I ja uciekłam kiedyś z domu,
nie mówiąc wcześniej nic nikomu.
Powód był wówczas dla mnie poważny,
a postępek nadzwyczaj odważny.
Dowiedziałam się, że się przeprowadzamy,
nasz kochany domek obcym zostawiamy.
Tabliczka "na sprzedaż" mnie przerażała,
o wyjeździe do dużego miasta przypominała.
Postanowiłam uciec, aby długo mnie szukali,
zrozumieli cierpienie i przeprowadzki zaniechali.
Zabrałam mój dobytek najważniejszy
i wsiadłam w autobus pierwszy.
Zajechałam do miasta pobliskiego
i już wiedziałam, że nie wyniknie z tego nic dobrego.
Błąkałam się bez celu, jakiejś oazy szukałam,
nagle spotkałam policjantów i tyle z ucieczki miałam.
Zadawali dużo pytań, w końcu się przyznałam,
po kilku godzinach ponownie w domu wylądowałam.
Rodzice się gniewali, ale w końcu wybaczyli,
potem zrozumiałam, że cierpienia doświadczyli.
Zrozumiałam, że ich decyzji to nie zmieniło,
nie spełnią tego, co mym wielkim marzeniem było.
Po kilku tygodniach okazało się, że los mi sprzyja,
mama dostała pracę blisko i skończyła się ta kołomyja.
Tabliczka "na sprzedaż" zniknęła, zostaliśmy w naszym domu,
nigdy już nie wyszłam, nie mówiąc nic nikomu.

I ja uciekłam kiedyś z domu,
nie mówiąc wcześniej nic nikomu.
Powód był wówczas dla mnie poważny,
a postępek nadzwyczaj odważny.
Dowiedziałam się, że się przeprowadzamy,
nasz kochany domek obcym zostawiamy.
Tabliczka "na sprzedaż" mnie przerażała,
o wyjeździe do dużego miasta przypominała.
Postanowiłam uciec, aby długo mnie szukali,
zrozumieli cierpienie i przeprowadzki...

Pewnego razu, kiedy byłam w wieku gimnazjalnym, zaliczyłam pseudoucieczkę, której skutki przyniosły pewną refleksję.

Byliśmy z bratem i kuzynką u babci, na wsi. Mieliśmy wielką ochotę wybrać się na grzyby do pobliskich lasków, ale było pochmurno i wiedzieliśmy, że ,,starszyzna", z pewnością odrzuci ten pomysł. Postanowiliśmy więc nic nikomu nie mówić. Zabraliśmy wiaderka i chyłkiem przemknęliśmy przez podwórko. Po półgodzinnej wędrówce polami dotarliśmy do pierwszych brzózek. Ciemne chmury wisiały nam nad głowami, ale byliśmy pełni zapału i po dwóch godzinach przeszukiwania lasu, wyszliśmy spomiędzy drzew z wiaderkami pełnymi kozaków. Bardzo z siebie zadowoleni ruszyliśmy w drogę powrotną. Wtedy też zaczęły nachodzić nas wątpliwości. W końcu zgodnie uznaliśmy, że przekupimy ,,grożące ręki" (czyli mamę i babcię, które miały w zwyczaju podkreślać swoje słowa odpowiednią gestykulacją) zebranymi w lesie grzybami. Zaczął padać deszcz, a na horyzoncie dostrzegliśmy mamę, która wyciągała w górę swoją grożącą rękę. Ostatecznie, żadne przykrości nas nie spotkały, a mama skorzystała z okazji i zrobiła nam zdjęcie.

Moja refleksja natomiast była taka, że z kontrolą rodziców jest jak z mięśniami - trzeba ją umiejętnie rozciągać, ale uważać aby nie naciągnąć. I kilka takich pseudoucieczek jest dużo lepszym sposobem na przejmowanie odpowiedzialności za siebie, niż jeden wielki ,,zryw narodowo wyzwoleńczy", który tylko utwierdza opiekunów w przekonaniu o naszej niedojrzałości.

Pewnego razu, kiedy byłam w wieku gimnazjalnym, zaliczyłam pseudoucieczkę, której skutki przyniosły pewną refleksję.

Byliśmy z bratem i kuzynką u babci, na wsi. Mieliśmy wielką ochotę wybrać się na grzyby do pobliskich lasków, ale było pochmurno i wiedzieliśmy, że ,,starszyzna", z pewnością odrzuci ten pomysł. Postanowiliśmy więc nic nikomu nie mówić. Zabraliśmy wiaderka i...

Przyznam szczerze, że patrząc na swoje dokonania w okresie dorastania, bardzo współczuję moim rodzicom. Byłam paskudna, przyznaję to. Choć wtedy, pełna buntu uważałam, że mam prawo być taka, bo dlaczego oni śmią ograniczać moja wolność???
Ja nie mogłam wyjść z domu? Ja? Oczywiście, że mogłam, w końcu już byłam prawie dorosła, miałam swoje prawa. Tym bardziej, że akurat wtedy tak głośno zaczęło się mówić o prawach dziecka, powstały telefony zaufania i różne instytucje walczące w obronie dzieci. Bardzo często te argumenty były moją kartą w walce z rodzicami, walczyłam o swoją wolność i potrafiłam im grozić sądami, policją itp.
Teraz widzę jaka byłam głupia, jaka zadufana, bezmyślna i jak bardzo musiałam krzywdzić rodziców.
Ucieczki? Nie było spektakularnych, kilkudniowych czy dłuższych, ale korzystając z tego, że mieszkaliśmy na parterze potrafiłam wyjść w nocy przez okno i spędzać czas poza domem bez wiedzy rodziców. Oczywiście nad ranem wracałam i jak gdyby nigdy nic wskakiwałam do łóżka.
Przyczyna takich głupich akcji była prosta - czułam się poszkodowana przez rodziców, ograniczana. Ja chciałam sama o sobie decydować, chciałam się bawić i nie mieć żadnych ograniczeń.
Wszystko minęło jakoś samo, bunt minął, zapanował spokój. I pojawił się wstyd za takie beznadziejne zachowanie.
Żywię nadzieję, że moje dzieci oszczędzą mi takich akcji.

Przyznam szczerze, że patrząc na swoje dokonania w okresie dorastania, bardzo współczuję moim rodzicom. Byłam paskudna, przyznaję to. Choć wtedy, pełna buntu uważałam, że mam prawo być taka, bo dlaczego oni śmią ograniczać moja wolność???
Ja nie mogłam wyjść z domu? Ja? Oczywiście, że mogłam, w końcu już byłam prawie dorosła, miałam swoje prawa. Tym bardziej, że akurat...

Co chwilę pakowałam się w kwadratową chustę i zaczepiałam ją o kij...tak jak Włóczykij z Doliny Muminków. Wywoływała to przede wszystkim zazdrość o rodzeństwo. Wydawało mi się wtedy, że mają od rodziców więcej niż ja. Moja podróż kończyła się przeważnie w kuchni gdzie mama przyłapała mnie na pakowaniu prowiantu. Wystarczyło, że mama przytuliła a moja ucieczka dobiegała końca.

Co chwilę pakowałam się w kwadratową chustę i zaczepiałam ją o kij...tak jak Włóczykij z Doliny Muminków. Wywoływała to przede wszystkim zazdrość o rodzeństwo. Wydawało mi się wtedy, że mają od rodziców więcej niż ja. Moja podróż kończyła się przeważnie w kuchni gdzie mama przyłapała mnie na pakowaniu prowiantu. Wystarczyło, że mama przytuliła a moja ucieczka dobiegała końca.

Z racji, iż w dzieciństwie byłam straszną złośnicą, każdy sprzeciw rodziców na moje zachcianki traktowałam jak otwartą wojnę. Ach, co to były za wyprowadzki! Uśmiecham się do wspomnień, kiedy zabierałam swój kocyk i pluszaki, by z zadartym noskiem oświadczyć rodzicom, że się wyprowadzam... z pokoju do kuchni. Pamiętam starą szafkę, niską i szeroką, która stała w kącie i którą upodobałam sobie jako zastępcze łóżko. Rozkładałam na niej koc i kładłam się tam zwijając w kłębek, przytulając maskotki i płacząc nad faktem, że rodzice mnie nie kochają, bo nie chcą kupić mi domku dla lalek. Przecież gdyby mnie kochali to by kupili! Nie pamiętam ile miałam wtedy lat, ale skoro mieściłam się na tej szafce wnioskuję, że niewiele. Wyprowadzki były cykliczne i zawsze kończyły się tym samym. Rodzice postanowili przeczekiwać moje furie, i kiedy tylko zasypiałam, jedno z nich brało mnie na ręce i zanosiło do łóżka. Rano zapominałam o sprawie i życie toczyło się dalej. Z uśmiechem wspominam dziecięcy bunt i naiwność tamtych lat :)

Z racji, iż w dzieciństwie byłam straszną złośnicą, każdy sprzeciw rodziców na moje zachcianki traktowałam jak otwartą wojnę. Ach, co to były za wyprowadzki! Uśmiecham się do wspomnień, kiedy zabierałam swój kocyk i pluszaki, by z zadartym noskiem oświadczyć rodzicom, że się wyprowadzam... z pokoju do kuchni. Pamiętam starą szafkę, niską i szeroką, która stała w kącie i...

Kiedyś przez kilka dni nie rozmawiałam z moją mamą i siostrą - sprawczynią mojego "nieszczęścia". Nie pamiętam ile mogłam mieć lat, ale raczej nie więcej niż dziesięć lub dwanaście. Pokłóciłam się z mamą o moją starszą siostrę, która mogła chodzić gdzie chciała, a mnie zabraniano wyjścia samej na plac zabaw przy blokowisku niedaleko osiedla. Niby banalna sytuacja, ale pamiętam, że moja siostra podkablowała mamie, że poszłam tam bez zgody i dostałam wtedy ogromną burę i karę. Byłam tak niepocieszona, że z płaczem poszłam do swojego pokoju, wyjęłam plecak i zaczęłam pakować ubrania. W to całe szaleństwo wkroczył mój tata, człowiek o stoickiej wprost naturze, w kwestii rozwiązywania trudnych sytuacji, który najczęściej zostawiał mojej mamie nakładanie kar i trzymał się z boku. Przyszedł do mnie i wysłuchał. Pocieszył i uspokoił, ale zanim to się stało... hehe pamiętam to lepiej niż samą kłótnię. Wszedł do pokoju, stanął w drzwiach i zapytał co robię. Odburknęłam mu, że "wynoszę się z tego domu". Zapytał więc gdzie zamierzam się udać i słysząc moje "nie wiem" i "gdziekolwiek" zaczął z tak charakterystycznym dla niego spokojem i uśmiechem prowadzić ze mną "dorosłą" rozmowę. Po wszystkim poszedł do mojej mamy porozmawiać. Przez kilka dni moja mama upierała się jeszcze przy swoim, ale w końcu przed weekendem tata osiągnął kompromis i kara została zniesiona, a ja zaczęłam odzywać się do pozostałych domowników.

Kiedyś przez kilka dni nie rozmawiałam z moją mamą i siostrą - sprawczynią mojego "nieszczęścia". Nie pamiętam ile mogłam mieć lat, ale raczej nie więcej niż dziesięć lub dwanaście. Pokłóciłam się z mamą o moją starszą siostrę, która mogła chodzić gdzie chciała, a mnie zabraniano wyjścia samej na plac zabaw przy blokowisku niedaleko osiedla. Niby banalna sytuacja, ale...

Kiedy moje dziecięce oczy podczas rodzinnych wakacji w Zakopanym zobaczyły wróżki, byłam wniebowzięta. Prosiłam rodziców, abym mogła podejść i poprosić je o odrobinę pyłu lub eliksiru, dzięki któremu także będę mogła się stać taka jak one, jednak oni pozostali niewzruszeni i ruszyliśmy w dalszą trasę.
Niepocieszona tym faktem, zaraz po powrocie do domu zaczęłam przepakowywać plecak i niczym wielki podróżnik wyszłam za furtkę.
Moja wielka, młodzieńcza podróż zakończyła się równie szybko, jak i się zaczęła, w muzycznym podkładzie krzyków rodzicielki.
Niemniej jednak, cała rodzina wciąż pokłada się ze śmiechu jak sobie przypominają historię o tym, jak to chciałam się udać w pogoń na poszukiwanie wróżek, które w dorosłym świecie nazywa się zakonnicami...

Kiedy moje dziecięce oczy podczas rodzinnych wakacji w Zakopanym zobaczyły wróżki, byłam wniebowzięta. Prosiłam rodziców, abym mogła podejść i poprosić je o odrobinę pyłu lub eliksiru, dzięki któremu także będę mogła się stać taka jak one, jednak oni pozostali niewzruszeni i ruszyliśmy w dalszą trasę.
Niepocieszona tym faktem, zaraz po powrocie do domu zaczęłam...

Pamiętam jeden dzień gdy miałam może z 6 lat. Poszłam bawić się na podwórko. Brama była otwarta, a ja rozejrzałam się i doznałam takiego silnego wrażenie, że świat jest wielki i niesamowity. Czułam powiew wiatru na policzkach i zaczęłam się zastanawiać jakby to było teraz uciec. Potrząsnęłam jednak głową i wróciłam do domu. Doszłam wtedy do wniosku, że na ucieczkę jeszcze przyjdzie czas.

Pamiętam jeden dzień gdy miałam może z 6 lat. Poszłam bawić się na podwórko. Brama była otwarta, a ja rozejrzałam się i doznałam takiego silnego wrażenie, że świat jest wielki i niesamowity. Czułam powiew wiatru na policzkach i zaczęłam się zastanawiać jakby to było teraz uciec. Potrząsnęłam jednak głową i wróciłam do domu. Doszłam wtedy do wniosku, że na ucieczkę jeszcze...

Z rodzicami kłóciłam się często, jak to dziecko.. W pewnym wieku wydaje się wszystko takie niesprawiedliwe :) Po każdej kłótni chciało się wyprowadzić i iść jak najdalej, ale co może 12 letnie dziecko? Pamiętam jak pokłóciłam się kolejny raz z mamą i postanowiłam, że zniknę sobie na cały dzień. Mieszkaliśmy na wsi i moim planem było spędzenie dnia chodząc po okolicznych polach i łąkach. Szybko moje plany się zaprzepaścił, bo przeskakując przez płot skoczyłam na deskę z gwoździem. Ból pamiętam do dzisiaj i to, że chciałam grać twardą przed mamą, ale zauważyła siedzącą mnie na trawie, zapłakaną i patrzyła jak przykładam "babkę leczniczą" do rany, bo kiedyś koleżanka mówiła, że to pomaga :D Incydent z gwoździem przyspieszył zgodę z mamą :D

Z rodzicami kłóciłam się często, jak to dziecko.. W pewnym wieku wydaje się wszystko takie niesprawiedliwe :) Po każdej kłótni chciało się wyprowadzić i iść jak najdalej, ale co może 12 letnie dziecko? Pamiętam jak pokłóciłam się kolejny raz z mamą i postanowiłam, że zniknę sobie na cały dzień. Mieszkaliśmy na wsi i moim planem było spędzenie dnia chodząc po okolicznych...

Nie przypominam sobie takich myśli z dzieciństwa, ale obecnie czasem mam ochotę spakować cały dobytek i wyruszyć w... znane, czyli po prostu wrócić do rodziców, do domu rodzinnego i nie musieć się martwić problemami dorosłych.

Nie przypominam sobie takich myśli z dzieciństwa, ale obecnie czasem mam ochotę spakować cały dobytek i wyruszyć w... znane, czyli po prostu wrócić do rodziców, do domu rodzinnego i nie musieć się martwić problemami dorosłych.