Historia jaką mam do opowiedzenia zapowiada się na kolejną z serii "wyjazd w poszukiwaniu czegoś lepszego" itp. Kuzynka wyjechała do Anglii w roli opiekunki do dzieci. Wyjechała z małe wsi, dla której miasto wojewódzkie to już był wielki świat, a co dopiero Anglia! Pamiętam te głupie komentarze, które chyba w rezultacie dodały jej jeszcze więcej siły. I chwała jej za to! Praca opiekunki nie była bajką. Rodzina szybko wyczuła, że to zaradna dziewczyna i zaczęła ją angażować w coraz więcej spraw, jak choćby przygotowanie obiadów dla 5 osobowej rodziny, co nie było w zakresie jej obowiązków, ale... Wytrwała, zdobyła doświadczenie, nauczyła się języka i 'poszła" dalej. Rozpoczęła pracę jako pomoc w domu spokojnej starości i praca ta dała jej wiele satysfakcji. Po pierwsze pomoc innym ludziom, co zawsze dawało jej ogromną radość, a po drugie w jednym z lekarzy odnalazła swoją drugą połówkę. Miesiąc temu bawiłam się na ich weselu. Choć mieszkają w Anglii, to sakramentalne tak powiedzieli sobie w Polsce. A pan młody, cudny człowiek! Jak sam o sobie mówi "Anglik z polską duszą". Jak widać, czasami emigracja to jest pierwszy krok do pięknej historii ;)

Historia jaką mam do opowiedzenia zapowiada się na kolejną z serii "wyjazd w poszukiwaniu czegoś lepszego" itp. Kuzynka wyjechała do Anglii w roli opiekunki do dzieci. Wyjechała z małe wsi, dla której miasto wojewódzkie to już był wielki świat, a co dopiero Anglia! Pamiętam te głupie komentarze, które chyba w rezultacie dodały jej jeszcze więcej siły. I chwała jej za to!...

Moja sąsiadka wyjechała w młodości do Szwajcarii gdyż po prostu nie miała pomysłu na życie, a w naszym rodzinnym mieście nie miała też prawdę mówiąc dużych perspektyw. Jest to osoba niezwykle pomysłowa, otwarta i kochająca życie, stąd nie miała żadnych oporów przed wyjazdem. Uwielbiała wszelkiego rodzaju zmiany, lubiła gdy coś się działo. A więc wyjechała! Szybko udało jej się znaleźć dobrą pracę, przytulne mieszkanie i bogatego, męża. Jest bardzo szczęśliwa, wciąż powtarza, że ten wyjazd, mimo że nie do końca przemyślany okazał się najlepszą decyzją w jej życiu. Dzisiaj ma dwie śliczne córeczki, z którymi co roku przyjeżdża do Polski. Bardzo często emigracja nie jest niczym innym jak szukaniem własnej drogi i szczęścia.

Moja sąsiadka wyjechała w młodości do Szwajcarii gdyż po prostu nie miała pomysłu na życie, a w naszym rodzinnym mieście nie miała też prawdę mówiąc dużych perspektyw. Jest to osoba niezwykle pomysłowa, otwarta i kochająca życie, stąd nie miała żadnych oporów przed wyjazdem. Uwielbiała wszelkiego rodzaju zmiany, lubiła gdy coś się działo. A więc wyjechała! Szybko udało jej...

W świecie jakim żyjemy obecnie- gdzie świat się skurczył i możemy porozmawiać z kimś z drugiej półkuli w dowolnym momencie ,a zobaczyć się z nim po kilkunastu godzinnej podróży- emigracja stała się czymś powszechnym. Wyjeżdżają głowy rodzin, by zapewnić byt swoim najbliższym, wyjeżdżają młodzi poszukując lepszego startu i nowych perspektyw, wyjeżdżają i starsi bo tam ich praca jest lepiej ceniona. Jednak jeszcze 25-30 lat temu świat wydawał się nieco większy. Osoby, które potrafiły się swobodnie komunikować w obcym języku należały do elity, dostęp do internetu nie był czymś oczywistym, zagraniczne rozmowy telefoniczne były drogie. Wyjechać wtedy - to dopiero wyzwanie i akt odwagi. Wyjechać nie znając języka, nie mając pracy, znajomych ani najmniejszej iskierki pewności to niemalże szaleństwo. Ale jakich szaleństw nie popełnia się z miłości? Moja ciotka poznała w Polsce Duńczyka i po miesiącu znajomości, gdy przyszedł czas powrotu i rozstania podjęła decyzję- wiedziona przekonaniem,że to miłość jej życia wyjechała do Danii. Jako ciekawostkę mogę dodać że ona nie umiała ani słowa po duńsku, a on po polsku tylko "dziń dobry" i "dzikuje". Dogadywali się angielskimi półsłówkami albo w ogóle bez słów. "Czasem to nawet lepiej tak nie do końca rozumieć każde słowo"-wyznała mi kiedyś.
Niedawno zostali dziadkami- ich dorosła już córka, urodziła dziecko. Ciocia mówi po duńsku i angielsku i pracuje zawodowo, wujek restauruje stare samochody, zwiedzili kawał świata.
Podziwiam ją bo była odważna i ufała sobie- postawiła wszystko na jedną kartę. A ta karta okazała się asem.

W świecie jakim żyjemy obecnie- gdzie świat się skurczył i możemy porozmawiać z kimś z drugiej półkuli w dowolnym momencie ,a zobaczyć się z nim po kilkunastu godzinnej podróży- emigracja stała się czymś powszechnym. Wyjeżdżają głowy rodzin, by zapewnić byt swoim najbliższym, wyjeżdżają młodzi poszukując lepszego startu i nowych perspektyw, wyjeżdżają i starsi bo tam ich...

Odkąd pamiętam miałam znajomą, która pragnęła pracować za granicą. Uczyła się dobrze a nawet bardzo dobrze, można powiedzieć. W wolnym czasie snuła fantazje na temat swojej przyszłości, tak więc zaraz po zakończeniu studiów znalazła jakąś pracę w Angli. Cały tydzień przed wyjazdem była podekscytowana. Gdy spytałam się czego ma dotyczyć ta praca zmieniała temat. Obiecała, że zaraz po przyjeździe da mi znać. Następnego ranka po wylocie, otrzymałam krótką wiadomość "Przejechałam". Przez następne dni nie odzywała się więc zadzwoniłam, a zamiast znajomej odezwała się sekretarka mówiąc, że numer nieaktualny. Na koniec okazało się, że nikt z rodziny nie wie co się z nią dzieje. To było ponad dwa lata temu.

Odkąd pamiętam miałam znajomą, która pragnęła pracować za granicą. Uczyła się dobrze a nawet bardzo dobrze, można powiedzieć. W wolnym czasie snuła fantazje na temat swojej przyszłości, tak więc zaraz po zakończeniu studiów znalazła jakąś pracę w Angli. Cały tydzień przed wyjazdem była podekscytowana. Gdy spytałam się czego ma dotyczyć ta praca zmieniała temat. Obiecała, że...

Emigracja uczy wielu rzeczy – i to w bardzo krótkim czasie – ale przede wszystkim sprawia, że człowiek natychmiast doświadcza jednego: nieprzebranej, kolosalnej samotności. Na wakacjach łatwo jest sobie poradzić z tym, że wszystko dookoła jest egzotyczne; gdy próbuje się w tej egzotyce zbudować swoją codzienność, jest już zupełnie inaczej. I nawet kiedy dokłada się wszelkich starań: uczy języka tak, że jedyne miejsce, w które tambylców odsyła twój akcent, to inne kraje anglojęzyczne; poznaje kulturę i historię, żeby nie wyjść na nieuka; stara się mieć jakiekolwiek zdanie na temat bieżących spraw kraju – i tak jest się zawsze „tym innym”. To jakiś nieuchwytny, niewyczuwalny dystans, który zawsze pozostaje między „obcym” a „tutejszym”. Z jakiegoś powodu jednak w mojej rodzinie mnóstwo jest tych, którzy znaleźli się w przeróżnych zakątkach globu dlatego, że albo ich przodkowie, albo oni sami każdego dnia toczą tę samą nierówną walkę z tym najpaskudniejszym rodzajem pozornego wtopienia. Nie byłoby mojej rodziny na wschodnim i zachodnim wybrzeżu Stanów, gdyby kilkadziesiąt lat temu dwóch siedemnastolatków nie wyruszyło w nieznane. Nie byłoby w czasach wojny piekarni, gdyby mój prapradziadek nie zamknął kiedyś za sobą drzwi w swoim domu na terenie dawnych Austro-węgier. I pewnie ja też miałabym trochę mniej odwagi, żeby chociaż na jakiś czas porzucić to, co mam, i przenieść się osiem tysięcy kilometrów dalej – tylko po to, żeby sprawdzić czego tak naprawdę chcę.
A okazało się, że chcę tylko spokoju. I że ja akurat nie chcę tak naprawdę nigdzie uciekać.

Emigracja uczy wielu rzeczy – i to w bardzo krótkim czasie – ale przede wszystkim sprawia, że człowiek natychmiast doświadcza jednego: nieprzebranej, kolosalnej samotności. Na wakacjach łatwo jest sobie poradzić z tym, że wszystko dookoła jest egzotyczne; gdy próbuje się w tej egzotyce zbudować swoją codzienność, jest już zupełnie inaczej. I nawet kiedy dokłada się...

Znam osobę, która chciała i zdecydowała się wyemigrować. Ale nie z Polski za granicę, a z Indii do Polski. Poznałam ją przez internet - chciałam poćwiczyć angielski i poznać ludzi z innych krajów. Bardzo ciekawe doświadczenie. Między innymi poznałam właśnie hinduskę, która bardzo chciała opuścić swój kraj i studiować w Europie. Marzył jej się Berlin ale jednak nie dała rady dostać się na tamtejsze uczelnie. Udało jej się za to w Warszawie. Jest dziś szczęśliwą studentką informatyki i naprawdę świetnie jej idzie. Polacy to wcale nie tacy straszni rasiści za jakich ich mamy. Koleżanka szybko odnalazła się w środowisku akademickim. Ma też pracę (informatyk zawsze potrzebny) i dobrze jej się wiedzie (choć finansowo w dalszym ciągu wspierają ją rodzice). Wiem, że nadal rozważa dalszą emigrację do Niemiec, Francji, czy innych takich. Ale tymczasem, na następny rok podpisała umowę o wynajem mieszkania, więc może zostanie u nas na dłużej :)

Znam osobę, która chciała i zdecydowała się wyemigrować. Ale nie z Polski za granicę, a z Indii do Polski. Poznałam ją przez internet - chciałam poćwiczyć angielski i poznać ludzi z innych krajów. Bardzo ciekawe doświadczenie. Między innymi poznałam właśnie hinduskę, która bardzo chciała opuścić swój kraj i studiować w Europie. Marzył jej się Berlin ale jednak nie dała rady...

Pracując w porcie poznałem pewnego mężczyznę, był po trzydziestce, skończył Akademie Morską i pływał na statkach kilka lat. Po powrocie znalazł dziewczynę i ciężko było mu wypłynąć, więc tymczasowo pracuje w porcie. Opowiadał mi jakie przygody miewał podczas rejsów. Od grania w piłkę w pustej ładowni statku, pracowania podczas sztormów, załatwiania jakiegoś alkoholu spod lad aż po obserwowanie zdrad innych spowodowane długimi rejsami. Oczywiście największe wrażenie zrobiły relacje z krajów w jakich był. Ekwador, Brazylia, Indie, Egipt, o każdym z nich miał coś do powiedzenia. Poznał inne obyczaje, kultury i to o dziwo w czasie pracy.
Twierdził, że pływanie to taka mała emigracja zarobkowa. Na statku obowiązuje prawo kompanii, ale zawsze można spróbować dogadać się z kapitanem. Praca nie jest zbyt ciężka, po prostu trzeba być czujnym, żeby od razu wykryć ewentualna usterkę albo pilnować towaru.
Na statku nie jesteś w żadnym państwie, jesteś wolny. Wypływasz pracować, tak samo jak wyjeżdżasz do innego kraju. Zawsze możesz wrócić, kiedy zarobisz jednak to zależy od ciebie.
Ten ex-marynarz chce wrócić na statek. Chce ciekawej pracy i dobrych zarobków. Szuka kontraktu miesiąc statek miesiąc dom. Bardzo ciężko taki znaleźć, ale próbuje, żeby pogodzić to z życiem na lądzie.
Mam nadzieje, że mu się uda.

Pracując w porcie poznałem pewnego mężczyznę, był po trzydziestce, skończył Akademie Morską i pływał na statkach kilka lat. Po powrocie znalazł dziewczynę i ciężko było mu wypłynąć, więc tymczasowo pracuje w porcie. Opowiadał mi jakie przygody miewał podczas rejsów. Od grania w piłkę w pustej ładowni statku, pracowania podczas sztormów, załatwiania jakiegoś alkoholu spod...

Tak, znam pewną osobę, która wyemigrowała. Była dla mnie kimś ważnym. Gdy byłam mała wszystkie dzieci z osiedla bawiły się razem. Jednak nie zawsze tak było, ponieważ, jak zabrakło Julki, to nikogo nie było. Ona nas wszystkich scalała. Jednak niepostrzeżenie, bez zapowiedzi wyjechała. Dowiedziałam się tylko z plotek, które okazały się prawdą, że się przeprowadziła. Od tamtego wydarzenia nikt już nie bawił się na podwórku tak, jak dawniej. W końcu nikt już nie przychodził, a zastąpiło nas nowe pokolenie.

Tak, znam pewną osobę, która wyemigrowała. Była dla mnie kimś ważnym. Gdy byłam mała wszystkie dzieci z osiedla bawiły się razem. Jednak nie zawsze tak było, ponieważ, jak zabrakło Julki, to nikogo nie było. Ona nas wszystkich scalała. Jednak niepostrzeżenie, bez zapowiedzi wyjechała. Dowiedziałam się tylko z plotek, które okazały się prawdą, że się przeprowadziła. Od...

Mój wujek wyemigrował... Firma, w której pracował w Polsce upadła. Ratunku szukał za granicą. Znalazł! Poznał wspaniałych ludzi, wielu Polaków, dostawał dobre pieniądze - musiał na to wszystko ciężko pracować. Niestety doskwierała mu tęsknota - w Polsce zostawił całą swoją rodzinę! Wracał jedynie 2 razy w roku - na święta. Samotność spowodowała, że wujek postanowił wrócić. Na szczęście za granicą zarobił tyle, by starczyło mu na życie na kilka lat. A wkrótce zaczął dostawać również emeryturę. :)

Mój wujek wyemigrował... Firma, w której pracował w Polsce upadła. Ratunku szukał za granicą. Znalazł! Poznał wspaniałych ludzi, wielu Polaków, dostawał dobre pieniądze - musiał na to wszystko ciężko pracować. Niestety doskwierała mu tęsknota - w Polsce zostawił całą swoją rodzinę! Wracał jedynie 2 razy w roku - na święta. Samotność spowodowała, że wujek postanowił wrócić....

Polska emigracją stoi, tętni, oddycha. Jeżeli rozejrzymy się wokół, wyraźnie widać, ilu z naszych dalszych i bliższych znajomych bądź krewnych już wyjechało (albo dopiero o tym myśli). Nie robią na mnie wrażenia trzydziestoletni synowie sąsiadek, którzy matkom przysyłają pieniądze z Anglii i równocześnie zbierają na własne mieszkanie i rozkręcenie biznesu tu, w Polsce. Nie robią wrażenia starsze od moje mamy kobiety, które zatrudniają się jako opiekunki do osób starszych i gdzieś za granicą podają łyżeczkami jedzenie byłym bankierom. Nie robią wrażenia znajomi, którzy skończyli szkołę średnią słabo albo wybrali profil niepożądany na rynku pracy i na parę lat wyjeżdżają, jak ironicznie mówią, "na roboty" do Niemiec. Kiedyś z kolegą z pracy złapałam taksówkę po nocnej zmianie, kurs mieliśmy za darmo, bo prowadził kolega kolegi. Miał na imię Kuba. Chciał wyjechać do Anglii jak najszybciej, bo korporacja taksówkarska planowała zwolnienie najmniej "wydajnych" pracowników, a takim zdecydowanie był. Śmiał się, żartował, ale przecież wiedziałam, że jedną nogą jest już tam, gdzieś indziej, że myśli o innym języku i jeździe lewą stroną drogi. Ten jeden jedyny raz poczułam gorycz i nieprawdopodobny smutek.

Polska emigracją stoi, tętni, oddycha. Jeżeli rozejrzymy się wokół, wyraźnie widać, ilu z naszych dalszych i bliższych znajomych bądź krewnych już wyjechało (albo dopiero o tym myśli). Nie robią na mnie wrażenia trzydziestoletni synowie sąsiadek, którzy matkom przysyłają pieniądze z Anglii i równocześnie zbierają na własne mieszkanie i rozkręcenie biznesu tu, w Polsce. Nie...