Ależ oddanie takiego biletu to nie byłby żaden problem. Problemem byłoby tylko to, że można go podarować jednej osobie. Większość osób, które chciałabym nim obdarować, chętnie przekazałaby go dalej, wierząc, że ktoś może go potrzebować bardziej.
Gdyby ten bilet dał zdrowie pewnej osobie, nie wahałabym się ani chwili, komu go oddać. Jeśli zaś szczęście (bez możliwości uzdrawiania) to uważam, że nikt tak bardzo, jak osoba opiekująca się osobą niepełnosprawną, nie potrzebuje biletu do szczęścia. Chciałabym móc takiej osobie wręczyć ów bilet, a najchętniej wszystkim opiekującym się chorymi czy samotnymi. Oni są dla mnie bohaterami, najbardziej zasługującymi na szczęście.

Ależ oddanie takiego biletu to nie byłby żaden problem. Problemem byłoby tylko to, że można go podarować jednej osobie. Większość osób, które chciałabym nim obdarować, chętnie przekazałaby go dalej, wierząc, że ktoś może go potrzebować bardziej.
Gdyby ten bilet dał zdrowie pewnej osobie, nie wahałabym się ani chwili, komu go oddać. Jeśli zaś szczęście (bez możliwości...

Jest wiele osób, którym chciałabym podarować możliwość osiągnięcia bezkresnego szczęścia. Jeśli miałabym wybrać jedną osobę byłby to mój brat. Niespodziewanie i w tragicznych okolicznościach straciliśmy naszego tatę. Ja miałam wtedy 18 lat a brat 14 lat. Od tego czasu minęło już prawie 10 lat. Wszystkim nam było bardzo ciężko przeboleć i pozbierać się po tej stracie, jednak mam wrażenie, że brat do tej pory bardzo to przeżywa i cierpi. Chciałabym by był w końcu szczęśliwy.

Jest wiele osób, którym chciałabym podarować możliwość osiągnięcia bezkresnego szczęścia. Jeśli miałabym wybrać jedną osobę byłby to mój brat. Niespodziewanie i w tragicznych okolicznościach straciliśmy naszego tatę. Ja miałam wtedy 18 lat a brat 14 lat. Od tego czasu minęło już prawie 10 lat. Wszystkim nam było bardzo ciężko przeboleć i pozbierać się po tej stracie, jednak...

Komu oddałabym 'bilet do szczęścia' mamie ? tace? bratu? może chłopakowi ? Przyjaciółce ? Tak przyjaciółce, bo straciła to co kochała - męża. Tak bardzo go kochała i sama pragnę takiej miłości jak ich była, a nawet ośmieliłabym sie napisać, że istnieje ich miłość nadal. Pomimo, że On już jest w innym świecie. Moja przyjaciółka jak mówi o nim ma łzy w oczach, a ja razem z nią. Tak to zdecydowanie jej oddałabym ten bilet. Jej przydałby się najbardziej. Moi rodzice mają siebie, mój brat jest młodym chłopakiem, który nie wie jeszcze nic o stracie i cierpieniu. Chłopak ma mnie i nieskromnie powiem, że ma już ogromne szczęście. A moja przyjaciółka może na mnie liczyć, uśmiecha się, ale wiem, że już nie uważa się za osobę szczęśliwą, ona tego szczęścia pragnie. Myślę, że z takim biletem zobaczyłabym znowu na jej twarzy taki szczery uśmiech i chęć życia jak przed śmiercią jej męża.

Komu oddałabym 'bilet do szczęścia' mamie ? tace? bratu? może chłopakowi ? Przyjaciółce ? Tak przyjaciółce, bo straciła to co kochała - męża. Tak bardzo go kochała i sama pragnę takiej miłości jak ich była, a nawet ośmieliłabym sie napisać, że istnieje ich miłość nadal. Pomimo, że On już jest w innym świecie. Moja przyjaciółka jak mówi o nim ma łzy w oczach, a ja razem z...

Jeżeli otrzymałbym taki bilet od razu wyrzuciłbym go do kosza. Uważam,że jeden bilet to za mało.Kto miałby go otrzymać? Niestety nie ma jednej osoby,lecz są dwie. Mowa o rodzicach. Nikt nie kocha nas tak samo mocno jak Oni. Rodzice rezygnują z własnych marzeń i celów dla nas. Często zaniedbują swoje własne potrzeby by dziecku było dobrze,wstają w nocy kiedy jesteśmy mali,a kiedy dorastamy zawsze nas wysłuchają,niestety coraz częściej widać,że po tym etapie wysłuchania następuję rozterka,ponieważ dzieci uważają się za dorosłych i porzucają rodziców tylko ze względu na to,że są nie potrzebni. Rodzice to najważniejsze osoby w życiu każdego człowieka,ponieważ to Oni przekazują nam wartości,zawsze pomagają,dlatego to im należy się taki bilet. Dlatego jeżeli otrzymałbym dwa bilety do szczęścia podarowałbym je moim rodzicom,natomiast jeden bilet nie ma racji bytu,ponieważ nie można rozgraniczać rodziców,który bardziej zasługuje na to.Oboje są wyjątkowi i zasługują na taki bilet.Więc jeżeli do użycia jest tylko jeden bilet to jego miejsce jest w koszu.

Jeżeli otrzymałbym taki bilet od razu wyrzuciłbym go do kosza. Uważam,że jeden bilet to za mało.Kto miałby go otrzymać? Niestety nie ma jednej osoby,lecz są dwie. Mowa o rodzicach. Nikt nie kocha nas tak samo mocno jak Oni. Rodzice rezygnują z własnych marzeń i celów dla nas. Często zaniedbują swoje własne potrzeby by dziecku było dobrze,wstają w nocy kiedy jesteśmy mali,a...

Bilet do szczęścia podarowałabym osobie, która leży w hospicjum. Szczęście według mnie jest stanem, który potrafi docenić osoba cierpiąca. Istnieje w umyśle, jeśli jest poprzedzone smutkiem, żalem, bólem, rozpaczą. Ktoś terminalnie chory potrafi odczuć euforię szczęścia w pełni. Jest też w stanie zrozumieć istotę przeżywania bezgranicznej radości. Uśmiech wywoływać będzie brak bólu, ciepło słońca odczuwane przez receptory skóry i bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem. Równocześnie osoba taka będzie pamiętać o trudnym do wytrzymania cierpieniu i samotności. Szczęście nie musi się wiązać z wyzdrowieniem. Może być zwiastunem śmierci, ale będzie to wkroczenie w nicość ze zrozumieniem, docenieniem doznań kluczowym dla egzystencji żywej istoty. Szczęście musi być nierozerwanie związane z cierpieniem. W przeciwnym wypadku jest bezwartościową euforią, chwilową ekstazą. Osobę wybrałabym losowo. Poszłabym do hospicjum, do którego miałabym w miarę blisko i stanęła przy łóżku kogoś, do kogo przyciągnęłoby mnie przeznaczenie. Nie potrzebowałabym wiedzy na temat historii choroby. Pozwoliłabym na podświadomy wybór.

Bilet do szczęścia podarowałabym osobie, która leży w hospicjum. Szczęście według mnie jest stanem, który potrafi docenić osoba cierpiąca. Istnieje w umyśle, jeśli jest poprzedzone smutkiem, żalem, bólem, rozpaczą. Ktoś terminalnie chory potrafi odczuć euforię szczęścia w pełni. Jest też w stanie zrozumieć istotę przeżywania bezgranicznej radości. Uśmiech wywoływać będzie...

Moim rodzicom, bo to naprawdę bardzo dobrzy ludzie, a w życiu zazwyczaj mieli pod górkę... Kilka razy zostały wykorzystane ich dobre serca i dostali porządnie po tyłkach... Chciałabym, żeby im się w końcu poszczęściło...

Moim rodzicom, bo to naprawdę bardzo dobrzy ludzie, a w życiu zazwyczaj mieli pod górkę... Kilka razy zostały wykorzystane ich dobre serca i dostali porządnie po tyłkach... Chciałabym, żeby im się w końcu poszczęściło...

W sumie każdy człowiek zasługuje na szczęście. Gdyby oddać bilet jednej osobie czyż po pewnym czasie nie zaczęlibyśmy żałować? A z resztą (tak, wiem, prosto jest przyjąć, że takie coś istnieje bez zagłębiania się w fakty) w jaki sposób miałoby zapewnić danej osobie szczęście? Wymuszenie na niej uczucia? To przecież jest ingerencja w wolną wolę człowieka. Spełnienie wszystkich jej zachcianek? To zaś o ile nie wpędziłoby tej osoby w depresję z powodu braku celu w życiu, mogłoby doprowadzić do nieszczęścia kogoś innego (nigdy nie wiadomo co komu w głowie siedzi, stąd kto wie czy ofiarowanie biletu nie doprowadzi do czyjejś krzywdy, lub nawet śmierci).
Skoro tego nie dane mi by się było dowiedzieć, owy bilet zniszczyłabym by chronić osoby mi najbliższe przed jego skutkami. Szczęście można posiąść nie tylko dzięki artefaktom (o nieznanych skutkach ubocznych) - stąd czyż nie lepiej poszukać go razem?

W sumie każdy człowiek zasługuje na szczęście. Gdyby oddać bilet jednej osobie czyż po pewnym czasie nie zaczęlibyśmy żałować? A z resztą (tak, wiem, prosto jest przyjąć, że takie coś istnieje bez zagłębiania się w fakty) w jaki sposób miałoby zapewnić danej osobie szczęście? Wymuszenie na niej uczucia? To przecież jest ingerencja w wolną wolę człowieka. Spełnienie...

Dostaję bilet, który muszę komuś przekazać. Bez zastanowienia oddaję go Mamie. Komu jak nie jej? To ona od moich pierwszych sekund na świecie dbała o mnie, troszczyła się, odmawiała sobie, żebym to ja miała najlepiej, najwygodniej. To przeze mnie zarwała niezliczoną ilość godzin, to przeze mnie zostały jej na brzuchu rozstępy, przytyła, wypadały jej włosy. Nigdy nie narzekała. Zawsze była i jest uśmiechnięta, nawet teraz, gdy jestem już dorosła podchodzi, gdy śpię i dokładnie nakrywa mnie kołdrą. Co środę robi moje ulubione pierogi (chociaż sama wolałaby zjeść spaghetti). Zawsze myśli najpierw o swoich najbliższych, później dopiero o sobie. I wiem, że jest szczęśliwa - jest w końcu zdrowa, przeszła ciężką chorobę, ale przez cały czas jej trwania była najsilniejsza z całej rodziny. Właśnie to rodzina daje jej szczęście, ale jak dobrze wiemy, szczęścia nigdy za wiele. Dlatego oddałabym jej, tylko jej ten bilet. Kiedy ona jest szczęśliwa, wtedy ja również jestem, dlatego ten bilet byłby takim 2 w 1. :)

Dostaję bilet, który muszę komuś przekazać. Bez zastanowienia oddaję go Mamie. Komu jak nie jej? To ona od moich pierwszych sekund na świecie dbała o mnie, troszczyła się, odmawiała sobie, żebym to ja miała najlepiej, najwygodniej. To przeze mnie zarwała niezliczoną ilość godzin, to przeze mnie zostały jej na brzuchu rozstępy, przytyła, wypadały jej włosy. Nigdy nie...

Bliskie mi osoby są szczęśliwe lub posiadają wszelkie predyspozycje do tego, aby takimi zostać. Mają zdrowie, dach nad głową, pracę, warunki do rozwoju, wsparcie rodziny. Bilet nie wniósłby w ich życie radykalnych zmian.

Dlatego chciałabym podarować bilet komuś, kto nie zdobędzie go samodzielnie - dziewczynce o imieniu Kili. Poznałam ją dzięki pracy w wolontariacie. Kili mieszka, wraz z rodzicami i dziewięciorgiem rodzeństwa, w lepiance z błota w Kamerunie. Najbliższy szpital znajduje się 80 km na południe, najbliższa szkoła 20 km na wschód, studnia z czystą wodą pitną 2 km od lepianki. Tata Kili pracuje przy wyrębie dżungli. Bardzo cieszy się z posady, gdyż wskaźnik bezrobocia w Kamerunie wynosi blisko 30%.

Co Kili zrobiłaby z biletem? Zrealizowała swoje największe marzenie. Dziewczynka pragnie nauczyć się pisać, czytać i swobodnie porozumiewać w języku używanym w stolicy, gdyż lokalny dialekt rozumieją tylko jej sąsiedzi. Kili chciałaby zostać lekarzem i pomagać gorączkującym w malarii lub cierpiącym na inne choroby tropikalne, wszechobecne w nieznośnie upalnym klimacie.

Jeden bilet dla Kili pozwoliłby dać szczęście jej przyszłym pacjentom oraz dzieciom, jakie za kilka urodzi. Mama - lekarka na pewno zaszczepiłaby maluchy i wiedziała jak pomóc sąsiadom przy amebozie, o którą w Kamerunie nie trudno z powodu niedostatków czystej wody.

Mała Kili zrobiłaby zatem coś niezwykłego – pomnożyła bilet do szczęścia i rozdała innym…

Bliskie mi osoby są szczęśliwe lub posiadają wszelkie predyspozycje do tego, aby takimi zostać. Mają zdrowie, dach nad głową, pracę, warunki do rozwoju, wsparcie rodziny. Bilet nie wniósłby w ich życie radykalnych zmian.

Dlatego chciałabym podarować bilet komuś, kto nie zdobędzie go samodzielnie - dziewczynce o imieniu Kili. Poznałam ją dzięki pracy w wolontariacie. Kili...