Uważam, że największym problemem jestem "ja", czyli rzeczownik, którym przez całe życie rządzą przypadki ;)

Uważam, że największym problemem jestem "ja", czyli rzeczownik, którym przez całe życie rządzą przypadki ;)

Na ogól nie miewam problemu z językiem polskim. Mówię raczej poprawnie,piszę na ogół bez błędów. Jeżeli już mi się trafią to z tych "razem czy osobno". Szczególnie kończące się na -by,-bym...
Zwracam też uwagę na to,jak mówią ludzie. Wiem,nie powinnam się tego czepiać,ale bardzo denerwuje mnie "przyszłem","poszłem","weszłem"...
A także "proszę panią". Zawsze mam ochotę spytać wtedy "o co"?
Cóż,język polsi do najłatwiejszych nie należy. Ale szanujmy go choć trochę.

Na ogól nie miewam problemu z językiem polskim. Mówię raczej poprawnie,piszę na ogół bez błędów. Jeżeli już mi się trafią to z tych "razem czy osobno". Szczególnie kończące się na -by,-bym...
Zwracam też uwagę na to,jak mówią ludzie. Wiem,nie powinnam się tego czepiać,ale bardzo denerwuje mnie "przyszłem","poszłem","weszłem"...
A także "proszę panią". Zawsze mam...

Język polski jest oczywiście trudny, ale dla chcącego nic trudnego. Ja osobiście kiedyś borykałem się z ortografią, ciężko mi było również z interpunkcją. No i długo chodził za mną problem z "na pewno" czy "napewno". Zdecydowanie mocno wyprostowały to książki oraz pisanie. Czytając mocno przyswajałem słowa z którymi miałem problemy, pisząc przyswajałem to podwójnie, aczkolwiek nie raz nie dwa złapię się na jakimś błędzie. Ale jesteśmy tylko ludźmi i każdy może się mylić.

Ale mając okazję odwołam się do autora książki o dyonie 303. To naprawdę wielki wyraz szacunku, kiedy to chcemy nauczyć się języka drugiej osoby. W tej sytuacji to zapewne szacunek do Polskich lotników zadecydował o chęci nauki naszego języka. Często też robią to ludzie z miłości. I w takim wypadku nie ważne są błędy, nie ważna jest zła składnia, ortografia czy interpunkcja. Liczy się chęć, bo to już jest wielkie.

Bywają też sytuacje, kiedy to osoby opuszczające swoją ojczyznę, bardzo szybko zapominają języka. Spotkałem się kiedyś z sytuacją, kiedy to rozmawiałem z Polakiem mieszkającym w Niemczech, który w Polsce mieszkał 30 lat, niestety, inaczej niż po Niemiecku już nie rozmawiał. Nie wiem czy złośliwie bądź nie- ale takie przypadki pokazują, że nie ważne jak w tym momencie posługujesz się ojczystym językiem, czy masz trudności w pewnych jego aspektach czy nie, ważne jest to żeby pamiętać jaki jest dla Ciebie ważny i że na nim się wychowało i nigdy go nie zapomnieć.

Kończąc- zażółć gęślą jaźń!

Język polski jest oczywiście trudny, ale dla chcącego nic trudnego. Ja osobiście kiedyś borykałem się z ortografią, ciężko mi było również z interpunkcją. No i długo chodził za mną problem z "na pewno" czy "napewno". Zdecydowanie mocno wyprostowały to książki oraz pisanie. Czytając mocno przyswajałem słowa z którymi miałem problemy, pisząc przyswajałem to podwójnie,...

Sądzę, iż język polski jest cudowny, ponieważ stanowi wyzwanie. Wszystko jest w nim zaskakujące; odmiana, pisownia wyrazów, oraz ich wymowa. Osoby, dla których niezwykle istotny, prócz poprawnego wysławiania się, jest walor artystyczny, stosowanie "mowy pięknej" napotkają wiele możliwości, ale i problemów. Szerokie grono synonimów lub związków frazeologicznych dają pole do popisu, a także ryzyko popełnienia błędów. Rozmówca na pewno nie zdziwi się, słysząc frazę "krokodyle łzy". Odmienna będzie zaś reakcja gdy w rozmowie padną słowa: "Dejaniry koszula" :)

Sądzę, iż język polski jest cudowny, ponieważ stanowi wyzwanie. Wszystko jest w nim zaskakujące; odmiana, pisownia wyrazów, oraz ich wymowa. Osoby, dla których niezwykle istotny, prócz poprawnego wysławiania się, jest walor artystyczny, stosowanie "mowy pięknej" napotkają wiele możliwości, ale i problemów. Szerokie grono synonimów lub związków frazeologicznych dają pole do...

Mam straszny natłok myśli i podczas pisania boję się, że mi gdzieś umknął. Tu pojawia się problem. W spisywaniu ciągu myśli na drodze stają mi kropki. Przelewam myśl literkami, słowami i rozpisuję się do bólu. Dlatego właśnie zdania multi wielokrotnie złożone, to moja bolączka. Nie wiem dlaczego podświadomie uciekam od kropek. A kropki są tak fajne. Pac Man ciągle za nimi gania. Z ortografią na szczęście jest lepiej, bo co prawda zasad wykutych nie mam, ale gdy napiszę słowo z błędem, aż w oku coś potrafi zaboleć. Alarm wzrokowy- popraw to gałganie! ha ha

Mam straszny natłok myśli i podczas pisania boję się, że mi gdzieś umknął. Tu pojawia się problem. W spisywaniu ciągu myśli na drodze stają mi kropki. Przelewam myśl literkami, słowami i rozpisuję się do bólu. Dlatego właśnie zdania multi wielokrotnie złożone, to moja bolączka. Nie wiem dlaczego podświadomie uciekam od kropek. A kropki są tak fajne. Pac Man ciągle za nimi...

Język polski nie sprawia mi za dużo problemów - niemal zawsze zapamiętuję jego zasady. Najwięcej problemów sprawia mi wstawianie przecinków w odpowiednie miejsca - ten problem ujawnił się, gdy pisałam swoją pracę inżynierską... Kiedy wstawiać przecinek w zdaniu z imiesłowami czy wyrażeniami "mianowicie", "mniej więcej", "na przykład"... 1/10 mojego czasu spędzonego nad pisaniem, to było właśnie sprawdzanie tych nieszczęsnych przecinków.
Najgorsze jest to, że jak później z przecinków korzystać nie musiałam, to wszystkie zasady zapomniałam. A praca magisterska zbliża się wielkimi krokami... :C

Język polski nie sprawia mi za dużo problemów - niemal zawsze zapamiętuję jego zasady. Najwięcej problemów sprawia mi wstawianie przecinków w odpowiednie miejsca - ten problem ujawnił się, gdy pisałam swoją pracę inżynierską... Kiedy wstawiać przecinek w zdaniu z imiesłowami czy wyrażeniami "mianowicie", "mniej więcej", "na przykład"... 1/10 mojego czasu spędzonego nad...

Od zawsze największą trudnością były dla mnie zdania złożone i interpunkcja. Natłok myśli i chęć przelania wszystkiego na papier jak najszybciej, żeby nie zapomnieć pomysłów i zdań, które chodzą mi po głowie powodują, że nigdy nie wiem czy wstawić przecinek czy kropkę. W czasach szkolnych i gdy pisałam prace dyplomowe nauczyciele i wykładowcy nie zgłaszali uwag do treści prac, ale każda moja praca naszpikowana była czerwonymi kropkami i przecinkami. Czasem zdarzało się, że z jednego zdania moi nauczyciele tworzyli nawet 3 albo 4. Teraz staram się czytać każdy napisany tekst po kilka razy i poprawiać tego typu błędy, ale okazuje się, że nadal mam z tym problem i naniesienie właściwych poprawek to dla mnie zadaniem niewykonalnym.

Od zawsze największą trudnością były dla mnie zdania złożone i interpunkcja. Natłok myśli i chęć przelania wszystkiego na papier jak najszybciej, żeby nie zapomnieć pomysłów i zdań, które chodzą mi po głowie powodują, że nigdy nie wiem czy wstawić przecinek czy kropkę. W czasach szkolnych i gdy pisałam prace dyplomowe nauczyciele i wykładowcy nie zgłaszali uwag do treści...

Kiedyś powiedziałabym, że ortografia. Chyba człowiek nigdy nie zapomni jedynek z dyktand…
Tylko że od tamtego czasu wiele się zmieniło. W gimnazjum zaczęłam czytać, dzięki metodom wychowawczym jednej z nauczycielek. 100 lat jej, a nawet więcej! Za to w okresie licealnym nabyłam słodkie uzależnienie, które trwa do dziś, czyli pisanie. Ortografia mi się wyrobiła, ale poznałam nowych wrogów – PRZECINKI.
Z nimi jest tak, że kiedy uważasz, że w końcu je opanowałaś, dostrzegasz, że stawiasz ich za dużo. Potem starasz się je niwelować i w efekcie końcowym ma się misz-masz w głowie. Ba!, wariujesz totalnie. Nie wiesz, gdzie, co i jak. Ja w tej chwili nie wiem, które są dobrze, które są źle, a które mnie po prostu trollują wraz z klawiaturą...

Kiedyś powiedziałabym, że ortografia. Chyba człowiek nigdy nie zapomni jedynek z dyktand…
Tylko że od tamtego czasu wiele się zmieniło. W gimnazjum zaczęłam czytać, dzięki metodom wychowawczym jednej z nauczycielek. 100 lat jej, a nawet więcej! Za to w okresie licealnym nabyłam słodkie uzależnienie, które trwa do dziś, czyli pisanie. Ortografia mi się wyrobiła, ale poznałam...

Już w podstawówce dzieci zarzuciły mi: "Niku, używasz zbyt trudnych słów". Cóż, zaczytana pasjonatka literatury raczej trudniejszej, z czasem przestaje widzieć granicę pomiędzy językiem literackim a codziennym, jednak nie przeszkadzało mi to. Zawsze uwielbiałam mówić i pisać pięknie, zawsze też piękno języka było kontrowersyjnym zagadnieniem, jeśli chodzi o mowę potoczną. Zbyt formalny język w sytuacjach codziennych jest wszak uznawany za błąd, a błędów w swoim puryzmie wolałabym unikać. Próby "odpiększenia" języka mówionego spaliły się jednak na panewce, bowiem zauważyłam z przykrością, iż więcej czasu spędziłam w życiu na czytaniu niż na rozmowie z ludźmi, a to znacznie utrudnia odnajdowanie się w kanonie mowy potocznej. Kolejnym problemem okazały się gwaryzmy, które jako osoba ze śląskiej wsi nieświadomie w swym słowniku posiadam. Przestawszy pilnować piękna słów wypowiadanych, wpadłam w pułapkę słów gwarowych, które nieraz wywoływały zaskoczenie - niejednokrotnie sądziłam, iż są to słowa polskie. Ze skrajności zatem popadłam w skrajność i mimo iż język ojczysty jest moją wielką miłością, mimo że uczę go na co dzień, zawsze muszę zwracać uwagę na to, w jaki sposób się wypowiadam, aby nie przerazić słuchacza zbyt kwiecistą mową lub niezrozumiałym gwaryzmem.

Już w podstawówce dzieci zarzuciły mi: "Niku, używasz zbyt trudnych słów". Cóż, zaczytana pasjonatka literatury raczej trudniejszej, z czasem przestaje widzieć granicę pomiędzy językiem literackim a codziennym, jednak nie przeszkadzało mi to. Zawsze uwielbiałam mówić i pisać pięknie, zawsze też piękno języka było kontrowersyjnym zagadnieniem, jeśli chodzi o mowę potoczną....