Pomysł ucieczki z domu zamajaczył w głowie, przypuszczam, około 80% nastolatkom. Wątek ten pojawia się w literaturze, filmie, nawet w sztuce. Ucieczka jest symbolem zerwania ze światem, niegodzenia się z przyjętymi normami. Przecież wielu twórców mówi o świadomej banicji.

Mnie myśli o porzuceniu aktualnej rzeczywistości przychodzą bardzo często. Naprawdę. Dlaczego tylko nastolatkowie mają prawo do buntu? Ja wciąż czuję się nieprzystosowany do wymogów narzucanych mi przez społeczeństwo. Brzydzę się wszechobecnymi konsumpcjonizmem i hipokryzją. Ale skoro pytacie o przeżycia młodzieńcze, chętnie o nich opowiem.

W wieku osiemnastu lat, w momencie szczytu "buntu" pewien incydent przelał czarę goryczy mojej cierpliwości. Jednego z letnich, wakacyjnych wieczorów wybuchła zagorzała kłótnia pomiędzy mną, a moim ojcem. Powód wydawać się może błahy, otóż, szanowny mój ojciec wyrzucił, bardzo cenną dla mnie kolekcję płyt. Nigdy nie byłem jeszcze tak zdenerwowany. Wartość kolekcji nie była duża, z łatwością i za niewielką cenę kupiłem ją w ciągu miesiąca. Ale to były m o j e płyty, których bez pozwolenia nikt ruszać nie mógł. Wściekałem się oto, że człowiek, w tym przypadku mój ojciec, nie zwraca uwagi na czyjąś własność, nie obchodzi go, że dla kogoś rzecz bezwartościowa może coś znaczyć. O godzinie piątej rano, po nieprzespanej z powodu wściekłości, nocy zostawiłem na ławie w kuchni list (Uciekłem z domu. Nie szukajcie mnie.), do kieszeni włożyłem dwa batony, chwyciłem butelkę wody, wsiadłem na rower i ruszyłem w kierunku południa. Jak daleko zajechałem? W ciągu paru godzin przejechałem 238 kilometrów ze średnią 24 km/h. Dokąd dojechałem? Do mojej cioci, mieszkającej w dzisiejszych Czechach. Czego się nauczyłem? Nie wiem. Może tego, że ucieczki, niewiadome jak daleko i niewiadome jak desperackie nie mają sensu. Może tego, że nie warto walczyć ze wszystkimi ludźmi. Może tego, że muszę pogodzić się z tym, co mam, inaczej będę nieszczęśliwy. Nie wiem. Może.

Pomysł ucieczki z domu zamajaczył w głowie, przypuszczam, około 80% nastolatkom. Wątek ten pojawia się w literaturze, filmie, nawet w sztuce. Ucieczka jest symbolem zerwania ze światem, niegodzenia się z przyjętymi normami. Przecież wielu twórców mówi o świadomej banicji.

Mnie myśli o porzuceniu aktualnej rzeczywistości przychodzą bardzo często. Naprawdę. Dlaczego tylko...

Byłam za dużym tchórzem żeby gdziekolwiek uciekać, ale chciałam żeby rodzice odczuli, że to mogłoby się wydarzyć kiedy bardzo się zdenerwowałam. To na pewno była jakaś bardzo ważna sprawa, miałam w końcu z 5 lat. Mój problem został całkowicie zignorowany, ja poczułam się odrzucona. Napisałam na kartce (tak! w wieku 5 lat umiałam już pisać) moim kulfoniastym stylem UCIEKŁAM Z DOMU, kartkę położyłam na środku pokoju na dywanie i weszłam za biurko. I czekałam aż ktoś wejdzie do pokoju i wpadnie w panikę, bo ja uciekłam! I siedziałam tam jakieś 15 minut, nikt się nie zainteresował moją "ucieczką". Zajęła mnie jakaś inna rzecz, zapomniałam o złości i wróciłam. Kartkę pokazałam mamie, że ja uciekłam z domu, a ona sobie z tego nic nie zrobiła. Ta przygoda trwała tak długo, że nawet nie zdążyła zauważyć. Byłam najgrzeczniejszym i najnudniejszym dzieckiem na świecie.

Byłam za dużym tchórzem żeby gdziekolwiek uciekać, ale chciałam żeby rodzice odczuli, że to mogłoby się wydarzyć kiedy bardzo się zdenerwowałam. To na pewno była jakaś bardzo ważna sprawa, miałam w końcu z 5 lat. Mój problem został całkowicie zignorowany, ja poczułam się odrzucona. Napisałam na kartce (tak! w wieku 5 lat umiałam już pisać) moim kulfoniastym stylem UCIEKŁAM...

- ... i zobaczysz! Jeszcze jeden wybryk, a zamiast do liceum w mieście będziesz chodzić do naszego - tu na miejscu. - grzmiała mama.
- Nigdy!
-Nie będziesz miała wyboru! Nie opłacę internatu i na dojazdy nie dam! A jeśli w naszej szkole też będą problemy to kupię stado gęsi i będziesz miała zajęcie. - Z poważną miną zagroził ojciec!
- Pięknej przyszłości mi życzycie! Nie wierzę! Jesteście okropni!
- Masz wybór. Uspokój się, siądź do nauki a przede wszystkim żaden Woodstok!
_ I tak pojadę! A potem nie wrócę i mam w nosie wasze gęsi i liceum! Nie dam się szantarzować! Dam sobie radę! - i pobiegłam na górę pakować plecak.

To było jakieś 20 lat temu. Oj działo się. Spakowałam się, trzaśnięciem drzwiami pożegnałam rodziców i...po 40 minutach wróciłam do domu. Zorientowałam się, że wyszłam z domu w kapciach. Kiedy stałam w przedpokoju i ubierałam buty emocje opadły już na tyle, że na spokojnie mogliśmy porozmawiać o egzaminie komisyjnym i planach na wakacje. Kapcie uratowały moją przyszłość. A na mój pierwszy Woodstock pojechałam rok później w nagrodę.

- ... i zobaczysz! Jeszcze jeden wybryk, a zamiast do liceum w mieście będziesz chodzić do naszego - tu na miejscu. - grzmiała mama.
- Nigdy!
-Nie będziesz miała wyboru! Nie opłacę internatu i na dojazdy nie dam! A jeśli w naszej szkole też będą problemy to kupię stado gęsi i będziesz miała zajęcie. - Z poważną miną zagroził ojciec!
- Pięknej przyszłości mi życzycie! Nie...

Nigdy nie byłam typem buntowniczki, ale w rodzinie do dzisiaj krąży anegdota o pewnej ucieczce. Mój kuzyn pewnego razu zabrał swojego pluszowego misia, książeczkę z bajkami , zapas słodyczy i opuścił dom. Rodzina, przyjaciele, znajomi szukali go wytrwale, a rodzice Marcinka -szczególnie mama-odchodzili od zmysłów. W końcu mały uciekinier został zlokalizowany w ogrodzie dziadków, którzy mieszkali 20 minut drogi od wnuka. Maluch nie zamierzał wracać do domu, dopóki ....będzie w nim jego mała siostra. Ciotka i wujek musieli użyć całej swojej sztuki trafnej argumentacji, żeby przekonać syna. Przedsiębiorczy maluch poniekąd wymusił większą dawkę atencji i całe miesiące po tym zdarzeniu traktowany z szczególną delikatnością i uwagą. Historia przeszła do rodzinnych opowieści, które poznałam nawet ja, urodzona dobrych parę lat po te dramatycznej próbie ucieczki.

Nigdy nie byłam typem buntowniczki, ale w rodzinie do dzisiaj krąży anegdota o pewnej ucieczce. Mój kuzyn pewnego razu zabrał swojego pluszowego misia, książeczkę z bajkami , zapas słodyczy i opuścił dom. Rodzina, przyjaciele, znajomi szukali go wytrwale, a rodzice Marcinka -szczególnie mama-odchodzili od zmysłów. W końcu mały uciekinier został zlokalizowany w ogrodzie...

Zawsze moją ulubioną księżniczką była Arielka z Małej Syrenki. Ubóstwiałam ją i wodę, w której starałam się spędzać jak najwięcej czasu. Pewnego razu błagałam rodziców, żeby pozwolili mi pójść nad rzeczkę, płynącą niedaleko naszego domu – myślałam, że jeśli codziennie będę nad wodą, przemienię się w syrenkę. Rodzice kategorycznie zabronili, z racji, że padał wtedy deszcz. Uznałam, że ich decyzja zrujnuje moje marzenia i przyszłość, dlatego postanowiłam, że już nie będę ich słuchać. Zdecydowałam, że popłynę rzeczką do Arielki i się z nią zaprzyjaźnię. Spakowałam do plecaka z misiem gumową kaczkę, bluzeczkę, którą wycięłam tak, żeby miała kształt muszelki (ku późniejszym przerażeniu mojej mamy) i słoik sosu pomidorowego, którym pragnęłam zmienić kolor włosów na rudy, jak u Arielki. Niestety z mojego planu nic nie wyszło, ponieważ rodzice złapali mnie, kiedy tylko przekroczyłam próg domu. Uparcie protestowałam przed wejściem z powrotem do środka, ale przekupiona przez tatę ciastem czekoladowym, musiałam ulec. Nazajutrz zachorowałam na anginę i nigdy nie próbowałam już uciec z domu.

Zawsze moją ulubioną księżniczką była Arielka z Małej Syrenki. Ubóstwiałam ją i wodę, w której starałam się spędzać jak najwięcej czasu. Pewnego razu błagałam rodziców, żeby pozwolili mi pójść nad rzeczkę, płynącą niedaleko naszego domu – myślałam, że jeśli codziennie będę nad wodą, przemienię się w syrenkę. Rodzice kategorycznie zabronili, z racji, że padał wtedy deszcz....

Nigdy nie uciekłam z domu, ale pewna kłótnia z rodzicami spowodowała, że schowałam się na dość długi czas w łóżku. Miałam wtedy okazję usłyszeć, jak zrzucali na siebie odpowiedzialność za moje zniknięcie, jak się denerwowali moją nieobecnością, wreszcie przekonałam się, że mnie nadrawdę kochają.

Nigdy nie uciekłam z domu, ale pewna kłótnia z rodzicami spowodowała, że schowałam się na dość długi czas w łóżku. Miałam wtedy okazję usłyszeć, jak zrzucali na siebie odpowiedzialność za moje zniknięcie, jak się denerwowali moją nieobecnością, wreszcie przekonałam się, że mnie nadrawdę kochają.

Ja byłam księżniczką jak najprawdziwszą. W przedszkolu mianowali mnie bowiem Księżniczką Grymaselą. Nie było na mnie silnych. Wszak wszelkie rozkazy i nakazy mnie nie dotyczyły. Tak samo było wobec rodziców. Toż jakim prawem śmią wydawać mi rozkazy. I to do tego zjedzenia zupy! POMIDOROWEJ! A ja nie mam ochoty! Jeść nie będę! Zabieram psinę (moja przytulanka), ulubione kapcie i ruszam w długą w poszukiwaniu krainy, w której moje rozkazy będą brane na poważnie. Rodzice znaleźli mnie mniej więcej w połowie drogi do tej krainy czyli jakieś 70m od domu. Moje marzenia legły w gruzach. Tamtej krainy nie znalazłam do dziś.

Ja byłam księżniczką jak najprawdziwszą. W przedszkolu mianowali mnie bowiem Księżniczką Grymaselą. Nie było na mnie silnych. Wszak wszelkie rozkazy i nakazy mnie nie dotyczyły. Tak samo było wobec rodziców. Toż jakim prawem śmią wydawać mi rozkazy. I to do tego zjedzenia zupy! POMIDOROWEJ! A ja nie mam ochoty! Jeść nie będę! Zabieram psinę (moja przytulanka), ulubione...

Gdy nie zgadzałam się ze zdaniem rodziców, wbrew pozorom wcale nie miało to miejsca w fazie buntu w liceum, a dopiero, jak już weszłam w dorosłe życie, skończyłam studia i zaczęłam funkcjonować samodzielnie, po prostu nie zgadzałam się z ich zdaniem. I robiłam swoje. Raz wyszło mi to na dobre, innym razem zapisałam to jako dodatkowe doświadczenie i z perspektywy czasu pewnie bym się z rodzicami jednak zgodziła. Natomiast chęć, by wszystko rzucić, spakować walizkę i wyjechać gdzieś daleko, przychodzi od czasu do czasu tak po prostu. Gdy pogoda nie nastraja pozytywnie, jest brzydko, ponuro, zimno i leje. Myśl, by rzucić wszystko w diabły i wyemigrować tam, gdzie wiecznie jest lato, pojawia się ni stąd, ni zowąd. Albo gdy mam mnóstwo pracy w robocie lub roboty w pracy i nie wiem, w co ręce włożyć. Zastanawiam się: czy naprawdę mi to do szczęścia potrzebne? Może by tak spakować się i wyjechać do Nowej Zelandii, założyć tam szkółkę jogi i niczym się nie przejmować? I tak myśli podobne pojawiają się od czasu do czasu, ale tak szybko, jak się pojawiły, tak szybko znikają. Wracam, jak co dzień, do pracy, do domu i o dziwo! wcale tego nie żałuję. Pomarzyć, by rzucić wszystko - dobra rzecz, ale tak naprawdę nie chciałabym tego. Dobrze mi w moim życiu.

Gdy nie zgadzałam się ze zdaniem rodziców, wbrew pozorom wcale nie miało to miejsca w fazie buntu w liceum, a dopiero, jak już weszłam w dorosłe życie, skończyłam studia i zaczęłam funkcjonować samodzielnie, po prostu nie zgadzałam się z ich zdaniem. I robiłam swoje. Raz wyszło mi to na dobre, innym razem zapisałam to jako dodatkowe doświadczenie i z perspektywy czasu...

Fałszywy pocałunek[bookLink]4637347|Fałszywy pocałunek[/bookLink]

Fałszywy pocałunek[bookLink]4637347|Fałszywy pocałunek[/bookLink]

 [bookCover]4637347|Fałszywy pocałunek[/bookCover]