Za dodatkowych stu lat, to ja dziękuję. Nigdy bym tego "daru" nie przyjęła. Nie chciałabym widzieć jak odchodzą moi najbliżsi.
Nie ważne ile lat się żyje, ważniejsze jest to, jak się je przeżyje. Zatem chwytajmy każdą szczęśliwą chwilę, cieszmy się z drobnych rzeczy i wykorzystujmy dany nam czas jak najlepiej. Bądźmy szczęśliwi w swoim życiu!

Talent każdego człowieka, to jego cząstka, której się nie odrywa.

Za dodatkowych stu lat, to ja dziękuję. Nigdy bym tego "daru" nie przyjęła. Nie chciałabym widzieć jak odchodzą moi najbliżsi.
Nie ważne ile lat się żyje, ważniejsze jest to, jak się je przeżyje. Zatem chwytajmy każdą szczęśliwą chwilę, cieszmy się z drobnych rzeczy i wykorzystujmy dany nam czas jak najlepiej. Bądźmy szczęśliwi w swoim życiu!

Talent każdego człowieka, to...

Z przykrością oddałabym umiejętność malowania olejem na płótnie. Pożegnałabym ulubione przeze mnie pejzarze, zwlaszcza górskie, i ogrody pełne różnokolorowego kwiecia. Ze smutkiem patrzyłabym na moje pokrywające się kurzem pędzle czy sztalugę... Zrezygnowałabym co prawda z uwieczniania krajobrazu na materiale, ale, by zrekompensować sobie ten brak, chwyciłabym za aparat fotograficzny. A więc nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

Z przykrością oddałabym umiejętność malowania olejem na płótnie. Pożegnałabym ulubione przeze mnie pejzarze, zwlaszcza górskie, i ogrody pełne różnokolorowego kwiecia. Ze smutkiem patrzyłabym na moje pokrywające się kurzem pędzle czy sztalugę... Zrezygnowałabym co prawda z uwieczniania krajobrazu na materiale, ale, by zrekompensować sobie ten brak, chwyciłabym za aparat...

Mam cenną umiejętność - znam się na ludziach. Wiem, kiedy znajomość może się udać. Nie brak mi przeczucia, że poznany człowiek, to nic dobrego, zło samo w sobie. Jeślibym mogła żyć sto lat dłużej i dalej nie mieć żadnych złudzeń, to chętnie oddam tę umiejętność, bo wole się sparzyć, niż poznam sedno.

Mam cenną umiejętność - znam się na ludziach. Wiem, kiedy znajomość może się udać. Nie brak mi przeczucia, że poznany człowiek, to nic dobrego, zło samo w sobie. Jeślibym mogła żyć sto lat dłużej i dalej nie mieć żadnych złudzeń, to chętnie oddam tę umiejętność, bo wole się sparzyć, niż poznam sedno.

Kocham chodzić, skakać i biegać, dużą radość sprawia mi stawianie kolejnych kroków lub skakanie, nawet bez powodu, ot tak, na ulicy w środku miasta. Z jednej strony perspektywa oddania tej umiejętności nie wydaje się taka straszna-przecież mnóstwo ludzi jeździ na wózkach i doskonale daje sobie w życiu radę, a sto lat życia może być tego warte. Przez te lata mogłabym odbyć wiele podróży, nauczyć się mnóstwa rzeczy o naszym świecie, może coś odkryć, ale najnormalniej cieszyć się tym życiem; jednak taki układ nie ma samych superlatyw. Ma wręcz mnóstwo wad. Samo odebranie mi zdolności chodzenia byłoby uciążliwe dla mnie, choć pewnie bym się z tym pogodziła, ale pozostaje kwestia życia dalej. Sto lat to bardzo długi okres czasu, a dożywając ponad stu lat byłabym skazana na patrzenie, jak odchodzą wszyscy moi bliscy i przyjaciele, co sprawiłoby mi ból. Zostałabym pewnie sama, oni by umarli, a ja bym żyła. Kolejnym minusem jest to, że nikt nie zagwarantuje mi w tym czasie zdrowia, a okresem wydłużającym się w moim życiu byłaby starość. Możliwe, że nie mogłabym wtedy robić tych rzeczy, które uwielbiam, no bo kto wyobraża sobie 120-latkę w podróży dookoła świata? Pewnie skończyłabym jako skazana na długie życie schorowana, przykuta do łóżka staruszka, a uroki młodości i chodzenie przeminęłyby bezpowrotnie. Nigdy nie chciałabym tak żyć, dlatego pomimo zalet, nie zdecydowałabym się oddać niczego, nawet paznokcia za możliwość długiego życia jako samotna, starsza i nieszczęśliwa pani.

Kocham chodzić, skakać i biegać, dużą radość sprawia mi stawianie kolejnych kroków lub skakanie, nawet bez powodu, ot tak, na ulicy w środku miasta. Z jednej strony perspektywa oddania tej umiejętności nie wydaje się taka straszna-przecież mnóstwo ludzi jeździ na wózkach i doskonale daje sobie w życiu radę, a sto lat życia może być tego warte. Przez te lata mogłabym odbyć...

Najpierw upewniłabym się, że te sto lat przeżyję będąc zdrowa i w pełni sprawna. Inaczej bym w to nie weszła.
A co mogłabym oddać? Moją najcenniejszą umiejętnością jest umiejętność skutecznego mówienia - posługiwania się językiem polskim w sposób, który w pełni potrafi oddać moje uczucia, potrzeby, charakter sytuacji, wagę problemu. Umiem zawsze dogadać się z ludźmi i wszystko im wyjaśnić.
Pozbawienie się tej umiejętności byłoby ogromnym wyzwaniem!

Najpierw upewniłabym się, że te sto lat przeżyję będąc zdrowa i w pełni sprawna. Inaczej bym w to nie weszła.
A co mogłabym oddać? Moją najcenniejszą umiejętnością jest umiejętność skutecznego mówienia - posługiwania się językiem polskim w sposób, który w pełni potrafi oddać moje uczucia, potrzeby, charakter sytuacji, wagę problemu. Umiem zawsze dogadać się z ludźmi i...

Moją najcenniejszą umiejętnością jest programowanie - to lubię robić, robię to dobrze i dzięki temu żyję. Chciałabym przedłużyć swoje życie o 100 lat, a w zamian za to oddać moje programistyczne umiejętności. Przecież, jeżeli przestanę robić to dobrze, to przestanę to tak uwielbiać... A w życiu poradziłabym sobie jakoś inaczej... Zawsze zastanawiałam się, jak potoczyłoby się moje życie, gdybym zamiast studiów informatycznych wybrała pedagogikę... Miałabym czas, który mogłabym poświęcić na inne moje zdolności. :)

Moją najcenniejszą umiejętnością jest programowanie - to lubię robić, robię to dobrze i dzięki temu żyję. Chciałabym przedłużyć swoje życie o 100 lat, a w zamian za to oddać moje programistyczne umiejętności. Przecież, jeżeli przestanę robić to dobrze, to przestanę to tak uwielbiać... A w życiu poradziłabym sobie jakoś inaczej... Zawsze zastanawiałam się, jak potoczyłoby...

Co to za życie bez bliskich? Jeżeli miałabym życ długo bez nich, to nie chcę. Wolę to co mam teraz.

Co to za życie bez bliskich? Jeżeli miałabym życ długo bez nich, to nie chcę. Wolę to co mam teraz.

Jestem świetną kucharką, moje pierogi są sławne. Moi znajomi kojarzą mnie z dobrym jedzeniem. Oczywiście, że oddałabym tę umiejętność, mogłabym przez kolejne lata żywić się w fast foodach, ale miałabym kolejne 100 lat żeby widzieć jak zmienił się świat, poznawanie miejsc, które zawsze chciała odwiedzić, czytanie książek, oglądanie filmów. Mogłabym obejrzeć 50 część filmu "Niezniszczalni" i ostatni odcinek "M jak miłość". Może też dowiedziałabym się kto zasiądzie na żelaznym tronie. Cieszenie się najdłuższym życiem na świecie byłoby warte jedzenia do końca życia chleba z masłem.

Jestem świetną kucharką, moje pierogi są sławne. Moi znajomi kojarzą mnie z dobrym jedzeniem. Oczywiście, że oddałabym tę umiejętność, mogłabym przez kolejne lata żywić się w fast foodach, ale miałabym kolejne 100 lat żeby widzieć jak zmienił się świat, poznawanie miejsc, które zawsze chciała odwiedzić, czytanie książek, oglądanie filmów. Mogłabym obejrzeć 50 część filmu...

Idę na taki układ z ochotą.Pozbywam się wszystkich moich umiejętności, w tym tej największej-gotowania.Przecież będę miała koleje 100 lat, aby posiąść je z powrotem, a gdyby się okazało, że w następnym stuleciu będą one zupełnie nieprzydatne, przede mną 100 długich lat, by posiąść nowe.

Idę na taki układ z ochotą.Pozbywam się wszystkich moich umiejętności, w tym tej największej-gotowania.Przecież będę miała koleje 100 lat, aby posiąść je z powrotem, a gdyby się okazało, że w następnym stuleciu będą one zupełnie nieprzydatne, przede mną 100 długich lat, by posiąść nowe.

Dlaczego nie? To niezwykła szansa, by stać się świadkiem niewyobrażalnego postępu technologicznego albo całkowitej apokalipsy. I nie miałabym nawet wrażenia, że cokolwiek tracę: przyjrzałabym się tylko bliżej drobnemu maczkowi o warunkach starzenia i stanie zdrowia. Niczego nie tracę, bo umiejętności mają to do siebie, że są nabyte - i mogę zawsze poświęcić im czas, w który będę jakby opływać. A może przez całe swoje poprzednie życie rozwijałam (cenne) umiejętności, które nie przynosiły mi radości? To szansa, by w kolejnym wcieleniu zamiast sportowcem zostać muzykiem, zamiast lekarzem - artystą. Podobno do mistrzowskiego opanowania dowolnej umiejętności potrzebnych jest 10 000 godzin ćwiczeń. Ile zatem możliwości rozwoju stwarza 100 dodatkowych lat!

Całkiem serio - należę do wąskiego grona jednostek, które nie mają żadnych szczególnie cennych umiejętności, ani gdy spogląda się na moje postępy jako jednostki, ani gdy ocenia się mój wkład w rozwój społeczeństwa. Mała strata, krótki żal.

Dlaczego nie? To niezwykła szansa, by stać się świadkiem niewyobrażalnego postępu technologicznego albo całkowitej apokalipsy. I nie miałabym nawet wrażenia, że cokolwiek tracę: przyjrzałabym się tylko bliżej drobnemu maczkowi o warunkach starzenia i stanie zdrowia. Niczego nie tracę, bo umiejętności mają to do siebie, że są nabyte - i mogę zawsze poświęcić im czas, w który...