Mnie i moich przyjaciół połączyły, a co ciekawe paluszki i ławka przy ktorej zbieraliśmy sie co przerwę, nazywaną przez nauczycieli "odzwiernych i strażników wiedzy tajemnej (biblioteki) ". Wszyscy uwielbialismy paluszki bo kto ich nie lubi, a przedewszystkim mieliśmy tak zapchane karty biblioteczne ze chyba wszyscy mieli po 10 lub wiecej kartek spietych w jedna. Mieliśmy na tym punkcie niezłego bzika, moglismy pzresiedziec na tej lawce gadajac, czytajac i wcinajac paluszki chyba każda przerwę. Nigdy sie nie nudzilismy zabawiani przez żarty Kuby, z muzyka gitary Karoliny, mojej gadaninie o sztuce ktorej wszyscy mieli dość, nonszalancji Sylwii i wszechwiedzacej Kamili. Az łezka w oku sie kroi na to wspomnienie, ale niestety przyszedl czas pójścia w rozne strony świata. Rozeszlismy sie, ale bylismy tak zgarani ze do dzisiaj wspominamy przy spotkaniach po latach te ławkę z usmiechem na usatch, zajadajac sie paluszkami i wymieniając przygody nas spotkane. Dzieliło nas wszystko, a polaczyly nas książki i niezapomniane paluszki.

Mnie i moich przyjaciół połączyły, a co ciekawe paluszki i ławka przy ktorej zbieraliśmy sie co przerwę, nazywaną przez nauczycieli "odzwiernych i strażników wiedzy tajemnej (biblioteki) ". Wszyscy uwielbialismy paluszki bo kto ich nie lubi, a przedewszystkim mieliśmy tak zapchane karty biblioteczne ze chyba wszyscy mieli po 10 lub wiecej kartek spietych w jedna. Mieliśmy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

No nie oszukujmy się... Nic tak nie łączy ludzi jak wspólna niechęć do jednej osoby i dziwne poczucie humoru. Tak poznałam właśnie Olę. Byłam nowa w szkole. Nie znałam nikogo. Próbowałam się zaklimatyzować uczestnicząc w kółkach. Próbowałam "wejść" do różnych grup. Zamiast przyjaciółki znalazłam jedynie osobę, która zaczęła mi uprzykrzać życie swoimi komentarzami co do wyglądu. Kiedy siedziałam przygaszona na ławce, podeszła do mnie Ola i powiedziała: "Weź ją olej. Ona czepia się wszystkich, a szczególnie tych, których boi się, że będą od niej inteligentniejsi.". Poprawiła mi tym humor i wprowadziła w towarzystwo.
Okazało się, że mamy bardzo różne zainteresowania. Ona lubi siatkówkę, ja brzdąkanie na pianinie. Ona czyta historyczne książki, ja romanse i fantasy.
To co nas połączyło doszczętnie to humor. Mamy specyficzne podejście do niego. Czarny humor jest na porządku dziennym (oczywiście mamy jakieś granice).
Od trzech lat przyjaźnimy się razem. W trakcie tego czasu narobiłyśmy sobie paru nieprzyjaciół (no cóż nie każdy docenia czarny humor, rozmowy o książkach, przecież nie każdy musi mieć dobry gust ;)).

No nie oszukujmy się... Nic tak nie łączy ludzi jak wspólna niechęć do jednej osoby i dziwne poczucie humoru. Tak poznałam właśnie Olę. Byłam nowa w szkole. Nie znałam nikogo. Próbowałam się zaklimatyzować uczestnicząc w kółkach. Próbowałam "wejść" do różnych grup. Zamiast przyjaciółki znalazłam jedynie osobę, która zaczęła mi uprzykrzać życie swoimi komentarzami co do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nigdy nie miałam wielu przyjaciół. Był taki czas, że nie miałam ich w ogóle. Zawsze byłam outsiderką, już od najwcześniejszych lat różniłam się od innych dzieci. W przedszkolu, gdy dziewczynki bawiły się lalkami, ja czytałam książeczki. Całą podstawówkę czytałam na przerwach, gdzie inni zachwycali się aktorkami z High School Musical. Bardzo szybko zaczęto mi z tego powodu dokuczać, jak również przez moje okulary i niemodne ubrania. Z czasem wszystkie koleżanki zaczęły się ode mnie odwracać stwierdzając że jestem dziwna. Gdy kończyłam podstawówkę, nie miałam przy sobie już praktycznie nikogo bliskiego. Wielu osobom ciężko to sobie nawet wyobrazić...
Zawsze interesowałam się poważniejszymi rzeczami niż moi rówieśnicy. Nie potrafię rozmawiać o prozaicznych rzeczach typu kosmetyki, chłopaki, ciuchy czy o czym tam sie rozmawia w szkołach. Mogę prowadzić długie dyskusje na temat religii, polityki, historii czy filozofii. Jaki system gospodarczy byłby najlepszy? Co jest nie tak z obecnym systemem? Czym jest dusza i co się z nami dzieje po śmierci? Czy światowy spisek istnieje i kto naprawdę ma władzę nad światem? A jaki jest sens życia? Wszystko to są kwestie które lubię poruszać i omawiać, niestety jak można się domyśleć nie są popularne w podstawówkach i gimnazjach. Jak masz niestandardowe zainteresowania i nietypowe poglądy, to lepiej się przyzwyczaić do faktu że nie spotka się to ze zrozumieniem i zaciekawieniem, a wręcz przeciwnie. Więc trzeba się dostosowywać do innych. Albo zaakceptować samotność.
Nie mogłam porozmawiać z rówieśnikami nawet w kwestiach muzycznych. Nie mogłam zrozumieć, jak można słuchać plastikowego popu, Justina Biebera, One Direction. Nikt z nich z kolei nie mógł zrozumieć jak mogę słuchać tego "satanistycznego darcia ryja" . Tak, czasem wystarczy samo słuchanie innej muzyki by zostać uznanym za dziwaka i skreślonym z grupy.
Tak zatem latami nie miałam prawdziwie bliskich przyjaciół. Byłam więc niezwykle szczęśliwa, gdy poznałam w końcu dwie osoby o podobnych zainteresowaniach i poglądach. Alę pierwszy raz spotkałam na jednym z metalowych koncertów i okazało się że chodzimy do tej samej szkoły. Z Olgą, którą znałam wcześniej jedynie z facebooka, zobaczyłam się na Czarnym Proteście. Z tymi dwiema dziewczynami połączył mnie gust muzyczny, zainteresowanie okultyzmem i duchowością oraz niechęć do nacjonalizmu i religijnej skrajnej prawicy. W końcu mogłam z kimś iść i tak po prostu opowiadać o swoich poglądach, wierzeniach i praktykach, nie narażając się na wyśmianie i równocześnie sama dowiedzieć się mnóstwa nowych rzeczy. To jest dla mnie najbardziej ważne w przyjaźni. Dzielenie się wiedzą i wspieranie.
Bardzo się cieszę, że obecnie poznaję coraz więcej takich ludzi.

Nigdy nie miałam wielu przyjaciół. Był taki czas, że nie miałam ich w ogóle. Zawsze byłam outsiderką, już od najwcześniejszych lat różniłam się od innych dzieci. W przedszkolu, gdy dziewczynki bawiły się lalkami, ja czytałam książeczki. Całą podstawówkę czytałam na przerwach, gdzie inni zachwycali się aktorkami z High School Musical. Bardzo szybko zaczęto mi z tego powodu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

We wczesnym okresie życia człowiek popełnia dużo błędów. W szkole podstawowej myślałam, że wiem kto jest moim przyjacielem, a kto wrogiem. Niestety, los płata nam figle i często okazuje się, iż tak naprawdę nic nie wiemy.
Moja prawdziwa przyjaźń zakiełkowała w gimnazjum, kiedy to cztery dziewczyny, nie znające nikogo poza sobą, zaczęły szukać przyjaciół i wspólnych cech.
Z takiej lekkiej znajomości wywiązała się bardzo trwała relacja.
Każdą z nas łączy jakiś inny element. Z Emilią mam przyjemność dzielić poczucie humoru, z Nataszą pogodę ducha i optymizm, z Jagodą miłość do seriali i podobny pogląd na świat. Natasza wspólnie z Jagodą mają otwarty umysł i często udzielają się w akcjach społecznych. Emilia i Jagoda szukają tych samych ideałów, a Natasza z Emilią uwielbiają sztuki walki i mocne brzmienie.
W każdym razie różne czynniki i sytuacje miały wpływ na naszą przyjaźń, ale jak widać po nas samych nic nie zdołało jej zniszczyć. Chodzimy teraz do innych klas, a nawet szkół, ale to nie przesądza o naszej dalszej przygodzie. Często się widujemy i oby tak zostało.

We wczesnym okresie życia człowiek popełnia dużo błędów. W szkole podstawowej myślałam, że wiem kto jest moim przyjacielem, a kto wrogiem. Niestety, los płata nam figle i często okazuje się, iż tak naprawdę nic nie wiemy.
Moja prawdziwa przyjaźń zakiełkowała w gimnazjum, kiedy to cztery dziewczyny, nie znające nikogo poza sobą, zaczęły szukać przyjaciół i wspólnych cech.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

We wczesnym okresie życia człowiek popełnia dużo błędów. W szkole podstawowej myślałam, że wiem kto jest moim przyjacielem, a kto wrogiem. Niestety, los płata nam figle i często okazuje się, iż tak naprawdę nic nie wiemy.
Moja prawdziwa przyjaźń zakiełkowała w gimnazjum, kiedy to cztery dziewczyny, nie znające nikogo poza sobą, zaczęły szukać przyjaciół i wspólnych cech.
Z takiej lekkiej znajomości wywiązała się bardzo trwała relacja.
Każdą z nas łączy jakiś inny element. Z Emilią mam przyjemność dzielić poczucie humoru, z Nataszą pogodę ducha i optymizm, z Jagodą miłość do seriali i podobny pogląd na świat. Natasza wspólnie z Jagodą mają otwarty umysł i często udzielają się w akcjach społecznych. Emilia i Jagoda szukają tych samych ideałów, a Natasza z Emilią uwielbiają sztuki walki i mocne brzmienie.
W każdym razie różne czynniki i sytuacje miały wpływ na naszą przyjaźń, ale jak widać po nas samych nic nie zdołało jej zniszczyć. Chodzimy teraz do innych klas, a nawet szkół, ale to nie przesądza o naszej dalszej przygodzie. Często się widujemy i oby tak zostało.

We wczesnym okresie życia człowiek popełnia dużo błędów. W szkole podstawowej myślałam, że wiem kto jest moim przyjacielem, a kto wrogiem. Niestety, los płata nam figle i często okazuje się, iż tak naprawdę nic nie wiemy.
Moja prawdziwa przyjaźń zakiełkowała w gimnazjum, kiedy to cztery dziewczyny, nie znające nikogo poza sobą, zaczęły szukać przyjaciół i wspólnych cech.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mnie i moich znajomych w większości połączył sport. Głównie piłka. Byłyśmy grupą kilku dziewczyn, które regularnie uczęszczały na zajęcia z piłki nożnej. Każdy się dziwił i mało kto traktował nas poważnie, póki nie weszłyśmy na boisko. Tak się poznałyśmy i zakumplowałyśmy w podstawówce, potem gimnazjum. Teraz każdy się rozjechał do innych miast, ale sentyment pozostał.

Mnie i moich znajomych w większości połączył sport. Głównie piłka. Byłyśmy grupą kilku dziewczyn, które regularnie uczęszczały na zajęcia z piłki nożnej. Każdy się dziwił i mało kto traktował nas poważnie, póki nie weszłyśmy na boisko. Tak się poznałyśmy i zakumplowałyśmy w podstawówce, potem gimnazjum. Teraz każdy się rozjechał do innych miast, ale sentyment pozostał.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Podstawówka i gimnazjum były dla mnie ciężkim okresem, jeśli chodzi o życie towarzyskie. Miałam jedną przyjaciółkę, łączyło nas wiele, ale dzieliło jeszcze więcej - pewnie dlatego dogadywałyśmy się przez wiele lat.
Ale jeśli chodzi o okres nastoletni to miałam jedną zasadę - jeśli ktoś na pierwszy rzut oka wydawał mi się "zły" i miałam wrażenie, że go nie polubię to wiedziałam, że się zaprzyjaźnimy.
Mimo młodego wieku miałam kilka bolesnych wspomnień i mimo wszystko jak magnez przyciągałam ludzi, którzy mają życie napakowane problemami. Walczyłam o szczerość, otwierałam się przed nimi i przebijałam ich bariery (teraz wiem, że to była walka, by ktoś przebił moje). Teraz mam rodzinę - ci przyjaciele się nią stali.

Podstawówka i gimnazjum były dla mnie ciężkim okresem, jeśli chodzi o życie towarzyskie. Miałam jedną przyjaciółkę, łączyło nas wiele, ale dzieliło jeszcze więcej - pewnie dlatego dogadywałyśmy się przez wiele lat.
Ale jeśli chodzi o okres nastoletni to miałam jedną zasadę - jeśli ktoś na pierwszy rzut oka wydawał mi się "zły" i miałam wrażenie, że go nie polubię to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mnie z moim przyjacielem połączyła nasza dziwność - choćby dyskusje na temat uatrakcyjniania środowiska lokalnego poprzez nadawania koszom na śmieci przyjaźniejszego wyglądu... Połączyły nas wspólne popołudnia, kiedy to na przykład postawiliśmy sobie za cel napisanie jak największej ilości wierszy w jak najkrótszym czasie - a potem wielogodzinne ich omawianie, choć w większości były pozbawione sensu... Połączyły nas szachy, gdzie jedna partia trwa zawsze co najmniej dwie godziny, przeważnie w milczeniu... Połączyły nas imprezy, na których robiłem najgorszą jajecznicę świata, mówiąc, że to najlepsza jajecznica świata i wszyscy dawali się nabrać... Śpiewanie do muszli klozetowej piosenki Skaldów "Cała jesteś w skowronkach" (nawiązując do klipu). I każda z tych chwil była wielka, bo każdy z nas zostawiał w tym cząstkę siebie. I tak jest nadal - już dziewiętnasty rok :)

Mnie z moim przyjacielem połączyła nasza dziwność - choćby dyskusje na temat uatrakcyjniania środowiska lokalnego poprzez nadawania koszom na śmieci przyjaźniejszego wyglądu... Połączyły nas wspólne popołudnia, kiedy to na przykład postawiliśmy sobie za cel napisanie jak największej ilości wierszy w jak najkrótszym czasie - a potem wielogodzinne ich omawianie, choć w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Można by rzec, że połączyła nas wspólna ławka w podstawówce i pewnie jest w tym trochę racji, ale tak naprawdę zbliżyło nas do siebie... poczucie humoru. Nie jakieś tam zwykłe, ale też niespecjalnie wyjątkowe. Po prostu śmieszą nas te same sytuacje i żarty, które innych zupełnie nie bawią. Może to dziwne, ale nasza przyjaźń trwa do dziś i chociaż podtrzymują ją teraz inne wartości, jak zaufanie czy szczerość, to jednak tym głównym filarem zawsze będzie poczucie humoru.

Można by rzec, że połączyła nas wspólna ławka w podstawówce i pewnie jest w tym trochę racji, ale tak naprawdę zbliżyło nas do siebie... poczucie humoru. Nie jakieś tam zwykłe, ale też niespecjalnie wyjątkowe. Po prostu śmieszą nas te same sytuacje i żarty, które innych zupełnie nie bawią. Może to dziwne, ale nasza przyjaźń trwa do dziś i chociaż podtrzymują ją teraz inne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przyjaźń z moją G. zaczęła się od blogów. To był czas, kiedy każdy musiał mieć bloga i naprawdę niewielkie znaczenie miało, co na nim pisał. Oczywiście byłyśmy z tego samego miasta, chodziłyśmy nawet do jednej szkoły, ale nigdy w życiu nie zamieniłyśmy ze sobą ani jednego słowa. Pomijając fakt, że powinnyśmy się pozabijać, bo każda z nas dumnie nazywała siebie Clover (tak, to był czas gdy na topie były odlotowe agentki), to jakoś zaczęłyśmy ze sobą rozmawiać. Po kilku nocach spędzonych na komentowaniu swoich blogów i pisaniu na gg uznałam, ze nadszedł ten czas, w którym warto wytoczyć ciężkie działa. Oburzona faktem, że moja imienniczka Clover nie widziała jeszcze Seksmisji zaprosiłam ją do siebie na seans. Nasze pierwsze spotkanie odbyło się więc w towarzystwie klasyka, który (o zgrozo!) nie przypadł mojej, 12-letnej wówczas G., do gustu. Różniło nas w zasadzie wszystko (poza miłością do Bravo Girl i Odlotowych Agentek), a mimo wszystko przyjaźń ta trwa już 13 lat! I chyba te różnice sprawiły, że posprzeczałyśmy się tylko raz, a widywałyśmy się niemalże każdego dnia!

Przyjaźń z moją G. zaczęła się od blogów. To był czas, kiedy każdy musiał mieć bloga i naprawdę niewielkie znaczenie miało, co na nim pisał. Oczywiście byłyśmy z tego samego miasta, chodziłyśmy nawet do jednej szkoły, ale nigdy w życiu nie zamieniłyśmy ze sobą ani jednego słowa. Pomijając fakt, że powinnyśmy się pozabijać, bo każda z nas dumnie nazywała siebie Clover (tak,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej