Wydawało mi się kiedyś, że przeżywam niemalże filmowy romans, ale później okazało się, że zakończenie różni się od tego, które można zobaczyć w filmie. Wiadomo, kiedy oglądamy takie sytuacje na ekranie większość takich romansów kończy się dobrze, już od początku wiadomo jakiego zakończenia można się spodziewać. W życiu jest inaczej, niczego przewidzieć nie można i nie wszystko układa się po naszej myśli. Teraz zdecydowanie wolę związki stabilne. Jest wtedy stabilnie, ale może też być romantycznie i interesująco, jedno nie wyklucza drugiego.

Wydawało mi się kiedyś, że przeżywam niemalże filmowy romans, ale później okazało się, że zakończenie różni się od tego, które można zobaczyć w filmie. Wiadomo, kiedy oglądamy takie sytuacje na ekranie większość takich romansów kończy się dobrze, już od początku wiadomo jakiego zakończenia można się spodziewać. W życiu jest inaczej, niczego przewidzieć nie można i nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Cenię sobie stabilne związki, które są jednak otwarte na szalone, spontaniczne momenty, dzięki czemu w ich relacji nigdy nie jest nudno i nie mają szansy się sobą znudzić!

Cenię sobie stabilne związki, które są jednak otwarte na szalone, spontaniczne momenty, dzięki czemu w ich relacji nigdy nie jest nudno i nie mają szansy się sobą znudzić!

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Płomienny romans nie jest zły, jeżeli nie idzie równo z tym krzywdzenie innych. Najczęściej coś takiego kończy się zakochaniem jednej ze stron, przez co druga osoba musi ją zranić dlatego podjęcie się czegoś takiego jest ryzykowne. Byłam w takiej sytuacji, ustaliliśmy z partnerem zasady i dawaliśmy się ponieść. To coś niesamowitego. Przygoda w życiu. Bez zobowiązań, bez scen zazdrości ale jest tak na początku. Później prędzej czy później się przywiązujesz i wtedy nie jest już tak wesoło. Nasze kontakty się ograniczyły po części przez niego, po części też z mojej winy. Żaden z nas nie podał przyczyny. A prawda była taka że oboje usiłowaliśmy powstrzymać kiełkujące uczucie. Obecnie jesteśmy parą, przeszliśmy poziom wyżej po wyjaśnieniu sobie paru kwestii. Nawet nie zdążyliśmy zauważyć kiedy romans zmienił się w miłość, a ta "przerwa" do której oboje doprowadziliśmy pokazała nam jak wiele zyskaliśmy nieświadomie i jak łatwo można to stracić. Obecnie mam najwspanialszego mężczyznę którego nie zamieniłabym na nic w świecie ;)

Płomienny romans nie jest zły, jeżeli nie idzie równo z tym krzywdzenie innych. Najczęściej coś takiego kończy się zakochaniem jednej ze stron, przez co druga osoba musi ją zranić dlatego podjęcie się czegoś takiego jest ryzykowne. Byłam w takiej sytuacji, ustaliliśmy z partnerem zasady i dawaliśmy się ponieść. To coś niesamowitego. Przygoda w życiu. Bez zobowiązań, bez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zobaczyłam go na uczelni i pomyślałam "jeszcze mnie nie znasz, ale będziesz moim mężem". Chyba się sprawdzi :D

Zobaczyłam go na uczelni i pomyślałam "jeszcze mnie nie znasz, ale będziesz moim mężem". Chyba się sprawdzi :D

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Każda z nas kobiet fantazjuje, że przeżywa gorący romans z amantem, który wpadł jej w oko. I jak któraś zaprzeczy to nie uwierzę. Jako nastolatka zakochałam się w nauczycielu, czego ja sobie nie roiłam na jego temat… Tylko u mnie na wyobrażaniu się nie skończyło. Zaczęłam go podrywać, później okazało się, że oboje się podrywaliśmy. W końcu zaczęliśmy się spotykać, ukradkiem, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Lubiłam te nasze miłosne schadzki. Zakochałam się w nim po uszy, skłamałabym, gdybym napisała, że nie było mi z nim rozkosznie. Niestety wszystko, co dobre szybko się skończyło… Była to niezła szkoła życia dla mnie. Po tych zdarzeniach postawiłam na bezpieczny, stabilny związek. Myślałam, że będzie brakowało mi tej adrenaliny, ale bardzo się pomyliłam. W życiu nie chodzi o to, żeby szukać nie wiadomo jakich uniesień, ważne, żeby znaleźć tego jedynego, który da stabilizację i poczucie bezpieczeństwa. A co do uniesień… od tego mamy wyobraźnię.

Każda z nas kobiet fantazjuje, że przeżywa gorący romans z amantem, który wpadł jej w oko. I jak któraś zaprzeczy to nie uwierzę. Jako nastolatka zakochałam się w nauczycielu, czego ja sobie nie roiłam na jego temat… Tylko u mnie na wyobrażaniu się nie skończyło. Zaczęłam go podrywać, później okazało się, że oboje się podrywaliśmy. W końcu zaczęliśmy się spotykać,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja mam płomiennie i gorąco w moim związku, który jest też stabilny. Nic więcej nie potrzebuję - żadnych flirtów. Wystarcza mi moja kobieta. Nasze początki były istnym wybuchem bomby, nie żadnymi fajerwerkami. Teraz po paru latach dalej dopiero pozostały nam słynne fajerwerki. Kiedy ją widzę to czuję się jak w domu, a to najlepsze uczucie na świecie. Polecam, ale nie oddam za żadne skarby tego nikomu. Mój własny filmowy, perfekcyjny romans.

Ja mam płomiennie i gorąco w moim związku, który jest też stabilny. Nic więcej nie potrzebuję - żadnych flirtów. Wystarcza mi moja kobieta. Nasze początki były istnym wybuchem bomby, nie żadnymi fajerwerkami. Teraz po paru latach dalej dopiero pozostały nam słynne fajerwerki. Kiedy ją widzę to czuję się jak w domu, a to najlepsze uczucie na świecie. Polecam, ale nie oddam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miłość jest połączeniem namiętności (pasji), intymności (dynamiki) i zaangażowania. Dla mnie bez tych trzech cech ciężko mówić o prawdziwej relacji. Płomienne romanse równie szybko wypalają się kiedy do podsycenia iskry brakuje prawdziwego płomienia stabilności. I w drugą stroną - stabilność nie ma prawa bytu bez krzty szalonych uniesień.
Idealnym uczuciem jest to, które spajają te wszystkie czynniki. Ważna jest dla mnie stabilna, bezpieczna relacja.
Z drugiej strony mam w sobie dozę szaleństwa i często wracam myślami do zwariowanych początków mojego związku - kiedy wszystko było nowe, romantyczne. Pełni byliśmy tęsknoty. Zarywaliśmy noce, żeby zobaczyć się choćby na 5 minut i byliśmy chorzy z miłości kiedy nie widzieliśmy się dłużej niż dwa dni. Zresztą tak już pozostało do tej pory.

Miłość jest połączeniem namiętności (pasji), intymności (dynamiki) i zaangażowania. Dla mnie bez tych trzech cech ciężko mówić o prawdziwej relacji. Płomienne romanse równie szybko wypalają się kiedy do podsycenia iskry brakuje prawdziwego płomienia stabilności. I w drugą stroną - stabilność nie ma prawa bytu bez krzty szalonych uniesień.
Idealnym uczuciem jest to, które...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chyba nie poznałam człowieka którego nie dopadłoby choć raz w życiu szaleńcze zakochanie. I ta nazwa nie jest przypadkowa, szaleńcze bo całe dnie zlatują im na wzdychaniu ze wzrokiem skierowanym w nicość, na snuciu scenariuszy w których obiekt uczuć choćby ich zauważa. Gadanina ich kończy się i zaczyna na temacie osoby do której żywią uczucia i choć mnie teraz o romantyka daleko a uniesienia raczej wydają mi się obce (chyba, że mówimy o zachwycie muzyką, filmem, książką lub obiektem innych moich pasji) to i mnie takie zakochanie dopadło. Uderzyło we mnie z kopyta lasując mózg i oczarowując serce, zdrowy rozsądek posłało na wakacje a mnie dało motywacje i natchnienie do wszystkiego - dosłownie. Każda piosenka której słuchałam kojarzyła mi się z nim, mogłam utożsamić się z bohaterem wszelkiego dramatu, kochałam chodzić do szkoły tylko dlatego, że był na którymś z korytarzy i nie przepuściłam ani jednego koncertu bo też mógł tam się pojawić. Wspominam to z czułym uśmiechem na ustach. Bo chociaż wszelkie dramaty miłosne moich przyjaciół są dla mnie i większości śmieszne i niepoważne potrafię bardzo wyraźnie zobaczyć samą siebie; piętnastolatkę zachowującą się dokładnie tak samo, z tym samym błyskiem w oczach i rumieńcem na policzkach, i rozumiem ich całkowicie. Z mojej pierwszej miłości pozostały mi tylko te ciepłe wspomnienia i miłość do dźwięków basówki na której tak pięknie grał, jakby to ona była jego ukochaną.

Chyba nie poznałam człowieka którego nie dopadłoby choć raz w życiu szaleńcze zakochanie. I ta nazwa nie jest przypadkowa, szaleńcze bo całe dnie zlatują im na wzdychaniu ze wzrokiem skierowanym w nicość, na snuciu scenariuszy w których obiekt uczuć choćby ich zauważa. Gadanina ich kończy się i zaczyna na temacie osoby do której żywią uczucia i choć mnie teraz o romantyka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój związek jest raczej spokojny. Mój Mężczyzna tak na prawdę, zaczął być romantyczny i starać się o mnie po roku związku. Do tamtej pory nie było czułych słówek, nigdy mnie nigdzie nie zabierał, nie chodziliśmy na spacery, nie dawał mi kwiatów bez okazji. Nie ukrywam. Bardzo mi to przeszkadzało, ale wiedziałam, że "on taki jest". Dopiero po wielu rozmowach ze mną i ze swoimi kumplami dotarło do niego, że sama rozmowa raz na tydzień nie wystarczy, żeby utrzymać związek.

A teraz romantyzm jest wypośrodkowany. Nie ma ani filmowej namiętności, ani braku działań.
I takie coś mi bardzo pasuje.

Poza tym nasz związek jest spokojny i chyba to bardziej miłość z rozsądku niż pragnienia. I to mi bardzo pasuje.
Kocham swojego chłopaka ponad życie i wiem że to ten jeden jedyny.

Mój związek jest raczej spokojny. Mój Mężczyzna tak na prawdę, zaczął być romantyczny i starać się o mnie po roku związku. Do tamtej pory nie było czułych słówek, nigdy mnie nigdzie nie zabierał, nie chodziliśmy na spacery, nie dawał mi kwiatów bez okazji. Nie ukrywam. Bardzo mi to przeszkadzało, ale wiedziałam, że "on taki jest". Dopiero po wielu rozmowach ze mną i ze...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim zdaniem podstawą jest silny i stabilny związek, ale jednak z nutką romantyzmu. Nie mogę jednoznacznie powiedzieć "stabilizacja" lub "romantyzm", ponieważ u mnie to tak nie działa. Uważam, że romantyzm jest tak samo ważny jak i silny związek, bo to te romantyczne chwile, pocałunki, miłe słowa, gesty, którymi dzieli się ze mną partner również dają związkowi siłę przetrwania. Osobiście twardo stąpam po ziemi, ale gdybym miała nie otrzymywać od partnera ciepłych słów, czy romantycznych chwil we dwoje, to moje życie byłoby monotonne, nudne, życie bez życia. Wydaje mi się, że człowiekowi czasem chce się żyć właśnie dla tych chwil, żeby się oderwać, o czymś zapomnieć, coś sobie przypomnieć. Z drugiej strony samym romantyzmem żyć nie można, zdaje się, i tu do gry wchodzi stabilizacja, która daje poczucie bezpieczeństwa. Stabilizacja to konstrukcja, zaś ta konstrukcja może z czasem stworzyć budynek, dom - rodzinę. Partner powinien być taką właśnie konstrukcją, na której może wesprzeć się kobieta, gdy opada z sił i odwrotnie. I to daje mi partner. Bezpieczeństwo, wsparcie, zaufanie, miłość, pomoc. Poprzez stabilizację człowiek ustawia swoje życie na równym gruncie, jest pewny swoich działań i zachowań. Romantyzm natomiast pomaga dbać o dobrą kondycję silnego związku. Pielęgnuje go, jak ogrodnik rośliny. Jest dla tych roślin cennym nawozem, wodą. Trzeba tylko pamiętać, by tej "wody" nie było za dużo. Za dużo romantyzmu też nie jest wskazane, może być to bowiem męczące. Grunt w tym, aby umieć to sobie wypośrodkować, wydozować odpowiednią jego ilość. Sądzę, że stabilny, silny, dojrzały związek jest dobry, ale bez odrobiny romantyzmu nie miałby tego czegoś, byłby zbyt... suchy.

Moim zdaniem podstawą jest silny i stabilny związek, ale jednak z nutką romantyzmu. Nie mogę jednoznacznie powiedzieć "stabilizacja" lub "romantyzm", ponieważ u mnie to tak nie działa. Uważam, że romantyzm jest tak samo ważny jak i silny związek, bo to te romantyczne chwile, pocałunki, miłe słowa, gesty, którymi dzieli się ze mną partner również dają związkowi siłę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej