16 lipca 1995r, Basen Zielonego Przylądka
Ze smutkiem patrzę w przyszłość, gdyż to mój ostatni rejs, a tak uwielbiam podróżować. Wiem, mam już swoje lata i kolejne wyprawy byłyby dla mnie zbyt dużym obciążeniem. Częściowo udało mi się spełnić marzenia o odkrywaniu świata, jednak wciąż jest mi mało...
Chciałabym odwiedzić jeszcze tak wiele miejsc, podziwiać kamienne głowy z Wyspy Wielkanocnej i przespacerować się Wielkim Murem Chińskim. Mimo, że mam te 68 lat, w głębi wciąż czuję się młodo. Niedługo pora spania, za 3 dni dotrę do Zatoki Gwinejskiej i tam skończy się ta ekscytująca część mojego życia. Ciekawa jestem jak się miewa moja Sroka, którą zostawiłam córce pod opiekę. Ten psiak jest równie stary jak ja, ale wciąż posiada dużo siły. Żegnając marzenia o dalekich podróżach lunetę i plecak zastąpie fotelem i książką, chociaż poczytam o tym, czego nieudało mi się zobaczyć. Wrócę też do swojego ulubionego kryminału "Morderstwo w starym domu", który zdobyłam podczas pierwszej podróży. Aż łza się kręci w oku gdy o tym myślę.

16 lipca 1995r, Basen Zielonego Przylądka
Ze smutkiem patrzę w przyszłość, gdyż to mój ostatni rejs, a tak uwielbiam podróżować. Wiem, mam już swoje lata i kolejne wyprawy byłyby dla mnie zbyt dużym obciążeniem. Częściowo udało mi się spełnić marzenia o odkrywaniu świata, jednak wciąż jest mi mało...
Chciałabym odwiedzić jeszcze tak wiele miejsc, podziwiać kamienne głowy z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdy Anna wyszła na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza dostrzegła w oddali ląd. W jej oczach widać było ulgę. Po tym co wydarzyło się tej nocy na promie marzyła tylko o tym aby ujrzeć swoje dzieci, swoje kochane sroczki, które tak bardzo kochała. Myślała też o tym jak uciec na brzegu przed żądnymi newsów reporterami. Widziała już pierwsze strony gazet opisujące kryminał w którym przyszło jej uczestniczyć. widziała już ogromne napisy na pierwszych stronach gazet : Straszne Morderstwo na statku". Myślała też o rodzinach ludzi dla których Rejs promem Niagara okazał się ostatnim rejsem w życiu .

Gdy Anna wyszła na zewnątrz zaczerpnąć świeżego powietrza dostrzegła w oddali ląd. W jej oczach widać było ulgę. Po tym co wydarzyło się tej nocy na promie marzyła tylko o tym aby ujrzeć swoje dzieci, swoje kochane sroczki, które tak bardzo kochała. Myślała też o tym jak uciec na brzegu przed żądnymi newsów reporterami. Widziała już pierwsze strony gazet opisujące kryminał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

15 maja
00:04
To mój ostatni rejs. W domu czekają na mnie żona w zaawansowanej ciąży oraz 3-letnia córeczka. Moje marzenie niedługo się spełni. Będę miał syna.
00.44
- Profesor nie żyje! – krzyk obudził Franka.- Morderstwo.
17:30
- Zatrzymaliśmy podejrzanego o zabójstwo Jana Holca. – oznajmił policjant - Proszę spojrzeć może któryś z panów rozpoznaje osobnika.
Franek spojrzał przez szybę na zatrzymanego. Siedział tam niski mężczyzna w jego wieku. Dla większości ludzi niczym niewyróżniający się z tłumu. Jednak nie dla Franka.
- Ja go znam – oznajmił. - To mój przyjaciel. Marek Czyż.
- Mhm… a czy mógłby mieć motyw żeby zabić Holca? – spytał policjant
- Nie, on go nawet nie znał.
18:19
- Nie rozumiesz człowieku, że czeka cię kryminał –policjant próbował skłonić Marka do zeznań.
19:58
- Dlaczego chciałeś go zabić? – zadawał to pytanie chyba po raz setny.
- Franek, miał w życiu wszystko. Kochających rodziców, marzenia, piękną żonę. Mi pozostały tylko wyrzuty sumienia.
- O czym ty mówisz, do cholery.
Marek się opamiętał.
- Nic więcej nie powiem. Ale możemy pójść na układ. Pomożesz mi uciec a ja pomogę ci zdobyć Anielę, wdowę po nieboszczku.
- Zapomnij.
21:41
- Panie Franciszku. W toku śledztwa ustaliliśmy, że to pan miał zginąć z ręki podejrzanego.
Franek nie mógł uwierzyć. Stał wpatrując się w komisarza, jak sroka w gnat.
- To jeszcze nie koniec. Podejrzanemu udało się uciec z aresztu.
- Co takiego? Jakim sposobem?
- Sami się nad tym zastanawiamy. Oczywiście dołożymy wszelkich starań, aby go znaleźć. Będzie pan musiał jednak zniknąć na jakiś czas. Chodzi o pańskie bezpieczeństwo. Zbieg myśli, że pan nie żyje. I tak musi pozostać inaczej zaatakuje pana, albo pańską rodzinę.

15 maja
00:04
To mój ostatni rejs. W domu czekają na mnie żona w zaawansowanej ciąży oraz 3-letnia córeczka. Moje marzenie niedługo się spełni. Będę miał syna.
00.44
- Profesor nie żyje! – krzyk obudził Franka.- Morderstwo.
17:30
- Zatrzymaliśmy podejrzanego o zabójstwo Jana Holca. – oznajmił policjant - Proszę spojrzeć może któryś z panów rozpoznaje osobnika.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Środa, 28 sierpnia 2003 r.
Dziś mija 146 dzień rejsu po Oceanie Spokojnym. Jestem na statku wraz z całą grupą biologów z różnych zakątków świata. Mamy okrągły rok na badanie i obserwację życia podwodnych stworzeń. Nikt z nas nie może nic nagrywać na pamiątkę ani prowadzić prywatnych wpisów w okresie trwania tego rejsu. Jednak dzieje się tutaj coś co zmusza mnie do pozostawienia jakiegoś śladu po sobie... być może będzie bardzo potrzebny. Może to ostatni rejs w jakim jest mi dane brać udział.
Jestem miłośniczką rekinów i wie o tym cała moja rodzina, zawsze marzyłam o tym by zobaczyć je w ich środowisku naturalnym i właśnie tutaj spełniam swoje marzenia.
Jednak kilka dni temu wydarzyło się coś co było wielkim zaskoczeniem dla całej załogi i pasażerów. Badając rafę koralową dwóch biologów natknęło się na medalion. Może ktoś go zgubił kiedy był na wycieczce statkiem, tego nie wie nikt. Wygląda na bardzo drogą biżuterię, a znalazcy nie potrafią dojść do tego kto pierwszy go znalazł i może go spieniężyć po przybyciu do miasta. Każdy z nich chce złapać za ogon dwie sroki - dostać zasługi za pracę oraz zdobyć drogocenny medalion, który może być sporo warty. Jako biolodzy nie zarabiamy wiele.
Rafael - jeden ze znalazców wczoraj zniknął. Nikt nic nie wie na jego temat i nikt go nie widział. Każdy jest na to obojętny lecz ja się boję że doszło do morderstwa na tle rabunkowym, bowiem to u niego został łańcuszek, którego teraz nigdzie nie ma.
To historia niczym z najgorszego kryminału lecz dzieje się naprawdę.
Teraz liczy się każda minuta.

Środa, 28 sierpnia 2003 r.
Dziś mija 146 dzień rejsu po Oceanie Spokojnym. Jestem na statku wraz z całą grupą biologów z różnych zakątków świata. Mamy okrągły rok na badanie i obserwację życia podwodnych stworzeń. Nikt z nas nie może nic nagrywać na pamiątkę ani prowadzić prywatnych wpisów w okresie trwania tego rejsu. Jednak dzieje się tutaj coś co zmusza mnie do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdzieś na końcu świata, 1920 r.

Drogi P.
Właśnie opuściłam kajutę, choć jest dopiero piąta nad ranem. Zimno przenika mnie do szpiku kości, ale to nic, skoro mogę obejrzeć wschód słońca. Niejeden już w życiu widziałam, ale ten jest najcudowniejszy. Czy to dobry znak? Czy wreszcie, gdy moje stopy staną na suchym lądzie, powiem sobie: to tutaj? Czy właśnie tu odnajdę moje miejsce na ziemi?
Ostatni rejs... To brzmi tak melancholijnie, że gotowa jestem popłynąć gdzie indziej, byle tylko ciągle być w drodze... Stop! Chyba robię się zbyt sentymentalna. Nieważne.
Dokonałam ważnego odkrycia. Zrozumiałam, że w życiu nie są ważne szalone przygody, porywy uczuć, morderstwa rodem z najczarniejszego kryminału i inne mrożące krew w żyłach niebezpieczeństwa (sama się dziwię, że to piszę, ale naprawdę zmieniłam sposób postrzegania mojej egzystencji, ja, dotąd niestrudzona w swych dążeniach poszukiwaczka niesamowitych wrażeń, idealistka, łowczyni ulotnych chwil i... Ech, dosyć z tą weną, bo atramentu zabraknie!), tylko to, aby móc powiedzieć sobie: jestem właśnie tu, gdzie powinnam być. Wtedy wszystkie marzenia, nawet te najbardziej śmiałe, będą w zasięgu ręki. Wszystko będzie możliwe, wierzę w to! I dlatego będę szukać, będę szukać, choćby nie wiem, jak długo!
O! Właśnie sroka usiadła na relingu. Może ona też jest w podróży. W końcu każdy ma prawo do szczęścia.
Ach, gdyby moi Rodzice mogli być ze mną! Już rok minął od chwili, gdy wyruszyli w swój ostatni rejs. Tęsknię, ale mam nadzieję, że bezpiecznie dobili do brzegu. Do tego brzegu, do którego trafi w końcu każdy z nas.

Gdzieś na końcu świata, 1920 r.

Drogi P.
Właśnie opuściłam kajutę, choć jest dopiero piąta nad ranem. Zimno przenika mnie do szpiku kości, ale to nic, skoro mogę obejrzeć wschód słońca. Niejeden już w życiu widziałam, ale ten jest najcudowniejszy. Czy to dobry znak? Czy wreszcie, gdy moje stopy staną na suchym lądzie, powiem sobie: to tutaj? Czy właśnie tu odnajdę moje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ostatni rejs Laury P.
Kobieta szybkim krokiem weszła na pokład statku ,nerwowo ściskając torebkę ,w której spoczywały klejnoty oprawione w platynę.Jej twarz pozostała bez wyrazu,serce jednak biło szybko.Czy nikt jej nie śledził? Wydawało jej się,że ten nieznośny policjant w idiotycznej czapce w szkocką kratkę przemknął gdzieś dolnym pokładem. Mogło jej się jednak tylko wydawać, nie spała już od 48 godzin i jej czujność zaczynała słabnąć.Nie,chyba jednak nie,zgubiła go w Edynburgu,udając, że wybiera się na podziemne zwiedzanie miasta.W środku czekała na nią walizka z akwelungiem i mały,czarny kuferek.Walizkę dostarczył jej partner,przebrany za stewarda.Z ukrytej w gorsecie skrytki wyjęła inny naszyjnik,idealną kopię tego z torebki.Ta była jednak wykonana ze zwykłego,nie półprzezroczystego,cesarskiego jadeitu,najdroższego kamienia świata.Gdy tylko o tym pomyślała,jej serce się uspokoiło,zdała sobie sprawę z realizacji swego marzenia.Szybkim ruchem się rozebrała i wprawnie założyła sprzęt do nurkowania, chowając łup w specjalnej kieszonce.Godzinę pózniej wynurzyła się z wody i sprintem dobiegła do chaty stojącej na zalesionej wysepce.Tam zdjęła sprzęt i założyła wcześniej przygotowany szlafrok.Nie zapalając światła,rozpaliła w kominku i rozwarła dłoń, w której przy blasku ognia błysnęły zielone klejnoty.-Well, well Miss Laura,witam! Za jej plecami rozległ się głos.-Detektywie Moody,jestem pod wrażeniem.-I ja,Lauro.A może powienienem użyć pani przestępczego pseudonimu,Sroka?-Niezle pan to wydedukował,a więc chyba pora zakończyć ten kryminał.Co pan powie na morderstwo?Kobieta wyjęła pistolet z kieszeni szlafroka...

Ostatni rejs Laury P.
Kobieta szybkim krokiem weszła na pokład statku ,nerwowo ściskając torebkę ,w której spoczywały klejnoty oprawione w platynę.Jej twarz pozostała bez wyrazu,serce jednak biło szybko.Czy nikt jej nie śledził? Wydawało jej się,że ten nieznośny policjant w idiotycznej czapce w szkocką kratkę przemknął gdzieś dolnym pokładem. Mogło jej się jednak tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To nie był kryminał, mimo tego Joannę wciągnął. Siedziała w swojej kajucie, morze kołysało, a ona czytała. Jej marzenie to napisanie historii z morderstwem w roli głównej. To był ostatni rejs Joanny do Finlandii w charakterze dziennikarki. Po wykonaniu zadania miała być już tylko pisarką. O pisaniu marzyła od czasu gdy jako ośmiolatka napisała swoje pierwsze opowiadanie o sroce.

To nie był kryminał, mimo tego Joannę wciągnął. Siedziała w swojej kajucie, morze kołysało, a ona czytała. Jej marzenie to napisanie historii z morderstwem w roli głównej. To był ostatni rejs Joanny do Finlandii w charakterze dziennikarki. Po wykonaniu zadania miała być już tylko pisarką. O pisaniu marzyła od czasu gdy jako ośmiolatka napisała swoje pierwsze opowiadanie o...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

16 marca 1952, godz. 22:20
Gdzieś na Atlantyku, w drodze do Afryki Południowej

Kochany Pamiętniczku,

Już postanowiłam. To mój OSTATNI REJS. Jak tylko wrócimy do Londynu, zadzwonię do Andrew i pojadę do niego do Berlina. Tak, Andrew! Kochany Andrew! Tylko On liczy się naprawdę! Początkowo myślałam, że praca stewardessy na statku to będzie coś niezwykle ekscytującego, ale to tylko nuda i monotonia. Nie to co wojna!
Dziś znów myślałam o Dennisie. Nie mogę przestać. Zaczynam naprawdę się go bać!! Przyczepił się do mnie, jak SROKA łasa na błyskotki. Mówi, że jestem jego małym klejnocikiem. Mam już tego dość! Chcę być wolna, wolna! Ale on chyba tego nie rozumie. I pomyśleć, że z początku był taki miły, pomagał mi odnaleźć się na statku, opowiadał o swoich MARZENIACH, a teraz nie chce dać mi spokoju. Jest okropnie zazdrosny. Czy byłyby zdolny do wszystkiego? Czy mógłby popełnić MORDERSTWO? Chyba nie jest aż tak głupi – wie, że grozi za to KRYMINAŁ. Sama już nie wiem. Jak dobrze, że tym razem z nami nie płynie. Można trochę odetchnąć…
Późno już, Pamiętniczku. Idę spać! Jutro czeka mnie nowy dzień i stare obowiązki. Dobranoc, Pamiętniczku!
Christine

(inspirowane postacią Krystyny Skarbek)

16 marca 1952, godz. 22:20
Gdzieś na Atlantyku, w drodze do Afryki Południowej

Kochany Pamiętniczku,

Już postanowiłam. To mój OSTATNI REJS. Jak tylko wrócimy do Londynu, zadzwonię do Andrew i pojadę do niego do Berlina. Tak, Andrew! Kochany Andrew! Tylko On liczy się naprawdę! Początkowo myślałam, że praca stewardessy na statku to będzie coś niezwykle ekscytującego,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Proszę wstać! Sąd idzie. Obradom przewodniczy Sędzia Puchacz.
- Czy obrońca jest gotowy do wygłoszenia mowy końcowej?
- Tak, Wysoki Sądzie.
- Proszę zaczynać mecenasie Dzięcioł.
- Panie i panowie przysięgli! Eulalia Sroka jest niewinna! To ofiara fatalnego splotu okoliczności i swoich wrodzonych skłonności. Kiedy w dziobie świętej pamięci Arlety Mewy zobaczyła kawałek błyszczącej folii zaczęła działać pod wpływem instynktu. Folia mieniła się tysiącem barw. Eulalia Sroka zrobiła to, co na jej miejsca zrobiłby każdy przedstawiciel gatunku Pica pica. To okropne, że w wyniku szamotaniny Arleta Mewa straciła równowagę i spadła do rzeki. Co za straszny wypadek! Moja klienta wykazała skruchę i poprosiła rodzinę Arlety Mewy o wybaczenie. A teraz błaga o sprawiedliwy wyrok. Miejsce Pani Sroki nie jest w kryminale. Nie odbierajcie jej Państwo szansy na normalne życie i realizację marzeń! Dziękuję.
- Prokuratorze Wrona.
- Wysoki Sądzie, panie i panowie przysięgli! Mecenas Dzięcioł opowiedział nam śliczną historyjkę, która nie ma nic wspólnego z prawdą. Oskarżona szczegółowo zaplanowała zbrodnię. Zwabiła ofiarę nad rzekę, a następnie z pełną premedytacją zadała cios dziobem, w wyniku którego nieprzytomna Arleta Mewa spadła do wody i utonęła. Po zajściu udała się nawet do baru „Pod żołędziami” i przechwalała się ptasiej ferajnie, że wysłała ofiarę w, jak to ujęła, ostatni rejs! Eulalia Sroka jest winna morderstwa pierwszego stopnia i wnoszę o najwyższy wymiar kary! Dożywocie! Dla takich jak ona nie ma miejsca w ptasim społeczeństwie. Dziękuję.
- A teraz przysięgli udadzą się na naradę. Proszę wyprowadzić oskarżoną. Zamykam posiedzenie!

- Proszę wstać! Sąd idzie. Obradom przewodniczy Sędzia Puchacz.
- Czy obrońca jest gotowy do wygłoszenia mowy końcowej?
- Tak, Wysoki Sądzie.
- Proszę zaczynać mecenasie Dzięcioł.
- Panie i panowie przysięgli! Eulalia Sroka jest niewinna! To ofiara fatalnego splotu okoliczności i swoich wrodzonych skłonności. Kiedy w dziobie świętej pamięci Arlety Mewy zobaczyła kawałek...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Drogi pamiętniku…
Ubrałem się w najlepszy garnitur. Ostatnim rejsem płynę na spotkanie z nią. Ledwo odbiliśmy od portu, a już mewa czy tam inna sroka nafajdała mi na marynarkę! Splamiła ją ale też mój honor! Jak w takiej chwili nie myśleć o zemście. Me myśli zamiast czarującego spełnienia marzeń, czyli ukochanej w objęciach, wypełnia teraz myśl o morderstwie tego małego bombowca. Czy za zabicie ptaka grozi kryminał?

Drogi pamiętniku…
Ubrałem się w najlepszy garnitur. Ostatnim rejsem płynę na spotkanie z nią. Ledwo odbiliśmy od portu, a już mewa czy tam inna sroka nafajdała mi na marynarkę! Splamiła ją ale też mój honor! Jak w takiej chwili nie myśleć o zemście. Me myśli zamiast czarującego spełnienia marzeń, czyli ukochanej w objęciach, wypełnia teraz myśl o morderstwie tego małego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej