Bardzo dziękuję i gratuluję laureatom :)

Bardzo dziękuję i gratuluję laureatom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Brach_Stach
monadia
Minio83
Ela

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
Brach_Stach
monadia
Minio83
Ela

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

to co robię teraz. zajmowałbym się lasem! by było go jak najwięcej i by służył ludziom jak najczęściej. Prawda jest taka że bez lasu,drzew,i innych roślin nie było by życia. Więc praktycznie zająłbym się lasem a teoretycznie wszystkimi ludźmi.

to co robię teraz. zajmowałbym się lasem! by było go jak najwięcej i by służył ludziom jak najczęściej. Prawda jest taka że bez lasu,drzew,i innych roślin nie było by życia. Więc praktycznie zająłbym się lasem a teoretycznie wszystkimi ludźmi.

Pozostaję pod wrażeniem bohaterki filmu "Maria Skłodowska-Curie" Marie Noëlle - najnowszego portretu polskiej noblistki żyjącej w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Podziwiam też Coco Chanel – francuską projektantkę mody, Amelię Earhart – amerykańską pilotkę, która jako pierwsza przeleciała nad Atlantykiem, Julię Child – amerykańską autorkę książek i programów kulinarnych, no i oczywiście Virginię Woolf – angielską pisarkę, autorkę „Pani Dalloway” i bohaterkę „Godzin” Michaela Cunninghama. One wszystkie wykazały się niezwykłą odwagą i obaliły stereotypy o kobiecej kruchości.
Dlatego myślę, że gdybym żyła na początku ubiegłego stulecia, dołączyłabym do grona tych aktywnych kobiet, których naturalnym środowiskiem nie były salony pełne blichtru, napuszonej atmosfery i sztucznych uśmiechów, lecz pracownia, warsztat, gabinet czy laboratorium. Mnie wystarczyłby zaciszny skrawek sprzyjający tworzeniu, bo projektowałabym i zakładałabym ogrody. Wiem, że nie byłabym pierwsza, ale tak jak jedna z ogrodniczych pionierek – Gertrude Jekyll [brytyjska architekt ogrodów], tworzyłabym cudowne, niepowtarzalne roślinne krajobrazy, w których barwy, kształty, ruch i dźwięk tworzyłyby harmonijną kompozycję.
Na rabatach pyszniłyby się dzwonki, żurawki i olbrzymie ostróżki o niebieskich płatkach z białym oczkiem w środku. Swoim zapachem przyciągałyby Platinum Blonde – lawenda o żółtokremowych liściach i kocimiętka o fioletowych kwiatach na gałązkach tańczących na wietrze. Latem kwitłyby rośliny miododajne, jak purpurowa pysznogłówka, a wraz z nimi pojawiałyby się pszczoły, bąki i inne bzyczące owady, dzięki którym zrobiłoby się tłoczno i głośno. No i oczywiście nie mogłoby zabraknąć budlei i liatr, na które zawsze czekam z niecierpliwością, bo wraz z nimi przybywają do ogrodu eteryczne barwne motyle.
Moje ogrody zostałyby zaaranżowane tak, aby można było stymulować doznania słuchowe, wzrokowe i węchowe, byłyby bowiem dostępne dla wszystkich zmęczonych i sfrustrowanych uciążliwą codziennością. W ten sposób stałabym się pionierką hortiterapii, czyli ogrodolecznictwa, bo o ile mi wiadomo, jest to młoda metoda terapii wykorzystująca rośliny i ogrody w pracy z pacjentami.

Pozostaję pod wrażeniem bohaterki filmu "Maria Skłodowska-Curie" Marie Noëlle - najnowszego portretu polskiej noblistki żyjącej w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Podziwiam też Coco Chanel – francuską projektantkę mody, Amelię Earhart – amerykańską pilotkę, która jako pierwsza przeleciała nad Atlantykiem, Julię Child – amerykańską autorkę książek i programów...

szukałabym zasięgu;)

szukałabym zasięgu;)

Gdybym urodziła się prawie sto lat wcześniej, prawdopodobnie mieszkałabym gdzieś pod Lwowem, bo stamtąd pochodziła moja rodzina ze strony mamy. Pracowałabym w sadzie pradziadka (pewnie byłby moim ojcem - a może raczej bratem?) - dziś pewnie nie ma po nim śladu, ale wiem, że ten sad istniał. I wiecie co? To nie odbiegałoby tak bardzo od tego, co teraz robię, bo od kilku lat sezonowo pracuję w sadzie przy zbiorach i bardzo to lubię. Byłabym szczęśliwa, mogąc spędzać cały rok, przycinając gałęzie, przerywając zbyt gęsto rosnące owoce, doglądając zbiorów, a po zbiorach - sprzątając sad. Byłoby to dość proste, ale jestem przekonana, że szczęśliwe życie.

Gdybym urodziła się prawie sto lat wcześniej, prawdopodobnie mieszkałabym gdzieś pod Lwowem, bo stamtąd pochodziła moja rodzina ze strony mamy. Pracowałabym w sadzie pradziadka (pewnie byłby moim ojcem - a może raczej bratem?) - dziś pewnie nie ma po nim śladu, ale wiem, że ten sad istniał. I wiecie co? To nie odbiegałoby tak bardzo od tego, co teraz robię, bo od kilku lat...

Zawsze moim marzeniem było przenieść się do przeszłości choć na chwilę... Wyobrażam sobie, że gdybym żyła na początku XX w., prawdopodobnie byłabym wiejską nauczycielką, która z pasją uczyłaby młode pokolenie żyć tak, by godnie reprezentowali i kochali ojczyznę przebywającą wówczas pod panowaniem zaborców. Oj, nie poddałabym się zbyt łatwo zakazom i nakazom!
Byłabym marzycielką, tak jak jestem teraz. W przerwach między sprawdzaniem klasówek pisałabym i rysowała, marząc, że moi uczniowie wyrosną na mądrych ludzi.
Prawdopodobnie żyłabym podobnie jak inni, spokojnie, na miłej, zielonej wsi. Chodziłabym w długich, eleganckich sukniach, nosiła kapelusz...
I kiedy tak się przyglądam tym moim wyobrażenia to myślę, że jest to sielanka rodem z ,,Ani z Zielonego Wzgórza'', tyle, że w wersji polskiej. Oczywiście, miałabym problemy, bo kto się bez nich obejdzie, z pewnością spotkałyby mnie kłopoty w dążeniu do wykształcenia, jako że jestem kobietą, a wiemy, jaki los kobiet w tej kwestii był trudny, jednak dzielnie marzyłabym i walczyła wraz z innymi o nowe, lepsze jutro.

Zawsze moim marzeniem było przenieść się do przeszłości choć na chwilę... Wyobrażam sobie, że gdybym żyła na początku XX w., prawdopodobnie byłabym wiejską nauczycielką, która z pasją uczyłaby młode pokolenie żyć tak, by godnie reprezentowali i kochali ojczyznę przebywającą wówczas pod panowaniem zaborców. Oj, nie poddałabym się zbyt łatwo zakazom i nakazom!
Byłabym...

Świat zwariował. Mimo ogólnowiejskiego oburzenia otwarto w mieście Publiczną Szkołę Podstawową. Ja rozumiem,że miastowi chcą się uczyć pisać i czytać ,ale żeby dzieciaki ze wsi też zmuszać do tej całej szumnej edukacyji? Od prac gospodarskich odrywać,żeby je pisać uczyć? A co pisanie przy wypasie gęsi pomoże? Kto mi teraz przy tej drobnicy ( przyp. małych dzieciach;) zrobi? Kto szczawiu nazbiera i zielska dla świń? Jak mi wszystko co odrośnięte i do pomocy się nadaje do szkól wielkopańskich pozabierają! Ja, matka dzieci chowam na porządnych ludzi, co by dobrze gospodarzyć chłopaki umieli, a dziewczyny i gotowały i szyły i na polu pomagały, a oni mi tu wymysłami dzieci chcą psuć i w głowie mieszać. Po moim trupie! Ja na takie zmarnowanie dzieci do żadnej szkoły nie puszczę!
W tym całym złu co się na świecie z tymi szkołami teraz dzieje jedno mnie dobre spotkało- Mietek mój przywiózł mi z miasta nowość wielką technologiczną! Już nie będę ja jak inne baby nad rzeką ani nad balą z praniem siedziała! Wszystkim kobitom oczy na wierzch wyjdą jak zobaczą moją nową pralkę z silnikiem elektrycznym w kolbie! Ten Mietek mój rękę miewa dla mnie ciężką jak to chłop, ale co do czego to zadba o mnie,że szum na całą wieś! Ale do tych szkól to nie dam dzieciaków, na zmarnowanie nie pozwolę!..

Świat zwariował. Mimo ogólnowiejskiego oburzenia otwarto w mieście Publiczną Szkołę Podstawową. Ja rozumiem,że miastowi chcą się uczyć pisać i czytać ,ale żeby dzieciaki ze wsi też zmuszać do tej całej szumnej edukacyji? Od prac gospodarskich odrywać,żeby je pisać uczyć? A co pisanie przy wypasie gęsi pomoże? Kto mi teraz przy tej drobnicy ( przyp. małych dzieciach;) zrobi?...

Przede wszystkim nie chciałabym chyba żyć w tamtych czasach ale jakby już spotkał moją duszyczkę taki żywot to chyba chciałabym wieść w dużym stopniu łatwy , lekki i pewien los Pani domu i matki 3 dzieci czyli coś zupełnie innego niż teraz , hmm , czyli może powinnam zostać tak na prawdę Panią domu w swoim doczesnym życiu skoro ze wszystkiego złego wybrałam teoretycznie taki zawód , chociaż wtedy był też mniejszy wybór drogi życiowej niż jest obecnie .

Przede wszystkim nie chciałabym chyba żyć w tamtych czasach ale jakby już spotkał moją duszyczkę taki żywot to chyba chciałabym wieść w dużym stopniu łatwy , lekki i pewien los Pani domu i matki 3 dzieci czyli coś zupełnie innego niż teraz , hmm , czyli może powinnam zostać tak na prawdę Panią domu w swoim doczesnym życiu skoro ze wszystkiego złego wybrałam teoretycznie...

Początki XX wieku były swoistym renesansem tabaki w Europie. Powstawały nowe fabryki, a receptury były przygotowywane z prawdziwą pieczołowitością. Produkcja tabaki miała w sobie coś mistycznego, a jako używka miała status elitarnej. Jestem wieloletnim miłośnikiem tabaki, wiem co nieco o jej produkcji i myślę, że mógłbym być cennym pracownikiem jednej z fabryk. Oczywiście szybko bym awansował, a moim celem byłoby otworzenie własnej fabryki, która byłaby rodzinnym biznesem. Niestety, sielankę przerwałby wybuch I wojny światowej - odtąd moje życie byłoby nastawione na przetrwanie. Nawet jeśli udałoby mi się przeżyć, wojna sprowadziłaby mnie na ziemię. I zacząłbym szukać jakiegoś bardziej życiowego zajęcia oraz... nowych marzeń.

Początki XX wieku były swoistym renesansem tabaki w Europie. Powstawały nowe fabryki, a receptury były przygotowywane z prawdziwą pieczołowitością. Produkcja tabaki miała w sobie coś mistycznego, a jako używka miała status elitarnej. Jestem wieloletnim miłośnikiem tabaki, wiem co nieco o jej produkcji i myślę, że mógłbym być cennym pracownikiem jednej z fabryk. Oczywiście...