Taką osobą podobną do Henryka || tylko w wersji żeńskiej była moja biologiczna mama, z którą nie utrzymuję teraz kontaktów. Nigdy nie liczyła się z moim zdaniem, od dzieciństwa traktowała mnie jak zło konieczne, panoszące się w jej domu. Każda moja prośba, czy pytanie kierowane do niej, stawało się na długi czas znakiem zapytania, gdyż mama musiała mieć zawsze czas, na wyszukanie slow, jakie ubrane w zdanie dałoby mi odmowę, lub zaprzeczenie, tyle, że oblane jednocześnie wymyślonym powodem. Lub po prostu mnie lekceważyła, odwracając od mnie i odchodząc zamszystym krokiem, pozostawiała mnie z jedną, wielką niewiadomą. W jej myśleniu nie byli miejsca ba takie cos jak wspólne decyzje, planowanie czegoś. Zawsze swoje zdanie uważała za świętość, ponieważ jej decyzje były najbardziej korzystne dla niej samej, a nie przejmowała sie reszta rodziny. Może i nie ładnie tak poisac o własnej matce, ale to czysta prawda i obiecalam siebie jej nie ukrywać

Taką osobą podobną do Henryka || tylko w wersji żeńskiej była moja biologiczna mama, z którą nie utrzymuję teraz kontaktów. Nigdy nie liczyła się z moim zdaniem, od dzieciństwa traktowała mnie jak zło konieczne, panoszące się w jej domu. Każda moja prośba, czy pytanie kierowane do niej, stawało się na długi czas znakiem zapytania, gdyż mama musiała mieć zawsze czas, ...

-Zobacz jakie piękne lampy! Kupię wam! To będzie prezent na gwiazdkę! Zobacz jakie wspaniałe!
-Wie, "mamusia" ja jeszcze nie wiem w jakim stylu będzie ten pokój. Nie wiem czy będą pasować, wstrzymajmy się.
-No ale jak to to jeszcze nie zdecydowałaś? To na co czekasz? Decyduj szybko, teraz! Bierzemy te!
-Ja ich nie chcę!- mówię głośno, wyraźnie z samego dnia rozpaczy.
Chwila ciszy i konsternacji.
-Dobrze- wydawałoby się,że wygrałam tę potyczkę swobody wyboru lamp w moim własnym domu- ale są tak piękne,że kupię je i tak! Dla siebie!
Zgadnijcie co znalazłam pod choinka?
Tak, dokładnie. TE lampy. Naprawdę nie chodziło mi o to, że nie przeżyję patrząc codziennie na lampy ,które mi się podobają-lampy to drobiazg. Nie mogłam jednak nie zareagować na to, że zostałam totalnie zlekceważona, zaprzeczono moim prawom do stanowienie o sobie, o MOIM życiu, o MOIM domu. I nie trafiły do mnie tłumaczenia męża, że "mamusia chciała dobrze", bo jakby chciała dobrze to na pewno nie kupiłaby mi w prezencie czegoś o czym wyraźnie się wypowiedziałam "nie chcę tego". Mamusia nie chciała dobrze, ona chciała pokazać, że "i tak będzie tak jak ona sobie wymyśliła- bo przecież zawsze wie najlepiej". Taki typ osoby- swoją drogą bardzo ciężki do zniesienia nawet przez osoby dość luźno z nią związane.
Lampy zostały oddane mamusi- na znak,ze urządzam mieszkanie według swojego gustu. "Mamusia" obrażona i miałam jej wtrącanie się we wszytko z głowy- przynajmniej na jakiś czas.

-Zobacz jakie piękne lampy! Kupię wam! To będzie prezent na gwiazdkę! Zobacz jakie wspaniałe!
-Wie, "mamusia" ja jeszcze nie wiem w jakim stylu będzie ten pokój. Nie wiem czy będą pasować, wstrzymajmy się.
-No ale jak to to jeszcze nie zdecydowałaś? To na co czekasz? Decyduj szybko, teraz! Bierzemy te!
-Ja ich nie chcę!- mówię głośno, wyraźnie z samego dnia rozpaczy.
...

Nie raz spotykam się z takim zlekceważeniem szczególnie młodszych osób przez osoby starsze, np. w pracy lub podczas zwykłej pogawędki. Nie można zwrócić starszej osobie uwagi w pracy, że mogłaby zrobić coś inaczej i tym samym lepiej, ponieważ zaraz się obrusza i uważa że jej autorytet jest niepodważalny. Co ciekawe, tego typu osoby, zadufane w sobie często tą samą myśl chętnie pochwycą od starszego kierownika lub koleżanki. Także wiek gra dużą rolę w marginalizującym podejściu.
Nauczyłam się już żeby nie zwracać uwagi na takie osoby - po prostu totalnie je ignoruje i nie zaszczycam swoimi dobrymi chęciami. Zresztą zauważyłam, że zaczęły zmieniać swoje postępowanie na lepsze po lekceważeniu z mojej strony. Także potraktowałam je ich własnym lekarstwem. :)

Nie raz spotykam się z takim zlekceważeniem szczególnie młodszych osób przez osoby starsze, np. w pracy lub podczas zwykłej pogawędki. Nie można zwrócić starszej osobie uwagi w pracy, że mogłaby zrobić coś inaczej i tym samym lepiej, ponieważ zaraz się obrusza i uważa że jej autorytet jest niepodważalny. Co ciekawe, tego typu osoby, zadufane w sobie często tą samą myśl...

Nikt nie lubi być lekceważony. I nikt nie powinien. Sama kiedyś byłam ofiarą takiego traktowania, tylko dlatego, że pochodzę ze wsi. Sytuacja miała miejsce na warsztatach szkoleniowych dotyczących pracy z dziećmi.Znalazłam się w grupie z "tymi lepszymi", z miasta. Gdy miałyśmy stworzyć projekt dotyczący animacji dla dzieci, ucieszyłam się, ponieważ na co dzień miałam kontakt z maluchami mojego rodzeństwa, także czułam się jak ryba w wodzie. Jednakże koleżanki z grupy nie podzielały mojego entuzjazmu. Wszelkie sugestie, pomysły z mojej strony były odtrącane, lekceważone, bo "co ty dziewucho ze wsi możesz wiedzieć". W końcu się poddałam, i tylko słuchałam co ustala reszta grupy. Gdy projekt był gotowy,"najmądrzejsza" zwróciła się do mnie: "MY idziemy na kawę. Jak Ci się nudzi, to przepisz to wszystko na czysto. Na razie". Targały mną skrajne emocje. Chciałam pobiec za nimi i podrzeć ten (naprawdę beznadziejny) projekt. Ale policzyłam do 10 i wpadłam na pomysł. Owszem, przepisałam wszystko, ale tak, jak ja to widzę. Wiedziałam, że reszta elity nie wpadnie na pomysł, żeby przed jego przedstawieniem przeczytać go. Następnego dnia broniłyśmy projektu przed komisją. Nigdy wcześniej nie czułam takiej dumy jak wtedy. A miny dziewczyn, które nie wiedziały co czytają i dukają każde zdanie - bezcenne. Po obronie komisja jednogłośnie stwierdziła, iż nasz projekt jest najlepszy z całego kursu i widać, że zabawy z dziećmi nie są nam obce. Na koniec spytali, kto wpadł na taki pomysł. Dziewczyny czerwone jak buraki wbiły wzrok w ziemie, a ja dumnie powiedziałam: "Oczywiście, że cała grupa. Chociaż ja tylko przepisywałam". Po czym wyszłam. Kurs zaliczyłam. Ale nie to było moim największym osiągnięciem, ale to, że pokazałam, iż nikt nie będzie lekceważył "dziewuchy ze wsi" ;)

Nikt nie lubi być lekceważony. I nikt nie powinien. Sama kiedyś byłam ofiarą takiego traktowania, tylko dlatego, że pochodzę ze wsi. Sytuacja miała miejsce na warsztatach szkoleniowych dotyczących pracy z dziećmi.Znalazłam się w grupie z "tymi lepszymi", z miasta. Gdy miałyśmy stworzyć projekt dotyczący animacji dla dzieci, ucieszyłam się, ponieważ na co dzień miałam...

Niestety, ale żeby być sznowanym trzeba być lepszym od innych i zdobyć autorytet. Wiem, że gdy ktoś nie chce mnie słuchać to po prostu mnie nie szanuje i tyle. Zauważyłam, że wiele ludzi z założenia ma siebie za lepszych od wszystkich. W czsach w których żyjemy mogę po prostu przejść nad tym do porządku dziennego. Lata temu nie było to takie proste.

Niestety, ale żeby być sznowanym trzeba być lepszym od innych i zdobyć autorytet. Wiem, że gdy ktoś nie chce mnie słuchać to po prostu mnie nie szanuje i tyle. Zauważyłam, że wiele ludzi z założenia ma siebie za lepszych od wszystkich. W czsach w których żyjemy mogę po prostu przejść nad tym do porządku dziennego. Lata temu nie było to takie proste.

Warto poprosić osobe która nas lekceważy o rozmowę i dopytać o przyczyny podobnego traktowania, opisać uczucia, jakie są w nas wywoływane, a także powiedzieć o oczekiwaniach wobec zachowania danej osoby oraz granicach, których nie pozwalamy przekraczać. Warto także zachęcić tą osobę również do wypowiedzi odnośnie uczuć i oczekiwań wobec nas w tej relacji. Da to szanse na wypracowanie sposobu funkcjonowania akceptowanego przez obydwie strony. Wszystko można naprawić wystarczy chcieć :) Powodzenia

Warto poprosić osobe która nas lekceważy o rozmowę i dopytać o przyczyny podobnego traktowania, opisać uczucia, jakie są w nas wywoływane, a także powiedzieć o oczekiwaniach wobec zachowania danej osoby oraz granicach, których nie pozwalamy przekraczać. Warto także zachęcić tą osobę również do wypowiedzi odnośnie uczuć i oczekiwań wobec nas w tej relacji. Da to szanse na...

Czasami spotykam się z tym na uczelni - studiuję informatykę na politechnice. Kilka razy zdarzyło się, że profesor pisząc maila do grupy mieszanej, zwraca się słowem "Panowie", tak jakby żeńska część nie istniała. Raczej nigdy nie zwracałam na to uwagi.
Jednak ostatnio trafiłam na prowadzącego, który na wykładzie powiedział do jednej z kobiet, żeby przemyślałam zmianę kierunku na kosmetologię (gadała, przeszkadzała, więc nawet mnie to rozśmieszyło). Jednak to nie koniec. Do studentów cały czas zwracał się "Panowie", a kiedy opuszczałam aulę i powiedziałam "Do widzenia", on mnie po prostu zignorował... Istnieje możliwość, że nie usłyszał, ale tego dowiem się dopiero na najbliższych zajęciach.
A co robię w takich sytuacjach? Jestem zdania, że lepiej ignorować takie zachowania niż zostać zapamiętaną i być ofiarą rzucania kłód pod nogi.

Czasami spotykam się z tym na uczelni - studiuję informatykę na politechnice. Kilka razy zdarzyło się, że profesor pisząc maila do grupy mieszanej, zwraca się słowem "Panowie", tak jakby żeńska część nie istniała. Raczej nigdy nie zwracałam na to uwagi.
Jednak ostatnio trafiłam na prowadzącego, który na wykładzie powiedział do jednej z kobiet, żeby przemyślałam zmianę...

Bycie lekceważonym to bardzo dobry punkt wyjścia do wielu działań! Skoro ktoś się z Tobą nie liczy, nie wierzy, że możesz coś osiągnąć, że Twoja opinia może być wartościowa - jednocześnie nie będzie się spodziewał z Twojej strony żadnego zagrożenia, nie będzie zwracał uwagi na Twoje poczynania. Masz wolną rękę!:)

Bycie lekceważonym to bardzo dobry punkt wyjścia do wielu działań! Skoro ktoś się z Tobą nie liczy, nie wierzy, że możesz coś osiągnąć, że Twoja opinia może być wartościowa - jednocześnie nie będzie się spodziewał z Twojej strony żadnego zagrożenia, nie będzie zwracał uwagi na Twoje poczynania. Masz wolną rękę!:)

U mnie w domu każdy ma swoje obowiązki. Mój syn miał w zwyczaju lekceważyć to, co do niego należało, np. mycie wanny. Kiedyś więc, podczas obiadu, wszystkim podałam czyste talerze, tylko przed nim postawiłam brudny. Mamo, ten talerz jest brudny! - usłyszałam. Moim zdaniem jest czysty - odparowałam, na co przytaknęła reszta rodziny. Dodałam, żeby nie unosił się, tak jak ja nie burzę się z powodu nieumytej wanny, a jak nie podoba mu się jego talerz, to niech się sam obsłuży. Aluzja okazała się skuteczna, więc może klin klinem...

U mnie w domu każdy ma swoje obowiązki. Mój syn miał w zwyczaju lekceważyć to, co do niego należało, np. mycie wanny. Kiedyś więc, podczas obiadu, wszystkim podałam czyste talerze, tylko przed nim postawiłam brudny. Mamo, ten talerz jest brudny! - usłyszałam. Moim zdaniem jest czysty - odparowałam, na co przytaknęła reszta rodziny. Dodałam, żeby nie unosił się, tak jak ja...

Moim zdaniem są dwa wyjścia:
1. Albo porozmawia się z tą osobą i wyjaśni jej, że takie zachowanie nam nie odpowiada i mają zacząć traktować nas jak równych sobie;
2. Można też zwyczajnie zlekceważyć zachowanie takiej osoby i robić swoje, jak gdyby nigdy nic; w końcu ta osoba albo się znudzi albo zobaczy, że jesteśmy tak samo inteligentni, pomysłowi i kreatywni jak ona i naprawdę zacznie nas traktować jak równych sobie.

Moim zdaniem są dwa wyjścia:
1. Albo porozmawia się z tą osobą i wyjaśni jej, że takie zachowanie nam nie odpowiada i mają zacząć traktować nas jak równych sobie;
2. Można też zwyczajnie zlekceważyć zachowanie takiej osoby i robić swoje, jak gdyby nigdy nic; w końcu ta osoba albo się znudzi albo zobaczy, że jesteśmy tak samo inteligentni, pomysłowi i kreatywni jak ona i...