Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
malamii
Panda
Magdalena
AurelieSetnei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
malamii
Panda
Magdalena
AurelieSetnei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Moim ,,Światełkiem w tunelu’’, czyli nadzieją i szansą na odnalezienie samej siebie w świecie dorosłości była moja malutka chrześnica. Ukończyłam osiemnaście lat i znalazłam się w dorosłym życiu, w którym będę musiała podejmować mądre i racjonalne decyzję. Bałam się, że nie będę mogła pozwolić sobie na beztroskie chwile i będę musiała porzucić całe szaleństwo. Wiedziałam, że w tym momencie mojego życia nie mogę pozwolić sobie na błędy i złe wybory, bo wszyscy będą wymagać od mojej osoby dorosłości, której tak bardzo nie chciałam przyjąć. Czułam, że straciłam bezpowrotnie jakąś cząstkę mnie. Pojawienie się jej w moim życiu wywróciło je o 180 stopni. Będąc z moją chrześnicą zostawiam za sobą dojrzałą siebie i staje się ponownie dzieckiem, które dzięki niej nigdy nie zostanie wypędzone z mojego serca. Stała się ona moją nadzieją na to, że marzenia z dzieciństwa mogą być wciąż żywe, a wzorowa postawa osoby dorosłej, której tak bardzo bałam się przyjąć odchodzi. Na ten jeden moment mogę zapomnieć o smutnej, szarej, jesiennej, pełnej kłopotów dorosłej rzeczywistości i po prostu się bawić.

Moim ,,Światełkiem w tunelu’’, czyli nadzieją i szansą na odnalezienie samej siebie w świecie dorosłości była moja malutka chrześnica. Ukończyłam osiemnaście lat i znalazłam się w dorosłym życiu, w którym będę musiała podejmować mądre i racjonalne decyzję. Bałam się, że nie będę mogła pozwolić sobie na beztroskie chwile i będę musiała porzucić całe szaleństwo. Wiedziałam,...

W tamtym roku kiedy kiedy pisałam maturę często zastanawiałam się jak mój los się dalej potoczy. Jak zdam? Do jakiego miasta się dostane? Złożyłam na 2 kierunki do różnych miast.
Kilka tygodni później byłam na 2 tyg.wyjeździe, w międzyczasie było ogłoszenie na jaki kierunek się dostane.
Sprawdzam wyniki i.. nie dostaje się na wymarzony kierunek. No niestety.
Na szczęście przyjęli mnie na drugi. Teraz tylko załatwienie reszty papierów i mieszkanie.
Wieczorem znajoma pytała jak i co ze studiami i do jakiego miasta się dostałam. Okazało się że ona studiuję już 3 lata w tym mieście i poszukuje współlokatorki bo kilka tygodni temu jedna dziewczyna się wyprowadziła. Tak więc w jednym dniu dostałam się na psychologię z której jestem bardzo zadowolona i miałam już załatwione mieszkanie, mimo że rano straciłam nadzieję że cokolwiek załatwię a na mojej twarzy pojawił się uśmiech od wielu dni.

W tamtym roku kiedy kiedy pisałam maturę często zastanawiałam się jak mój los się dalej potoczy. Jak zdam? Do jakiego miasta się dostane? Złożyłam na 2 kierunki do różnych miast.
Kilka tygodni później byłam na 2 tyg.wyjeździe, w międzyczasie było ogłoszenie na jaki kierunek się dostane.
Sprawdzam wyniki i.. nie dostaje się na wymarzony kierunek. No niestety.
Na szczęście...

Początek liceum. Kaźń odbywała się za drzwiami nr 12, w sali, w której ściana naprzeciw tablicy głosiła: Carpe Diem. Hasło ignorowaliśmy, pani za biurkiem absorbowała nas bowiem za bardzo.
Krzyczała. Jej wściekłość mogłaby palić lasy. Słowa wyrzucała z celnością człowieka, który potrafi mówić.
Milczeliśmy. Oddychać każdy starał się cicho. Na jej pytania nikt nie znał odpowiedzi, a jeśli nawet, to nie ośmieliłby się odezwać. W tamtych tygodniach marzyłam tylko o tym, by wymienili nam nauczyciela. Wzięłabym każdego innego.
Bałam się jej. Człowiek niemal czuł słomę, którą widziała w jego butach, co więcej nagle stwierdził, że język, poczucie smaku, kultura, że są to sprawy absolutnie ważne i całkiem poza zasięgiem.
Światełko w tunelu pojawiło się wraz z prezentacją pod koniec semestru. Już samo to, że poprosiła nas, by ją przygotować, poczytałyśmy za zaszczyt...
Dalej się jej bałam, słowo „1” padało z jej ust z mocą armatnich wystrzałów, zbłaźnić się przed nią... lepiej było od razu się utopić.
Ale w dniu, w którym kończyłam szkołę, spośród moich 71 nauczycieli jej jednej nie wykreśliłabym za żadne inne wspomnienia.
Pamiętam ją lepiej niż wiersze, które omawiała. Dla mnie sama stała się opowieścią, miała pazur i styl, nic tak jej nie mierziło jak nasza obojętność. Jej pasja sprawiła, że słowo „film” stoi w mojej głowie obok „podziw” i „hołd”, a zdania, które wypowiedziała na marginesie, te których przecież wcale nie musieliśmy dostać, nadały kierunek moim myślom po dziś dzień.

Początek liceum. Kaźń odbywała się za drzwiami nr 12, w sali, w której ściana naprzeciw tablicy głosiła: Carpe Diem. Hasło ignorowaliśmy, pani za biurkiem absorbowała nas bowiem za bardzo.
Krzyczała. Jej wściekłość mogłaby palić lasy. Słowa wyrzucała z celnością człowieka, który potrafi mówić.
Milczeliśmy. Oddychać każdy starał się cicho. Na jej pytania nikt nie znał...

Można by powiedzieć, że raz w życiu doświadczyłam cudu... Mój tata zachorował na raka płuc rok przed diagnozą skarżył się na bóle pleców - przez ten cały czas leczony był na zespół bolącego barku, rehabilitacje zamiast uśmierzać tylko pogłębiały jego dolegliwości - dopiero po roku przemądra pani dr wpadła na to by zlecić tacie prześwietlenie płuc a na jego wcześniejsze uskarżania, że nie odczuwa żadnej ulgi po zabiegach potrafiła żartować, że mężczyźni tacy już są - mało cierpliwi...tego dnia kiedy wrócił ze skierowaniem na prześwietlenie przysiadłam wieczorem przed komputerem i po wpisaniu w internecie hasła "rak płuc" pierwsze co mi wyskoczyło to "guz pancoasta" - nigdy nie zapomnę tego uczucia kiedy wie się że coś jest już nie nieuniknione - opisane były wszystkie objawy takie jak u taty - przeryczałam całą noc... Razem z nim pojechałam na prześwietlenie a dni oczekiwania na wyniki ciągnęły się w nieskończoność - dzień przed patrzyłam na tatę na ten jego spokój na twarzy i tak myślałam "Boże jutro jego świat się zawali" też żal rozrywał mnie i moje serce od środka... pojechaliśmy po wyniki razem - guz u szczytu lewego płuca 7cm na 5cm - tata chciał prowadzić do domu jednak po paru metrach zatrzymał się, rozpłakał i resztę drogi już ja prowadziłam... Później przechodziliśmy badania pod kątem szczegółowego rozpoznania - nie zapomnę tej lekarki która bez żadnego wyrazu współczucia i skrupułów prosto z mostu mnie i mojej mamie po naszym pytaniu jakie są rokowania oznajmiła, że to jest już tak zaawansowane stadium, że powinniśmy być przygotowani na najgorsze i że nie będą podawać już żadnej chemii ani radioterapii bo tylko bardziej osłabią tatę i tylko to wszystko przyspieszą... Całą drogę do domu ryczałam, krzyczałam z tej bezsilności - jak ja mam mu to powiedzieć "tatuś umierasz nie dadzą Ci już żadnego leczenia" - nawet czegokolwiek byleby miał choć odrobinkę nadziei, żeby nie myślał już tylko o tym że umiera, że już na samym początku walki z chorobą to koniec... Całą noc się przemodliłam - prosiłam a wręcz błagałam Boga, żeby dał tacie, żeby dał nam jakąś nadzieję, żeby to wszystko tak szybko i bezsensownie się nie skończyło, niczego więcej nie oczekiwałam... Następnego dnia moja siostra spotkała naszą kuzynkę - jest lekarzem a prywatnie zajmuje się niekonwencjonalnymi metodami leczenia - jej ojciec z ciężkiego stadium czerniaka wyszedł dzięki witaminowej kuracji z amigdaliną na czele (witamina B17) - zaproponowała nam jej zastosowanie dodatkowo po południu do mojej mamy zadzwonił przyjaciel taty - jedynie mogę napisać że jest dość wpływowy ma znajomości wśród lekarzy - dzięki uczestnictwu w kółku myśliwskim - udało mu się zorganizować zebranie lekarskie na którym postanowili zastosować u taty chemioterapię - skakałam ze szczęścia - najważniejsze było dla mnie że jest nadzieja, że tata będzie ją miał - studiowałam wtedy dziennie i pracowałam, dodatkowo pieniądze ze stypendium pozwalały mi na niezbędne opłaty plus co miesiąc kupowałam tacie leki kuracja kosztowała około 800zł - nie chciałam aby wiedział ile to kosztuje - sama się tego podjęłam nie chciałam żeby czuł że obciąża nas finansowo - takie miał podejście - jego jedynym zadaniem było cieszyć się życiem i dbać o siebie - terapia działała cuda - guz zaczął się zmniejszać - tata przyrastał w siłach - bardziej wierzyłam w działanie witaminy niż w chemioterapię - ta nasza ułuda i radość ze wspólnego czasu trwały całe piękne trzy lata... do czasu kiedy to mama dostała silnego udaru i tata bezpowrotnie poddał się i załamał...rok później zmarł... nie chcę już rozpisywać się nad przebiegiem dalszych losów mojej rodziny i odbiegać od tematu bo chciała jedynie pokazać Wam w jaki sposób i dzięki czemu w życiu dane mi było doświadczyć i ujrzeć to przysłowiowe "światełko w tunelu"...

Można by powiedzieć, że raz w życiu doświadczyłam cudu... Mój tata zachorował na raka płuc rok przed diagnozą skarżył się na bóle pleców - przez ten cały czas leczony był na zespół bolącego barku, rehabilitacje zamiast uśmierzać tylko pogłębiały jego dolegliwości - dopiero po roku przemądra pani dr wpadła na to by zlecić tacie prześwietlenie płuc a na jego wcześniejsze...

Pamiętam to jak dziś. Ubieganie się o posadę. To miało być moje pierwsze miejsce pracy. Niestety firma mieściła się w mało popularnej okolicy, zatem wyjechałam wcześniej żeby nie spóźnić się na rozmowę kwalifikacyjną. I co? Oczywiście pobłądziłam, byłam na miejscu kwadrans po umówionej godzinie. Już sam ten fakt mnie stresował. Potem "pogadanka" z panią kadrową, która miała być moją bezpośrednią przełożoną - wypadła mi połowa zawartości torebki kiedy szukałam dowodu osobistego. Na rozmowie z właścicielem firmy weszłam na niebezpieczny temat i okazało się, że mamy zupełnie inne zdania. Potem "część po angielsku" - niby nie poszło mi źle, ale zapomnieć kluczowego słowa i obchodzić je okrężną drogą? Mogło być lepiej...
Wyszłam z budynku zdołowana. Nie tak to sobie wyobrażałam i wiedziałam, że stać mnie na więcej. Wróciłam jednak do środka żeby skorzystać z toalety i wtedy usłyszałam rozmowę kadrowej z panią sprawdzającą moje umiejętności językowe.
- I jak? Co o niej myślisz?
- Z angielskim nieźle sobie radzi. Umie wybrnąć z trudnej sytuacji.
- Cóż ja widziałam, że jest bardzo zestresowana, ale może to dobrze bo pewnie jej zależy i stąd te nerwy.
- A co prezes o niej mówił?
- Chyba chce ją zatrudnić. Powiedział, że dziewczyna ma swoje zdanie i umie go bronić. No i skończyli tą samą uczelnię a wiesz jaki on jest: ostry, ale też sentymentalny.
Gdy to usłyszałam zrozumiałam, że jest szansa. Ta przypadkiem usłyszana rozmowa była dla mnie "światełkiem w tunelu". I co? Dostałam tę pracę.

Pamiętam to jak dziś. Ubieganie się o posadę. To miało być moje pierwsze miejsce pracy. Niestety firma mieściła się w mało popularnej okolicy, zatem wyjechałam wcześniej żeby nie spóźnić się na rozmowę kwalifikacyjną. I co? Oczywiście pobłądziłam, byłam na miejscu kwadrans po umówionej godzinie. Już sam ten fakt mnie stresował. Potem "pogadanka" z panią kadrową, która miała...

Dla mnie takim światełkiem w tunelu był telefon od dawno niewidzianego znajomego. Bardzo długo szukałam pracy i nic nie mogłam znaleźć. Bezskutecznie wysyłałam CV. Najczęściej nie było żadnej odpowiedzi, a jeżeli już szłam na rozmowę, to najczęściej skończyło się na standardowym: Proszę czekać na telefon, odezwiemy się do pani. Użalałam się nad sobą i nad swoim losem. Kogo tylko spotkałam, od razu mówiłam mu, że nie mam pracy. Przerobiłam masę rozczarowania i zawodu, bo znajomi mówili, że będą pamiętać, a potem następowała cisza. I nagle pewnego dnia, który wydawał mi się, że będzie dniem jak co dzień, znajomy zadzwonił do mnie i zaproponował mi pracę. Nigdy bym się tego po nim nie spodziewała, bo nie mieliśmy ze sobą kontaktu od prawie roku. Jak grom z jasnego nieba przyszła propozycja wyjazdu. Wszystko odbywało się na takim spontanie i niekoniecznie pełnym rozeznaniu: co, gdzie i jak, ale podjęłam ryzyko i z ogromną radością wyjechałam... Nigdy nie należy tracić nadziei, że los w końcu się do nas uśmiechnie. Trzeba być cierpliwym i nigdy w to nie wątpić. Jetem tego najlepszym przykładem.

Dla mnie takim światełkiem w tunelu był telefon od dawno niewidzianego znajomego. Bardzo długo szukałam pracy i nic nie mogłam znaleźć. Bezskutecznie wysyłałam CV. Najczęściej nie było żadnej odpowiedzi, a jeżeli już szłam na rozmowę, to najczęściej skończyło się na standardowym: Proszę czekać na telefon, odezwiemy się do pani. Użalałam się nad sobą i nad swoim losem. Kogo...

Żyłam nadzieją przez cały czas kiedy moje dzieciątko było w brzuszku i prawidłowo się rozwijało. Każdy jego ruch, każdy centymetr więcej w mojej talii dawał nadzieję, że już niedługo przytulę mojego synka, wezmę na ręce. Nadszedł wreszcie upragniony, wyczekiwany dzień. Od rana czułam skurcze, które z każdą godziną przybierały na intensywności. Ból brzucha, pleców, każdy centymetr ciała buntował się przed tak intensywnym i długotrwałym cierpieniem. Kiedy poród trwał kilkanaście godzin, marzyłam tylko o tym by ktoś mnie uśpił, wyciągnął maluszka, żeby w końcu się to skończyło. Nikt jednak tego nie zrobił. Straciłam nadzieję. Byłam wyczerpana do granic możliwości, ból wciąż na nowo rozrywał ciało. Aż w końcu po wielu godzinach zobaczyłam malutkiego człowieczka, którego trzymała na rękach położna. Cud. Nie tylko cud narodzin. To także cud przetrwania. Wszystkie matki dobrze wiedzą o czym mówię. Pewnie każda z nas traci w chwilach tak ogromnego cierpienia nadzieję, by z pierwszym krzykiem swojego maleństwa odrodziła się w nas na nowo.

Żyłam nadzieją przez cały czas kiedy moje dzieciątko było w brzuszku i prawidłowo się rozwijało. Każdy jego ruch, każdy centymetr więcej w mojej talii dawał nadzieję, że już niedługo przytulę mojego synka, wezmę na ręce. Nadszedł wreszcie upragniony, wyczekiwany dzień. Od rana czułam skurcze, które z każdą godziną przybierały na intensywności. Ból brzucha, pleców, każdy...

Choroba dziadka była chwilą załamania, mocnego załamania. U mojego ukochanego dziadka zdiagnozowano raka. Paskudny wróg zaatakował jego szpik kostny. Bez zastanowienia postanowiłam, że będę dawcom. Po badaniu okazało się, że nie mogę być dawcą, a rak coraz bardziej atakował już bardzo słabego dziadka. Wtedy dopadł mnie moment kryzysu. Rozpaczałam, nie chciałam mieć kontaktu z nikim, nie chodziłam do pracy, na studia, nigdzie. Przyszedł pewien dzień, pewna myśl i zaczęłam działać. Zorganizowałam akcję na wszystkich możliwych portalach społecznościowych, zorganizowałam mały jarmark z pomocą mojej rodziny, który miał za zadanie zebranie jak najwięcej próbek śliny, które zostały przesłanie do DKMS. Czekaliśmy 2-3 tygodnie i dostaliśmy najbardziej wyczekiwany telefon. Udało się, osoba się znalazła! Dziadek przeszedł operację pomyślnie!
Dzięki temu wiem, że nigdy nie można tracić nadziei tak jak nie tracił jej mój dziadek, do którego pójdę zaraz po pracy i jak każdego dnia wyściskam go z całych sił.

Choroba dziadka była chwilą załamania, mocnego załamania. U mojego ukochanego dziadka zdiagnozowano raka. Paskudny wróg zaatakował jego szpik kostny. Bez zastanowienia postanowiłam, że będę dawcom. Po badaniu okazało się, że nie mogę być dawcą, a rak coraz bardziej atakował już bardzo słabego dziadka. Wtedy dopadł mnie moment kryzysu. Rozpaczałam, nie chciałam mieć kontaktu...

Jestem zwykłym spokojnym chłopakiem, który lubi popisywać się przed innymi. W wieku 16 lat zerwała ze mną dziewczyna i w sumie nawet się tym nie przejąłem. Pomyślałem nie ta będą inne. Niestety dziewczyny które mi się podobały nie wskazywały zainteresowania moją osoba i tak sprawa toczyła sie przez ponad 4 lata. Już pojawiały mi się myśli ze jestem nic nie warty, że nie potrafię tak zagadać dziewczyny by chociaż spotkac się z nią po lekcjach. Pod koniec technikum logistycznego przyszedł czas na studniówkę. Chłopaki z mojej klasy namawiali mnie do tego abym na nią poszedł. Nie mialem checi tłumacząc sie "a bo Wy wszyscy macie partnerki a ja będę sam siedział". No ale namówili. To samo było z polonezem, nie chciałem tańczyć, a mnie namówili. Na próbie poloneza okazało się że tańczę na tyle dobrze, że mam tańczyć w pierwszej parze z Panią dyrektor której nie było na próbach wiec tańczylem sam. Na jednej z prób także jeden chłopak się nie pojawił a Pani prowadząca jego partnerke na tą jedną próbę przydzieliła do mnie. Nie chciałem by nasz taniec się skończył i właśnie na tej próbie zobaczyłem światełko w tunelu. Od poloneza minęły prawie 2 lata i jestem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. A co do tytułowego światełka w tunelu idę cały czas w jego kierunku i juz wiem co jest na jego koncu to ślub z moją ukochaną. Mam tylko nadzieję, że na tej drodze nie będzie przepaści, ktorej nie będę w stanie przeskoczyć. Prawda jest taka że nie lubie czytać książek. Ale opisałem tą historię by sprawić mojej księżniczce niespodzianke, ktora uwielbia takie książki.

Jestem zwykłym spokojnym chłopakiem, który lubi popisywać się przed innymi. W wieku 16 lat zerwała ze mną dziewczyna i w sumie nawet się tym nie przejąłem. Pomyślałem nie ta będą inne. Niestety dziewczyny które mi się podobały nie wskazywały zainteresowania moją osoba i tak sprawa toczyła sie przez ponad 4 lata. Już pojawiały mi się myśli ze jestem nic nie warty, że nie...