-Dzień dobry! Jest Pani znana z czytania tradycyjnych to znaczy papierowych książek. Jak udało się Pani ukryć te wszytkie woluminy przed policją ekologiczną 20 lat temu?
-Kiedy wydano zarządzenie, że wszystkie papierowe książki, jako nieprzyjazny dla środowiska dowód na marnotrawstwo porzednich pokoleń, mają zostać zniszczone, wpadłam w panikę. Z pomocą przyszedł mi znajomy, który zapobiegawczo już w roku 2000 zbudował pod swoim domem atomowy schron. Tam je przechowałam.
-Nie bała się Pani srogich kar m.in. wygnania na kolonię karną na Marsie czy Jowiszu? Co Panią kierowało w tym, powiedziałbym irracjonalnym, postępowaniu? Przecież na czytnikach elekronicznych również można czytać literaturę. Dodatkowo czytnik jest połączony z Internetem, można więc jednocześnie czytać, słuchać muzyki, odbierać maile i sprawdzać powiadomienia na Facebooku.Przecież Pani zachowanie to kompletne szaleństwo i strata cennego czasu!
-Jest Pan młody, urodził się Pan po katastrofie ekologicznej i wielkiej powodzi z powodu roztopu lodowców, dlatego nie zrozumie Pan uroku czytania wersji papierowej.
-Czy codzienna styczność z papierem nie powoduje u Pani alergii? To jedna z kwestii, która najbardziej interesuje naszych widzów. Udowodniono przecież, że karty książek to siedlisko niebezpiecznych roztoczy. Był to jeden z wielu powodów, dla których z nich zrezygnowaliśmy.
-Ależ nie! Jestem uodporniona, jako jedna z nielicznych pozostałych.
-Dziękuję za rozmowę.

-Dzień dobry! Jest Pani znana z czytania tradycyjnych to znaczy papierowych książek. Jak udało się Pani ukryć te wszytkie woluminy przed policją ekologiczną 20 lat temu?
-Kiedy wydano zarządzenie, że wszystkie papierowe książki, jako nieprzyjazny dla środowiska dowód na marnotrawstwo porzednich pokoleń, mają zostać zniszczone, wpadłam w panikę. Z pomocą przyszedł mi...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To nie byłby prawdziwy wywiad tylko rozmowa z bliska osobą, która przez przypadek jest dziennikarką. Jest to rozmowa, bo ta dziennikarka dużo mówi o sobie i tak jak ja pisze. Z tym, że ona pisze po pracy nocami, a ja mam komfort i piszę w dzień. W 2051 roku rozmawiamy i rozmawiamy o nas samych - naszym życiu, naszej twórczości, ludziach, zwierzętach, sztuce, przyrodzie, kulturze i o tym, że nam dobrze razem, a nawet potrafimy przez pewien czas milczeć i dobrze nam z tym. Ta rozmowa wyjdzie drukiem i będzie hitem, bo dużo w niej serca i emocji.

To nie byłby prawdziwy wywiad tylko rozmowa z bliska osobą, która przez przypadek jest dziennikarką. Jest to rozmowa, bo ta dziennikarka dużo mówi o sobie i tak jak ja pisze. Z tym, że ona pisze po pracy nocami, a ja mam komfort i piszę w dzień. W 2051 roku rozmawiamy i rozmawiamy o nas samych - naszym życiu, naszej twórczości, ludziach, zwierzętach, sztuce, przyrodzie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

DZ- Dziennikach
JA- Ja

DZ: Hi, You are very special. Tell my why?
JA: So... I speak Polish
DZ: Ohhh My God! it is awesome!
JA: yeeees, today all word speak English or Chinese. I'm traditional, and I remember my family language.
DZ: Can you tell as something in Polish?
JA: Of course! "Ten dziennikarz jest okropny!.
DZ; And What does it mean?
JA: "Pozdrawiam wszystkich słuchaczy"
DZ: Thank You very much, for interviev.

DZ- Dziennikach
JA- Ja

DZ: Hi, You are very special. Tell my why?
JA: So... I speak Polish
DZ: Ohhh My God! it is awesome!
JA: yeeees, today all word speak English or Chinese. I'm traditional, and I remember my family language.
DZ: Can you tell as something in Polish?
JA: Of course! "Ten dziennikarz jest okropny!.
DZ; And What does it mean?
JA: "Pozdrawiam wszystkich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Miejsce:Dom niespokojnej starości.
Czas:Jutro.
Pytający: Ciekawski Dziennikarzyna.
Odpowiadający: Nieciekawa Staruszka.

CD: Jutro będzie dobry dzień?
NS: Będzie lepszy niż był wczoraj.
CD: A jaki był 50 lat temu o tej porze?
NS: Mniej szybki, mniej samotny i mniej zmarszczek wtedy miałam.
CD: Czyli 22 września 2051 będzie się Pani czuła mniej lepiej niż 22 września 2001?
NS: A czy ja się Młodzieńcze za mało wyraźnie wyraziłam abyś zrozumiałam, że kiedyś nie musiałam rozmawiać z Dziennikarzyną aby przypomnieć sobie czym jest dialog?
CD: Unosi się Pani niepotrzebnie, w tym wieku serce oszczędzać wypada....
NS: Też mi to rada...Jak się ma lat 150 to poza kapsułą serce i tak bić przestanie.
CD: Ile lat w kapsule już trwa Pani?
NS: O całe 50 za długo.
CD: Dla mnie to takie ekscytujące! Kiedyś by Pani dawno nie żyła, a dziś...czeka wać Panna na zabieg liftingu?
NS: Na śmierć czekam.
CD: Ale poczucie humoru to Pani ma, chyba z wiekiem się wyostrzyło?
NS: Z wiekiem się czas staje jak brzytwa. Każda minuta boli. Każda sekunda męczy, nie daje spokoju.
NS: Nic nie rozumiem. Każdy kiedyś marzył o długowieczności. Może za kilka lat coś wymyślą na zatrzymanie procesu starczości.
CD: Niech na głupotę coś wymyślą.Kiedyś...
Dziennikarzyna przerywa.
NS: Nudna Pani. Jakby z tamtej epoki. Życie pędzi do przodu. Kto kiedyś pomyślałby, ze w Domu Niespokojnej Starości będą kapsuły czasu.
CD: No tak...szczęściarz z mojego męża, bo w grobie się może spokojnie przewrócić.
NS: Wie Pani co. Idę się podładować bo senny się robię. Oby jutro był dzień mniej nudny niż dziś.
CD: Albo mniej głupi.

Miejsce:Dom niespokojnej starości.
Czas:Jutro.
Pytający: Ciekawski Dziennikarzyna.
Odpowiadający: Nieciekawa Staruszka.

CD: Jutro będzie dobry dzień?
NS: Będzie lepszy niż był wczoraj.
CD: A jaki był 50 lat temu o tej porze?
NS: Mniej szybki, mniej samotny i mniej zmarszczek wtedy miałam.
CD: Czyli 22 września 2051 będzie się Pani czuła mniej lepiej niż 22 września 2001?
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

D: Dzień dobry. Jestem niezmiernie zaszczycony, że...
Ja: Dzień dobry i proszę przejść od razu do rzeczy.
D: Oczywiście. Zawsze jest pani taka rzeczowa i stanowcza?
Ja: Tak i tak. W moim wieku nie marnuje się czasu na grzeczności, bo tych pustych słów słyszało się już za wiele.
D: Skąd czerpała pani pomysły na te wszystkie scenariusze, książki i gry?
Ja: Bardzo przydatne były rozmowy z dziećmi o wybujałej wyobraźni, oraz obserwacje psychicznie chorych.
D: Pomogła pani wielu pacjentom klinik psychiatrycznych, dlaczego mimo to, nigdy nie zatrudniono pani w żadnym z ośrodków?
Ja: To nigdy nie było moją pasją, a poza tym bardziej pasowałabym tam na pacjenta niż na jakiekolwiek inne stanowisko.
D: Czy odniesiony sukces, przez te wszystkie lata, zmienił panią jakoś?
Ja: Nie, dlatego nie udzielam wywiadów. Do widzenia!
D: Do widzenia i dziękuję za poświęcony czas.

D: Dzień dobry. Jestem niezmiernie zaszczycony, że...
Ja: Dzień dobry i proszę przejść od razu do rzeczy.
D: Oczywiście. Zawsze jest pani taka rzeczowa i stanowcza?
Ja: Tak i tak. W moim wieku nie marnuje się czasu na grzeczności, bo tych pustych słów słyszało się już za wiele.
D: Skąd czerpała pani pomysły na te wszystkie scenariusze, książki i gry?
Ja: Bardzo przydatne...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czy to nie oczywiste? W 2051 będę znanym pisarzem!

Zgromadzę wszelkie nagrody. Serial na podstawie moich książek prześcignie Grę o Tron, a gra Wiedźmina.

Będę znany również z tego, że założę pierwszą uprawę pomidorów na księżycu i będę latał je podlewać co weekend - ot takie małe dziwactwo sławnego pisarza.

Czy to nie oczywiste? W 2051 będę znanym pisarzem!

Zgromadzę wszelkie nagrody. Serial na podstawie moich książek prześcignie Grę o Tron, a gra Wiedźmina.

Będę znany również z tego, że założę pierwszą uprawę pomidorów na księżycu i będę latał je podlewać co weekend - ot takie małe dziwactwo sławnego pisarza.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

CD- ciekawski dziennikarz
Ja- Ja ;)

CD: Witam, jak to się stało, że zachowała Pani rodzinne tradycje, a nie podążyła za resztą społeczeństwa?
Ja: Od zawsze chciałam być "kurą domkową"- gotowanie, pieczenie ciast to moja pasja. Uważam też, że kobieta powinna umieć posprzątać swój dom, zrobić pranie, pozmywać.
CD: To zaskakujące! kobiety w dzisiejszych czasach kupują RoboSprzątacze i Opiekunki-Roboty. Nie mają czasu na zajmowanie się dziećmi i domem.
Ja: No cóż... Nidy nie chciałam być karierowiczką ;).
CD: Czy może Pani coś więcej opowiedzieć o swojej pasji?
Ja: Od gimnazjum zbieram przepiśniki- są tam zebrane wszystkie najlepsze przepisy na obiady, ciasta, dodatki. Piekę sama nawet chleby! W dzisiejszych czasach to już nie jest spotykane. Ludzie kupują gotowe kanapki, bo nawet tego nie chce im się robić. Dzisiejszy świat schodzi na psy...
CD: Pani mąż na pewno jest dumny z takiej żony, a dzieci cieszą się domowymi ciastami!
Ja: Mam taką nadzieję ;). Nie można zatracać tego co w naszej krwi, w naszych genach. Nie możemy zapomnieć oo naszych dziadkach i rodzicach. O rodzinnych tradycjach. Globalizacja ogarnęła już cały świat. Wchłonęła nas. Krajom brakje odrębności i ich własnej kultury.
CD: To było piękne podsumowanie Naszej rozmowy, dziękuję bardzo za udzielenie wywiadu. Jest Pani na prawdę wyjątkową osobą!
Ja: Ja również dziękuję! przygotowałam dla Pana mały poczęstunek: ciasto drożdżowe ze śliwkami i kruszonką, ciasteczka półfrancuskie z budyniem i orzechami, oraz, w słoiku do odgrzania w mikrofalówce tradycyjny bigos!

CD- ciekawski dziennikarz
Ja- Ja ;)

CD: Witam, jak to się stało, że zachowała Pani rodzinne tradycje, a nie podążyła za resztą społeczeństwa?
Ja: Od zawsze chciałam być "kurą domkową"- gotowanie, pieczenie ciast to moja pasja. Uważam też, że kobieta powinna umieć posprzątać swój dom, zrobić pranie, pozmywać.
CD: To zaskakujące! kobiety w dzisiejszych czasach kupują...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

D: Goszczę u siebie znanego wszystkim psycholaptoga – Panią Annę Kim. Mam zaszczyt przeprowadzić wywiad na temat psycholaptogi. Witam serdecznie!
KK: Dzień Dobry Państwu!
D: Wszyscy wiemy na czym polega zawód psycholaptoga – jednak proszę nam powiedzieć: ciężko jest pracować w takim zawodzie?
KK: Tak. Czy zdaje sobie Pan sprawę ile na świecie jest marek i modeli laptopów? Ja to wszystko muszę umieć. Czy zdaje sobie Pan sprawę ile jest ludzi uzależnionych od technologii? Proszę pamiętać, że każdy z nich jest inny i do każdego podchodzę indywidualnie. Niech Pan wyobrazi sobie np. 8 nastolatków i każdy z nich żyje w innej grze tzw. świadomości gracza realnego. Dla takiego człowieka Światem jest laptop – dosłownie ! A Ziemią dana gra. Żeby dotrzeć do tego Świata i pomóc takiej osobie wymagana jest ode mnie znajomość również wszystkich gier. Oczywiście nie było by to możliwe gdyby nie przymózgowe czipy, które nam wszczepiają po uzyskania tytułu psycholaptoga. Jednak te czpiy to nie wszystko. Dużo zależy tutaj ode mnie. Kontynuując: Dziennie 8 chorych osób – każdy w innym Świecie i na innej Ziemi. Codziennie 8 razy zmieniam swoją osobowość i otoczenie wkraczając w świat takiej osoby.
DD: Rzeczywiście musi być Pani ciężko! Czy to właśnie przez to zawód psycholaptoga jest jednym z najbardziej dochodowych zawodów?
KK: Tak. Jak Pan widzi – od człowieka wymaga się zbyt dużo aby ten chciał pracować za np. średnią krajową.
DD: Jak najbardziej! Dziękujemy serdecznie za wywiad.

D: Goszczę u siebie znanego wszystkim psycholaptoga – Panią Annę Kim. Mam zaszczyt przeprowadzić wywiad na temat psycholaptogi. Witam serdecznie!
KK: Dzień Dobry Państwu!
D: Wszyscy wiemy na czym polega zawód psycholaptoga – jednak proszę nam powiedzieć: ciężko jest pracować w takim zawodzie?
KK: Tak. Czy zdaje sobie Pan sprawę ile na świecie jest marek i modeli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kiedy przyszłam na spotkanie z Ewą Bonetti, byłam zaskoczona. Wyobrażałam ją sobie jako kobietę wyniosłą i trudną. Jednak jej otwartość i normalność bardzo mnie zaskoczyły.
D: Od kilku lat jesteś nazywana Panią Aplikacją, jak się z tym czujesz?
E: Na początku bardzo mnie to denerwowało, jednak teraz już się przyzwyczaiłam do tego przezwiska.
D: Twoja kreatywność i pracowitość, sprawiły, że jesteś najbogatszym człowiekiem na świecie. Wymyśliłaś wiele urządzeń oraz aplikacji, które ułatwiły życie wielu ludziom. Czy możesz nam opowiedzieć o pierwszej aplikacji, którą wymyśliłaś oraz dlaczego to zrobiłaś?
E: Oczywiście. Aplikację „Senne Marzenia” stworzyłam, kiedy dręczyły mnie koszmary. Pomyślałam sobie wtedy. „Byłoby wspaniale śnić tylko o rzeczach pozytywnych i o swoich marzeniach". Z moim pomysłem podzieliłam się z przyjacielem, który pomógł mi wdrożyć go w życie. Aplikacja jest prosta. Przed pójściem spać, wybieramy z ponad 500 tys. obrazów nasz wymarzony sen. Kiedy uruchomimy obraz telefon, przykładamy do czoła. Wtedy obraz skanowany jest do naszego mózgu i spokojnie możemy iść spać.
D: To bardzo niezwykłe jak wielu ludzi posiada tę aplikację. Wśród najpopularniejszych aplikacji na świecie, aż siedem jest wymyślonych przez Ciebie.
E: Tak, zgadza się to bardzo miłe. Świadomość tego tylko, mnie mobilizuje do dalszej pracy. Obecnie pracuje nad urządzeniem do teleportacji.
D: W takim razie życzę sukcesów. Dziękuję za rozmowę.
E: Dziękuję.

Kiedy przyszłam na spotkanie z Ewą Bonetti, byłam zaskoczona. Wyobrażałam ją sobie jako kobietę wyniosłą i trudną. Jednak jej otwartość i normalność bardzo mnie zaskoczyły.
D: Od kilku lat jesteś nazywana Panią Aplikacją, jak się z tym czujesz?
E: Na początku bardzo mnie to denerwowało, jednak teraz już się przyzwyczaiłam do tego przezwiska.
D: Twoja kreatywność i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciężko powiedzieć z czego będę znana w tak dalekiej przyszłości, mam nadzieję, że będą to same dobre rzeczy, które przyniosą światu korzyści a nie szkody.

Ciężko powiedzieć z czego będę znana w tak dalekiej przyszłości, mam nadzieję, że będą to same dobre rzeczy, które przyniosą światu korzyści a nie szkody.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post