Dziękuję:) i gratuluję pozostałym zwycięzcom

Dziękuję:) i gratuluję pozostałym zwycięzcom

Dziękuję! :)

Dziękuję! :)

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym szczęśliwcom!

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym szczęśliwcom!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lorelei
Rudzielec
klaudynka93
Iwa_90
Bury

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Lorelei
Rudzielec
klaudynka93
Iwa_90
Bury

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Pewnego razu, wcale nie tak dawno temu i nie aż tak daleko stąd, żyła sobie Brzydsza Siostra Kopciuszka. Nie była to żadna poczwara z mokradeł ani też troll błotny, jednak do urody klasycznej księżniczki brakowało jej wiele. Dziewczyna była z natury nieśmiała, a częste spotkania u wszystkich krewnych i znajomych królika, w których siłą rzeczy uczestniczył również piękny Kopciuszek, wprawiały ją w coraz głębsze kompleksy. "Zwierciadełko, powiedz przecie, kto najbrzydszy jest na świecie?" - mawiała Siostra Kopciuszka szczotkując co rano włosy. Lustro było prawdomówne ale nie chciało ranić dziewczęcia, więc milczało jak zaklęte, co było wystarczającą odpowiedzą na zadane pytanie. Nieszczęśliwa dziewczyna sama postanowiła zamknąć się w wieży samotności, otoczonej fosą goryczy. Była tam zarazem więźniem jak i strażnikiem, bo wszystkich śmiałków stających u wejścia wieży traktowała lodowatym wiadrem oziębłych słów.

Pewnego dnia w krainie zjawił się Książę. Miał to spojrzenie, które każdy książę powinien mieć, że aż Brzydsza Siostra Kopciuszka zapomniała z miejsca potraktować go oziębłością. Co więcej zakochała się bez opamiętania i na widok Księcia jej twarz rozpromieniał radosny uśmiech. Wszyscy patrzyli na to zadziwieni mówiąc, że Siostra Kopciuszka wygląda niemal ładnie jak się tylko Książę pojawia się opodal.

A morał z tego taki, że odrobina miłości może zdziałać większe cuda niż dowolne magiczne napoje czy też najsilniejsze czary.

Pewnego razu, wcale nie tak dawno temu i nie aż tak daleko stąd, żyła sobie Brzydsza Siostra Kopciuszka. Nie była to żadna poczwara z mokradeł ani też troll błotny, jednak do urody klasycznej księżniczki brakowało jej wiele. Dziewczyna była z natury nieśmiała, a częste spotkania u wszystkich krewnych i znajomych królika, w których siłą rzeczy uczestniczył również piękny...

Owego dnia byłam wniebowzięta jak nigdy dotąd: oto mój książę miał po mnie przyjechać na mechnicznym błyszczącym rumaku, w lśniącym hełmie ochronnym na głowie, by zabrać mnie na bal organizowany przez miejscowego czarownika. Ów osobnik prócz uprawy magicznego zioła, którym zawsze raczył gości „dla rozluźnienia”, trudnił się sporządzaniem rozweselającego eliksiru w wielu wersjach smakowych, znanego też jako woda życia. Tenże miejscowy Panoramiks organizował najprzedniejsze bale w okolicy i prawdziwym zaszczytem było dostać na nie zaproszenie. Tak się jednak szczęśliwie złożyło, że mój książę był jego dobrym przyjacielem, co zapewniło nam obojgu miejsca w strefie VIP. Po przymierzeniu dziesiątek kreacji wyczarowanych jak spod ziemi przez moją matkę chrzestną pracującą jako stylistka, wybrałam w końcu odpowiednią suknię i jak na skrzydłach pomknęłam wprost do mego ukochanego, który kilka chwil temu zajechał przed wrota naszego pałacu. Biegłam w podskokach, nie zważając na to, że na schodach powinnam zachować ostrożność i zwolnić. Na nieszczęście nie trzeba było długo czekać - po skoku wprost z trzeciego schodka na wilgotny trawnik stopa mi się poślizgnęła i wnet poczułam przeraźliwy ból w kostce. Tego wieczoru miast szklany pantofelek przywdziałam zatem gipsowy kozak i zamiast Kopciuszkiem udającym się na bal zostałam Śpiącą Królewną odpoczywającą na łożu z baldachimem. Morał z tej baśni taki: nawet na bal stulecia nie warto się przesadnie spieszyć.

Owego dnia byłam wniebowzięta jak nigdy dotąd: oto mój książę miał po mnie przyjechać na mechnicznym błyszczącym rumaku, w lśniącym hełmie ochronnym na głowie, by zabrać mnie na bal organizowany przez miejscowego czarownika. Ów osobnik prócz uprawy magicznego zioła, którym zawsze raczył gości „dla rozluźnienia”, trudnił się sporządzaniem rozweselającego eliksiru w wielu...

Wykład skończył się o 9.45, więc pomyślałam: „To dziś, dziś jest mój dzień! Dziś On spełni moje marzenie o 50-procentowej uldze na komunikację miejską, umieszczając na legitymacji naklejkę mocy”.

Kolejka ciągnęła się przez cały korytarz, zakręcała za rogiem i kończyła na schodach. Nic dziwnego – tego dnia od 10.00 do 10.30 audiencję miał wszechpotężny Czarnoksiężnik z Krainy Sekretariatu. Stanęłam za chłopakiem trzymającym pod pachą wielki łeb lwa. Serio. Jak już mówiłam – to był mój dzień: sąsiad z kolejki wkrótce wyświadczył mi przysługę, opuszczając wydział i mamrocząc coś o tym, że „on nie ma tyle czasu” i „na pewno go wyrzucą”. Zegar tykał, a upragnionych Wrót nie było na horyzoncie. Z niecierpliwością dreptałam w miejscu, ścierając podeszwy czerwonych trampek i tylko odrobinę niszcząc linoleum.
Lecz los mi sprzyjał. Gdzieś z przodu kolejki zamajaczyła bowiem machająca ręka Stacha Wróbla. Ruszyłam tam, łapiąc po drodze poirytowane spojrzenia omijanych i wyrozumiały wzrok Blaszki (ma wszczepiony rozrusznik serca, mimo to używa tego organu lepiej od innych). Z gracją stanęłam obok przyjaciela i podjęłam niezobowiązującą rozmowę, tym samym kulturalnie wpychając się przed jakąś blondynkę. A kiedy nadeszła moja kolej, dokładnie o godzinie 10.26, z uśmiechem nacisnęłam klamkę, otwierając Wrota – ostatnią przeszkodę dzielącą mnie od spełnienia marzenia. Podeszłam do Czarnoksiężnika i usłyszałam magiczne: „Dziś już nie naklejamy”.

Einstein miał rację: czas jest pojęciem względnym.

Wykład skończył się o 9.45, więc pomyślałam: „To dziś, dziś jest mój dzień! Dziś On spełni moje marzenie o 50-procentowej uldze na komunikację miejską, umieszczając na legitymacji naklejkę mocy”.

Kolejka ciągnęła się przez cały korytarz, zakręcała za rogiem i kończyła na schodach. Nic dziwnego – tego dnia od 10.00 do 10.30 audiencję miał wszechpotężny Czarnoksiężnik z...

Po zjedzeniu zatrutego miłosnego jabłka księżniczka Karolina zapadła w długi sen. Książę Guciu Pierwszy próbował obudzić ją pocałunkiem, ale ona nadal była nieżywa. Dlaczego się nie budzisz, księżniczko? Dlaczego mój pocałunek nie działa?- dziwił się książę. Krasnoludki, które mieszkały z księżniczką, odpowiedziały: "To jest inna bajka. Śpiąca królewna znajduje się parę kilometrów dalej, więc on odszedł. Pewnego razu przejeżdżał tamtędy Królewicz Krystian. Przybył do domku krasnoludków. Zobaczył księżniczkę w szklanym sarkofagu i chciał ją zabrać do swojego królestwa. Wziął sarkofag na swoje ramiona, mimo tego, że był ciężki i w tym momencie księżniczce Karolinie wypadł kawałek zatrutego jabłka. Od tego czasu żyła szczęśliwie. Morał jest z tego taki, że warto czekać na prawdziwą miłość, bo ważny jest konkretny związek, taki super i na mur, z poświęceniem i zaangażowaniem, a nie poddaniem się, gdy coś nie wychodzi...

Po zjedzeniu zatrutego miłosnego jabłka księżniczka Karolina zapadła w długi sen. Książę Guciu Pierwszy próbował obudzić ją pocałunkiem, ale ona nadal była nieżywa. Dlaczego się nie budzisz, księżniczko? Dlaczego mój pocałunek nie działa?- dziwił się książę. Krasnoludki, które mieszkały z księżniczką, odpowiedziały: "To jest inna bajka. Śpiąca królewna znajduje się parę...

Za górami za lasami w wysokiej wieży na czwartym piętrze żyje księżniczka. Codziennie rano za późno wstaje, karmi głośno miauczącego smoka, który pilnuje jej wieży i biegnie do jaskini - biegnie, bo jeśli zegar wybije osiem razy jej ciuchy zmienią się w łachmany, bo dobra wróżka przestanie przelewać wypłatę. W jaskini zły troll trzyma księżniczkę osiem godzin, pięć dni w tygodniu - taka klątwa została na nią rzucona w dniu dwudziestych urodzin. O 16 księżniczka wraca do wieży, po drodze jednak udaje się na polowanie aby zdobyć jedzenie dla siebie i smoka. Powinien w tym pomagać książę ale ostatni kandydat o rękę królewny mierzył pantofelki także innym księżniczkom. Wieczór spędza z innymi księżniczkami i książętami a po wypiciu kilku kieliszków soku z winogron zapada w sen. Tak mija kolejny dzień z życia księżniczki. A morał ? Morał jest taki, że wystarczy inaczej spojrzeć na nasze codzienne życie aby odnaleźć w nim bajkę.

Za górami za lasami w wysokiej wieży na czwartym piętrze żyje księżniczka. Codziennie rano za późno wstaje, karmi głośno miauczącego smoka, który pilnuje jej wieży i biegnie do jaskini - biegnie, bo jeśli zegar wybije osiem razy jej ciuchy zmienią się w łachmany, bo dobra wróżka przestanie przelewać wypłatę. W jaskini zły troll trzyma księżniczkę osiem godzin, pięć dni w...

Słońce zaczynało chylić się już ku zachodowi, lecz ona wciąż się nie budziła. Nie słyszała szurania na schodach i skrzypnięcia drzwi. Nawet ciepły oddech koło jej twarzy wydawał się nie robić na niej żadnego wrażenia. Ktoś szturchnął ją w ramię. Potem szarpnął. To już poczuła, ale liczyła że jak będzie udawać niezruszoną, to może odejdzie. Nagle zorientowała się, że w pokoju jest ktoś jeszcze.
- Tata, a jak mama już się nie obudzi?
- Obudzi, obudzi… tylko trzeba sposobem.
- Wiem! Będziesz jak książę w tej bajce i obudzisz mamę pocałunkiem!
- Tak! Doskonały pomysł, córeczko.
- Gdzie idziesz?
Już czuła że to się źle skończy, ale sen znowu przysłonił rzeczywistość i umysł zaczął się wyłączać.
- I was made for lovin' you baby, You were made for lovin' me…
Słowa piosenki Kiss puszczone z odtwarzacza na maksymalnej głośności wstrząsnęły nią niczym cios obuchem. Wtórujący wokaliście śpiew męża, był jak szpikulec powoli wbijany w mózg. Podskoki córki na łóżku przypomniały żołądkowi o wczorajszym weselu.
- Rusza się! Rusza się!!! Mamo! Żyjesz!
- Nie jestem tego taka pewna.
Morał z historii jest taki, że alkohol w nadmiarze to zło, pomysły dzieci to zło, mąż przekonany, że ma poczucie humoru, to zło w najczystszej postaci.

Słońce zaczynało chylić się już ku zachodowi, lecz ona wciąż się nie budziła. Nie słyszała szurania na schodach i skrzypnięcia drzwi. Nawet ciepły oddech koło jej twarzy wydawał się nie robić na niej żadnego wrażenia. Ktoś szturchnął ją w ramię. Potem szarpnął. To już poczuła, ale liczyła że jak będzie udawać niezruszoną, to może odejdzie. Nagle zorientowała się, że w...