może byłoby z tego coś więcej.

Na tym Underwoodzie pisałem pierwsze opowiadania, na nim też ukończyłem pierwszą powieść. Miała 600 stron, więc było przy niej mnóstwo pracy. Na Underwoodzie pisałem też listy do Niej...

*
Trzymam je wszystkie w drewnianej szkatułce zdobionej motywem rzeźbionych kwiatów. Pachną jeszcze dymem tytoniowym i kawą - i jedno, i drugie pochłaniał w olbrzymich ilościach. To nic,...

Gorący letni dzień tylko wzmagał uczucie frustracji wymieszane ze zwykłym uczucie zmęczenia towarzyszącemu takiej pogodzie. Wiedział, że początki kariery zatytułowanej ”Zostanę pisarzem” nie będą łatwe, ale myślał wtedy raczej o użeraniu się z wydawcą, a nie reklamowaniu sprzętu zakupionego dzień wcześniej. Zamykając drzwi auta nie wyposażonego w klimatyzację żałował, że w ogóle zdecydował się na jej zakupi. Ale przecież rękopis sporządzony na maszynie do pisania robił lepsze wrażenie na potencjalnym wydawcy, niż sterta arkuszy wypluta z drukarki podłączonej do komputera. Zły, po części sam na siebie pchnął łokciem skrzypiące drzwi sklepu, w którym wczoraj stał się chwilowo szczęśliwym posiadaczem maszyny marki Łucznik. Zamiast klasycznego „Dzień dobry” jego pełny negatywnych emocji mózg podyktował ustom słowa „Coś mi Pan kurwa…”. W tym momencie jego oczy wysłały sygnał, by mózg zmienił nastawienie, gdyż za ladą zamiast wąsatego właściciela sklepu ujrzały najpiękniejszą twarz jaką w życiu dane mu było ujrzeć…

Gorący letni dzień tylko wzmagał uczucie frustracji wymieszane ze zwykłym uczucie zmęczenia towarzyszącemu takiej pogodzie. Wiedział, że początki kariery zatytułowanej ”Zostanę pisarzem” nie będą łatwe, ale myślał wtedy raczej o użeraniu się z wydawcą, a nie reklamowaniu sprzętu zakupionego dzień wcześniej. Zamykając drzwi auta nie wyposażonego w klimatyzację żałował, że w...

- Jak to się obsługuje? - pytałam z rozpaczą, oglądając zakupioną w domu aukcyjnym maszynę do pisania Underwood z 1942r. Czemu nie udało mi się upolować czegoś innego?
Zmieniłam zdanie, gdy - jak dziecko próbujące zgłębić tajniki tajemnego sprzętu - znalazłam pod pokrywą kartkę papieru. Sprawdziłam jej zawartość:

"Kochany!
Żyję w ciągłym strachu, że być może nigdy już Cię nie ujrzę. Zwycięstwo jest niczym w porównaniu z wieczną rozłąką. Wracam do Warszawy... Wiem, że już się nie spotkamy, ale mam nadzieję, że w Twoje ręce trafi list, który będzie przypominał Ci o mojej miłości.
Twoja Krysia"

Dzięki wskazówkom pana Andrzeja, starego antykwariusza, stanowiącego niewyczerpane źródło wiedzy na temat II wojny światowej, udało mi się dotrzeć do pani Krysi. Początkowo była nieufna, ale gdy zobaczyła trzymany przeze mnie list, wpuściła mnie do mieszkania, nie zadając zbędnych pytań. Opowiedziała mi, jak znalazła się w Londynie i otrzymała pracę maszynistki.
- Hansa spotkałam zupełnie przypadkowo, był niemieckim pilotem. Zdezerterował...
Pokazała mi fotografie, a podczas kolejnych spotkań czytała mi jego listy.
- Co się z nim stało? - zapytałam któregoś razu.
- Pojechał za mną, szukał mnie... A oni go zabili. Zabili, bo był Niemcem... Nie wiem nawet, gdzie go pochowano...

W dniu Wszystkich Świętych wiał porywisty wiatr, strącający z drzew pożółkłe liście. Stałam z panią Krysią przy zaniedbanym, anonimowym grobie. Dla nas już nie był anonimowy.
Położyłyśmy na grobie znicz i szkatułkę z listem, który w końcu, po długich poszukiwaniach, znalazł adresata.

- Jak to się obsługuje? - pytałam z rozpaczą, oglądając zakupioną w domu aukcyjnym maszynę do pisania Underwood z 1942r. Czemu nie udało mi się upolować czegoś innego?
Zmieniłam zdanie, gdy - jak dziecko próbujące zgłębić tajniki tajemnego sprzętu - znalazłam pod pokrywą kartkę papieru. Sprawdziłam jej zawartość:

"Kochany!
Żyję w ciągłym strachu, że być może nigdy już Cię...