Mam do siebie duży dystans i śmieję się z części swoich zdjęć z dzieciństwa. Pamiętam bardzo odbrze dwa:
1. W moim starym domu, na środku salonu, siedzę mała ja, z gołym tyłkiem, na nocniku, a na głowie mam czapkę-żabę. To zdjęcie mogę pokazywać każdemu przyjacielowi, bo jest dla mnie po proostu śmieszne. :D
2. Zdjęcie po moich narodzinach. Najgorsze zdjęcie w mojej historii. Ogromny, pomarszczony pulpet, z brzydką twarzą jakiegoś niemowlaka goblinów. Nagi, na różowej kołderce w misie, która podkreśla to, jaki ten mały goblin jest tak na prawdę ogromny. O ile jestem w stanie opowiedzieć o tym zdjęciu, to wygląda jeszcze gorzej, niż można to sobie wyobrazić, więc nikomu go nie pokazuję. :D

Mam do siebie duży dystans i śmieję się z części swoich zdjęć z dzieciństwa. Pamiętam bardzo odbrze dwa:
1. W moim starym domu, na środku salonu, siedzę mała ja, z gołym tyłkiem, na nocniku, a na głowie mam czapkę-żabę. To zdjęcie mogę pokazywać każdemu przyjacielowi, bo jest dla mnie po proostu śmieszne. :D
2. Zdjęcie po moich narodzinach. Najgorsze zdjęcie w mojej...

Wśród zdjęć w rodzinnych albumach znajduje się jedno, które z mojej perspektywy żenujące nie jest, ale gdy na ten kolorowy kawałek papieru spojrzy osoba obca może wydać się jej dość kontrowersyjny. Jest to fotografia z przyjęcia rodzinnego po uroczystości przyjęcia pierwszej komunii świętej. Wychowałam się na wsi, gdzie wszyscy wszystkich znają, a i sama parafia nie jest bardzo liczna. Być może dlatego nasz ówczesny katecheta odwiedził dzieci komunijne w ich domach. Wizyta trwała jedynie klika minut - wystarczająca na wymianę uprzejmości i krótką rozmowę z dzieckiem i jego najbliższymi. Właśnie podczas takich odwiedzin powstała ta fotografia. Ksiądz usiadł przy stole na krześle i rozmawiał z moimi rodzicami. Gdy na chwilę oderwałam się od dziecięcych wygłupów z resztą nieletnich członków familii, ktoś zawołał mnie aby zrobić pamiątkowe zdjęcie z duchownym. Nie myśląc wiele usiadłam na krześle obok z rozwianymi włosami i szerokim uśmiechem. Flesz błysnął, ja pobiegłam rozrabiać, a ksiądz udał się w dalsze odwiedziny. Dopiero gdy zdjęcia zostały wywołane okazało się, że ręka księdza, która notabene spoczywała na oparciu krzesła, na zdjęciu przedstawia się tak, jakby spoczywała na mojej dziecięcej klatce piersiowej. Dość szybko okazało się, że ten szczegół rzuca się wszystkim w oczy i powoduje lawinę podejrzeń. Wobec tego zdjęcie ukryłam na długie lata i dopiero niedawno ponownie zaistniało w rodzinnym albumie.

Wśród zdjęć w rodzinnych albumach znajduje się jedno, które z mojej perspektywy żenujące nie jest, ale gdy na ten kolorowy kawałek papieru spojrzy osoba obca może wydać się jej dość kontrowersyjny. Jest to fotografia z przyjęcia rodzinnego po uroczystości przyjęcia pierwszej komunii świętej. Wychowałam się na wsi, gdzie wszyscy wszystkich znają, a i sama parafia nie jest...

Zażenowanie to dla mnie dość silna emocja, którą tak często wielu myli po prostu ze wstydem. Nie wiem, czy każdy ma takie zdjęcie w swoim albumie,które budzi zażenowanie? Wątpię raczej to są wstydliwe zdjęcia. Ja na moje szczęście nie mam takich zdjęć. Wstydliwych mnóstwo, ale wzbudzających zażenowanie nie mam :D

Zażenowanie to dla mnie dość silna emocja, którą tak często wielu myli po prostu ze wstydem. Nie wiem, czy każdy ma takie zdjęcie w swoim albumie,które budzi zażenowanie? Wątpię raczej to są wstydliwe zdjęcia. Ja na moje szczęście nie mam takich zdjęć. Wstydliwych mnóstwo, ale wzbudzających zażenowanie nie mam :D

Mam tak żenujące zdjęcia, dzięki pasji fotografowania mojej szkolnej przyjaciółki, że nawet anonimowo wstyd się przyznać. Moja przyjaciółką ma podobne, bo taką to żenująca sesję zdjęciową sobie urządziłyśmy. Było to w czasach przedsmartfonowych, a oczywiście wtedy chciałyśmy te fotografie mieć. No cóż, uśmiech fotografa, u którego wywoływałyśmy owe dzieła fotografii wywołał u nas niemałe zmieszanie i już nigdy więcej do owego pana nawet z najnormalniejszymi kliszami pełnymi nudnych zdjęć nie poszłyśmy. nie wiem, jak ona, bo niestety już nie mamy ze sobą kontaktu, ale ja moje zdjęcia wstydu nadal mam i mimo, że są żenujące, to uważam je za fajną pamiątkę.

Mam tak żenujące zdjęcia, dzięki pasji fotografowania mojej szkolnej przyjaciółki, że nawet anonimowo wstyd się przyznać. Moja przyjaciółką ma podobne, bo taką to żenująca sesję zdjęciową sobie urządziłyśmy. Było to w czasach przedsmartfonowych, a oczywiście wtedy chciałyśmy te fotografie mieć. No cóż, uśmiech fotografa, u którego wywoływałyśmy owe dzieła fotografii wywołał...

Chyba najbardziej żenujące jest zdjęcie na którym jestem z moją mamą i malutką wtedy siostrzyczką, ale nie to jest w tym zdjęciu żenujące tylko fakt że jestem na tym zdjęciu.... naga.. oczywiście jako dziesięcioletnie dziecko haha ;) Postanowiłam wtedy, że jeżeli moja siostra jest bez ubrań (była wtedy niemowlęciem świeżo po wyjściu z wanienki!) to ja też chce haha :)

Chyba najbardziej żenujące jest zdjęcie na którym jestem z moją mamą i malutką wtedy siostrzyczką, ale nie to jest w tym zdjęciu żenujące tylko fakt że jestem na tym zdjęciu.... naga.. oczywiście jako dziesięcioletnie dziecko haha ;) Postanowiłam wtedy, że jeżeli moja siostra jest bez ubrań (była wtedy niemowlęciem świeżo po wyjściu z wanienki!) to ja też chce haha :)

Po przeczytaniu zadania konkursowego przyszły mi na myśl dwa momenty z życia, które były związane właśnie ze zdjęciami w albumie.
1) Będąc w gimnazjum zaprosiłam do siebie znajomych i wyszłam żeby przygotować coś do picia i jedzenia. Kiedy wróciłam mój młodszy brat prezentował znajomym moje zdjęcia z dzieciństwa, między innymi jak stoję nago w baseniku w ogrodzie i macham zadowolona do aparatu.
2) Swojego prywatnego albumu w którym miałam zdjęcia już jako nastolatka strzegłam jak oka w głowie i chowałam w szafie, najgłębiej jak się tylko dało. Czemu? Ponieważ miałam tam zdjęcia z moim ówczesnym chłopakiem o którym tata nie wiedział, bo po prostu go nie trawił. :)

Po przeczytaniu zadania konkursowego przyszły mi na myśl dwa momenty z życia, które były związane właśnie ze zdjęciami w albumie.
1) Będąc w gimnazjum zaprosiłam do siebie znajomych i wyszłam żeby przygotować coś do picia i jedzenia. Kiedy wróciłam mój młodszy brat prezentował znajomym moje zdjęcia z dzieciństwa, między innymi jak stoję nago w baseniku w ogrodzie i macham...

Mam trzy starsze siostry. Największe zażenowanie wzbudza we mnie (i we wszystkich oglądających to zdjęcie również!) fotografia z balu przebierańców w zerówce. Wszystkie dzieci były przebrane za postaci z bajek (Zorro, Królewna Śnieżka, Czerwony Kapturek), a ja... za krakowiankę. Jeśli uważacie, że jest to zbyt słabe zażenowanie, powinniście wiedzieć, że przede mną, we wcześniejszych latach, moje siostry były przebrane w ten sam kostium, co ja. Po ponad dwudziestu latach od tamtej historii, dzisiaj ze śmiechem zastanawiamy się, o czym nasi rodzice wtedy myśleli. ;)

Mam trzy starsze siostry. Największe zażenowanie wzbudza we mnie (i we wszystkich oglądających to zdjęcie również!) fotografia z balu przebierańców w zerówce. Wszystkie dzieci były przebrane za postaci z bajek (Zorro, Królewna Śnieżka, Czerwony Kapturek), a ja... za krakowiankę. Jeśli uważacie, że jest to zbyt słabe zażenowanie, powinniście wiedzieć, że przede mną, we...

Mam takie zdjecie z Krakowa lat 90.Bylismy wtedy na wycieczce szkolnej.Wszystkie dziewczynki mialy kucyki i warkocze powiazne gumkami a moja mama zawiazala mi na koncach warkoczy ogromne kokardy.Mialam dlugie wlosy wiec kokardy znajdowaly sie na lini pasa.Dzis jak sie wpatrzec w to zdjecie to mozna pomyslec ,ze mam pasek z ogromna kokarda.Wtedy jednak nie bylo mi do smiechu gdy wszyscy sie na mnie gapili i podsmiechiwali komentujac np."wiekszych sie nie dalo".Zdjecia robione byly aparatem kliszowym wiec to jak wyszlo mozna bylo zobaczyc dopiero po wywolaniu. Najgorsze jest jednak to ,ze wszyscy ktorzy byli wtedy na tej wycieczce(a lacznie bylo 50 dzieci z roznych klas i 4 nauczycieli) maja to zdjecie pewnie do dzis w swojej galerii domowej bo bylo to zdjecie klasowe i kazdy dostal odbitke. Wszyscy mieli wtedy ubaw mozna powiedziec "po kokardy" oprocz oczywiscie mnie.Mama byla tak zadowolona ze swojego dziela ,ze nie mowilam jej nic o docinkach dzieci ale gdy dzis to wspominam nadal jest to dla mnie nabardziej zenujace zdjecie.Zeby bylo smieszniej przez chwile w szkole wolali za mna "kokara"ale znudzilo im sie wreszcie i przestali.

Mam takie zdjecie z Krakowa lat 90.Bylismy wtedy na wycieczce szkolnej.Wszystkie dziewczynki mialy kucyki i warkocze powiazne gumkami a moja mama zawiazala mi na koncach warkoczy ogromne kokardy.Mialam dlugie wlosy wiec kokardy znajdowaly sie na lini pasa.Dzis jak sie wpatrzec w to zdjecie to mozna pomyslec ,ze mam pasek z ogromna kokarda.Wtedy jednak nie bylo mi do smiechu...

Pamiętam trzy takie fotki.
Kompletnie nagiego … niemowlaka. Okropnie mnie zawstydzało w wieku siedmiu lat, kiedy usiłowałem niedopuścić by oglądała je nasza dwudziestoletnia gosposia.
Inne zdjęcie kilkulatka w krótkich spodenkach, który ściskał coś pomiędzy nogami przykrywając rękoma. Najgorsze w tym były wyjaśnienia rodziny, że przykrywałem butelkę ze smoczkiem, której wtedy zacząłem się już wstydzić.
Pozowane w atelier fotograficznym zdjęcie z bratem „policzek przy policzku”, które wyglądało tak jakoś strasznie ulizanie i niemęsko. Od razu po sesji fotograficznej wiedziałem, że mi się nie będzie podobać i reklamowałem je u mamy. Po krótkim czaie mama mnie uspokoiła, że „klisza pękła”. Trzeba więc sobie wyobrazić moją złość kiedy zdjęcie „odrodziło się” w rodzinnym albumie.
Jest też wydarzenie nad strumieniem kiedy w trakcie wycieczki szkolnej zmieniałem kąpielówki i nie zorientowałem się, że cała wycieczka mnie podglądała. Nauczycielka później w szkole prowadziła dochodzenie twierdząc, że chodzi o mojego brata. Jednak kumpel mnie „uspokajał”, że to mnie podglądano. Na szczęście chyba kompromitujących mnie fotek nie było, bo nie wiem co by się ze mną działo jakbym je zobaczył. A w tym wieku byłem okropnie wstydiwy. Dopiero wiele lat później starsi chłopacy z drużyny koszykarskiej skłonili mnie do brania natrysku nago śmiejąc się z mojej wstydliwości. Udało im się wykarczować wstyd wstydem, chociaż oczywiście nie tak do końca.

Pamiętam trzy takie fotki.
Kompletnie nagiego … niemowlaka. Okropnie mnie zawstydzało w wieku siedmiu lat, kiedy usiłowałem niedopuścić by oglądała je nasza dwudziestoletnia gosposia.
Inne zdjęcie kilkulatka w krótkich spodenkach, który ściskał coś pomiędzy nogami przykrywając rękoma. Najgorsze w tym były wyjaśnienia rodziny, że przykrywałem butelkę ze smoczkiem, której...

Mój mąż w ferworze zachwytu nad nowo narodzonym potomkiem uwieczniał każdą minutę jego życia. Synek w kąpieli, synek się bawi, synek je mleczko, synek uśmiechnięty, synek zapłakany. Ja byłam tam tylko elementem wystroju, meblem, obiektem nieistotnym i niefotografowanym- ot tak jako przedłużenie mojego syna zawsze znajdowałam się w kadrze. Byłam przemęczona i właściwie było mi wszystko jedno - myślałam tylko o tym, żeby się wyspać. Zdjęcia? A co to takiego?
Dopiero, gdy dziecko podrosło a ja się w końcu wyspałam z przerażeniem stwierdziłam,ze mam całą masę fotografii, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. Prawie na każdym tłuste włosy zwinięte w kokon na czubku głowy, ogromny pływający brzuch , biust wylewający się z dekoltu, szara cera z hormonalnymi wypryskami i spojrzenie psa Pluto. A najgorsze jest to,ze kiedy ktoś- nawet ja sama- chce zobaczyć zdjęcia dzieciństwa dziecka musi tez zobaczyć mnie TAKĄ!
Powinna być jakaś ustawa zakazująca robienia zdjęć młodym mamom...

Mój mąż w ferworze zachwytu nad nowo narodzonym potomkiem uwieczniał każdą minutę jego życia. Synek w kąpieli, synek się bawi, synek je mleczko, synek uśmiechnięty, synek zapłakany. Ja byłam tam tylko elementem wystroju, meblem, obiektem nieistotnym i niefotografowanym- ot tak jako przedłużenie mojego syna zawsze znajdowałam się w kadrze. Byłam przemęczona i właściwie było...