Dziękuję bardzo! Gratuluję pozostałym zwycięzcom. :D

Dziękuję bardzo! Gratuluję pozostałym zwycięzcom. :D

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anka5404
mikser
Lexy
Kathima
FiliżankaSzczęścia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anka5404
mikser
Lexy
Kathima
FiliżankaSzczęścia

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Chciałbym mieć, brata - Powiedział. - Chciałbym żeby to był brat - podkreślił stanowczo. Trzymając głowę nad brzuchem matki. Brzuch poruszał się co chwile. - o patrz, Mamo! jak on biega w twoim brzuchu! - Wyszczerzył zęby w radości. - Zaraz Jak wrócicie będziemy grać w piłę!
Kolejny skurcz przyspieszył trzaśniecie drzwi auta i wyjazd do szpitala.
- Jest Brat! - Robert odtrąbił sukces - Jest Brat... ale co on taki mały? jak mamy grać? przecież piłka jest od niego większa. - Czuł jak entuzjazm opada...
„Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać” powiedział Ojciec z usmiechem

Chciałbym mieć, brata - Powiedział. - Chciałbym żeby to był brat - podkreślił stanowczo. Trzymając głowę nad brzuchem matki. Brzuch poruszał się co chwile. - o patrz, Mamo! jak on biega w twoim brzuchu! - Wyszczerzył zęby w radości. - Zaraz Jak wrócicie będziemy grać w piłę!
Kolejny skurcz przyspieszył trzaśniecie drzwi auta i wyjazd do szpitala.
- Jest Brat! - Robert...

Czytelniku, uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać. Ja kiedyś poprosiłem o śmierć.

Czytelniku, uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać. Ja kiedyś poprosiłem o śmierć.

Delektując się smakiem idealnie zaparzonej kawy przeglądam oferty nieruchomości.To wszystko zajmuje mnie tak, że nie zauważam wchodzącej do gabinetu sekretarki.
Potrzebuje pańskiego podpisu - mówi przestraszonym głosem.
Nie widzisz, że jestem zajęty - odwarkuje.
Sekretarka wychodzi ze spuszczoną głową. Lidka mówi, że traktuję sekretarkę jak służącą, lecz czy tak właśnie nie jest? Nie uczyła się, goniła za chłopakami i takie są teraz skutki. Nie lubię plebsu. Żyją z moich podatków, wyzyskują kraj, tylko 500+ im teraz w głowie. Rozważania przerywa dzwoniący telefon. Nieznany numer Odbieram. Słyszę ciche sapanie. Nagle komputerowy głos:
- Mam twoją córkę. Przynieś 2 miliony jutro o 12 do parku przy Zbożowej i połóż je obok zielonej skrzynki. Jeśli wplączesz w to policję ona zginie.
- Przestań pierdolić.
- Szkoła nie powiadomiła o jej nagłym zniknięciu? Tak to jest z tymi publicznymi szkołami. Tyle masz pieniędzy człowieku, a na dziecku oszczędzasz. Wstyd ...
Głos się urwał. Od razu zadzwoniłem do szkoły. Rzeczywiście Majka zniknęła po 3 lekcji.
Znów dzwoni telefon. Tym razem naciskając odpowiedni przycisk nie mogę powstrzymać drżenia rąk.
Halo.
-Sprawdziłeś szkołę?
-Tak.
-Jutro 12. Nie spóźnij się.
-Czekaj! Prześlij jakiś dowód, jakieś zdjęcie. Muszę być pewien.
Brak odpowiedzi.
Wracam do domu. Na wycieraczce leży pięknie zapakowany kartonik, z jego prawej strony wisi liścik. Otwieram go i z przerażeniem stwierdzam, że to prezent od porywacza. Poznaję pismo mojej córeczki “Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać”.
Otwieram pudełko i widzę jej odciętą dłoń.

Delektując się smakiem idealnie zaparzonej kawy przeglądam oferty nieruchomości.To wszystko zajmuje mnie tak, że nie zauważam wchodzącej do gabinetu sekretarki.
Potrzebuje pańskiego podpisu - mówi przestraszonym głosem.
Nie widzisz, że jestem zajęty - odwarkuje.
Sekretarka wychodzi ze spuszczoną głową. Lidka mówi, że traktuję sekretarkę jak służącą, lecz czy tak właśnie nie...

Dawno, dawno temu żyła sobie zwyczajna, prosta dziewczyna - miała dom, rodzinę - cudownych rodziców, kochającego narzeczonego jednak jej w tym życiu zawsze czegoś brakowało, takie to wszystko co miała wydawało jej się oczywiste,że nic w jej życiu niezwykłego wydarzyć się już nie może, życie w ciągłym biegu - tak chciała choć na chwilkę odpocząć od tego wszystkiego... Nie raz w duchu prosiła życie aby podarowało jej coś jeszcze niezwykłego w darze aby ubarwiło jej tą szarą codzienność... Uważaj o co prosisz, bo możesz to otrzymać - życie postanowiło spełnić życzenie dziewczyny - skoro wydawało jej się ono takie szare i nudne - postanowiło jej to wszystko co miała odebrać - jej świat runął, straciła prawie jednocześnie obojga rodziców zmagających się z ciężką chorobą - tak Ci było źle i monotonnie - pomyślało życie - to teraz docenisz tą przeciętność - jednak życie nie było do końca aż tak okrutne, dało dziewczynie ostatnią szansę na poprawę swojego spojrzenia na świat - dziewczyna uległa wypadkowi, przez kilka miesięcy była przykuta do łóżka, dostała ten upragniony przez siebie czas żeby odpocząć od codziennego biegu - tak jak kiedyś tego chciała, aby przemyśleć wszystko, docenić proste na co dzień niedoceniane czynność takie jak samodzielne korzystanie z toalety,chodzenie - nauczyła się doceniać każdą chwilę, każdy gest, każdy moment - nauczyła się, że to co najważniejsze w życiu jest na wyciągnięcie ręki i że jesteśmy "bogaci" często nie mając prawie "nic".

Dawno, dawno temu żyła sobie zwyczajna, prosta dziewczyna - miała dom, rodzinę - cudownych rodziców, kochającego narzeczonego jednak jej w tym życiu zawsze czegoś brakowało, takie to wszystko co miała wydawało jej się oczywiste,że nic w jej życiu niezwykłego wydarzyć się już nie może, życie w ciągłym biegu - tak chciała choć na chwilkę odpocząć od tego wszystkiego... Nie...

- Nienawidzę jej - powiedziałam do siebie pod nosem - dlaczego to akurat ona musi nas uczyć matematyki?
- Nie jest taka zła - odpowiedziała dziewczyna z ławki przede mną, odwracając się. - Mogło być gorzej.
- Gorzej!? Cały czas wrzeszczy na nas, że nic nie rozumiemy, ale sama nie raczy nam wytłumaczyć! Chciałabym, aby spotkało ją coś okropnego, coś po czym nie byłaby się w stanie pozbierać, tak jak ja po każdym jej sprawdzianie.
- Nie przesadzaj...
- Ja nie przesadzam! Dla mnie mogłaby ją nawet ciężarówka potrącić, a i tak byłoby to za mało - warknęłam.
- Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać - powiedziała z wielką powagą w głosie i się odwróciła z powrotem do tablicy, na której ta wredna baba pisała jakieś działanie.
- Wyluzuj - szepnęłam tylko i przrwróciłam oczami.
Na drugi dzień przyszłam zrozpaczona, bo wiedziałam, że znowu będę musiała się męczyć z okropną nauczycielką. Jednak po dzwonku zamiat niej przyszła inna pani.
- Witajcie! Dzisiaj i przez kolejne pare miesięcy będziecie mieć ze mną zastępstwo.
- A co się stało z naszą poprzednią nauczycielką? - spytał ktoś.
- Niestety, ale miała wczoraj nieszczęśliwy wypadek na drodze i trafiła ciężko ranna do szpitala. Ale lada moment powinna wrócić.
Zamarłam. Ale jak to? Przecież ja wczoraj dokładnie o to prosiłam. To moja wina? A może to po prostu przykry zbieg okoliczności? Nie wiem co myśleć. Mam mętlik w głowie. Dziewczyna. Zaczęłam się gorączkowo rozglądać po klasie w poszukiwaniu dziewczyny, z którą wczoraj rozmawiałam. Nie było jej. Uświadomiłam sobie, że poza poprzednim dniem nigdy wcześniej jej nie widziałam na zajęciach. A co gorsze, gdy pytałam wszystkich o nią w klasie nikt inny też jej nie kojarzył...

- Nienawidzę jej - powiedziałam do siebie pod nosem - dlaczego to akurat ona musi nas uczyć matematyki?
- Nie jest taka zła - odpowiedziała dziewczyna z ławki przede mną, odwracając się. - Mogło być gorzej.
- Gorzej!? Cały czas wrzeszczy na nas, że nic nie rozumiemy, ale sama nie raczy nam wytłumaczyć! Chciałabym, aby spotkało ją coś okropnego, coś po czym nie byłaby się w...

Wychowałam się w szarym, brzydkim blokowisku. Po ślubie zdradziłam mężowi,że mimo,iż wiem,że to małe realne marzenie chciałabym mieć dom- taki z szekspirowskimi balkonami, piętrem, skosami na poddaszu, ogródkiem...
"Uważaj o co prosisz"- ostrzegł mnie mąż. I wziął się za budowę.
Teraz mam:
- kredyt na 20 lat
- wszędzie daleko-dom jest poza miastem- na dom w mieście musiałabym wygrać w totka
- masę sprzątania
- zimno w zimie- niby taki klimat,ale w bloku jakoś mniej się to daje we znaki
- ciepłą wodę jak sobie w piecu rozpalę
- szrekowskie bagno na podwórku po deszczu
- niewykończone piętro i ciągły kurz z góry
- wieczny bałagan w kotłowni-kto ma piec na węgiel ten wie
- podwórko z ogromem trawy do koszenia- okazało się,że do warzyw nie mam jednak dobrej ręki ani cierpliwości
-ogromne rachunki za prąd- z rozrzewnieniem wspominam te z mieszkania
- gasnącą nadzieję, że jednak to piętro wykończymy
- serdecznie dosyć

I mimo,że na pozór moja historia nie trzyma w napięciu to tylko złudzenie- wyobrażacie sobie to comiesięczne kołatanie serca i przyspieszony puls przy odczytywaniu pisma z banku jaka rata w tym miesiącu?:)

Wychowałam się w szarym, brzydkim blokowisku. Po ślubie zdradziłam mężowi,że mimo,iż wiem,że to małe realne marzenie chciałabym mieć dom- taki z szekspirowskimi balkonami, piętrem, skosami na poddaszu, ogródkiem...
"Uważaj o co prosisz"- ostrzegł mnie mąż. I wziął się za budowę.
Teraz mam:
- kredyt na 20 lat
- wszędzie daleko-dom jest poza miastem- na dom w mieście...

- Najlepszego! Pomyśl życzenie! - piszczały moje koleżanki. Ósme urodziny to wielka sprawa.
- Nie wiem, czego chcę - odpowiedziałam.
- Hm. Możesz chcieć szóstek w szkole, żeby wszyscy cię słuchali, żeby przyjaciółki były zawsze przy tobie, żebyśmy spotkały się za 20 lat...
Próbowałam zapamiętać. Nie wymyśliłabym nic lepszego. Wypowiedziałam życzenie:
- No, dobra! Sześć, uszy, przyjaciółki, razem za 20 lat! - zdmuchnęłam świeczkę.

Pożegnałam gości. Imprezy to nie moja bajka. Mój Boże, 28 lat, stara już jestem. Podeszłam do regału w poszukiwaniu fajnej płyty. W moje ręce trafił album ze zdjęciami. Jedno z nich przykuło moją uwagę. Pochodziło z moich 8. urodzin i przedstawiało mnie i moich 5 koleżanek. Roześmiałam się na samo wspomnienie. Trudno uwierzyć, że nie widziałam ich od 10 lat.
Nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Otworzyłam. Nikogo nie było, za to na progu leżało ładnie zapakowane pudełko z karteczką: Z okazji 8. urodzin.
Dziwnie się poczułam. Weszłam do domu i nie bez lęku otworzyłam prezent. Na wierzchu leżało to samo zdjęcie, które oglądałam w albumie. Myślałam, że padnę trupem. Ale to, co ukryte było pod zdjęciem, było jeszcze gorsze.
Pięć ludzkich uszu, starannie ułożonych, obok wolne miejsce. Na odwrocie zdjęcia widniał napis: Zadowolona?
Wtem rozległ się głos:
- Pamiętasz? Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać.
Po chwili osunęłam się na ziemię.

- Najlepszego! Pomyśl życzenie! - piszczały moje koleżanki. Ósme urodziny to wielka sprawa.
- Nie wiem, czego chcę - odpowiedziałam.
- Hm. Możesz chcieć szóstek w szkole, żeby wszyscy cię słuchali, żeby przyjaciółki były zawsze przy tobie, żebyśmy spotkały się za 20 lat...
Próbowałam zapamiętać. Nie wymyśliłabym nic lepszego. Wypowiedziałam życzenie:
- No, dobra! Sześć,...

Każdy z nas marzy o tym, żeby wygrać duże pieniądze. Widzimy w tej wygranej rozwiązanie wszystkich naszych problemów. Ja również tak myślałam. Od lat obstawiałam swoje szczęśliwe liczby i czekałam, kiedy los się do mnie uśmiechnie. Mijały kolejne lata, a ja już traciłam całą nadzieję na bycie milionerką. Żyło mi się dobrze. Starczało mi pieniędzy na codzienne życie, niespodziewane wydatki były dla mnie problemem, ale zawsze udawało mi się wyjść cało z sytuacji, bo miałam wokoło siebie życzliwych ludzi. Żyłam na przyzwoitym poziomie. Jednak cały czas czegoś mi brakowało. Wiecznie myślałam o tym jak to jest mieć dużo pieniędzy, jeździć gdzie się chce i kiedy się chce, postawić swój własny dom, nie przejmować się wydatkami i kupować sobie wszystko na co ma się ochotę. Grałam i obstawiałam dalej, aż pewnego razu główna wygrana wynosiła 50 000 000 złotych. Oczywiście nie mogłam przegapić takiej okazji i znowu obstawiłam swoje szczęśliwe liczby. Chyba wiecie co teraz napiszę. WYGRAŁAM !! Nie mogłam w to uwierzyć. Przez pierwsze dni czułam się jakbym była w innym świecie. Wszystkie moje marzenia mogą zostać spełnione. Byłam tym wszystkim taka oszołomiona. W głowie miałam setki myśli co zrobić z taką ilością pieniędzy. Nie wiedziałam od czego zacząć. Chciałam wyjechać i zacząć spokojnie żyć, bez jakichkolwiek zmartwień, ale życie zweryfikowało moje plany.
Jak wiadomo media nie są naszymi przyjaciółmi i musieli ogłosić gdzie dokładnie padła główna wygrana, a że moje miasto nie jest duże zaraz wszyscy zaczęli się sobie baczniej przyglądać. Wystarczyło tylko, że wyjechałam i już wszyscy się domyślili, że musiałam wygrać. Niestety moje dane dostały się do internetu i w tym momencie wszyscy już wiedzieli, że to ja. Nigdzie nie mogłam dłużej się zatrzymać, bo moje zdjęcia znalazły się na każdym możliwym portalu. Czułam się pod obstrzałem. Śledzili mnie fotoreporterzy, ale i również obcy ludzie. Otrzymywałam tysiące maili z "prośbami" o pomoc pieniężną, setki telefonów. Na nic zmienianie numerów, zawsze prędzej czy później wyśledzili mój numer. Rodzina też nie ułatwiała mi życia. Zero pomocy w pewnym momencie nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jaka mam liczną rodzinę, bo zaczęły się do mnie zgłaszać osoby podające się za moich krewnych o których nawet nie miałam pojęcia. Wszystko zaczęło mnie przerastać, byłam wiecznie zastraszana. Wyjechałam nawet za granicę, ale nie czułam się tam szczęśliwa. Miałam po prostu dość, nie raz w nocy myślałam sobie: " Uważaj, o co prosisz, bo możesz to otrzymać”. Pragnęłam, żeby to nigdy się nie wydarzyło. Doszłam do wniosku, że za duża ilość pieniędzy też może unieszczęśliwiać.
Siedzę właśnie teraz w małej skromnej leśniczówce, pośrodku niczego. Dookoła tylko las i trochę dalej jezioro. Nie mam tutaj dostępu do internetu, a telefon dawno już wyłączyłam. Czuję się bardzo samotna. Chyba oddam całą wygraną i wrócę do swojego dawnego życia. Ale czy jest do czego wracać ? Ta sytuacja pokazała mi na kogo mogę liczyć. Na nikogo. Co teraz mam zrobić ? Wielkie szczęście stało się moją wielką rozpaczą. Dziękuje losowi za taki "piękny" prezent.

Każdy z nas marzy o tym, żeby wygrać duże pieniądze. Widzimy w tej wygranej rozwiązanie wszystkich naszych problemów. Ja również tak myślałam. Od lat obstawiałam swoje szczęśliwe liczby i czekałam, kiedy los się do mnie uśmiechnie. Mijały kolejne lata, a ja już traciłam całą nadzieję na bycie milionerką. Żyło mi się dobrze. Starczało mi pieniędzy na codzienne życie,...