Czy wierzycie w przeznaczenie? Przyznam się Wam, że dla mnie kiedyś przeznaczenie kojarzyło się z kobietami, które myślą, że kiedyś ich idealny mężczyzna przyjedzie na białym rumaku pod ich dom, z bukietem czerwonych róż i potem będą żyć długo i szczęśliwie. I tak sobie tkwiłam w tym przekonaniu aż pewnego dnia zmieniłam całe swoje podejście do przeznaczenia.
Parę lat temu, kiedy podjęłam pracę w centrum handlowym, podkochiwałam się w sprzedawcy z sąsiedniego sklepu. Codziennie obiecywałam sobie, że dziś będzie ten dzień, w którym do niego zagadam. I tak minął miesiąc, potem pół roku aż tu nagle rok. I wtedy chcąc nie chcąc musiałam wejść w końcu do tego sklepu złożyć u niego reklamację. Od słowa do słowa przyznałam mu się, że pracuje w sklepie po sąsiedzku i tak zaczęliśmy ze sobą gadać. Jakie było moje rozczarowanie, kiedy okazało się, że rezygnuje z pracy. Kiedy myślałam już, że wszystko stracone i już nigdy w życiu się nie spotkamy, on po pół roku wreszcie przyszedł do mojego sklepu na zakupy. Niestety tego dnia byłam wyjątkowo zalatana, że kiedy on zagadał, ja go chcąc nie chcąc olałam. I kiedy straciłam nadzieje, że kiedykolwiek jeszcze się spotkamy zaświeciło dla mnie światełko w tunelu. Dwa miesiące później znów przyszedł na zakupy i od razu do niego zagadałam. Okazało się, że szuka pracy a u nas w sklepie akurat zwolnił się etat. Dostał prace bez problemu a ja się cieszyłam, że będzie okazja do bliższego poznania się. Praca tak nas do siebie zbliżyła, że po jakimś czasie zostaliśmy parą i jesteśmy ją do dnia dzisiejszego, a ja zmieniłam swoje podejście do przeznaczenia, kiedy dostrzegłam tytułowe światełko w tunelu.

Czy wierzycie w przeznaczenie? Przyznam się Wam, że dla mnie kiedyś przeznaczenie kojarzyło się z kobietami, które myślą, że kiedyś ich idealny mężczyzna przyjedzie na białym rumaku pod ich dom, z bukietem czerwonych róż i potem będą żyć długo i szczęśliwie. I tak sobie tkwiłam w tym przekonaniu aż pewnego dnia zmieniłam całe swoje podejście do przeznaczenia.
Parę lat...

Miałam świetną pracę (nie chodzi o płacę, ani stanowisko, a o to, że była kreatywna), uczęszczałam do studium na kierunek artystyczny. Byłam szczęśliwa, aż nagle w szkole rozwiązali mi grupę, ponieważ dużo ludzi zrezygnowało. Z pracy musiałam odejść, bo nie byłam już uczniem. Wszystko się rozwaliło. Nie miałam pojęcia co robić, przerażała mnie myśl, że skończyły się piękne dni i trzeba iść do normalnej, przeciętnej pracy z szarymi, zwykłymi ludźmi. Znalazłam pracę w jednym ze sklepów i stało się coś niesamowitego. Poznałam super dziewczynę z którą dogaduję się jak mało z kim. Nie pracujemy już razem, ale mamy super kontakt i mogę śmiało twierdzić, że znalazłam przyjaciółkę. Także powiedzenie "Koniec może być początkiem czegoś nowego" jest jak najbardziej wiarygodne.

Miałam świetną pracę (nie chodzi o płacę, ani stanowisko, a o to, że była kreatywna), uczęszczałam do studium na kierunek artystyczny. Byłam szczęśliwa, aż nagle w szkole rozwiązali mi grupę, ponieważ dużo ludzi zrezygnowało. Z pracy musiałam odejść, bo nie byłam już uczniem. Wszystko się rozwaliło. Nie miałam pojęcia co robić, przerażała mnie myśl, że skończyły się piękne...

3 lata temu zawalił się mój świat...u mnie nowotwór, siostrzeniec ciężko zachorował a tata nagle odszedł. Myślałam, że już nigdy na mej twarzy nie zabłyśnie uśmiech. Lecz wraz z moją rodziną znaleźliśmy siłę by żyć dalej. Doskonale wiem co to znaczy znaleźć się beznadziejnej sytuacji.

3 lata temu zawalił się mój świat...u mnie nowotwór, siostrzeniec ciężko zachorował a tata nagle odszedł. Myślałam, że już nigdy na mej twarzy nie zabłyśnie uśmiech. Lecz wraz z moją rodziną znaleźliśmy siłę by żyć dalej. Doskonale wiem co to znaczy znaleźć się beznadziejnej sytuacji.

Klasa maturalna, przygotowania do egzaminu dojrzałości, szaleństwo przedstudniówkowe.- tyle emocji do przeżycia, tyle do zdobycia, tyle do wygrania... Same wybory i każdy dobry. Az nagle mój świat zgasł jestem w ciąży. Patrze dookoła siebie na ogrom swojej tragedii i próbuje wybudzić się z koszmaru. Ale to nie sen- już żadna radość tego świata mnie nie dotyczy, a ja stoję sama pośrodku tego wszystkiego i przecieram oczy ze zdumienia, ze Pan Bóg niczego nie zauważył,ze czas się nie zatrzymał, a ziemia nie zatrzęsła. Zycie toczy się dalej tylko ja już w nim nie uczestniczę- nie mam planów, mam tylko obawy.

I nagle światełko w tunelu. Nie, nie światełko nawet, nie promień słońca tylko cale słonce ze swoja ogromna gorącą mocą-moje dziecko się rodzi. Mam je już na rekach. " Miłość mi wszystko wyjaśniła. Miłość mi wszystko powiedziała."- to od teraz także moje słowa.

Klasa maturalna, przygotowania do egzaminu dojrzałości, szaleństwo przedstudniówkowe.- tyle emocji do przeżycia, tyle do zdobycia, tyle do wygrania... Same wybory i każdy dobry. Az nagle mój świat zgasł jestem w ciąży. Patrze dookoła siebie na ogrom swojej tragedii i próbuje wybudzić się z koszmaru. Ale to nie sen- już żadna radość tego świata mnie nie dotyczy, a ja stoję...

Jest wiele wspaniałych przykładów, ale mój jest najprostszy z możliwych. Strasznie męczyła mnie praca,za którą normalnie przepadam, lecz zdarzyło się, że nie miałam już do niej siły, koniecznie chciałam zapomnieć o tym, że jutro muszę wstać wcześnie rano, ubrać się i wyjść z domu. Z pomocą przyszła książka, którą dzień wcześniej znalazłam w pociągu. Wzięłam ją ze sobą do domu, bo przykro było ją tam zostawiać, miałam zamiar oddać ja do biblioteki. Zaciekawiła mnie jednak okładka, więc by zapomnieć o obowiązkach, zaczęłam czytać. Wciągnęłam się strasznie, skończyłam czytać o 4 nad ranem, a potem nie mogłam zasnąć, bo rozmyślałam o losie bohaterów. Gdy godzinę później zadzwonił mój budzik, byłam niewyspana i zła, że przeczytałam całą od razu. Pogrążyłam się w rozpaczy, że muszę kompletnie niewyspana udać się na 8 godzin do pracy. Światełkiem w tunelu była dla mnie w ten ponury poranek kawa, która w magiczny sposób zdołała mnie obudzić i wzmocnić. I to tak, że po pracy poszłam jeszcze do biblioteki by wypożyczyć coś nowego!

Jest wiele wspaniałych przykładów, ale mój jest najprostszy z możliwych. Strasznie męczyła mnie praca,za którą normalnie przepadam, lecz zdarzyło się, że nie miałam już do niej siły, koniecznie chciałam zapomnieć o tym, że jutro muszę wstać wcześnie rano, ubrać się i wyjść z domu. Z pomocą przyszła książka, którą dzień wcześniej znalazłam w pociągu. Wzięłam ją ze sobą do...

Jeden z takich momentów w moim życiu miał miejsce w zeszłym roku. Od kilku lat moją pasją jest jazda konna. Pewnego jednak kwietniowego dnia zaliczyłam niefortunny wypadek. Klacz wyszedłszy po raz pierwszy po zimie na wybieg pod gołym niebem poczuła taki przypływ endorfin, że trochę ją poniosło i spadłam z niej w galopie. Po powrocie do domu i wizycie u lekarza okazało się, że mam naderwane wiązadła stawowo-biodrowe. Musiałam na dłuższy czas pożegnać się z jazdą konną. Przez ten rok niesamowicie tęskniłam za stajnią, za zapachem koni, nawet za klaczą, z której spadłam. Ból jednak wydawał się nigdy nie ustąpić i straciłam już nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze wsiądę na konia. Kask i sztyblety wyniesione zostały na strych... Teraz jednak, po ponad 15 miesiącach od upadku zaczynam odzyskiwać nadzieję. Ból ustał, odzywa się jedynie czasami, a ja zaczynam wierzyć, że być może już następnej wiosny znów będę mogła galopować na grzbiecie jednego z moich kopytnych przyjaciół.

Jeden z takich momentów w moim życiu miał miejsce w zeszłym roku. Od kilku lat moją pasją jest jazda konna. Pewnego jednak kwietniowego dnia zaliczyłam niefortunny wypadek. Klacz wyszedłszy po raz pierwszy po zimie na wybieg pod gołym niebem poczuła taki przypływ endorfin, że trochę ją poniosło i spadłam z niej w galopie. Po powrocie do domu i wizycie u lekarza okazało się,...

Od dziecka miałam jedną pasję.
Konie.
To wokół nich kręcił się mój świat. W nocy potrafiłam jechać do źrebiącej się klaczy. Niezliczone godziny zajmowała się chorymi końmi oczekując na przyjazd weterynarza.
Najlepsze miejsce na świecie na końskim leżało grzbiecie. Trenowałam rekreacyjnie a następnie zawodowo. Zajmowałam się zarówno końmi łagodnymi jak i trudnymi narwańcami. Poświęcałam jeździectwu każdą wolną chwilę.
Wszystko skończyło się jednego dnia.
Wypadek i ciężka kontuzja po której nie mogłam się w pełni poruszać. Zdarzenie spowodowane z premedytacją przez zwierzęta którym tak ufałam, którym tyle poświęciłam...
Po wyleczeniu kontuzji próbowałam kilkukrotnie powrócić do jeździectwa – przebywanie na końskim grzbiecie było powodem lęku, panicznego wręcz strachu. Nie byłam w stanie darzyć tych zwierząt takim uczuciem i zaufaniem jak kiedyś.
Pożegnałam swoją pasję.
Czułam pustkę nie mogąc odnaleźć się w codzienności. Nic mnie nie cieszyło. Czułam jakbym utraciła część siebie.
W końcu z odsieczą przyszedł ukochany, próbując mnie zaktywizować i mimo kolejnych porażek – nie poddawał się. Pewnego dnia wręczył mi w dłonie aparat i poprosił o pochylenie się z obiektywem nad maleńkim robaczkiem.
Ten kontakt z przyrodą, zatrzymywanie chwil w kadrze, zrywanie się z samego rana aby nie przegapić najpiękniejszych ujęć stało się moją radością.
I powoli wypełnia pustkę, która została tak boleśnie kopytem wyryta.

Od dziecka miałam jedną pasję.
Konie.
To wokół nich kręcił się mój świat. W nocy potrafiłam jechać do źrebiącej się klaczy. Niezliczone godziny zajmowała się chorymi końmi oczekując na przyjazd weterynarza.
Najlepsze miejsce na świecie na końskim leżało grzbiecie. Trenowałam rekreacyjnie a następnie zawodowo. Zajmowałam się zarówno końmi łagodnymi jak i trudnymi narwańcami....

Nie jestem mistrzem dostrzegania światełka w tunelu, jednak dostrzegam je, kiedy zupełnie tracę nadzieję na wygranie z chorobą i zmianę myślenia, a ktoś dostrzega mój ogrom pracy nad sobą i stwierdza, że idę do przodu. Choć we mnie jest przeświadczenie, że stoję w miejscu, a nawet się cofam. Takich światełek nie jest dużo, ale dostaję je od osób, których zdanie bardzo cenię, więc choćby to światło było mgliste, to jednak jest i to wystarczy na jakiś czas.

Nie jestem mistrzem dostrzegania światełka w tunelu, jednak dostrzegam je, kiedy zupełnie tracę nadzieję na wygranie z chorobą i zmianę myślenia, a ktoś dostrzega mój ogrom pracy nad sobą i stwierdza, że idę do przodu. Choć we mnie jest przeświadczenie, że stoję w miejscu, a nawet się cofam. Takich światełek nie jest dużo, ale dostaję je od osób, których zdanie bardzo...

Śpię, nagle słyszę dziwny, przerażający dźwięk. Okazało się, że to budzik, więc niechętnie wstałam z mojego cudowanie ciepłego łóżka. Skierowałam swoje kroki do kuchni i zrobiłam kawę. Wtedy dotarła do mnie ta piękna informacja - jest niedziela, mogę wrócić do łóżka! Z niebiańską radością odzyskałam swój sen i wewnętrzny spokój.

Śpię, nagle słyszę dziwny, przerażający dźwięk. Okazało się, że to budzik, więc niechętnie wstałam z mojego cudowanie ciepłego łóżka. Skierowałam swoje kroki do kuchni i zrobiłam kawę. Wtedy dotarła do mnie ta piękna informacja - jest niedziela, mogę wrócić do łóżka! Z niebiańską radością odzyskałam swój sen i wewnętrzny spokój.