Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

KarolinaSok
kor_nelka
Utopia
gks
Niecierpliwa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

KarolinaSok
kor_nelka
Utopia
gks
Niecierpliwa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Jak tylko zobaczyłem, co jest nagrodą, od razu chciałem wziąć udział w konkursie. Jednak co chwilę nie miałem czasu i wczoraj na szybko coś stworzyłem. Teraz patrzę i widzę, że zupełnie inaczej zapamiętałem temat... Raczej nie o to chodziło, więc mogę się pożegnać z książką... Z góry gratuluję szczęśliwym wygranym, gdyby ktoś nie był zainteresowany i chciał odsprzedać, proszę się odezwać:-)
Pozdrawiam

Jak tylko zobaczyłem, co jest nagrodą, od razu chciałem wziąć udział w konkursie. Jednak co chwilę nie miałem czasu i wczoraj na szybko coś stworzyłem. Teraz patrzę i widzę, że zupełnie inaczej zapamiętałem temat... Raczej nie o to chodziło, więc mogę się pożegnać z książką... Z góry gratuluję szczęśliwym wygranym, gdyby ktoś nie był zainteresowany i chciał odsprzedać,...

Ledwo widzi drzewa rosnące dookoła.
Czuje, że coś drapie ją po nogach.
Gdzie ona jest? Zamyka oczy i znów je otwiera. Teraz, kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności, widzi więcej. Jest w gęstym lesie i wie, że powinna się bać, ale jest spokojna. Znów zamyka oczy i nasłuchuje. Wiatr lekko porusza liśćmi, które delikatnie szumiąc grają niezwykłą melodię. Muzyka z jednej strony znana, ale jednak obca. I gdyby nie coraz mocniejsze poczucie, że powinna się bać i narastająca panika, uznałaby to za spokojne miejsce, do którego często wracałaby, aby odpocząć i odciąć się od świata. Otwiera oczy i rozgląda się jeszcze raz. Wydawało się jej, że kątem oka zauważyła coś białego między drzewami. Odwraca się w tamtą stronę, ale nic tam nie widzi. Znowu zaczyna nasłuchiwać. I teraz nie słyszy już nawet wiatru. Wszędzie tylko głucha, wszechobecna cisza. Robi krok do przodu, ale zatrzymuje się nagle, bo ciszę rozrywa krzyk. Pada na kolana i przykłada dłonie do uszu, przerażona tym co słyszy i czuje. Jej cały wewnętrzny świat został właśnie rozdarty na kawałki jak kartka wrzucona do niszczarki.

W tym momencie Magda gwałtownie usiadła na łóżku. To był tylko koszmar. Nic więcej. Wstała i poczłapała do łazienki. Kiedy wróciła, zobaczyła coś co zamroziło jej krew w żyłach. Całe jej łóżko było usłane liśćmi i wybrudzone błotem. Dziewczyna szybko podeszła do okna, było zamknięte. Co więcej jej pokój znajdował się na drugim piętrze. Nikt nie miał prawa tu przyjść, więc jak całe to błoto i liście się tu dostały?
Magda wyjrzała przez okno. Nic. Już miała wrócić i posprzątać kiedy jej wzrok przyciągnął jakiś poruszający się kształt na skraju lasu. Był to biały kształt z jej snu.
Dziewczyna stała w swoim pokoju, a w głowie miała pustkę. Za parę godzin wstanie słońce, lecz nie będzie ono już takie same. Id tej pory wszystko w jej życiu zacznie się zmieniać.

Ledwo widzi drzewa rosnące dookoła.
Czuje, że coś drapie ją po nogach.
Gdzie ona jest? Zamyka oczy i znów je otwiera. Teraz, kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności, widzi więcej. Jest w gęstym lesie i wie, że powinna się bać, ale jest spokojna. Znów zamyka oczy i nasłuchuje. Wiatr lekko porusza liśćmi, które delikatnie szumiąc grają niezwykłą melodię. Muzyka z...

Moi przyjaciele mieszkają w leśniczówce...jeden mały domek i dokoła las, gęsty las. Pewnego wieczoru gdy przy ognisku sobie popiliśmy a mi zachciało się siusiu, nie patrząc na nic poszłam w las za potrzebą ( w naturze nic nie ginie :)) aż tu nagle trzask, pisk i galop...przez 5 minut nie mogłam się ruszyć tak się bałam! W końcu moje serca zaczęło bić i pędem wyskoczyłam z lasu. Taka adrenalina, że moja krew pozbyła się promili a ja do tej pory nie mogę patrzeć w ten las.

Moi przyjaciele mieszkają w leśniczówce...jeden mały domek i dokoła las, gęsty las. Pewnego wieczoru gdy przy ognisku sobie popiliśmy a mi zachciało się siusiu, nie patrząc na nic poszłam w las za potrzebą ( w naturze nic nie ginie :)) aż tu nagle trzask, pisk i galop...przez 5 minut nie mogłam się ruszyć tak się bałam! W końcu moje serca zaczęło bić i pędem wyskoczyłam z...

Wybrałem się na wędrówkę po lesie, pomimo tego,że rodzice ostrzegali mnie,że las jest bardzo straszny nocą.Byłem mądrzejszy,ponieważ na wędrówkę udałem się w samo południe.Las był cudowny,podziwiałem śpiew ptaków,zapach kwiatów.To było coś niesamowitego,lecz zbliżał się mrok i cały zachwyt gdzieś znikł.Byłem przerażony nie znając swojego położenia,natomiast coś podpowiadało mi,żeby kierować się na północ. Miałem przy sobie latarkę i kompas,więc trudno nie było zmierzać w tamtą stronę.Po pewnym czasie bateria przestała działać i zostałem bez światła.Usłyszałem szelest po swojej prawej stronie,pot czułem już na całym ciele,ale z wielkim trudem odważyłem się spojrzeć, to co tam zobaczyłem było straszne i zostanie na zawsze w mojej pamięci był to zarys wisielca.Byłem przerażony i zacząłem uciekać,nagle usłyszałem głos "Nie uciekaj" i to był punkt kulminacyjny,ponieważ nie wiedziałem co mam robić, chwila ciszy i znowu słyszę "Jestem za Tobą, nie lękaj się, będę z Tobą do końca Twoich dni" pełny przerażenia popatrzałem za siebie, a tam nikogo nie ma. Przerażony zaczynam znowu biec i natrafiłem na paśnik nie było by w tym nic niezwykłego,gdyby nie to, że zobaczyłem kontur ogromnej ręki.Sam nie wiem jak to się stało,że znalazłem się w domu. Następnego dnia wybrałem się tam z psem i okazało się,że mój wisielec to specyficzne ułożenie drzew, a ręka w paśniku to ułożenie liści i karmy dla zwierząt.Tutaj poznajemy oblicze lasu.

Wybrałem się na wędrówkę po lesie, pomimo tego,że rodzice ostrzegali mnie,że las jest bardzo straszny nocą.Byłem mądrzejszy,ponieważ na wędrówkę udałem się w samo południe.Las był cudowny,podziwiałem śpiew ptaków,zapach kwiatów.To było coś niesamowitego,lecz zbliżał się mrok i cały zachwyt gdzieś znikł.Byłem przerażony nie znając swojego położenia,natomiast coś podpowiadało...

- Piotrek, nie idź, przecież wiesz, co mówią… Las samobójców, tak mówił ten facet – denerwowała się Jola.
- Ale z Ciebie cykor – śmiał się jej chłopak. – To, że ktoś powiedział, że grupa nastolatków wieszała się w tym lesie, nie musi oznaczać, że to prawda.
- Jak chce, niech idzie, tylko pamiętaj, chcemy dowodu, zrób zdjęcie przy tym krzyżu – upierał się Bartosz, kolega Piotra.
- Spoko, tylko w gacie nie naróbcie!
Piotr wyruszył z latarką w głąb pomorskiego lasu. Nie zwracał uwagi na odgłosy nocy i majestatyczne drzewa. Doszedł do miejsca z krzyżem i zrobił selfie.
- Co…? – popatrzył zdziwiony na wyświetlacz – Coś się musiało zwiesić w tym szajsie…
Zrobił jeszcze jedno zdjęcie, ale efekt był ten sam… Zdjęcie przedstawiało krzyż i las, Piotra na zdjęciu nie było. Pomyślał, że ma przywidzenia, więc wysłał MMS do Joli, niech widzą, tchórze, że to zrobił.
- Boże… - powiedziała Jola, patrząc na wyświetlacz – Piotr…
MMS nie pozostawiał wątpliwości, na zdjęciu widniało rozczłonkowane ciało Piotra, ręce, nogi, głowa, tułów – przytwierdzone osobno do krzyża. W oddali na drzewach wisiały trupy młodych osób.
Zawiadomiona policja znalazła Piotra pod krzyżem, żył! Mamrotał coś bez ładu i składu. Jola i Bartosz nie umieli tego wytłumaczyć, pomyśleli, że kolega spłatał im okrutnego figla, ale stan psychiczny przyjaciela mówił co innego. W szpitalu Piotr krzyczał, mówił, że idzie do niego las… Że chce go pochłonąć.
Tydzień później prasa podała, że Jolanta M. oraz Bartłosz K. powiesili się w lesie…

- Piotrek, nie idź, przecież wiesz, co mówią… Las samobójców, tak mówił ten facet – denerwowała się Jola.
- Ale z Ciebie cykor – śmiał się jej chłopak. – To, że ktoś powiedział, że grupa nastolatków wieszała się w tym lesie, nie musi oznaczać, że to prawda.
- Jak chce, niech idzie, tylko pamiętaj, chcemy dowodu, zrób zdjęcie przy tym krzyżu – upierał się Bartosz, kolega...

Ten las znałam już od dziecka. Nie sądziłam, że może mnie coś tu zaskoczyć. A jednak... Letniego wieczora wybrałam się na leśne jagody, potrzebowałam ich do zrobienia konfitur. Zabrałam największy słoik jaki mieliśmy i wyszłam. Las był po drugiej stronie ulicy więc już kilka sekund później szłam jedną ze ścieżek. Niestety wszystkie jagody były już zebrane, musiałam zejść na jakąś mniej uczęszczaną. Tutaj także jagód nie było. Postanowiłam więc, że się poświęcę i zapuszczę się w miejsca, gdzie nikt nie chodzi. Tam na pewno je znajdę. Faktycznie, były tam. Tony jagód. Zaczęłam zbierać i jeść na przemian. Nagle moje gołe ramiona owiał lekki wiatr. Dopiero wtedy zauważyłam, że zrobiło się już ciemno, a niebo pokryły burzowe chmury. Słoik nie był nawet do połowy pełny, a ja czułam, że muszę wracać. Nie wiedziałam w którą stronę iść. Zgubiłam się. Po ciele przeszły mnie ciarki, w głowie tworzyłam sobie obrazy o których nie powinnam nawet myśleć."Nie panikuj" powtarzałam w duchu. Nagle poczułam zimny dotyk na mojej dłoni, odwróciłam się. Nikogo nie było, ale strach znacznie wzrósł. Niemalże krzyknęłam, gdy spojrzałam niżej i zauważyłam wilka. - Zgubiłaś się? - zapytał głosem dorosłego mężczyzny. Myślałam, że coś mi się przesłyszało, jednak wilk powtórzył swoje pytanie.- Chyba tak - wydusiłam z siebie. Jeszcze raz poczułam jak jego nos muska moją dłoń i ponownie otworzyłam oczy, stałam już pod domem. Jak się tu znalazłam? Wilk zniknął, a mój słoik z jagodami był wypełniony po brzegi.

Ten las znałam już od dziecka. Nie sądziłam, że może mnie coś tu zaskoczyć. A jednak... Letniego wieczora wybrałam się na leśne jagody, potrzebowałam ich do zrobienia konfitur. Zabrałam największy słoik jaki mieliśmy i wyszłam. Las był po drugiej stronie ulicy więc już kilka sekund później szłam jedną ze ścieżek. Niestety wszystkie jagody były już zebrane, musiałam zejść na...

- Sylwusiu!
Od dwóch godzin przemierzaliśmy z Iwoną wysokie chaszcze, nawołując naszą siedmioletnią córkę. Szczerze, to wołała ją głównie Iwona, ja tylko pozorowałem, że też jestem zdenerwowany.
Moja żona przestąpiła duży kamień i odgarnęła zwisającą gałąź, robiąc wyrwę w wielkiej pajęczynie.
- Syliwaaa! Syyylwiaaa!
- Sylwia! – krzyknąłem dla niepoznaki, ale niezbyt głośno.
Uszy bolały mnie już od wrzasków Iwony.
Poznałem ją na studiach, wydawała się moim ideałem. Ale dziesięć lat małżeństwa i posiadanie tego diabelskiego bachora spowodowało, że z ideału przemieniła się w mój najgorszy koszmar.
- Łukasz, a jak ona się nie znajdzie?!
Iwona miała całą twarz we łzach, nos brzydko jej poczerwieniał, jeszcze bardziej oszpecając. Kiedyś mi się podobała, teraz, patrząc na nią, odczuwałem tylko niechęć.
Miałem ochotę wzruszyć ramionami i powiedzieć „olejmy to, wróćmy do namiotu i uczcijmy brak tego okropnego dzieciaka kufelkiem piwa”. Zamiast tego jednak rzekłem z udawanym przejęciem:
- Na pewno gdzieś tu jest, cała i zdrowa.
Iwona zachlipała, a z nosa pociekły jej gluty. Złapała oddech i wrzasnęła:
- SYLWUSIUUU! GDZIE JESTEŚ?! MAMUSIA CIĘ SZUKA!
Ruszyliśmy dalej. Zbliżał się wieczór, przez gałęzie wysoko nad naszymi głowami przeświecały ostatnie promienie zachodzącego słońca. To miały być wspaniałe, rodzinne wakacje. No i, kurwa, masz.

- Sylwusiu!
Od dwóch godzin przemierzaliśmy z Iwoną wysokie chaszcze, nawołując naszą siedmioletnią córkę. Szczerze, to wołała ją głównie Iwona, ja tylko pozorowałem, że też jestem zdenerwowany.
Moja żona przestąpiła duży kamień i odgarnęła zwisającą gałąź, robiąc wyrwę w wielkiej pajęczynie.
- Syliwaaa! Syyylwiaaa!
- Sylwia! – krzyknąłem dla niepoznaki, ale niezbyt głośno.
...

Jestem zupełnie sama, otacza mnie ciemność. Pada. Krople deszczu spływają po mojej twarzy, ale ja już nie odróżniam ich od łez. Moje ciało jest obolałe, drżę. Strach przejął kontrolę nade mną, z każdą minutą tracę siły. Słyszę swój przyspieszony oddech, który próbuje zagłuszyć trzask łamanych pod moimi stopami gałęzi. Czuję jak krew pulsuje w moich żyłach, a serce próbuje wyrwać się z klatki piersiowej. Zapach deszczu miesza się ze smakiem krwi z ust. Moje zmysły wariują. Nie wiem jak się tu znalazłam. Nie mogę się wydostać, każde drzewo wygląda tak samo. Biegnę w głąb ciemności. Gałęzie chłostają mnie po twarzy. Osłaniam się, ale to na nic. Już nie zauważam ran i otarć, ból fizyczny przestał mieć znaczenie. Chcę uciec, ale nogi odmawiają mi posłuszeństwa. Czuję, że tracę zmysły, zataczam koła, stąd nie ma wyjścia. Mamo, wołam Cię, ale Ty nie słyszysz. To wszystko nie może dziać się naprawdę. To tylko sen. W oddali, przez mrok przebija się łuna światła, która daje mi odrobinę nadziei. Modlę się, żeby światło nie ukazało się jedynie wymysłem chorego umysłu. Las stara się mnie spowolnić. Roślinność zdaje się wczepiać w moje brudne ubranie i skórę. Nie mogę się teraz poddać. Spomiędzy drzew wyłania się drewniany domek. Ostatkiem sił wbiegam po schodach, dopadam do drzwi i walę w nie pięściami. Chwytam za klamkę, jest otwarte. Nie zastanawiając się wpadam do środka. Ku mojemu zaskoczeniu, spadam na leśna ściółkę. Otaczają mnie drzewa. Wszystko zaczyna się od początku.

Jestem zupełnie sama, otacza mnie ciemność. Pada. Krople deszczu spływają po mojej twarzy, ale ja już nie odróżniam ich od łez. Moje ciało jest obolałe, drżę. Strach przejął kontrolę nade mną, z każdą minutą tracę siły. Słyszę swój przyspieszony oddech, który próbuje zagłuszyć trzask łamanych pod moimi stopami gałęzi. Czuję jak krew pulsuje w moich żyłach, a serce próbuje...

Las kryje w sobie tajemnice, bo sam jest tajemnicą
Ten wielki, zielony matecznik, daje schronienie zwierzętom, napełnia nasze płuca powietrzem i daje wytchnienie gdy potrzebujemy odpocząć.
Zieleń działa na oko ludzkie uspokajająco, cichy szum drzew i leśnego potoku, potrafi nas ukołysać, ukoić i uśpić naszą czujność.
Gdy wchodzisz głębiej i głębiej w leśne poszycie, nawet nie wiesz, kiedy niebo zamyka się przed tobą, ukryte w koronach drzew.
Las kusi swoimi leśnymi skarbami, pochylasz głowę nisko, aby zerwać poziomkę. Zauważasz borówki i skuszony ich słodyczą, idziesz głębiej, i głębiej. Coraz dalej od leśnej ścieżki.
Gdy dodatkowo pech chce, abyś natrafił na kopiec leśnych mrówek, całkiem nieświadomie, idąc za skarbami leśnymi. Nagle czujesz ukłucie na nodze, patrzysz, a po samo kolano, roi się od czarnych wielkich mrówek.
Wtedy łatwo spanikować i krzycząc panicznie, biec przed siebie na oślep. Byle dalej, byle było bezpieczniej.
Kręcąc się w kółko i nie znając terenu, po niedługim czasie, jesteś w pułapce.
Krążąc tak, zdajesz sobie sprawę, że to był jednak zły pomysł oddalać się od ścieżki.
Jesteś na obcym terenie, bez mapy, nikt nie wie gdzie jesteś, a las ciągnie się w nieskończoność.
Próbujesz wzywać pomocy, ale bezskutecznie, w pobliżu nikogo nie ma.
Panika. Ona prowadzi cię jeszcze gorzej, niż początkowa fascynacja lasem.
Prawdziwy finał, następuje gdy zaczyna robić się coraz ciemniej, latarki oczywiście nie masz, bo to miał być krótki spacer.
Zmrok zapadł, słychać pohukiwanie sów, nie masz gdzie usiąść, wszystko jest wilgotne, a wokół jest pełno robactwa, ciągle cię coś gryzie, po rękach i nogach.
Przerażony nie wiesz co robić, siadasz i płaczesz. Masz wrażenie że ciągle coś jest za tobą, słyszysz jakiś ruch w krzakach, na pewno jest tu masa dzikich zwierząt, a wiadomo że większość jest aktywna w nocy.
Opierasz się plecami o drzewo, aby choć mieć złudne poczucie bezpieczeństwa, że nic nie zajdzie cię od tyłu.
Siedzisz tak i nasłuchujesz, na pograniczu jawy i snu.
Twoje zmysły są wyostrzone, rozróżniasz już każdy dźwięk i nasłuchujesz nowych.
Nawet nie wiesz, kiedy tracisz czujność i zasypiasz.
Budzą cię promienie słońca, przebijające się przez korony drzew.
Cieszysz się że jest już jasno, możesz na nowo zacząć wędrówkę.
Twoje ciało jest obolałe, ale nie masz wyjścia, musisz szukać ścieżki.
Nawet nie wiesz, że całą noc, ktoś bacznie cię obserwował.
Czekał cierpliwie w ukryciu, nie przyszedł w nocy, dając ci chwile wytchnienia, gdy spałeś podszedł nawet do ciebie, na tyle blisko, aby poczuć twój zapach.
Teraz idzie za tobą cicho, czekając, aż się odwrócisz, a wtedy...
Las będzie znowu cichym i spokojnym miejscem.

Las kryje w sobie tajemnice, bo sam jest tajemnicą
Ten wielki, zielony matecznik, daje schronienie zwierzętom, napełnia nasze płuca powietrzem i daje wytchnienie gdy potrzebujemy odpocząć.
Zieleń działa na oko ludzkie uspokajająco, cichy szum drzew i leśnego potoku, potrafi nas ukołysać, ukoić i uśpić naszą czujność.
Gdy wchodzisz głębiej i głębiej w leśne poszycie, nawet...