Otwieram drzwi i przekraczam próg. W końcu, po całym dniu udręki jestem w moim mieszkaniu. Mój azyl, ostoja bezpieczeństwa. Odkładam na wieszak przemoczoną kurtkę, zdejmuje buty i siadam na kanapie. Nie wiem czy to działo się naprawdę czy tylko moja wybujała wyobraźnia płata mi figle. Nie mogę pozbyć się dziwnego wrażenia, które towarzyszyło mi przez cały ten cholerny dzień. Lekarz mówił, że jestem już całkowicie zdrowy. Urojenia zniknęły. Jestem szczęśliwym człowiekiem. Dlaczego ktoś miałby mnie obserwować ? Przecież jestem tylko zwykłym pracownikiem korporacji. Małym trybikiem w ogromnej machinie systemu. Jednak coś jest nie tak, coś było nie tak. W autobusie, w pracy, w drodze do domu. Niemal czułem czyjś wzrok no moich plecach. Na samą myśl o tym moje ciało przeszyły dreszcze. Jeśli to nawrót choroby to jak Boga kocham pójdę do tego lekarza i wydrapie mu oczy. Musze się napić. Wstałem z myślą wlania w siebie szklanki whisky, która już nie raz koiła moje zszargane nerwy. Plany pokrzyżował wibrujący w kieszeni telefon. Wyciągam go z kieszeni i sprawdzam niedawno otrzymaną wiadomość. Nieznany numer. Nie, nie, nie wierze! To nie może być prawda. Takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Pewnie zasnąłem. To tylko sen. Tak, wystarczy że się obudzę. Szczypię się w lewe przedramię, boli jak diabli. Spod moich paznokci sączy się krew. Nic się nie wydarzyło. Nie śpię. Wpatruję się w ekran telefonu na którym wyświetla się moje zdjęcie siedzącego na kanapie z dopiskiem "Widzę Cię".

Otwieram drzwi i przekraczam próg. W końcu, po całym dniu udręki jestem w moim mieszkaniu. Mój azyl, ostoja bezpieczeństwa. Odkładam na wieszak przemoczoną kurtkę, zdejmuje buty i siadam na kanapie. Nie wiem czy to działo się naprawdę czy tylko moja wybujała wyobraźnia płata mi figle. Nie mogę pozbyć się dziwnego wrażenia, które towarzyszyło mi przez cały ten cholerny...

Przeprowadzka do nowego miasta miała pomóc Annie poukładać swoje życie na nowo po niedawnej utracie córeczki. Oddzieliła grubą kreską swoje poprzednie życie od tego co dopiero miało nadejść. Nowa praca i nowy dom, do którego wiodła droga obok rozpadającego się budynku, w którym kiedyś mieścił się sierociniec. Każdego dnia przechodząc obok sierocińca zerkała z zainteresowaniem w tamtą stronę. I może, gdyby poprzestała tylko na zerkaniu nic nadzwyczajnego by się nie wydarzyło. Jednak w jakiś niewyjaśniony sposób budynek coraz bardziej przyciągał do siebie Annę. Sama nie potrafiła wyjaśnić dlaczego jej myśli stale podążają w tamtym kierunku, dlaczego przeszukuje Internet w poszukiwaniu informacji o nim, dlaczego ma wrażenie że z okien budynku ktoś ją obserwuje. Któregoś dnia pokusa była tak silna, że postanowiła po zmroku zakraść się w mury budynku. Zaopatrzona w latarkę, uzbrojona w kuchenny nóż, z sercem tłukącym się w klatce piersiowej ze strachu, przekroczyła próg. Nasłuchiwała przez parę minut, ale żaden dźwięk nie zakłócał ciszy panującej w budynku. Powoli posuwała się przed siebie odkrywając kolejne pomieszczenia. Zdziwiła się, ale będąc w środku pozbyła się tego dziwnego uczucia, które towarzyszyło jej od tak dawna. „Jestem wolna” pomyślała i odwróciła się w stronę wyjścia aby opuścić budynek. W tym momencie krzyknęła przerażona, latarka i nóż wypadły z jej rąk. Przed nią, jakby palcem napisany, na zakurzonej podłodze pojawił się napis: WIDZĘ CIĘ mamusiu…

Przeprowadzka do nowego miasta miała pomóc Annie poukładać swoje życie na nowo po niedawnej utracie córeczki. Oddzieliła grubą kreską swoje poprzednie życie od tego co dopiero miało nadejść. Nowa praca i nowy dom, do którego wiodła droga obok rozpadającego się budynku, w którym kiedyś mieścił się sierociniec. Każdego dnia przechodząc obok sierocińca zerkała z...

Codziennie w pracy mam wrażenie, że szef nic nie roi tylko obserwuję moją pracę...nawet teraz pisząc mam wrażenie, że zaraz zza ściany pojawi się jego głowa i sypnie tekstem w stylu : za robotę proszę się wziąć.

Codziennie w pracy mam wrażenie, że szef nic nie roi tylko obserwuję moją pracę...nawet teraz pisząc mam wrażenie, że zaraz zza ściany pojawi się jego głowa i sypnie tekstem w stylu : za robotę proszę się wziąć.

Byłaś dzisiaj na zakupach. Kupiłaś mleko 2 raz w tym tygodniu. Robiłaś ciasto na na przyjazd ciotki? Może lubisz jeść płatki na mleku? W końcu studentka, a studenci lubią proste rozwiązania. Ale ty jesteś inna niż wszyscy. Jesteś wyjątkowa. Taka piękna. Dlatego muszę wiedzieć o tobie wszystko. Co jesz, co kupujesz, gdzie chodzisz i z kim się bawisz. I wiem to. Bo czy chcesz czy nie widzę cię.

Byłaś dzisiaj na zakupach. Kupiłaś mleko 2 raz w tym tygodniu. Robiłaś ciasto na na przyjazd ciotki? Może lubisz jeść płatki na mleku? W końcu studentka, a studenci lubią proste rozwiązania. Ale ty jesteś inna niż wszyscy. Jesteś wyjątkowa. Taka piękna. Dlatego muszę wiedzieć o tobie wszystko. Co jesz, co kupujesz, gdzie chodzisz i z kim się bawisz. I wiem to. Bo czy chcesz...

Pamiętam to jak dziś, choć od tych wydarzeń minęło już kilkanaście lat. Byłam wtedy małą dziewczynką, takim podrośniętym brzdącem co nie mógł usiedzieć na miejscu. Wykorzystywałam wtedy każdą okazję by wyjść z domu i odkrywać świat. Podziwiałam przyrodę, słucham odgłosów miasta, przyglądałam się ludziom… a On przyglądał się mnie!
Po raz pierwszy zauważyłam Go jesienią, zaczęłam wtedy chyba pierwszą klasę szkoły podstawowej. Po lekcjach odrabiałam grzecznie lekcję, wyczekując popołudnia. Wtedy to moja ukochana babcia przychodziła po mnie i brałyśmy naszego pieska na spacer. Przechadzaliśmy się tak we trójkę miastem, parkiem, plażą. Czułam wtedy na sobie Jego spojrzenie, był przy mnie każdego popołudniowego wyjścia. Z czasem gdy dni stawały się coraz krótsze on pojawiał się coraz szybciej, zawsze towarzyszyła mu osłona nocy. On sam się jednak nie ukrywał. Ba, nic sobie nie robił z bezczelnego śledzenia mnie!
Babcia jakby tego nie zauważała, ale On ciągle spoglądał na mnie, a jego wielka okrągła twarz zdawała się mówić: „Widzę cię”. Wywoływało to we mnie dreszcz niepokoju, dlaczego wybrał akurat mnie? Dlaczego nie odstępuje mnie ani na krok? Czasami jedynie schowana za wysokimi budynkami gubiłam go, chociaż patrząc w Niebo wiedziałam, że jest On gdzieś niedaleko. I był, każdego wieczoru obserwując każdy mój ruch!

…

Kilkanaście lat później już wiem, że nie byłam wybranym przez galaktykę dzieckiem i nie, nie śledził mnie Księżyc.

Pamiętam to jak dziś, choć od tych wydarzeń minęło już kilkanaście lat. Byłam wtedy małą dziewczynką, takim podrośniętym brzdącem co nie mógł usiedzieć na miejscu. Wykorzystywałam wtedy każdą okazję by wyjść z domu i odkrywać świat. Podziwiałam przyrodę, słucham odgłosów miasta, przyglądałam się ludziom… a On przyglądał się mnie!
Po raz pierwszy zauważyłam Go jesienią,...

Czemu wypadło na mnie ? Może dlatego, że jeszcze nikomu nie przyznałam się jak bardzo nie lubię tam nocować. No proszę, co to za przyjemność spać w domu, który jest w środku lasu,a o sąsiadach można sobie tylko pomarzyć. Już jako mała dziewczynka, gdy miałam nocować u dziadków odczuwałam lekki strach, ale jednak ktoś zawsze ze mną był i myślałam,że ze względu na wiek obawa, którą odczuwałam jest normalna. Niestety wszystkie moje strachy związane z tym miejscem nie minęły, a przez moje zawzięcie i dumę nie podzieliłam się z nikim swoją tajemnicą. Może teraz nie musiałabym stać pośrodku salonu wsłuchując się w każde skrzypnięcie i patrząc raz po raz w ciemność okna szukając jakiegoś ruchu czy oczu, które się we mnie wpatrują. Czy te cienie, które utworzyły się na ścianie były zawsze takie przerażające ? Czemu zgodziłam się sama przypilnować domu? Wystarczyło tylko powiedzieć, że nie czuje się na siłach, żeby tu sama zostać. Było mi głupio się do tego przyznać to teraz mam. Nie ma opcji, żebym usnęła. Nie mogę włączyć telewizora, bo boję się, że będę bardziej widoczna przez okno. Gdyby jeszcze na dworze była pełnia i rozświetliła trochę ten mrok, ale nie mam co liczyć na takie szczęście. Jest niesamowicie ciemno, ale wydaje mi się, że za drzewem widziałam parę oczu, które się we mnie wpatrywały. W głowie kołacze mi myśl: "Widzę Cię ! Jesteś sama, idę po Ciebie". Zaraz się otrząsam przecież wiem, że to irracjonalne. Nie ma tam nikogo, może ewentualnie jest to jakiś zwierzak, który nie wejdzie do domu, ale wyobraźnia robi swoje. Siedzę i patrzę przez okno w mrok, bo nic innego mi nie pozostało. Nad ranem dochodzę do wniosku, że muszę z tym skończyć, bo nie wytrzymam już dłużej. W południe odsypiam nieprzespaną noc. Po kilku godzinach wszystko zaczyna się od nowa, bo oczywiście nikomu nie powiedziałam o moich strachach. Odliczam tylko godziny do rana. Jeszcze przede mną dwie noce tego horroru...

Czemu wypadło na mnie ? Może dlatego, że jeszcze nikomu nie przyznałam się jak bardzo nie lubię tam nocować. No proszę, co to za przyjemność spać w domu, który jest w środku lasu,a o sąsiadach można sobie tylko pomarzyć. Już jako mała dziewczynka, gdy miałam nocować u dziadków odczuwałam lekki strach, ale jednak ktoś zawsze ze mną był i myślałam,że ze względu na wiek obawa,...

Dzisiejszego wieczoru położyłam się spać kompletnie wyczerpana. Tylko przyłożyłam głowę do poduszki, a już zapadłam w sen. Ale nie był to spokojny sen. Śniło mi się, że ktoś mnie prześladuje, śledzi, że jestem pod ciągłą obserwacją. Przebudziłam się w środku nocy z silnym przeświadczeniem, że ktoś ciągle na mnie patrzy, że czyjś wzrok mnie przeszywa. rolety w oknie były opuszczone więc w pokoju panowała ciemność. I nagle ją zobaczyłam, tę twarz nade mną, te oczy, które się we mnie wpatrują. Moje serce na chwilę zamarło, a chwila ta była dla mnie jak wieczność. Czekałam w pełnym napięciu co teraz nastąpi.
-"Widzę Cię Mamo. A ty Mnie widzisz? Mogę się do Ciebie przytulić i z Tobą dzisiaj spać?"
-"Oczywiści Córeczko"
i całe emocje opadły...

Dzisiejszego wieczoru położyłam się spać kompletnie wyczerpana. Tylko przyłożyłam głowę do poduszki, a już zapadłam w sen. Ale nie był to spokojny sen. Śniło mi się, że ktoś mnie prześladuje, śledzi, że jestem pod ciągłą obserwacją. Przebudziłam się w środku nocy z silnym przeświadczeniem, że ktoś ciągle na mnie patrzy, że czyjś wzrok mnie przeszywa. rolety w oknie były...

Wchodzę do środka. Pomieszczenie przeszywają światła stroboskopu, drżenie basu i woń perfum zmieszana z potem. Podchodzę do loży, gdzie wszyscy już siedzą. Padamy sobie w ramiona. Przez ostatni tydzień bardzo mi ich brakowało, choć ten pobyt w Grecji był tego warty. No i w końcu mogę zaprezentować moją nową, śniadą cerę.
Jägermeister z Red Bullem szybko mnie pobudza i zaczynam opowiadać o kreteńskich plażach, lapisowych wodach i cudownych drinkach. Wszystko pokazuje na zdjęciach z Instagrama, które robią ogromne wrażenie. Na domiar moja tablica wręcz wrzy.
Godziny mijają ale to jest mój czas. Czas tylko dla mnie, kiedy naprawdę zaczynam żyć. Grecja i śródziemnomorskie słońce żyje też. Niestety jutrzejsze obowiązki nie dają mi dużo czasu. Choć przysięgam, że minęła zaledwie chwila.
Kiedy wychodzę Jutty Ranx rozbrzmiewa na całej sali. Wielkie białe litery, rozjaśniają się na naściennych ekranach. „I see you”. Widzę Cię. Cały czas. Zawsze. Zaledwie na uderzenie basu. A jednak myśli wzbierają niczym perkusyjny crash. Po chwili ta nagła eksplozja pozostawia tylko serię pytań rozbrzmiewających w mojej głowie. Czy on ciągle żyje? Ile widzi? I co właściwie widział?
Nie ważne. Przecież każdy z nas ma jakieś sekrety. Po prostu zakładam swój nowy, szary płaszcz à la Liu Jo i wychodzę. Prosto w czarną otchłań wrześniowej nocy.

Wchodzę do środka. Pomieszczenie przeszywają światła stroboskopu, drżenie basu i woń perfum zmieszana z potem. Podchodzę do loży, gdzie wszyscy już siedzą. Padamy sobie w ramiona. Przez ostatni tydzień bardzo mi ich brakowało, choć ten pobyt w Grecji był tego warty. No i w końcu mogę zaprezentować moją nową, śniadą cerę.
Jägermeister z Red Bullem szybko mnie pobudza i...

Obserwuje mnie..czuję jego wzrok:świdrujący,przenikliwy i uparty.Każdy krok jest jak skok w przepaść..i ten strach,że na dnie będzie czekał ON...Idę, z całych sił przywołując zdrowy rozsądek i resztki przytomności...I wreszcie - koniec.Realne życie jest jak łyk świeżego powietrza: ożywcze i uspokajające...Już wiem...W przyszłym roku znów przyjadę na Farmę Iluzji i znów dam się ponieść fantazji w towarzystwie hologramów Alberta Einsteina 😁

Obserwuje mnie..czuję jego wzrok:świdrujący,przenikliwy i uparty.Każdy krok jest jak skok w przepaść..i ten strach,że na dnie będzie czekał ON...Idę, z całych sił przywołując zdrowy rozsądek i resztki przytomności...I wreszcie - koniec.Realne życie jest jak łyk świeżego powietrza: ożywcze i uspokajające...Już wiem...W przyszłym roku znów przyjadę na Farmę Iluzji i znów dam...

Dźwięk telefonu wybudził ją ze snu. Spojrzała na zegarek; była 3 w nocy. Przetarła oczy, założyła okulary i przeczytała SMS-a. "Śpisz?" - zapytał ktoś z nieznajomego numeru. "Znamy się? Jest 3 w nocy!" - odpisała ze złością. Pewnie komuś ze znajomych zachciało się żartów. Świetna pora na wygłupy, akurat dzień przed rozmową o pracę. Ekran rozbłysnął i pojawiła się na nim kolejna wiadomość. "Pięknie wyglądasz, kiedy śpisz. Mógłbym na Ciebie patrzeć godzinami". Wyskoczyła z łóżka jak oparzona, ale potknęła się o porzuconą na podłodze bluzę i runęła jak długa. Zapiekło ją kolano, ale podniosła się niezgrabnie i zamknęła drzwi do pokoju. "To nie jest zabawne! Zadzwonię na policję!". Po wystukaniu ostatnich słów zaczęła nasłuchiwać pod drzwiami, ale słyszała tylko własny oddech. "Dlaczego jesteś dla mnie niemiła? Tak traktujesz gości?". W panice rozejrzała się po pokoju, ale nikogo w nim nie było. Kolejny SMS przyszedł chwilę później. "Widzę Cię" - napisał. Krzyk uwiązł jej w gardle. Do wiadomości dołączone było zdjęcie. Jej zdjęcie. Spojrzała w kierunku szafy. Przełknęła ślinę i wyciągnęła rękę w kierunku klamki...

Dźwięk telefonu wybudził ją ze snu. Spojrzała na zegarek; była 3 w nocy. Przetarła oczy, założyła okulary i przeczytała SMS-a. "Śpisz?" - zapytał ktoś z nieznajomego numeru. "Znamy się? Jest 3 w nocy!" - odpisała ze złością. Pewnie komuś ze znajomych zachciało się żartów. Świetna pora na wygłupy, akurat dzień przed rozmową o pracę. Ekran rozbłysnął i pojawiła się na nim...