Pamiętam ten dzień bardzo dobrze, było słoneczne popołudnie, początek jesieni. Byłam bardzo podekscytowana, czekałam na ten moment od początku liceum. To nowe życie, znajomi, studia i tyle lat zabawy! Gdy weszłam do nowego mieszkania i już się rozpakowałam, było w nim bardzo cicho, brakowało mi "gadających głów", które są w moim rodzinnym domu... i nagle poczułam pustkę, tutaj już nie ma mojej mamy i siostry, nie ma babci i domowych obiadków. Jestem ja i moja przyjaciółka oraz współlokatorzy, których jeszcze nawet nie znam. Uświadomiłam sobie, że od teraz będę musiała robić wszystko sama, co na początku chyba nie będzie należeć do przyjemności. Z przyzwyczajenia wieczorem zadzwoniłam do mamy, o której wrócę do domu z wieczornej imprezy ;)

Pamiętam ten dzień bardzo dobrze, było słoneczne popołudnie, początek jesieni. Byłam bardzo podekscytowana, czekałam na ten moment od początku liceum. To nowe życie, znajomi, studia i tyle lat zabawy! Gdy weszłam do nowego mieszkania i już się rozpakowałam, było w nim bardzo cicho, brakowało mi "gadających głów", które są w moim rodzinnym domu... i nagle poczułam pustkę,...

Nie opuściłam, nie opuszczam i nie opuszczę(choć tata czeka z niecierpliwością na zrobienie z mojego pokoju trzeciej warsztato-rupieciarni).
Niby po co? I tak planuję zostać starą panną;)

Nie opuściłam, nie opuszczam i nie opuszczę(choć tata czeka z niecierpliwością na zrobienie z mojego pokoju trzeciej warsztato-rupieciarni).
Niby po co? I tak planuję zostać starą panną;)

W życiu każdego młodego człowieka prędzej, czy później przychodzi czas, w którym zaczyna nas denerwować wszystko w domu rodzinnym. Przestawienie talerzy w szafce, wzór tapety czy nowy czajnik. U mnie apogeum tego uczucia nastąpiło kilka lat temu i na szczęście zsynchronizowało się nastawieniem mojej obecnej żony. Z rodzinnego gniazda wyfrunąłem z uśmiechem na ustach. I szybko życie sprowadziło mnie na ziemię. Rajskie marzenia o zamieszkaniu razem przed ślubem zmieniło się w serial pt. ”Dotarcie się”. Teraz wspominam to z uśmiechem, ale w tamtym czasie często towarzyszyły nam kłótnie, sprzeczki i złowrogie miny. Nie ugotowany obiad, nie odkurzone podłogi i nie wytarte kurze stanowiły pretekst do sprzeczki. Wiem, że nie tylko my przechodziliśmy przez podobne sytuacje, ale na szczęście nam szybko minęło.
Czego brakowało najbardziej ? Zdecydowanie kuchni mamusi. Przestawienie się na nowe przepisy i inne metody walki z garnkami i potrawami trwało długo, ale tu również się udało. Dodać muszę, że dopiero po latach udało mi się odtworzyć bigos Mamusi !

W życiu każdego młodego człowieka prędzej, czy później przychodzi czas, w którym zaczyna nas denerwować wszystko w domu rodzinnym. Przestawienie talerzy w szafce, wzór tapety czy nowy czajnik. U mnie apogeum tego uczucia nastąpiło kilka lat temu i na szczęście zsynchronizowało się nastawieniem mojej obecnej żony. Z rodzinnego gniazda wyfrunąłem z uśmiechem na ustach. I...

Dwa lata temu wyjechałam na studia. Nie bałam się sprzątać, prać gotować- bo to wszystko miałam wpojone w domu.
Bałam się tęsknoty. Samotności.
Dokładnie pamiętam, jak rozpakowałam już wszystkie rzeczy, położyłam się i… zaczęłam się nudzić.
Jestem bardzo przywiązana do swojej rodziny i brakowało mi ich. Zresztą, zawsze mi ich brakuje.
Ale już w pierwszym tygodniu poznałam kogoś, kto tę pustkę wypełnił 😉.
Gdyby nie on, nie wiem jak bym tam wytrzymała sama. Miłość zalepi każdą dziurę <3.

Dwa lata temu wyjechałam na studia. Nie bałam się sprzątać, prać gotować- bo to wszystko miałam wpojone w domu.
Bałam się tęsknoty. Samotności.
Dokładnie pamiętam, jak rozpakowałam już wszystkie rzeczy, położyłam się i… zaczęłam się nudzić.
Jestem bardzo przywiązana do swojej rodziny i brakowało mi ich. Zresztą, zawsze mi ich brakuje.
Ale już w pierwszym tygodniu...

Już raz opuściłam dom, na chwilę, bo musiałam wrócić.
Co mnie zdziwiło? Życie to nie film, ani serial. Nic nie układa się samo jeśli o to nie walczymy. Na każdym roku czyhają problemy i ludzie którzy chcą jedyni wykorzystać. A w mieszkaniu panuje ta depresyjna cisza...
Czego najbardziej brakowało? Ciepła ludzi, których kocham. Na pech po powrocie do domu, miałam o trzy osoby mniej. Dopiero wtedy człowiek przekonuje się ile rodzina znaczy.

Już raz opuściłam dom, na chwilę, bo musiałam wrócić.
Co mnie zdziwiło? Życie to nie film, ani serial. Nic nie układa się samo jeśli o to nie walczymy. Na każdym roku czyhają problemy i ludzie którzy chcą jedyni wykorzystać. A w mieszkaniu panuje ta depresyjna cisza...
Czego najbardziej brakowało? Ciepła ludzi, których kocham. Na pech po powrocie do domu, miałam o trzy...

Tego momentu nie pamietam.Pamietam tylko tyle ze brat caly moj maly dobytek zmiescil w transporterzea ,a mianowicie telewizor,komoda,ps3,rower,ksiazki.Reszta byla nie do przwiezienia ze wzgledow gabarytowych.Lecz po przeprowadzce do mojej uwczas partnerki a teraz zony zmiana o 180stopni.Mamusia zawsze obiadek zrobila .zawsze na wszytko przymykała oko,a zona (mieszkasz teraz na mojej ziemi i tu sa moje zasady oczywiscie sie podporzadkowalem i to mi dobrze zrobilo Teraz jestem bardziej zorganizowany i odpowiedzialny.

Tego momentu nie pamietam.Pamietam tylko tyle ze brat caly moj maly dobytek zmiescil w transporterzea ,a mianowicie telewizor,komoda,ps3,rower,ksiazki.Reszta byla nie do przwiezienia ze wzgledow gabarytowych.Lecz po przeprowadzce do mojej uwczas partnerki a teraz zony zmiana o 180stopni.Mamusia zawsze obiadek zrobila .zawsze na wszytko przymykała oko,a zona (mieszkasz teraz...

Moja wyprowadzka z rodzinnego gniazda była spowodowana rozpoczęciem studiów. Pamiętam, jak po otrzymaniu wiadomości o przyjęciu na wymarzony kierunek, wybrałam się z mamą na poszukiwanie stancji. Znalazłam przytulny pokój u starszej pani. Nadeszła pora przeprowadzki. Nie byłam zmuszona taszczyć ze sobą wiele rzeczy, bo planowałam -przynajmniej na początku-często odwiedzać rodziców. Szybko urządziłam się na nowym miejscu. Co czułam? Z jednej strony dumę, że się usamodzielniłam, z drugiej - trochę strach. Nikt mnie nie kontrolował, niczego nie narzucał-zupełny luz. To mi odpowiadało. Ale to na mojej głowie było pamiętanie o zakupach, płaceniu należności i innych ważnych rzeczach. Jednak nie to było najgorsze. Najbardziej dokuczała mi samotność. Zwłaszcza w weekendy, kiedy nie jechałam do rodziny. Oczywiście nikomu nie wyjawiłam, co naprawdę czuję i jakbym nie raz chętnie przytuliła się do rodziców, posprzeczała z mamą, czy wybrała się na zakupy z tatą...

Moja wyprowadzka z rodzinnego gniazda była spowodowana rozpoczęciem studiów. Pamiętam, jak po otrzymaniu wiadomości o przyjęciu na wymarzony kierunek, wybrałam się z mamą na poszukiwanie stancji. Znalazłam przytulny pokój u starszej pani. Nadeszła pora przeprowadzki. Nie byłam zmuszona taszczyć ze sobą wiele rzeczy, bo planowałam -przynajmniej na początku-często odwiedzać...

Szczerze? Nie mogłam się doczekać! Kiedy tylko opuszczę dom rodzinny i rozpocznę żyć samodzielnie! Pierwsze dni, były pełne radości, zabaw ze znajomymi(gdyż trzeba świętować nowy etap w życiu), oraz ekscytacji z powodu poczucia dorosłości i przede wszystkim samodzielności! To było coś! Ale tylko przez pierwsze dni... Potem zaczęłam dostrzegać brak tego co miałam. Ciągłych rozmów z mamą przy śniadaniu, popołudniowych spacerów z psem, oraz obiadów i kolacji rodzinnych ze wszystkimi.
Całe życie przebywasz z kimś, a tu nagle w ułamku sekundy wszystko się zmienia. Cały świat, całe Twoje życie. Czułam się na początku samotna, i nie potrafiłam poradzić sobie, że teraz wszystko jest na moich barkach. Do czasu, gdy do tego nie przywykłam i pogodziłam się z tym, że takie jest życie. I teraz sama rozpoczynam najważniejszy etap w życiu każdego człowieka "Budowanie Własnego Gniazda", z którego kiedyś to ja pożegnam - tak jak moi rodzice pożegnali mnie - swoje dzieci, i będę patrzeć jak powtarzają ten cykl.

Szczerze? Nie mogłam się doczekać! Kiedy tylko opuszczę dom rodzinny i rozpocznę żyć samodzielnie! Pierwsze dni, były pełne radości, zabaw ze znajomymi(gdyż trzeba świętować nowy etap w życiu), oraz ekscytacji z powodu poczucia dorosłości i przede wszystkim samodzielności! To było coś! Ale tylko przez pierwsze dni... Potem zaczęłam dostrzegać brak tego co miałam. Ciągłych...

Pamiętam ten moment jakby to było wczoraj.
Wyjeżdżałam na studia do innego miasta oddalonego od rodzinnej miejscowości o ponad 200 km. Euforia która mi towarzyszyła zniknęła w momencie, kiedy wsiadałam do pociągu ;p W sumie już kiedy się pakowałam czułam te dziwne bąbelki w brzuchu zwane stresem...
Czego mi brakowało najbardziej? RODZINY i całej tej naszej ciepłej i rodzinnej atmosfery. Mój kolega z którym nawiązałam jako pierwszym nić porozumienia na studiach (później zostaliśmy przyjaciółmi) prawie od samego początku naśmiewał się ze mnie, że ta moja pępowina z Mamą jest tak silna, że jako dorosła powinnam się w końcu ogarnąć i ją odciąć :P Ale to tylko utwierdzało mnie w przekonaniu, jak bardzo jesteśmy ze sobą wszyscy w domu związani :)

Pamiętam ten moment jakby to było wczoraj.
Wyjeżdżałam na studia do innego miasta oddalonego od rodzinnej miejscowości o ponad 200 km. Euforia która mi towarzyszyła zniknęła w momencie, kiedy wsiadałam do pociągu ;p W sumie już kiedy się pakowałam czułam te dziwne bąbelki w brzuchu zwane stresem...
Czego mi brakowało najbardziej? RODZINY i całej tej naszej ciepłej i...

Słodkie życie[bookLink]4740048|Słodkie życie[/bookLink]

Słodkie życie[bookLink]4740048|Słodkie życie[/bookLink]

 [bookCover]4740048|Słodkie życie[/bookCover]