Mnie i mojego przyjaciela z dzieciństwa, a obecnie już narzeczonego połączyła pasja nie do książki, serialu, idola, a do sportu. Konkretnie do żużla. Kamil pochodzi z rodziny żużlowej, ja trafiłam przypadkiem. Oboje poszliśmy po szkole na trening naszej lokalnej drużyny i od tego się zaczęło. On wytłumaczył mi co z czym się je, ja intensywnie słuchałam i pokochałam ten sport. Chodziliśmy na każdy mecz i trening. W klasie maturalnej zdarzało nam się urywać z lekcji i odwiedzać stadion, żeby posłuchać ryku silników i zapachu żużla zmieszanego z metanolem. Jesteśmy kilka lat starsi, ale pasja nadal nas się trzyma. Już w październiku czeka nas duża podróż, ponieważ lecimy do Austrii, gdzie odbędzie się finał cyklu Gran Prix. Trzymamy kciuki za naszego ulubieńca.

Mnie i mojego przyjaciela z dzieciństwa, a obecnie już narzeczonego połączyła pasja nie do książki, serialu, idola, a do sportu. Konkretnie do żużla. Kamil pochodzi z rodziny żużlowej, ja trafiłam przypadkiem. Oboje poszliśmy po szkole na trening naszej lokalnej drużyny i od tego się zaczęło. On wytłumaczył mi co z czym się je, ja intensywnie słuchałam i pokochałam ten...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Pamiętam ten dzień, kiedy poszłam do pobliskiego lasu ze starym nożykiem do kwiatków mojej mamy. To był od tamtego czasu mój nożyk. To nic, że był tępy, najważniejsze, że taki sam miał Piotruś Pan! Gdy robiłam sobie "bazę" w gąszczach wtedy wyskoczyła z nich pewna dziewczynka i zaczęła pytać co robię.
Mówię, że buduję domek dla zagubionych chłopców. Ona uśmiechnęła się i odparła, że też się zgubiła i szuka schronienia. Od tamtej pory była ona moim pierwszym zagubionym "chłopcem". Nie minęło dużo czasu, a "baza" znalazła się na drzewie, a my walcząc z piratami kradłyśmy im jagody i opychały nimi w domku obserwując zachód słońca i śmiejąc się piratom prosto w twarz :)

Pamiętam ten dzień, kiedy poszłam do pobliskiego lasu ze starym nożykiem do kwiatków mojej mamy. To był od tamtego czasu mój nożyk. To nic, że był tępy, najważniejsze, że taki sam miał Piotruś Pan! Gdy robiłam sobie "bazę" w gąszczach wtedy wyskoczyła z nich pewna dziewczynka i zaczęła pytać co robię.
Mówię, że buduję domek dla zagubionych chłopców. Ona uśmiechnęła się i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mnie i Kasie w gimnazjum połączył "Zbuntowany Anioł"!
To był wielki hit, który uwielbiałyśmy oglądać obie! A ponieważ mieszkałyśmy na jednym osiedlu i chodziłyśmy do tej samej klasy, to do szkoły zawsze chodziłyśmy razem! Co więcej, nawet razem siedziałyśmy w ławce!
Zbunt, bo tak nazywałyśmy serial był zawsze powtarzany o godzinie 7.30 rano! A więc dokładnie w porze kiedy trzeba było wychodzić do szkoły!
Ale w piątek na pierwszej lekcji miałyśmy rosyjski!
Zgodnie doszłyśmy do wniosku, że Zbunt będzie ważniejszy!
Notorycznie spóźniałyśmy się na rosyjski, tłumacząc zawsze że zaspałyśmy, albo byłyśmy na jakichś badaniach! A w rzeczywistości Kaśki rodzice chodzili do pracy na 7, a ja szłam po nią, ale zamiast od razu do szkoły, to oglądałyśmy serial i dopiero po skończonym odcinku się zbierałyśmy!
Nauczycielka zawsze wpisywała nam spóźnienia, mimo że przychodziłyśmy na ostatnie 5-10 minut lekcji! Ale to była młoda i nowa nauczycielka, która pozwalała nam na zdecydowanie za wiele :)
Do dnia dzisiejszego się przyjaźnimy i często wspominamy poświęcone lekcje rosyjskiego na rzecz "Zbunta" :)
Ale co najgorsze ostatni odcinek wypadł w czwartek! A wtedy nie mogłyśmy sobie pozwolić na zaspanie, czy badania :D

Mnie i Kasie w gimnazjum połączył "Zbuntowany Anioł"!
To był wielki hit, który uwielbiałyśmy oglądać obie! A ponieważ mieszkałyśmy na jednym osiedlu i chodziłyśmy do tej samej klasy, to do szkoły zawsze chodziłyśmy razem! Co więcej, nawet razem siedziałyśmy w ławce!
Zbunt, bo tak nazywałyśmy serial był zawsze powtarzany o godzinie 7.30 rano! A więc dokładnie w porze kiedy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Beverly Hills 90210 połączyło młodzież z całej mojej wsi. W każdą niedzielę przychodziło do nas ok 10 osób. Mama robiła kanapki dla wszystkich i duży dzban herbaty. W tamtych czasach każdy upodabniał się do któregoś z bohaterów...ja byłam Brendą Walsh.

Beverly Hills 90210 połączyło młodzież z całej mojej wsi. W każdą niedzielę przychodziło do nas ok 10 osób. Mama robiła kanapki dla wszystkich i duży dzban herbaty. W tamtych czasach każdy upodabniał się do któregoś z bohaterów...ja byłam Brendą Walsh.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Należałam do "piątki buntowników" których łączyła nienawiść tego wszystkiego o czym paplali na przerwach inni. Nie znosiliśmy serialu "Bevery Hills 90210" a dziewczyny z naszej paczki nie piszczały i nie mdlały gdy ktoś wspomniał o Luku Perym. Nie kupowaliśmy gazet typu "Bravo" a ja z koleżankami nie wzdychałam do Paddiego Kelly ani innego bożyszcze tych czasów. Żaden z członków naszej paczki nie obklejał pokoju plakatami ani nie chodził cały czas z słuchawkami walkmena na uszach. Śmialiśmy się z tego jak inni próbują żyć życiem gwiazd, a nie żyją swoim. Nie potrafiłam godzinami słuchać tej samej piosenki czy kasety, wolałam robić coś "ekstra". Dla nas ważne było włóczenie się po okolicy na rowerach, łowienie ryb "na żywca", budowanie tamy na pobliskim strumieniu, gadanie o tym wszystkim " kolorowym i nowym" czego tak bardzo nienawidziliśmy, nie mieliśmy i za żadne skarby nie przyznalibyśmy się wtedy, że chcielibyśmy chociaż potrzymać tego walkmena.

Należałam do "piątki buntowników" których łączyła nienawiść tego wszystkiego o czym paplali na przerwach inni. Nie znosiliśmy serialu "Bevery Hills 90210" a dziewczyny z naszej paczki nie piszczały i nie mdlały gdy ktoś wspomniał o Luku Perym. Nie kupowaliśmy gazet typu "Bravo" a ja z koleżankami nie wzdychałam do Paddiego Kelly ani innego bożyszcze tych czasów. Żaden z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Książka? Nie. Muzyka? Nie. Anime. To, co połączyło mnie i moją przyjaciółkę na długie lata, to zamiłowanie do kultury japońskiej oraz anime. Nic tak nie spaja, jak miłość do tej samej produkcji, uwielbienie do tego samego aktora, który użyczył głosu kochanej przez nas obie postaci. Świetnie się bawimy na wspólnych lekcjach nauki japońskiego, a jeszcze te miny ludzi, którzy nas nie rozumieją! Dzięki Japonii nauczyłyśmy się szyć cosplaye, a także liznęłyśmy podstaw fotografii. Razem dzielimy pasje i nie zanosi się na to, byśmy przestały się dogadywać.

Książka? Nie. Muzyka? Nie. Anime. To, co połączyło mnie i moją przyjaciółkę na długie lata, to zamiłowanie do kultury japońskiej oraz anime. Nic tak nie spaja, jak miłość do tej samej produkcji, uwielbienie do tego samego aktora, który użyczył głosu kochanej przez nas obie postaci. Świetnie się bawimy na wspólnych lekcjach nauki japońskiego, a jeszcze te miny ludzi, którzy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja i moja przyjaciółka z nastoletnich czasów byłyśmy takimi samymi sukami- to nas łączyła. wszystko inne nas różniło, lubiałyśmy inne filmy, inna muzykę itd.

Ja i moja przyjaciółka z nastoletnich czasów byłyśmy takimi samymi sukami- to nas łączyła. wszystko inne nas różniło, lubiałyśmy inne filmy, inna muzykę itd.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mnie z przyjaciółką połączyło zauroczenie jednym chłopakiem :D była to druga klasa szkoły podstawowej i myślałyśmy, że to miłość na całe życie :D Z innymi koleżankami i kolegami połączyła mnie albo uwielbienie do filmów przygodowych albo do lubienia i nielubienia pewnych osób. To ostatnie łączy ludzi najbardziej ;)

Mnie z przyjaciółką połączyło zauroczenie jednym chłopakiem :D była to druga klasa szkoły podstawowej i myślałyśmy, że to miłość na całe życie :D Z innymi koleżankami i kolegami połączyła mnie albo uwielbienie do filmów przygodowych albo do lubienia i nielubienia pewnych osób. To ostatnie łączy ludzi najbardziej ;)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Mnie i moją szkolną przyjaciółkę połączył fakt iż byłyśmy inne niż wszyscy pozostali, a przynajmniej tak nam się wydawało. Muzyka której słuchałyśmy także była inna od tej której słuchali wszyscy inni. A czytane przez nas książki nasuwały pytania rówieśników: One tak serio czy to pozerstwo. Ale u nas wszystko było na serio. Serio traktowałyśmy się także siebie nawzajem. Do czasu... Do czasu aż stałyśmy się śmiertelnie poważne, jeszcze bardziej niż to było możliwe i każda z nas zdała sobie sprawę, że ta poważna natura poraża prawdziwością.

Mnie i moją szkolną przyjaciółkę połączył fakt iż byłyśmy inne niż wszyscy pozostali, a przynajmniej tak nam się wydawało. Muzyka której słuchałyśmy także była inna od tej której słuchali wszyscy inni. A czytane przez nas książki nasuwały pytania rówieśników: One tak serio czy to pozerstwo. Ale u nas wszystko było na serio. Serio traktowałyśmy się także siebie nawzajem. Do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Połączyła nas nienawiść do dyrektora szkoły, a przede wszystkim jego przemówień na początek roku szkolnego, bo jak wiadomo nikt nie lubi przechwalania się, przeciągania, mówienia w kółko jedno i to samo, by przedłużyć swe wystąpienie. A że siedziałyśmy pod koniec sali, to tak od słowa do słowa rozpoczęła się nasza przyjaźń. Później, przy bliższym poznawaniu się, odkryłyśmy, że mamy podobne poczucie humoru, postrzeganie świata. Łączy nas wiele wspólnych zainteresowań, więc zawsze mamy temat do rozmów i nigdy nie nudzimy się w swoim towarzystwie.
I ot tak, od jednego zbyt długiego wystąpienia rozpoczęła się nasza wieloletnia przyjaźń.

Połączyła nas nienawiść do dyrektora szkoły, a przede wszystkim jego przemówień na początek roku szkolnego, bo jak wiadomo nikt nie lubi przechwalania się, przeciągania, mówienia w kółko jedno i to samo, by przedłużyć swe wystąpienie. A że siedziałyśmy pod koniec sali, to tak od słowa do słowa rozpoczęła się nasza przyjaźń. Później, przy bliższym poznawaniu się, odkryłyśmy,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej