Na swoją wielką przyjaźń ciągle czekam, ale za czasów wczesnej szkoły był jeden czynnik, który determinował przynależność do pewnej "paczki". Otóż grupę do wspólnej zabawy tworzyli miłośnicy (dokładnie tak, nie miłośniczki, ale chłopcy też!) animowanej produkcji "Czarodziejka z Księżyca". Liderka i założycielka podczas zabaw wcielała się w rolę tytułowej bohaterki - Bunny. Ja uznałam, że moją postacią będzie czarodziejka z Wenus- Minako Aino. Każda nowa osoba, która chciała bawić się z nami musiała wybrać sobie jeszcze niezajętą postać tak, żeby nie było kłótni kto jest kim. Wybory były wiążące "na stałe"- przyjęcie do gildii czarodziejek zobowiązywało do codziennego stawiania się przed blokiem i odgrywania swoich ról o umówionej godzinie. Konsekwencją tego była także coraz większa trudność przeniknięcia do naszych szeregów-związana ze zmniejszającą się ilością postaci "do obsadzenia"- a co za tym idzie wzrost rangi naszej paczki na osiedlu:) Ile było biegania po trawie, krzyków, wymyślania nowych mocy i atakowania wrogów w towarzystwie magicznego machania rękami i wykrzykiwania " mydło- powidło!" (to tekst koleżanki zamieszkującej Merkury), albo "księżycowy kalejdoskop!" ( to z kolei mama Chibiusa). A przy tym oczywiście relacje z najnowszych odcinków, zbierania magazynów poświęconych Sailor Moon, wymiana doświadczeń z samodzielnych prób rysowania ulubionych postaci. Tak naprawdę ciężko mi teraz przypomnieć sobie fabułę całej zabawy- może faktycznie jako takiej nie było- ale harce trwały niemal codziennie i to przez wiele godzin, aż zaczęło się ściemniać i wszystkie mamy zaczęły kolejno przywoływać z otwartych okien swoje pociechy,ze już najwyższy czas kończyć te trawnikowe krzyki.:)

Na swoją wielką przyjaźń ciągle czekam, ale za czasów wczesnej szkoły był jeden czynnik, który determinował przynależność do pewnej "paczki". Otóż grupę do wspólnej zabawy tworzyli miłośnicy (dokładnie tak, nie miłośniczki, ale chłopcy też!) animowanej produkcji "Czarodziejka z Księżyca". Liderka i założycielka podczas zabaw wcielała się w rolę tytułowej bohaterki - Bunny....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mnie i moją przyjaciółkę łączy głównie nienawiść do tych samych ludzi i zamiłowanie do tych samych lektur, serialów i filmów. Często prowadzimy żywe rozmowy na temat głównych bohaterów, nieraz sprzeczki, z których nigdy nie wynika kłótnia. Tylko dyskusja na ich temat. Czasami mamy różne poglądy, ale to nic nie zmienia. Dzielimy się doświadczeniami i polecamy kolejne seriale i filmy włączając się razem do nowych fandomów. Nie może również zabraknąć maratonów filmowych, serialowych i wypadów do ksiegarni i biblioteki. Albo zwyczajnego siedzeniu w parku i rozmawianiu o historii naszych ulubieńców. Czasami też dogryzamy sobie spojlerami, ale mamy z tego dużo zabawy. Piszemy również własne fanfiction różnego rodzaju. Mam nadzieję jak i ona, że jeszcze długo to potrwa. Nienawiść i sympatia do zmyślonych bohaterów naprawdę może zbliżyć ludzi.

Mnie i moją przyjaciółkę łączy głównie nienawiść do tych samych ludzi i zamiłowanie do tych samych lektur, serialów i filmów. Często prowadzimy żywe rozmowy na temat głównych bohaterów, nieraz sprzeczki, z których nigdy nie wynika kłótnia. Tylko dyskusja na ich temat. Czasami mamy różne poglądy, ale to nic nie zmienia. Dzielimy się doświadczeniami i polecamy kolejne seriale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja i moi znajomi z podstawówki uwielbialiśmy gry komputerowe. Potem nasze zainteresowania się poszerzały i jakoś tak się składa, że lubimy też francuskie komedie. Z jedną z przyjaciółek miałyśmy nawet specjalny rytuał oglądania filmu Rrrr! po kilka razy (szczególnie na chandrę) w gimnazjum. Z drugą urządzamy sobie do tej pory maratony Harrego Pottera, Władcy Pierścieni i wszelkich bajek Disneya. Naszym mottem do dzisiaj jest Hakuna Matata. :)

Ja i moi znajomi z podstawówki uwielbialiśmy gry komputerowe. Potem nasze zainteresowania się poszerzały i jakoś tak się składa, że lubimy też francuskie komedie. Z jedną z przyjaciółek miałyśmy nawet specjalny rytuał oglądania filmu Rrrr! po kilka razy (szczególnie na chandrę) w gimnazjum. Z drugą urządzamy sobie do tej pory maratony Harrego Pottera, Władcy Pierścieni i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mówili o nas, że jesteśmy dziwni. Dobrze, że nie znali nas lepiej, bo mówiliby zdecydowanie gorzej. Marta, Patryk i ja, byliśmy przyjaciółmi, których łączyła wspólna ciekawość. Była to, mianowicie, ciekawość świata nadnaturalnego. Podczas, gdy inni rozprawiali na temat pętli warunkowych czy prymie jednych kart graficznych nad drugimi, my gdzieś tam, na końcu korytarza, skrzętnie wymienialiśmy się wiedzą tajemną. Jak wszyscy młodzi, niepokorni ludzie, my także stawialiśmy praktykę ponad teorię, więc nie ma się czemu dziwić, że częściej dyskutowaliśmy o eksperymentach, niż o hipotezach i pradawnych rękopisach. Pamiętam jak dziś, szereg lekcji na których próbowaliśmy telekinezy. Rysowaliśmy na ławce linię i kładliśmy na nią mikroskopijny strzępek papieru. Kolejne czterdzieści pięć minut, usiłowaliśmy poruszyć nim siłą woli. Nigdy, nikomu się nie udało, mimo kilkudniowych prób. Byliśmy pełni zapału i ciekawości, tego nie można było nam odmówić. Szczerze mówiąc, gdybym miał obecnie tyle czasu co kiedyś, z pewnością chciałbym jeszcze raz spróbować choćby Świadomego Śnienia. Nie jest to co prawda nic nadnaturalnego, ale z pewnością takim jawi się podczas pierwszego kontaktu, jak i pierwszej udanej sesji. Ach, czasem chciałoby się powrócić do tamtych dni, do tamtych ludzi, którzy nie wiadomo kim dzisiaj są, i nie wiadomo czy jeszcze w ogóle pamiętają, czym było Tajemnicze Grono.

Mówili o nas, że jesteśmy dziwni. Dobrze, że nie znali nas lepiej, bo mówiliby zdecydowanie gorzej. Marta, Patryk i ja, byliśmy przyjaciółmi, których łączyła wspólna ciekawość. Była to, mianowicie, ciekawość świata nadnaturalnego. Podczas, gdy inni rozprawiali na temat pętli warunkowych czy prymie jednych kart graficznych nad drugimi, my gdzieś tam, na końcu korytarza,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie oceniaj książki po okładce? A człowieka po wyglądzie? Tak! A jednak to właśnie wygląd paradoksalnie sprawił, że spotkałam moją bratnią duszę na całe życie. Ale jak można przyznać się, że pierwsze co ujrzałam to buty? Martensy? I że pomyślałam wtedy, że dziewczyna, w porównaniu do innych osób w klasie, w pierwszym dniu szkoły, nie będzie taka sztywna? Bo ma fajne buty.
A jednak Martensy zrzuciła tego samego dnia i więcej ich nie założyła. Okazała się trochę sztywna, trochę zarozumiała, trochę zbyt pewna siebie i trochę bardzo dla mnie ważna. Najważniejsza. A potem nasze śluby odbyły się tego samego lata, nasze dzieci urodziły się (prawie) tego samego dnia a na 20-lecie znajomości kupiłyśmy sobie parę takich samych Martensów. Tylko, że ona dalej ich na siebie nie wkłada;)

Nie oceniaj książki po okładce? A człowieka po wyglądzie? Tak! A jednak to właśnie wygląd paradoksalnie sprawił, że spotkałam moją bratnią duszę na całe życie. Ale jak można przyznać się, że pierwsze co ujrzałam to buty? Martensy? I że pomyślałam wtedy, że dziewczyna, w porównaniu do innych osób w klasie, w pierwszym dniu szkoły, nie będzie taka sztywna? Bo ma fajne buty.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z moją najlepszą przyjaciółką znam się od 8 lat. To kawał czasu, który sięga czasów kiedy to spędzało się całe dnie poza domem. W naszym przypadku były to wypady na trzepak, granie w piłkę z chłopakami i w klasy przed blokiem. Właśnie to nas połączyło- niezwykle udane dzieciństwo spędzone w większości na dworze, tuż przed budynkiem, który zdawał się wtedy całym możliwym i wyobrażalnym światem.

Z moją najlepszą przyjaciółką znam się od 8 lat. To kawał czasu, który sięga czasów kiedy to spędzało się całe dnie poza domem. W naszym przypadku były to wypady na trzepak, granie w piłkę z chłopakami i w klasy przed blokiem. Właśnie to nas połączyło- niezwykle udane dzieciństwo spędzone w większości na dworze, tuż przed budynkiem, który zdawał się wtedy całym możliwym i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Do pewnego czasu nie miałam prawdziwego przyjaciela. Stało się to dopiero w gimnazjum. Stałam w kolejce do szkolnej stołówki, a przede mną mała, krzykliwa dziewczyna. Co chwilę śmiała się i żartowała z koleżankami. W pewnym momencie jednak nasze spojrzenia się spotkały, a kiedy opowiadała jakiś żart... mimowolnie dokończyłam go za nią. Wybuchnęłyśmy naraz szczerym śmiechem i od tamtej pory byłyśmy już nierozłączne przez kolejne 6 lat. Wspólne poczucie humoru, podobne podejście do życia i wszystkie chwile spędzone razem sprawiły, że nasza przyjaźń była niezniszczalna. Niestety, zginęła ona w wypadku samochodowym 3 lata temu. Była jedyną prawdziwą przyjaciółką jaką miałam jako nastolatka i diabelsko za nią tęsknię. Mam jednak coś, czego już nikt mi nie odbierze - wspomnienia wszystkich szczęśliwych momentów, które z nią i dzięki niej przeżyłam.

Do pewnego czasu nie miałam prawdziwego przyjaciela. Stało się to dopiero w gimnazjum. Stałam w kolejce do szkolnej stołówki, a przede mną mała, krzykliwa dziewczyna. Co chwilę śmiała się i żartowała z koleżankami. W pewnym momencie jednak nasze spojrzenia się spotkały, a kiedy opowiadała jakiś żart... mimowolnie dokończyłam go za nią. Wybuchnęłyśmy naraz szczerym śmiechem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Z moimi dwiema przyjaciółkami od zawsze tworzyłyśmy nierozerwalną trójcę. Wszyscy dookoła nazywali nas "Aniołkami Charliego". Łączyło nas wiele rzeczy, ale chyba pierwszą, która nas do siebie pchnęła i ten trójkąt stworzyła była miłość do bajki "Król Lew" i zabawy plastikowymi zwierzakami.

Już w wieku przedszkolnym tworzyłyśmy wspólne zabawy, w których każda miała swoje "królestwo" i sterowała swoimi zabawkowymi zwierzakami zawierając sojusze z pozostałymi dwoma królestwami. Łączyłyśmy nasze zabawkowe księżniczki i królewiczów (lwy lub inne zwierzątka) w sojusznicze pary, zawierałyśmy przyjaźnie pomiędzy mniej znaczącymi postaciami, łączyłyśmy poszczególne rasy więzami krwi i wszczynałyśmy wojny za "zdrady". Każda z nas posiadała kolekcję stu lub więcej zwierzaków - zaczynając od lwów, słoni, żyraf i zebr po psy, koty, świnie i żółwie. Czasami wymieniałyśmy się zwierzakami na czas zabawy, ale zawsze przed pójściem do domu wracały one do właściciela.

Wojny właściwie zdarzały się najrzadziej, ale zabawa potrafiła pochłaniać nas godzinami, które przesiadywałyśmy w ogródku jednej z nas lub na wysokich schodach przed domem, albo na podjeździe, gdzie tworzyłyśmy skomplikowane konstrukcje domów dla zwierząt.

Na nasze szczęście mieszkałyśmy niedaleko siebie i nasze mamy dobrze się znały, więc często zabawy ciągnęły się do późnych godzin wieczornych (godzina 20:00). Nawet teraz gdy wspominam naszą zabawę uśmiecham się przed monitorem, bo był to dla całej naszej trójki przecudowny czas.

Z moimi dwiema przyjaciółkami od zawsze tworzyłyśmy nierozerwalną trójcę. Wszyscy dookoła nazywali nas "Aniołkami Charliego". Łączyło nas wiele rzeczy, ale chyba pierwszą, która nas do siebie pchnęła i ten trójkąt stworzyła była miłość do bajki "Król Lew" i zabawy plastikowymi zwierzakami.

Już w wieku przedszkolnym tworzyłyśmy wspólne zabawy, w których każda miała swoje...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może to dziwne lub nie ale moją przyjaciółkę w nowej szkole poznałam, gdy spytała się mnie czy mam chłopaka, odpowiedziałam, że nie i tak się poznaliśmy. Inna sprawą jest to, że nasza znajomość pogłębiła się jej znajomością muzyki a moją książek. Nie musimy wielbić tych samych muzyków, może to nawet i lepiej... Wolimy szukać swoich właśnych zainteresowań a czas zwykle pokazuje, że są takie same.

Może to dziwne lub nie ale moją przyjaciółkę w nowej szkole poznałam, gdy spytała się mnie czy mam chłopaka, odpowiedziałam, że nie i tak się poznaliśmy. Inna sprawą jest to, że nasza znajomość pogłębiła się jej znajomością muzyki a moją książek. Nie musimy wielbić tych samych muzyków, może to nawet i lepiej... Wolimy szukać swoich właśnych zainteresowań a czas zwykle...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W liceum miałam bardzo dobrą koleżankę. Co nas łączyło?
- byłyśmy w jednej szkole
- byłyśmy w szkole muzycznej
- grałyśmy na skrzypcach
- a gry na tym instrumencie uczyłyśmy się u tej samej nauczycielki
- siadziałyśmy obok siebie na wszystkich zajęciach (na których ze względu na nazwiska nie zostałyśmy rozdzielone do innych grup)
- obie słuchałyśmy muzyki rockowej i metalowej przede wszystkim (poza klasyczną oczywiście)
- chodziłyśmy razem na koncerty grupy Kult
- obie czytałyśmy książki
- na lekcjach również razem czytałyśmy
- chodziłyśmy razem na zakupy
- miałyśmy podobny gust co do ubrań
- uwielbiałyśmy wszelkie przeceny, kupony itd.
- nie tolerowałyśmy tych samych zachowań u innych ludzi
Niestety o ile ja jestem sentymentalna, Ona pozbywa się wszystkich staroci... również w postaci starych przyjaciół, i mimo, że liceum skończyłyśmy dwa lata temu - już o mnie nie pamięta. Dlatego chciałabym chociaż trochę wrócić do czasów 'licealnych przyjaźni', a ta książka może mi to umożliwić.

W liceum miałam bardzo dobrą koleżankę. Co nas łączyło?
- byłyśmy w jednej szkole
- byłyśmy w szkole muzycznej
- grałyśmy na skrzypcach
- a gry na tym instrumencie uczyłyśmy się u tej samej nauczycielki
- siadziałyśmy obok siebie na wszystkich zajęciach (na których ze względu na nazwiska nie zostałyśmy rozdzielone do innych grup)
- obie słuchałyśmy muzyki rockowej i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej