Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anhedonia91
Agata
Maja
Olga
theana150

Dodatkowo postanowiliśmy wyróżnić jeszcze jedną odpowiedź mrożącą krew w żyłach:
Ania

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

anhedonia91
Agata
Maja
Olga
theana150

Dodatkowo postanowiliśmy wyróżnić jeszcze jedną odpowiedź mrożącą krew w żyłach:
Ania

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Ponownie spojrzałem na ten paskudny zegar. 22:15… a Emilia miała wrócić około północy. Poczułem jak puls przyspiesza mi pod mankietem koszuli. Ostrożnie odstawiłem statyw i kamerę na kredens i nasłuchiwałem. Z parteru dochodził stłumiony odgłos ciężkich butów. Właściciel jednej z par kierował się do kuchni, druga osoba stanęła u podnóży schodów. Ślina przesycona papierosem z trudem spłynęła w przełyk, kiedy usiłowałem bezszelestnie zasunąć za sobą drzwi szafy. Gdzie jest kurwa moja komórka? Z dołu usłyszałem stłumiony śmiech i brzęk szkła. Ktoś wbiegał po schodach, ja próbowałem znaleźć coś, co mogło się przydać. Same rozrzucone pończochy i… kij do golfa który zostawiłem wczoraj. Nie znalazła go. Nie lubiła, gdy zostawiałem u niej swoje rzeczy. W pokoju zapalono światło i w szparze drzwi ujrzałem masywną dłoń, z której zwisały dwa kieliszki i butelka taniego szampana.
- Kochanie? Nie mówiłaś, że będziesz nagrywać nasz numerek.

-Kotku, co ty bredzi… - usłyszałem śpiewny głos Emilii wchodzącej do pokoju, przerwała nagle.
– Paweł, to… -oblizałem wargi i poczułem przyjemne, przyspieszone łomotanie w piersi i motyle w lędźwiach.
-…dzwoń po policję! –krzyknęła. Dalej to już poezja. Wychodzę z szafy mówiąc „Widzę was!”, ona krzyczy. On obrywa zanim zdąży się obrócić, ona potyka się o podwinięty dywan. Koleś dostaje dla pewności jeszcze trzy razy, Emilia próbuje wstać, ale ślizga się na powiększającej się szkarłatnej kałuży.
-Szkoda, że poznajemy się w takich okolicznościach, Emilio.

Ponownie spojrzałem na ten paskudny zegar. 22:15… a Emilia miała wrócić około północy. Poczułem jak puls przyspiesza mi pod mankietem koszuli. Ostrożnie odstawiłem statyw i kamerę na kredens i nasłuchiwałem. Z parteru dochodził stłumiony odgłos ciężkich butów. Właściciel jednej z par kierował się do kuchni, druga osoba stanęła u podnóży schodów. Ślina przesycona papierosem...

Odkąd moja współlokatorka wyjechała zostałam sama w wielkim domu. Czasami czułam się niezwykle samotna na tak dużej przestrzeni. Nocami, leżąc w łóżku słyszałam odbijające się dźwięki jak gdyby, tam w ciemności, ktoś po podłodze chodził. Jednak wiem, że to tylko moja bujna wyobraźnia, a panele mają już to do siebie, że „pracują” nawet, gdy się po nich nie stąpa. Czasami miałam wrażenie, że słyszę otwieranie drzwi. Wyobraźnia. Za dużo filmów i seriali! - sobie w myślach powtarzam.
Jednego deszczowego wieczora postanowiłam pomyszkować trochę w pozostawionej przez moją współlokatorkę kolekcji filmów. Ona wprost uwielbia komedie. Dlatego pomyślałam, że trochę śmiechu ubarwi mi ten ponury wieczór i odpędzi wszelkie strachy.
Na zewnątrz rozszalała się wichura, a ja owinięta w ciepły koc zasiadłam na kanapie z miską przekąsek.
Zaczęłam oglądać i już po pierwszych minutach odkryłam, że nieszczęśliwie zamiast na komedię trafiłam na horror. No jak ona opisuje te pudełka! Przyznam jednak, że ten dreszczyk emocji i niepewności pochłonął mnie bez reszty. Fabuła była zatrważająco znajoma. Samotna dziewczyna mieszkająca w wielkim nawiedzonym domu, odziedziczonym po zmarłej babce.
Obraz zatrzeszczał. Co jest? Płyta zarysowana? Po chwili zgasł, a zaraz za nim światło w pokoju. Bezwiednie wstrzymałam oddech. Na raz zapalił się tv, a na nim napis WIDZĘ CIĘ.
Mój wrzask, został przerwany gromkim śmiechem.
- Tak cię wciągnęło, że nawet nie zauważyłaś, kiedy weszłam. Nie mogłam się powstrzymać!

Odkąd moja współlokatorka wyjechała zostałam sama w wielkim domu. Czasami czułam się niezwykle samotna na tak dużej przestrzeni. Nocami, leżąc w łóżku słyszałam odbijające się dźwięki jak gdyby, tam w ciemności, ktoś po podłodze chodził. Jednak wiem, że to tylko moja bujna wyobraźnia, a panele mają już to do siebie, że „pracują” nawet, gdy się po nich nie stąpa. Czasami...

Pewnego dnia wracałam z pracy. Padał deszcz, ulotka przykleiła się do chodnika. Pochyliłam się nad nią. "Widzę cię!" – głosił lekko rozmazany napis. Wtedy po raz pierwszy poczułam jego oddech na plecach, choć nie wiedziałam czyj. Oddech był bardzo wyraźny, nie sposób było pomylić go np. z wiatrem.

Sytuacja ta powtarzała się zawsze, gdy gdzieś odnalazłam ten napis. "To przemęczenie", pomyślałam i zapomniałam o sprawie. Do czasu.

Pan Diabelski zaprosił cię do wydarzenia "Spektakl Widzę cię!"
"Czemu nie...", pomyślałam i kliknęłam "Wezmę udział".

Następnego dnia wpadłam pod samochód.

– Gdzie ja jestem? – otworzyłam oczy. Było ciemno. Stałam w jakimś gdzieś. Gdziekolwiek. "Szybko, zaraz spektakl się zacznie", usłyszałam tylko.
– Jaki spektakl? – zapytałam. Zapaliło się światło. Prosto w moją stronę. Oślepiło mnie. Gdy udało mi się złapać jakiś obraz między promieniami ostrego światła, dostrzegłam rzędy i ludzi. Siedzieli. Jak w teatrze. Patrzyli w moją stronę, pokazywali palcami, wymieniali uwagi. "Bardzo świeże spojrzenie na akt", usłyszałam, "Prawdziwe to takie, bez hiperboli". I wtedy dostrzegłam, że jestem na scenie. Zupełnie naga. Próbowałam się zakryć i wybiec, ale zostałam zatrzymana przez ochronę.
– Dajcie mi się okryć – błagałam.
– Dusze są nagie, czyż nie?
– Dusze?
– Nie żyjesz złociutka! – ochroniarz rzekł i zaśmiał mi się w twarz.
– A idź do diabła!
– Ależ proszę bardzo! Siedzi w pierwszym rzędzie...

Obudziłam się chwilę później.
– Nic pani nie jest? Wezwijcie karetkę!

Pewnego dnia wracałam z pracy. Padał deszcz, ulotka przykleiła się do chodnika. Pochyliłam się nad nią. "Widzę cię!" – głosił lekko rozmazany napis. Wtedy po raz pierwszy poczułam jego oddech na plecach, choć nie wiedziałam czyj. Oddech był bardzo wyraźny, nie sposób było pomylić go np. z wiatrem.

Sytuacja ta powtarzała się zawsze, gdy gdzieś odnalazłam ten napis. "To...

Podjechałam pod dom jak gdyby nigdy nic. Wystawiłam torby z zakupami koło schodów, żeby nie targać jej z garażu, ale musiałam zrobić coś jeszcze. Nerwowo rozejrzałam się dokoła. Nie ma go. Może gdzieś poszedł. Firanka też nie drga… Chyba nie drga. Skoczyłam szybko i wyciągnęłam worek z bagażnika. Wlekąc go do piwnicy jeszcze zerkałam kątem oka. Może nie widział. Raz dwa wskoczyłam z powrotem do samochodu i przejeżdżając przez całe podwórko zaparkowałam w garażu. Przybiegłam szybko, złapałam torby i wbiegając po schodach prawie odbiłam się od niego.
- Widzę cię! – warknął mój mąż.- Tyle razy Ci mówiłem, że masz nie wozić ziemniaków moim samochodem! Posprzątałaś go kiedyś?- burknął i poszedł do domu. On jest wszędzie. Jak Wielki Brat. Nie mogę się nawet podrapać po nosie, żeby nie zauważył.

Podjechałam pod dom jak gdyby nigdy nic. Wystawiłam torby z zakupami koło schodów, żeby nie targać jej z garażu, ale musiałam zrobić coś jeszcze. Nerwowo rozejrzałam się dokoła. Nie ma go. Może gdzieś poszedł. Firanka też nie drga… Chyba nie drga. Skoczyłam szybko i wyciągnęłam worek z bagażnika. Wlekąc go do piwnicy jeszcze zerkałam kątem oka. Może nie widział. Raz dwa...

Był grudzień. Poszłam do galerii kupić prezenty rodzinie. Gdy z niej wyszłam było już ciemno. Wracałam sobie spokojnie do domu, byłam jedyną żywą istotą na ulicy, ponieważ było zimno i nikt o tej porze się nie szwędał. Nagle poczułam się nie pewnie. Było to nagłe, kompletnie nie spodziewane. Poczułam się tak jakby ktoś mnie obserwował. Jak to ja, od razu wpadłam w panikę. Przyspieszyłam kroku. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w bezpieczniejszym, bardziej oświetlonym miejscu. Spróbowałam uspokoić oddech i rozejrzałam się dookoła. Nikogo rzecz jasna nie było. Ale to uczucie, że ktoś mnie śledzi nie ustępowało. Wreszcie dotarłam do mieszkania. Zamknęłam drzwi i odetchnęłam z ulgą. Szybko zapomniałam o całym wydarzeniu, a przynajmniej do chwili, gdy się znów nie powtórzyło. Nie wiem czy to moje jakieś chore urojenia czy nadwrażliwość na tego typu sytuacje czy ktoś rzeczywiście mnie obserwował. Ale jeśli tak to czego mógłby ode mnie chcieć?

Był grudzień. Poszłam do galerii kupić prezenty rodzinie. Gdy z niej wyszłam było już ciemno. Wracałam sobie spokojnie do domu, byłam jedyną żywą istotą na ulicy, ponieważ było zimno i nikt o tej porze się nie szwędał. Nagle poczułam się nie pewnie. Było to nagłe, kompletnie nie spodziewane. Poczułam się tak jakby ktoś mnie obserwował. Jak to ja, od razu wpadłam w panikę....

Wchodzę do baru, w którym panuje niemiłosierny gwar- dociera do mnie echo rozmów, słodki zapach alkoholu, przyjemna, powolna muzyka i aromat męskich perfum. Oddycham głęboko i chłonę atmosferę tego miejsca, bo choć na chwilę nie jestem sama. Zamawiam drinka i siadam przy oknie, obserwuję ludzi i odprężam się. Może ostatnie tygodnie tylko mi się przyśniły? Może to stres, brak czasu na odpoczynek i zbyt duża ilość kawy? Po pięciu minutach jestem prawie w stanie przyznać, że musiałam śnić na jawie, że mój umysł płata mi figle i bawi się ze mną jak kot goniący myszkę… Wtedy dostaję drinka, w pięknej szklance, z serwetką sygnowaną nazwą baru. Upijam łyk i z roztargnieniem przyglądam się temu zwitkowi materiału. Naglę widzę napis, ten, który nęka mnie od tygodni i nie daje spać. „Widzę cię”- drobne litery rozmazują mi się przed oczami, czuję łzy spływające do policzku do mojej szklanki. A więc to prawda! „Widzę cię” na moim biurku w pracy, „widzę cię” pod moimi drzwiami”, „widzę cię” między półkami w bibliotece, „widzę cię” w szatni siłowni… Kto zostawia te kartki i dlaczego mnie nęka?! Z rozpaczą rozglądam się po sali. Czy ktoś może mi pomóc, czy ktoś mnie usłyszy? Niestety, widzę tylko zajętych sobą ludzi, równo ustawione na barze szklanki, dziwne obrazy na ścianach. Nagle trafiam na parę zielonych oczu, wpatrzonych we mnie i nagle wiem- to on! Na pewno mnie widzi i tym razem- ja także go widzę. Podrywam się i uciekam, ale czy mam dokąd?

Wchodzę do baru, w którym panuje niemiłosierny gwar- dociera do mnie echo rozmów, słodki zapach alkoholu, przyjemna, powolna muzyka i aromat męskich perfum. Oddycham głęboko i chłonę atmosferę tego miejsca, bo choć na chwilę nie jestem sama. Zamawiam drinka i siadam przy oknie, obserwuję ludzi i odprężam się. Może ostatnie tygodnie tylko mi się przyśniły? Może to stres,...

To było tuż po śmierci sąsiada i wyjeździe mojego męża w delegacje (a wyjechał naprawdę na "koniec świata ", więc wrażenie osamotnienia było u mnie tym większe). Ja sama w mieszkaniu, bez psa, kota... Ciemno, zima. Nostaligiczny wieczór, gdy nic się nie chce. Wcześniej położyłam się spać, ale oczywiście na siłę usnąć się nie da, gdy mózg ma ochotę jeszcze poszaleć. Czytanie książki nie wychodziło, nic innego się nie chciało, a ten szaleje... Oczywiście zaczęłam myśleć o sąsiedzie, który tuż przed śmiercią dał nam popalić swoimi hałasami. Konsekwencji tego nietrudno się domyślić. Omal nie przykleiłam się do twarzy i nie udusiłam pod kołdrą. I choć wiedziałam, że jestem bezpieczna, to strach nie wiadomo przed czym kazał czuć czyjąś obecność i słyszeć "widzę cię". I przecież wiem, że jeśli ktoś wyrządzi nam krzywdę, to nie zmarły, a tylko żywy.

To było tuż po śmierci sąsiada i wyjeździe mojego męża w delegacje (a wyjechał naprawdę na "koniec świata ", więc wrażenie osamotnienia było u mnie tym większe). Ja sama w mieszkaniu, bez psa, kota... Ciemno, zima. Nostaligiczny wieczór, gdy nic się nie chce. Wcześniej położyłam się spać, ale oczywiście na siłę usnąć się nie da, gdy mózg ma ochotę jeszcze poszaleć. ...

Iza dygotała z nerwów w zbyt wolną, jej zdaniem, jadącym autobusie. Bezskutecznie dzwoniła do domu z dziesięć razy. Ciągle myślała o Janie, który był nieswój od kłótni z rodzicami. Matka wywołała demony przeszłości włącznie z dawną depresją Jana i próbami samobójczymi. Nie znali się wtedy z Iza i to ją przerażało najbardziej. Nie wiedziała do czego wtedy był zdolny, więc nie wiedziała co może zrobić teraz. Godzinę wcześniej w rozmowie telefonicznej z Jana kolegą z pracy dowiedziała się, że mąż złożył wypowiedzenie i nie jest, jak utrzymywał, na urlopie, a na zwolnieniu od psychiatry. Obawiała się, że ich trzyletnia córeczka nie jest bezpieczna z ojcem.
Wybiegła z autobusu i popędziła do bloku. Windy były na 4. i 5. piętrze, więc pobiegła schodami. Wraz z przyspieszającym wskutek wysiłku tętnem narastał jej lęk. Dopadła drzwi. Szarpnęła klamkę – zamknięte. Zaczęła nerwowo szukać kluczy w torebce. W końcu udało się jej wejść do mieszkania. Wszędzie były rozrzucone najróżniejsze przedmioty, z kawałkami szkła włącznie. W mieszkaniu panowała niepokojąca cisza. Pobiegła do sypialni córeczki – nic. W ich sypialni też pusto. Dopiero w salonie zobaczyła Jana z głową wciśniętą w poduszkę, kołyszącego się na brzegu sofy. „Jan, co się stało?” – spytała. Żadnej reakcji ze strony męża. „Gdzie Ola?” – powiedział ogarnięta narastającą paniką. „Jan, wróciłam!” – krzyknęła. Mężczyzna nieustannie rytmicznie się kołysał, zza poduszki dobiegło stłumione i przerywane szlochem: „Wiem, widzę Cię.”

Iza dygotała z nerwów w zbyt wolną, jej zdaniem, jadącym autobusie. Bezskutecznie dzwoniła do domu z dziesięć razy. Ciągle myślała o Janie, który był nieswój od kłótni z rodzicami. Matka wywołała demony przeszłości włącznie z dawną depresją Jana i próbami samobójczymi. Nie znali się wtedy z Iza i to ją przerażało najbardziej. Nie wiedziała do czego wtedy był zdolny, więc...

-Widzę Cię!

Jej głos, choć z pozoru spokojny rozrywa mi wnętrze czaszki niczym najprzeraźliwsze wycie. Nie mogę trzeźwo myśleć, pory mojego ciała otwierają się, bucha z nich para i gorąc. W głowie mi dudni w rytm biegu moich stóp. Serce łomocze jak oszalałe, jak ranny ptak szamocze się w klatce piersiowej chcąc uciec, Ale ucieczki nie ma. Mój oddech jest coraz płytszy, moje płuca się jakby skurczyły...
Nie mam sił. Zwalniam bieg, poddaję się i godzę się ze swoim losem.
Nie ma już sił..
-Widzę Cię!
Wtedy ona powtarza to znowu tym razem dużo bliżej, jak groźbę, jak kpinę, jak szyderstwo. To dla mnie impuls do walki-nie mogę się poddać nie teraz, nie tak. Łapczywie łapię oddech, rozszerzam ze strachu oczy i rzucam się do biegu. Jest blisko.
Tuż za mną.
Dreszcz smaga mi kręgosłup.
-Widzę Cię Kalina! Nie ćwiczysz tylko oszukujesz na tej bieżni! Nie leń się, bo nigdy nie schudniesz!

Moja piekielna trenerka nigdy mi nie odpuszcza!

-Widzę Cię!

Jej głos, choć z pozoru spokojny rozrywa mi wnętrze czaszki niczym najprzeraźliwsze wycie. Nie mogę trzeźwo myśleć, pory mojego ciała otwierają się, bucha z nich para i gorąc. W głowie mi dudni w rytm biegu moich stóp. Serce łomocze jak oszalałe, jak ranny ptak szamocze się w klatce piersiowej chcąc uciec, Ale ucieczki nie ma. Mój oddech jest coraz płytszy,...