Nigdy nie myślałam, że zacznę prowadzić pamiętnik. Muszę jednak się czymś zająć w trakcie tej podróży, która będzie przerażająco długa. Ćwicząc kaligrafię postaram się zapomnieć o tym, że znajduję się na statku. Ja, która boję się wody i otwartej przestrzeni. Wybrałam się w podróż po nowe życie do Ameryki Południowej. Jestem pewna, że wszystko pójdzie dobrze, jeśli tylko przeżyję tę podróż. Mój pierwszy rejs. W koszmarach jest to również mój ostatni rejs. Wiem, że nie mogę się bać, że muszę spełniać marzenia, więc gdy budzę się w nocy przerażona perspektywą utonięcia, staram zająć myśli czymś innym. Przypominam sobie wtedy bajki, które opowiadała babcia. Zawsze miałam do nich słabość. Szczególnie do tych o zwierzętach. W myślach słyszę głos babci, gdy gestykulując krzyczy: "to sroka, ta złodziejka, popełniła morderstwo i odleciała za morze". Zrobiła dokładnie to co ja. Mam tylko nadzieję, że nie skończę jak ona, bo kryminał to nic przyjemnego, ani w bajce, ani w życiu. Muszę okazać się sprytniejsza od sroki.

Nigdy nie myślałam, że zacznę prowadzić pamiętnik. Muszę jednak się czymś zająć w trakcie tej podróży, która będzie przerażająco długa. Ćwicząc kaligrafię postaram się zapomnieć o tym, że znajduję się na statku. Ja, która boję się wody i otwartej przestrzeni. Wybrałam się w podróż po nowe życie do Ameryki Południowej. Jestem pewna, że wszystko pójdzie dobrze, jeśli tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzień 23, godzina... tu słowa były zamazane, jakby autor nie mógł się zdecydować. Czuję się jak na Titanicu i chyba skończę tak samo. Ostatni rejs, czyż nie brzmi to nostalgicznie? Dwa słowa, a tyle w sobie zawierają: śmierć, koniec, marzenia ale i nadzieje. Wszystko a zarazem nic, nasze życie w jednym obrazku. Kolejnych słów nie da się odczytać. Woda ukryła je przed nami na zawsze. Po prostu ich widzę, cały czas. Tamto morderstwo… wiem, że nie powinienem. Ale ona tak pięknie pasowała. Mój kryminał, bez niej byłby niczym, a przecież najlepiej piszę się o tym co się przeżyło. Czy żałuję? Ani trochę, za to tęsknie. Moja żona pewnie mnie opłakuję, a ja płynę nawet nie wiem gdzie. Kolejny fragment jest wypalony, eksperci stwierdzili, że zrobiono to celowo, że w wypaleniu da się zobaczyć kształt samej śmierci, patrzącej na statek. Sroka, ona na mnie patrzy, tak jak w chwil,. gdy krew tamtej kobiety była jeszcze ciepła. Nie cierpię statków, ale myślałem, że jej tu nie będzie, że się ukryję. Proszę przekażcie mojej ukochanej Ani, że ją kocham. Wiem, że niczym się nie usprawiedliwię ale muszę to powiedzieć nim pochłonie mnie wszechogarniająca toń. Przepraszam. Tu następuję długa przerwa. Trzy kropki, każda pod sobą. Wszyscy biegną do szalup ratunkowych, ale co one ratują? Ich puste skorupy, z których już dawno uciekło życie? Myślałem, że wytwory naszego umysłu nie są realne. Kiedyś…. Dziś patrzę jak sroka wydłubuje mi oko, a może to jestem ja?
List został znaleziony w wraku zatopionego statku, nie znamy jego nazwy. Wiemy, że zatonął kilka dni po Titanicu. Kartka była zakrwawiona, rozpadała się w rękach, ale cudem, udało się nam ją odratować. Cały czas szukamy jej autora.

Dzień 23, godzina... tu słowa były zamazane, jakby autor nie mógł się zdecydować. Czuję się jak na Titanicu i chyba skończę tak samo. Ostatni rejs, czyż nie brzmi to nostalgicznie? Dwa słowa, a tyle w sobie zawierają: śmierć, koniec, marzenia ale i nadzieje. Wszystko a zarazem nic, nasze życie w jednym obrazku. Kolejnych słów nie da się odczytać. Woda ukryła je przed nami...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Greto

Piszę do Ciebie z pokładu transatlantyku, który, w mojej sytuacji, wydawał mi się być najlepszym środkiem transportu. Kochana, nawet nie wiesz jak bardzo się myliłem. Za chwilę wszystko Ci wyjaśnię.

Dwa dni temu w maszynowni zamordowano jednego z członków załogi. Kapitan ogłosił bezwzględny zakaz opuszczania kajut a grupa śledczych podjęła dochodzenie. W pierwszej chwili pomyślałem, że jakiś młody inspektor odgrywa sceny rodem z literackiego kryminału. Nie wiem dlaczego moje podejrzenia wzbudziła dopiero informacja o dotarciu do portu z opóźnieniem sięgający 36 godzin. Załoga tłumaczyła się pogodą utrudniającą nawigację. Rzecz o tyle dziwna, że pogoda wydawała się być idealną do żeglugi.

Tęsknota do Ciebie uśpiła moją czujność z czasem jednak elementy ukladanki zaczęły składać się w sensowną całość. Czyż nie dziwne, że na statku, na którym popełniono zbrodnię znajdowała się grupa stróżów prawa? Co za zbieg okoliczności. Wtedy zrozumiałe co trapi mnie od pierwszego dnia rejsu, a mianowicie twarz jednego z pasażerów ukryta za sztucznym zarostem. To inspektor Laport, który tropi mnie od pierwszego napadu. Człowiek , któremu uszedłem trzykrotnie chyba wreszcie mnie dopadł.

Postanowiłem zniszczyc wszystkie dowody. Pomimo zakazu odbyłem w tym celu kilka wypraw na górny pokład. Podczas jednej z nich zobaczylem w oddali mewe, wrone, sroke czy inne ptaszysko. Zrozumiałem, że opóźnienie statku nie ma nic wspólnego z naszą odleglością od portu ale będzie trwało do chwili pojmania mnie. Niestety jednego dowodu nie uda mi się zniszczyć. Jest nim rana postrzałowa na moim prawym przedramieniu. Podczas napadu na Grate Central Bank dostałem kulę od samego Laporta, na pewno o tym pamięta.

Greto, myślałem, że moje marzenia o powtórnym spotkaniu niebawem sie spełnia, ten jeden, ostatni rejs i ponownie będziemy razem. Niestey wszystko wskazuje na to, że czeka mnie żegluga powrotna w towarzystwie Laporta i jego świty. List ma dostarczyć Ci pewien dobrze opłacony młodzieniec, który już teraz wie za dużo (mam nadzieję, że rozumiesz).

Pamietaj, że nigdy nie przestanę Cię kochać i walczyć. Nasze spotkanie zostało tylko przełożone, nie odwołane.

Na zawsze Twój
Evan

Droga Greto

Piszę do Ciebie z pokładu transatlantyku, który, w mojej sytuacji, wydawał mi się być najlepszym środkiem transportu. Kochana, nawet nie wiesz jak bardzo się myliłem. Za chwilę wszystko Ci wyjaśnię.

Dwa dni temu w maszynowni zamordowano jednego z członków załogi. Kapitan ogłosił bezwzględny zakaz opuszczania kajut a grupa śledczych podjęła dochodzenie. W...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Urodziłam się w rodzinie piratów, jednak mamy nigdy nie poznałam. Powiedziano mi, że zmarła, gdy miałam pięć miesięcy, na tajemniczą chorobę po półrocznym pobycie na Wyspie Cieni.
Żyłam w tej świadomości do momentu, gdy zupełnie przypadkiem jako dziewięciolatka, schowana pod podłogą, gdzie mieściła się moja kryjówka, jaką znalazłam w czasie zabawy w chowanego z kuzynami, usłyszałam rozmowę, w której to od brata mojej mamy do osoby, której nie mogłam po głosie rozpoznać,padły słowa: „Na Wyspie Cieni, gdzie dokonano morderstwa, ktoś zostawił złotą broszkę w kształcie kota. Myślisz, że to sprawca?” Ktoś odpowiedział: „Nie sądzę, ale możemy wyruszyć tam z powrotem, gdy zajdzie Słońce o 17. Jednak nie sami. Z jej córką, która ma jej oczy.” Po 7 latach nastąpił czas, w którym wyruszyłam w rejs, a był to ostatni rejs mojego życia, jak się potem przekonałam. Związano mi ręce i wprowadzono na pokład. Nikt nie był dla mnie miły, czułam się jak bohaterka kryminału. Gdy dotarliśmy na miejsce, dwóch prowadziło mnie jak więźnia do jaskini. Po 100 metrach były drzwi. Jakiś laser prześwietlił mi oczy i drzwi się otworzyły, a za nimi ujrzałam skarby w tak niebywałej ilości, że spełniłyby marzenia całego świata. Ktoś nagle podniósł diamentową koronę leżącą na złotych monetach i sufit zaczął się sypać na kawałki. Zaczęliśmy uciekać. Konstrukcja szybko się burzyła. Traciliśmy przed sobą drogę. Jeden głaz oddzielił mnie od pozostałych i od wylotu. Utknęłam. Wnet jednak zupełnie znikąd przyleciała sroka, postukała dziobem o głaz i ten się rozsunął. Zobaczyłam światło i wybiegłam na zewnątrz. Nikt nie ocalał. Nie miałam jak wrócić i zamieszkałam w tutejszej wiosce, gdzie odnalazłam mamę.

Urodziłam się w rodzinie piratów, jednak mamy nigdy nie poznałam. Powiedziano mi, że zmarła, gdy miałam pięć miesięcy, na tajemniczą chorobę po półrocznym pobycie na Wyspie Cieni.
Żyłam w tej świadomości do momentu, gdy zupełnie przypadkiem jako dziewięciolatka, schowana pod podłogą, gdzie mieściła się moja kryjówka, jaką znalazłam w czasie zabawy w chowanego z kuzynami,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To miał być OSTATNI REJS. Pozwoliłby mi spełnić wszystkie MARZENIA. W walizce z podwójnym dnem ukryłem małą sakiewkę. Jako pracownik jubilera widywałem już różne klejnoty, ale ten był wyjątkowy – naprawdę ogromny diament, który ktoś przyniósł do oszlifowania. Żądza posiadania czegoś, co do mnie nie należy, przesłoniła mi zdrowy rozsądek. Zaplanowałem w najmniejszych szczegółach przygotowanie do ucieczki za granicę, przywłaszczenie diamentu, wyniesienie go z pracy i ucieczkę – wskoczenie na statek w ostatniej chwili.

Na początku rozglądałem się nerwowo, ale postanowiłem się opanować, by nie zwracać na siebie uwagi. W końcu po kilku drinkach udało mi się rozluźnić, a niepokój zastąpiła niezwykła pewność siebie. Wieczorem wyszedłem na opustoszały pokład.

– Jestem bogaty jak cholera! – pomyślałem. – Zamieszkam na rajskiej wyspie i do końca życia nie zabraknie mi niczego.

Nagle z mroku wyłonił się podejrzany typ i powiedział przez zaciśnięte zęby:

– To tu się ukryła nasza SROKA-złodziejka! Wiesz, że kradzież to bardzo brzydki postępek? A obrobienie szefa mafii to już szczyt głupoty.

Pod jego płaszczem zobaczyłem charakterystyczną wypukłość. Posiadanie broni dawało mu, niestety, znaczną przewagę.

– I co teraz? – zapytałem głupio.

– Betonowe buciki – zaśmiał się pod nosem.

– Ale to przecież… – zacząłem niepewnie.

– MORDERSTWO? – bandzior śmiał się już w głos.

Pośpiesznie wysupłałem sakiewkę z walizki. Niespodziewanie pochwyciło mnie dwóch silnych mężczyzn i już po chwili nie byłem w stanie się ruszać. Szamotałem się i próbowałem się wyrwać, ale bezskutecznie. Nie miałem szans!

***

Gdy już brakowało mi tchu… obudziłem się. Nie wiem, jak wam, ale mnie co noc śni się jakiś KRYMINAŁ.

To miał być OSTATNI REJS. Pozwoliłby mi spełnić wszystkie MARZENIA. W walizce z podwójnym dnem ukryłem małą sakiewkę. Jako pracownik jubilera widywałem już różne klejnoty, ale ten był wyjątkowy – naprawdę ogromny diament, który ktoś przyniósł do oszlifowania. Żądza posiadania czegoś, co do mnie nie należy, przesłoniła mi zdrowy rozsądek. Zaplanowałem w najmniejszych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy jest mi źle, zamykam się w sobie. Gdy gorzej być nie może, wtedy
krzyczę: „Powinnaś być na moim miejscu, ty suko!” Chociaż „suka” to
niewłaściwe słowo; to była sroka.

Dlatego można mnie walić po pysku, ile wlezie, nawet kopać w podbrzusze
i nie rusza mnie to, bo już nie ma we mnie życia… Można mnie wyzywać
od najgorszych i mam to gdzieś, ale jeśli ktoś chciałby mnie
doprowadzić do szału, wystarczy tylko jedno słowo – SROKA – a nie ręczę
za siebie.

A mogło być tak pięknie. Mogłem żyć jak król na Wyspach Kokosowych. A
dziś jestem nikim w Altiplano – kryminale w Meksyku. Znaczy się w
pierdlu, bo „kryminał” to zbyt piękne słowo na taką paskudną norę.

Obiecałem sobie, że to będzie już ostatni rejs po złote runo do
Eldorado. I był ostatni. Nie wiedziałem tylko, że wszystko skończy się
tak fatalnie.

Papuga, to znaczy pani adwokat, robiła, co mogła. Prokurator domagał się
dożywocia za morderstwo. Sędzia nie dał wiary moim opowieściom.
Zresztą kto mi uwierzy, że wszystkiemu winna jest sroka? To wstrętne
ptaszysko nękało mnie raz po raz, atakując od tyłu, aż w końcu straciłem
nerwy i panowanie nad kierownicą. Prawda jest taka, że ten dzieciak był
pechowy, bo się akurat napatoczył w tym miejscu i w tym czasie. Pecha
miałem i ja. Ponoć sroki nie lubią rowerzystów, zwłaszcza w porze
karmienia młodych…

Nie jest to napis nad moją więzienną pryczą. Za coś takiego moi kompani
z celi zatłukliby mnie. Przecież nie może byle Gringo pisać coś w
niezrozumiałym dla nich języku. Jedynym pamiętnikiem, na jaki mnie stać,
jest moja pamięć.

Miałem marzenia. Piękne marzenia. Tak, miałem, dopóki nie przyleciało
to cholerne ptaszysko!

Gdy jest mi źle, zamykam się w sobie. Gdy gorzej być nie może, wtedy
krzyczę: „Powinnaś być na moim miejscu, ty suko!” Chociaż „suka” to
niewłaściwe słowo; to była sroka.

Dlatego można mnie walić po pysku, ile wlezie, nawet kopać w podbrzusze
i nie rusza mnie to, bo już nie ma we mnie życia… Można mnie wyzywać
od najgorszych i mam to gdzieś, ale jeśli ktoś chciałby mnie
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

23 października 2017, gdzieś na Oceanie Atlantyckim
W końcu spełniają się nasze marzenia o podróży życia. Wyruszyliśmy parę dni temu z Lizbony i teraz ekskluzywnym wycieczkowcem popłyniemy przez Atlantyk. Niesamowite, że nareszcie się nam udało. Warto było zbierać na to pieniądze tyle lat.
O, słyszę, że Hubert wraca do naszej kajuty. Mam nadzieję, że szampan i inne niespodzianki mu się spodobają.

27 października 2017, gdzieś na Oceanie Atlantyckim
Dziś Hubert odnowił swe pierwsze oświadczyny i wręczył mi piękną kolię z cyrkoniami, na którą rzecz jasna natychmiast rzuciłam się jak sroka. Dobrze wie, że uwielbiam błyskotki!
Wieczorem idziemy na koncert jazzowy, a potem zaprezentuję mu się w nowej bieliźnie…

31 października 2017, gdzieś na Oceanie Atlantyckim
To tak potworne, że aż nie chce mi się w to wierzyć! W nocy na drugim pokładzie doszło do okrutnego morderstwa. Początkowo pomyślałam, że to jakiś halloweenowy żart, ale okazało się, że naprawdę ktoś został zabity. Czuję się tak nierealnie, jakby była to tylko fabuła jakiegoś kryminału.
Hubert kazał mi zostać w naszej kajucie, a sam wyszedł zdobyć więcej informacji. Martwię się, że coś mu się stanie!

5 listopada 2017, gdzieś na Oceanie Atlantyckim
O świcie ośmieliłam się wyjść z szafy i zakradłam na niższy pokład, gdzie zabarykadowałam się w łazience. Po drodze chciało mi się krzyczeć na widok tych wszystkich ciał.
Na razie udaje mi się pozostawać niezauważoną, ale ile jeszcze czasu minie, nim w końcu mordercy natkną się na mnie na statku? Myślę o tym, by nie czekać, aż mnie znajdą, tylko sama rzucić się za burtę.
Gdybym tylko wiedziała, że to będzie nasz ostatni rejs, nigdy bym w niego nie wyruszyła! Tak bardzo kochałam Huberta…

23 października 2017, gdzieś na Oceanie Atlantyckim
W końcu spełniają się nasze marzenia o podróży życia. Wyruszyliśmy parę dni temu z Lizbony i teraz ekskluzywnym wycieczkowcem popłyniemy przez Atlantyk. Niesamowite, że nareszcie się nam udało. Warto było zbierać na to pieniądze tyle lat.
O, słyszę, że Hubert wraca do naszej kajuty. Mam nadzieję, że szampan i inne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochany pamiętniku w zaświatach...

Nie zdążyłam już na statek do Buenos Aires. Ten szalony taksówkarz pędził ulicami, aż mu gumy strzelały na zakrętach, co i tak nic nie dało, bo wysadził mnie przy tych śmierdzących trawlerach. Leon Zawodowiec to z niego nie będzie... Musiałam podkasać suknię i na wysokich obcasach truchtać przez doki.

To nie koniec moich przygód, bo gdy dobiegłam do skwerku, gdzie stało samotne rachityczne drzewko, nade mną rozległ się szyderczy skrzek. Stado srok łypało na mnie paciorkowatymi ślepiami i skandowało: "pok-raka! pok-raka!". Rzuciłam w ich stronę niecenzuralne słowo i jednocześnie zrobiłam szpagat godny baletnicy z "Jeziora Łabędziego". Wredne ptaki napaskudziły na chodnik! Sam Hitchock ręce by załamał!

Potargana i poniżona przez te małe skrzydlate gnomy ruszyłam w stronę portu. Nagle zza rogu wyskoczył kudłaty rzezimieszek machając pistoletem i krzycząc: "Morderstwo! Morderstwo odbędzie się!". Zanim przed oczami przeleciało mi moje największe marzenie świata, ten pokraczny człowieczek niczym obłąkany John Wayne wycelował przed siebie lufę i wypalił. Lecąc pół metra do tyłu zdążyłam pomyśleć, że chyba już czytałam kiedyś ten kryminał... Uderzyłam głową o bruk i udałam się w swój ostatni rejs do nieba...

Kochany pamiętniku w zaświatach...

Nie zdążyłam już na statek do Buenos Aires. Ten szalony taksówkarz pędził ulicami, aż mu gumy strzelały na zakrętach, co i tak nic nie dało, bo wysadził mnie przy tych śmierdzących trawlerach. Leon Zawodowiec to z niego nie będzie... Musiałam podkasać suknię i na wysokich obcasach truchtać przez doki.

To nie koniec moich przygód, bo gdy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

29 grudnia
To chyba koniec... Minęła północ. Patrzę na wzburzone morze i zastanawiam się, czy nie skoczyć. Gdy dopłyniemy do portu, będzie czekała policja i dziennikarze. Z pytaniami, oskarżeniami, kajdankami.
Bo ja znów musiałam ulec mojej słabości - klejnotom. Sprzedawcy tylko się uśmiechali, gdy wspominałam, że ciągnie mnie jak SROKĘ do wszystkiego, co błyszczy.
Jeśli ten pamiętnik przetrwa prawdopodobnie mój OSTATNI REJS, to chcę tylko, byście przekazali moim dzieciom - że to nie moja wina, to było ukartowane, a ja zostałam bezczelnie i bez pytania wmieszana w KRYMINAŁ.
Teraz siedzę przestraszona na pokładzie tego ogromnego statku wycieczkowego, który miał mnie zabrać do Maroko, Tunezji, a potem Turcji.
Tak, miałam MARZENIE. Chciałam orientu, egzotyki. Chciałam przygody - dżinnów, gorących piasków pustyni i wycieczek na wielbłądach... Gdybym tylko wiedziała...
Wszędzie są odciski moich palców. Kamery zarejestrowały każdą sekundę, w których przypatrywałam się klejnotom. I sprzedawcy. Czy zbyt długo?
A potem była ciemność.
I strzał.
I znów światło.
Rozsypane klejnoty.
I broń zamiast rubinów w mojej dłoni.
Gdy statek dopłynie do Agadiru, sprzedawca klejnotów już nie wyjdzie na ląd.
Ja tylko chciałam rejsu, przygody i tego naszyjnika.
A zostałam wmieszana w MORDERSTWO.

29 grudnia
To chyba koniec... Minęła północ. Patrzę na wzburzone morze i zastanawiam się, czy nie skoczyć. Gdy dopłyniemy do portu, będzie czekała policja i dziennikarze. Z pytaniami, oskarżeniami, kajdankami.
Bo ja znów musiałam ulec mojej słabości - klejnotom. Sprzedawcy tylko się uśmiechali, gdy wspominałam, że ciągnie mnie jak SROKĘ do wszystkiego, co błyszczy.
Jeśli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

22 XI 1918r. Gdzieś na Atlantyku
Płynę w swój ostatni rejs. Wracam do domu. O słodki dom! Od dawna moim jedynym marzeniem jest stanąć na polskiej ziemi. Czy wiecie co to znaczy żyć bez domu? Żyć na całym świecie, gdy chce się tak naprawdę żyć tylko tam? Musiałem wyjechać… Emigracja, a może raczej wygnanie… Dziś jednak wiem, że powolne morderstwo. Strzał w serce nie bolałby tak bardzo jak rozłąka z krajem, z rodziną i przyjaciółmi, z domem… Cóż to za sroka co zamiast błyskotek zbiera wyrwane ludzkie serca? Dziś już wiem, że kryminał, więzienie… śmierć byłoby lepsze niż lata z dala od domu.
Dziś jednak wracam! W piersi pierwszy raz od dawna czuje ciepło. Jakby moje serce znów wznowiło pracę! Po latach tułaczki i walki wreszcie wracam! Polsko zaraz się spotkamy!

22 XI 1918r. Gdzieś na Atlantyku
Płynę w swój ostatni rejs. Wracam do domu. O słodki dom! Od dawna moim jedynym marzeniem jest stanąć na polskiej ziemi. Czy wiecie co to znaczy żyć bez domu? Żyć na całym świecie, gdy chce się tak naprawdę żyć tylko tam? Musiałem wyjechać… Emigracja, a może raczej wygnanie… Dziś jednak wiem, że powolne morderstwo. Strzał w serce nie bolałby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej